All Chapters of SEX FRIEND เพื่อนไม่สนิท : Chapter 11 - Chapter 20

EP 11"มึงพูดอะไรออกมามึงรู้ตัวป่ะ!?" "แล้วมึงล่ะ ทำเหี้ยอะไรลงไปไปนั้งเกยตักผู้ชายแบบนั้น คิดว่ากูโอเคหรอว่ะ!""ไม่เคก็อยู่เฉยๆดิ ไม่ต้องมายุ้ง!" ยูริตะคอกกลับไปทันควัน มือบางเอื้อมไปเปิดประตูลงจากรถแต่กลับโดนเวหาล็อคประตูรถเอาไว้ก่อน เธอหันกลับไปมองใบหน้าเพื่อนชายด้วยแววตาไม่เข้าใจ"กูไม่ให้มึงกลับไปทำงานแบบนั้นอีกแน่นอน.." เวหากลั้นอารมณ์โมโหไว้ภายในใจ เขาเริ่มสตาร์ทรถเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูง "ไอ้เวจอด กูบอกให้จอดไง!" "...." เวหาทำดั่งคำพูดของเธอเป็นอากาศ ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งเร็วกว่าเดิม "กูบอกแล้วไง ถ้ามึงอยากได้เงินมากมาขายให้กู.." "...." ยูริเม้มปากแน่นเธอพูดอะไรไม่ออก สับสนไปหมดว่าเวหาพูดจริงๆ หรือแค่ประชด?"ไม่ต้องเสอาะไปขายให้คนอื่น..""ถ้ามึงพูดได้แค่ปาก มึงอย่าพูดเลยดีกว่า เพราะถ้ากูไม่มาอยู่ในจุดๆนี้จริงๆก็คงไม่เอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงหรอก..""มึงก็พูดดิว่ะ ทำไมต้องโกหก? มีอะไรก็บอกกูดิ..""กูไม่อยากให้พวกมึงมารับรู้เรื่องแย่ๆของกูไง! ถ้ารู้แบบนี้แล้วก็ช่วยจอดรถให้กูด้วย" "กูไม่จอด" "ไอ้เว จอดเถอะกูขอร้อง" ขอบตาเธอร้อนผ่าว ยูริต้องการเงินไปจ่ายหนี้ค่าดอกเบี้ยที่พ่อเธ

EP 13"ฉันไปทำอะไรให้นายอีก..?" "อยากรู้ไหม""นายก็บอกมาสิ" ร่างเล็กดิ้นขลุกๆ เธอมองพระรามด้วยสายตาไม่เข้าใจ สองร่างที่ยืนกอดกันเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่าน พิมเสนอาย แต่อีกคนกลับนึกสนุกพระรามยกโทรศัพท์เธอขึ้นแล้วกดบล็อคแชทคิรันเอาไว้ มือหนาหยัดโทรศัพท์เข้าที่กระเป๋าตัวเองแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก "ถ้าไม่มีปัญญามาเอาคืน ก็เก็บไว้กับฉันแล้วกัน.." พูดจบร่างหนาก็เดินจากเธอไป ด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท คนฉลาดแบบเขามีหลายร้อยวิธีที่ทำให้พิมเสนตามมาได้ง่ายๆ"พระราม ด เดี๋ยว!" ร่างเล็กรีบวิ่งตามแผ่นหลังกว้างไป เธอพยายามสับขาให้ทัน จนพระรามหยุดเดินกระทันหัน..ปึก !"อ๊ะ.." ใบหน้าหวานชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างเต็มๆ มือบางยกขึ้นรูปหน้าผากมนป้อยๆ พระรามที่ได้แกล้งเธอสะใจ กลั้วขำออกมา"ตามมาทำไม?""ก็นายเอาโทรศัพท์ฉันไป เอาคืนมาเถอะฉันต้องรีบกลับ" พิมเสนแบมือขอ"ไม่" มือหนาชูมันล่อสายตาเธอ ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มท้าทาย แล้วหมุนตัวเดินต่อไป "นายต้องการอะไรก็บอกมาสิ อย่ามากวนประสาทฉันได้มั้ย.." พิมเสนรีบเดินตามไปอีกครั้ง"ใครกวน เธอต่างหากที่วิ่งตามฉันต้อยๆ" ท่อนขากำยำสับขาเดินอย่างรวดเร็ว มือหนาล้วงถุงกางเ

EP 15 คำตอบของพระรามเล่นเอาเพื่อนๆในกลุ่มแสดงท่าทีไม่เชื่อ สายตาทุกคู่บนโต๊ะเพ่งมองไปที่เธอ "เพื่อน?" เวหาเลิกคิ้วถาม"อืม" "นี้มีใครหลงผิดมาคบกับมึงนอกจากพวกกูอีกอยู่หรอว่ะ" เคพูดออกมาท่าทางนึกขัน"แต่ก็มีแล้วนี้ไง" "แล้วนี้ไปเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนไหน แล้วเริ่มเจอกันยังไง?"คินที่สติพึ้งกลับมาจากการตกใจเอ่ยถามพระราม ท่อนแขนยกขึ้นกอดอก"เจอในมหาลัยไง ถูกชะตาดีเลยตีสนิท" ชายหนุ่มเอ่ยตอบไม่ใส่ใจนัก เขาปรายตามองพิมเสนด้วยแววตาข่มขู่"อ๋อ ถ้างั้นก็ยินดีต้อนรับเข้ากลุ่มแฝดสยองสองพี่น้องสุดหล่อเลยนะฮะ" "นั้งสิ" ใบหน้าหล่อเหลาพยักเพยิดเชื้อเชิญให้พิมเสนนั้งลงร่วมวง"พวกนายดื่มเถอะ ไว้วันหลังแล้วกัน" พิมเสนตอบปฏิเสธกลับไปพร้อมแบมือยื่นตรงหน้าพระราม "ขอโทรศัพท์ฉันคืนด้วย.." "ฉันบอกให้นั้งลง" "...." พิมเสนหมดทางเลือก ร่างเล็กเดินไปหย่อนก้นนั้งลงข้างๆเวหา"ดื่มไรหน่อยไหม" มือหนารินเหล้าใส่แก้วยื่นให้พิมเสน ที่นั้งเกร็งอยู่ข้างๆ"ขอบใจ แต่ฉันไม่ชอบดื่ม" "ไม่น่าเชื่อว่าอายุเท่ากัน ทำไมตัวเล็กน่าเด็กจังวะเนี้ยย" คินพูดขึ้น ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปยืนจ้องพิมเสนชัดๆ"นี้นายกำลังชมฉันอยู่ใช

EP 17 "กูช่วยมึงต่างหากล่ะ""มึงจะห้ามกูให้ได้เลยใช่ไหม?" "เออ" "...." ยูริเบือนหน้าหลบ ถ้ามันเป็นแบบนี้อยู่ต่อไป เธอจะยิ่งอ่อนแอมากกว่าเดิม "อืม" "เดี๋ยวกูไปส่ง" เวหาเดินไปดึงกุญแจรถที่เสียบอยู่ออก แล้วเปิดประตูรถตัวเองเขามองยูริที่ยืนนิ่ง"กูกลับเอง" "มึงเป็นผู้หญิงนะยู กลับดึกๆแบบนี้คนเดียวมันอันตราย" "มึงแม่งก็เป็นซะแบบนี้.." เธอสบถออกมา นํ้าตาที่กลั้นอยู่แทบจะไหลออกมาโชว์ความอ่อนแอ กี่ครั้งที่เธอบอกกับตัวเองว่าจะหยุด แต่มันก็ต้องนับหนึ่งไหม่ทุกครั้ง.."ขึ้นรถ" "..." มือบางยกขึ้นลูบหน้าตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง ยูรินั่งเงียบ ใบหน้าเบือนมองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างตลอดทาง@คอนโดพระรามพิมเสนถูกลากเข้ามาในห้องนอนของพระราม มือหนากดรหัสล็อคประตูเอาไว้แล้วฉุดร่างเล็กมาบนเตียงนอนขนาดใหญ่ พิมเสนนิ่งเงียบเธอไม่ปริปากพูดอะไร ร่างเล็กนั้งนิ่งอยู่ปลายเตียง"หันหน้ามานี้.." พระรามเดินไปตรงหน้าเธอ แววตาอ่อนลงเล็กน้อยมองเสี้ยวหน้าขาวใสที่เบือนหลบสายตาเขา"....." "หันมาคุยกับฉันก่อน" "...คุยอะไร?" เธอเอ่ยถามในขณะที่ยังอยู่ท่าเดิม"ก็เรื่องที่เธอโดนยาไง..""ทำไมหรอ มาคุยตอนน

EP 19@หอพัก"ขอโทษนะคะหนูมาติดต่อเรื่องย้ายออกที่เคยแจ้งไว้อ่ะค่ะ" พิมเสนที่พึ้งกลับมาจากมอมุ้งหน้าไปยังหน้าเคาท์เตอติดต่อผู้จัดการของทีนี้"เสร็จเรียบร้อยแล้วจ้ะ ทุกอย่างในห้องไม่มีอะไรเสียหายเดี๋ยวหนูเก็บของย้ายออกให้หมด แล้วมารับเงินประกันกับป้าเลยนะ" "ขอบคุณค่ะ" มือบางยกมือไหว้ขอบคุณด้วยท่าทางนอบน้อม ร่างเล็กเดินหายเข้าไปในตัวหอพักมุ้งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองและนาเดียร์ที่ได้เสียชีวิตไปแล้วพิมเสนไขกุญแจเข้ามาในห้องกวาดสายตามองของที่ถูกจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยฝีมือเธอ ทุกอย่างในห้องอยู่ครบ เหลือแค่เพียงขนออกไปก็เสร็จสิ้นครืด~ ครืด~ เรียวเเขนที่กำลังตวัดกระเป๋าเป้วางไว้ชักกระเป๋ามาด้านหน้า มือบางล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายเมื่อมองเห็นรายชื่อ"สวัสดีค่ะแม่.." (แม่ถึงหน้าคอนโดแล้วนะ ข้าวของของนาเดียร์เรียบร้อยรึยังลูก) อร ผู้เป็นแม่ของนาเดียร์ที่เหมารถเพื่อนบ้านมายังกรุงเทพเพื่อย้ายของนาเดียร์กลับบ้านกรอกเสียงลงไป"เสร็จแล้วค่ะแม่ เดี๋ยวแม่รอข้างล่างนะคะมาเหนื่อยๆพิมขนเอง" พิมเสนแนบโทรศัพท์ไว้กับไหล่ใช้ศรีษะหนีบเอาไว้ เธอเดินสำรวจอ้อมห้องเพื่อเช็คว่ายังมีอะไรหลังเหล