บททั้งหมดของ ชะตารักนางรอ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ทว่าภรรยากลับดื้อดึงยิ่งนัก พอนิ่งได้ครู่เดียวก็ทั้งทุบทั้งผลัก ปฏิเสธมิยอมให้เขาทำตามใจชอบ ดวงตาหวาดกลัวของเถียนเถียนทำให้อาวุธเบื้องล่างอุ่นร้อนพร้อมจะออกศึก แต่ยังก่อน หยางเหวินเย่ยังอยากจะสอนภรรยาให้รู้ซึ้ง ว่าการลอบคิดถึงบุรุษอื่นที่มิใช่สามีนั้นจะต้องได้รับโทษอย่างไรมือข้างหนึ่งรวบแขนนางไว้เหนือศีรษะ ส่วนอีกข้างบีบเคล้นทรวงอกขนาดล้นมือ ก่อนจะเคลื่อนตัวลงต่ำ ขบกัดฝากรอยฟันตั้งแต่ไหล่นวลยันดอกบัวคู่งาม ตรงไหนกัดมิถนัด ท่านแม่ทัพก็ดูดดึงเสียจนเป็นรอยแดงคล้ายแต่งแต้มด้วยกลีบกุหลาบหยางเหวินเย่อยากจะให้ภรรยาจดจำหยางเหวินเย่อยากจะให้ภรรยาเจ็บปวดหยางเหวินเย่หยอกเย้าเนิ่นนาน จนภรรยาไม่คิดขัดขืนอีก“ท่านพี่หายโกรธยังเจ้าคะ” เถียนเถียนสอบถามเสียงสั่น ขณะสามีตักตวงความหอมหวานจากเรือนร่างของนาง“ยังมิหายโกรธ!”กลิ่นหอมของภรรยาทำให้หยางเหวินเย่คลั่งหนัก ในใจนึกอยากจะถอนจมูกออกจากเนินอกอิ่มของนาง ทว่ากลับทำไม่ได้โดยง่าย ยิ่งใกล้ชิด ยิ่งลุ่มหลง ยิ่งได้สัมผัส ยิ่งต้องการครอบครอง ทั้งยังอยากปิดบังมิให้ใครเห็นหน้า อยากเก็บนางไว้ในบ้านเหลียนซาน อยากซ่อนนางไว้ในห้องนอนทั้งกลางวันและกลางคืน“ข้าจ

“ท่านพี่อย่ารังแกเถียนเถียนเลยนะเจ้าคะ” ภรรยายังสาวปัดป้อง มิยอมให้มือของท่านแม่ทัพล่วงล้ำลงลึกไปมากกว่าเดิม“หรือว่าภรรยารู้สึกไม่ดี” เสียงกระเซ้าเย้าหยอกทำเอานางอับอายขายหน้า กล่าวเถียงอันใดไม่ได้อีก“เถียนเถียนไม่แน่ใจนัก”“เช่นนั้นก็อย่าเพิ่งขัดในสิ่งที่ตนไม่รู้”“แต่เถียนเถียนกลัวว่าจะเจ็บ” ดวงตาคู่งามสีน้ำผึ้งซ่อนความหวาดหวั่นมิได้อีก“แค่ภายนอก ภรรยาไม่เจ็บแน่ ๆ” หยางเหวินเย่ฝืนอดทน ข่มความต้องการของตน ตั้งหน้าตั้งตามอบความหฤหรรษ์ให้กับภรรยายังสาวความไร้เดียงสาของเถียนเถียนถูกทำลายเมื่อคืนที่ผ่านมา หากหยางเหวินเย่มิรีบแก้ไข ภรรยาก็อาจจะเข้าใจได้ว่ามีเพียงบุรุษที่ได้เปรียบจากการร่วมรักเถียนเถียนควรจะได้รู้ว่าสตรีก็มีความสุขได้มิต่างกัน“ท่านพี่พอเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะไม่ไหวแล้ว”แต่หยางเหวินเย่มีหรือจะยอมรับฟัง...แม่ทัพหยางขยับนิ้วขึ้นลงอย่างเชื่องช้า ก่อนจะนวดเบา ๆ ลงบนกลีบกายของภรรยา พอดวงตาสีน้ำผึ้งหรี่ปรือยั่วยุ เรือนร่างเบียดสู้สั่นสะท้าน เขาก็เริ่มตวัดนิ้วเร่งความเร็ว พร้อมกับมอบจูบหวานล้ำ ทุกสัมผัสล้วนอ่อนโยน ต่างจากเมื่อคืนที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิงหยางเหวินเย่นึกไม่ถึงว่าเขาจะ

หากไม่นึกสงสารนางที่ยังไม่พร้อม หยางเหวินเย่คงจะล่อลวงปลุกปั่นภรรยาให้ยอมแพ้ต่อความเชี่ยวชาญของเขาแล้ว“เจ้าค่ะ ท่านพี่” หยางเหวินเย่จูบแก้มเอาใจภรรยาที่กำลังเขินอายอีกครั้งหนึ่งความจริงเขาอยากจะทำให้มากกว่านี้ ทว่าพักหลังเจ้ามังกรกลับตื่นตัวง่ายเกินกว่าปกติ หากทำอะไรที่มากเกินกว่าขีดจำกัดของร่างกาย ผลลัพธ์ที่ได้ก็อาจจะไม่คุ้มเสีย เขาจะต้องค่อย ๆ กล่อมนางให้เข้าใจ ว่าแท้จริงแล้ว เรื่องความสัมพันธ์ทางกายระหว่างชายหญิงนั้นเป็นสิ่งที่พึงกระทำ โดยเฉพาะหากชายหญิงคู่นั้นได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันแล้วส่วนเรื่องที่ว่านางรู้สึกอย่างไร แค่คำพูดไม่กี่คำ ท่านแม่ทัพเลือดร้อนก็พอจะเดาได้แล้วว่าภรรยาของเขามิได้ต้องการร่วมเตียงทดแทนบุญคุณดังแต่ก่อน เถียนเถียนหึงหวงจนใจเจ็บและขัดขืนมิยอมให้เขาแตะต้อง ทั้งยังแสดงความผิดหวังผ่านดวงตาว่างเปล่าหยางเหวินเย่จะไม่ยอมให้นางผิดหวังเช่นวันวานอีกทว่าพอถามกับตนเองว่าหลงรักภรรยาอายุสิบเก้าปีแล้วหรือยัง หยางเหวินเย่กลับมิกล้าตอบ เขาบอกตัวเองว่าความรักนั้นไกลตัวจนเกินไป และนางก็พูดเองมิใช่หรือว่า การได้รักเพียงข้างเดียวนั้นดีมากพอแล้วเขากอดนางหลวม ๆ ก่อนจะออกคำ

“ถ้าแค่จูบกันเบา ๆ เถียนเถียนยอมให้ได้ หากมากกว่านี้จะให้ท่านพี่นอนคนเดียว” นางกล่าวเท่านั้นก็วางศีรษะลงบนอกกว้างของสามี มือเรียววางทาบทับบริเวณหัวใจ ก่อนจะหลับตาพริ้มเพื่อตัดบทสนทนาหากเขากระทำต่ออดีตคนรักเช่นเดียวกัน นางจะยังยอมให้กอดเช่นนี้หรือไม่ ซูหนี่ว์จะคำนึงถึงความรู้สึกของเขาเป็นอันดับแรกเช่นเดียวกับเถียนเถียนหรือไม่...ตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา หยางเหวินเย่นอนไม่ค่อยหลับจนกระทั่งรุ่งสาง พอตื่นก็ตั้งใจว่าจะขยับตัวออกห่างจากภรรยาเพื่อให้นางนอนได้อย่างสะดวก แต่พอเห็นดวงหน้างามไร้ที่ติยังคงพิงอกของเขาอยู่ ทั่วทั้งร่างก็พลันรู้สึกเกร็งเครียด เจ้าแท่งหยกเบื้องล่างเองก็พลอยตื่นตัวตามไปด้วย เถียนเถียนงามเหลือเกิน งามยิ่งกว่านางใด ๆ ในเมืองเทียนโจว หรือแม้กระทั่งเมืองหลวง หากคืนเข้าหอเขายอมเปิดชมหน้านางตั้งแต่แรกก็คงมิต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวนานถึงห้าปีแต่พอตรองดูให้ดี ยามนั้นเถียนเถียนยังเยาว์และมีอายุเพียงสิบสี่ปี หากต้องพบเจอกับศึกหนักของแม่ทัพหนุ่มเลือดร้อนที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการสงคราม ทั้งยังโมโหร้ายเพราะต้องสูญเสียนางอันเป็นที่รัก ค่ำคืนเข้าหอ คงมิใช่ค่ำคืนที่น่าจดจำสำหรับนางหยา

ทีแรกหยางเหวินเย่ก็อยากจะออกไปด่าเจ้าบ่าวใบ้ตัวดีที่หลอกให้นั่งทรมานเสียตั้งนาน แต่พอเห็นสายตาของภรรยา จึงเตือนตัวเองว่าให้ตกรางวัลให้จางฉวนสักหน่อยตกรางวัลใหญ่ที่ทำให้คุณหนูเถียนเถียน ภรรยาของท่านแม่ทัพกลับมาทำตัวน่ารักดังเดิม“ปวดเมื่อยตรงไหนอีกไหมเจ้าคะ เถียนเถียนจะนวดให้”“หายโกรธแล้วหรือ”“ไม่โกรธแล้วเจ้าค่ะ เถียนเถียนไม่โกรธท่านพี่แล้ว”นางคว้าเอาเสื้อมาสวมให้กับสามี ทั้งตัวในและตัวนอก นึกเสียดายที่จะมิได้เห็นกล้ามเนื้อ ทว่าก็ดีใจที่จะไม่ต้องทนเห็นรอยแผลพาดยาวกลางอกท่านพี่บอกว่ามันไม่ได้ลึกมาก ทว่ายามนั้นเย็บไม่ค่อยดี จึงทิ้งรอยแผลเป็นน่าเกลียดเอาไว้เถียนเถียนเองก็ลูกสาวของรองแม่ทัพ มีหรือจะเชื่อคำลวง“ปวดขาไหมเจ้าคะ เถียนเถียนจะนวดให้”“บ่าและไหล่ไม่ปวดแล้ว ปวดที่อื่น”“ตรงไหนเจ้าคะ”“ตรงที่จะนวดในสวนมิได้ ต้องกลับไปที่ห้องนอน หรือห้องอาบน้ำ” หยางเหวินเย่จงใจเอ่ยสัพยอก เขามิรู้ตัวเลยว่าได้เผยรอยยิ้มที่ทำให้ภรรยาหายใจไม่ออก เรื่องจะกล่าวอะไรสักหลายคำจึงลืมไปได้เลยพอเห็นว่าภรรยามิทำหน้าบึ้งตึงหรือเอ่ยวาจาตอบโต้ หยางเหวินเย่จึงดึงตัวนางเข้ามาใกล้ มิสนแล้วว่าบ่าวจะเห็น มิสนแล้ว