Semua Bab ดวงใจข้า: Bab 31 - Bab 40

เรือนร่างกร้าวแกร่งปานศิลาหินของเหอหย่งหมิงยังคงนิ่งค้างเงียบงันคล้ายกับรอบด้านไร้ซึ่งสรรพสิ่งอื่นใด นอกจากคนตรงหน้า ไม่ว่าดวงตา จมูก ริมฝีปาก น้ำเสียง กระทั่งกลิ่นกายทุกสิ่งล้วนบ่งบอกได้ว่า คนตรงหน้าคือลี่เหยาถิงชายหนุ่มให้นึกตะลึงในใจ เขาจำได้กระทั่งกลิ่นกายเฉพาะตัวของนางได้อย่างไร…ความรู้สึกหลากหลายพลันถาโถมรุนแรงคล้ายคลื่นทะเลซัดซาดนำพาทั้งความรู้สึกสับสนมึนงงระคนตกตะลึงตัวชาวาบและที่มีมากกว่าความรู้สึกใดก็คือดีใจอย่างคาดไม่ถึงหัวใจในอกแกร่งของเหอหย่งหมิงพลันเต้นระส่ำรุนแรงไม่เป็นจังหวะอีกต่อไป มันคล้ายกับจะกระเด็นออกมานอกอกได้นางตรงหน้ายามนี้ เขามิได้ตาฝาด มิได้ฝันไป ใช่หรือไม่เป็นนางจริงๆลี่เหยาถิง...เรือนแห่งนี้ตั้งอยู่ห่างจากบ้านเรือนของชาวบ้านออกมาไกลโขแต่กลับใกล้ชายป่ามากยิ่ง ด้วยเพราะท่านหมอเทวดาต้องเดินทางไปเก็บสมุนไพรจากในป่า และต้องนำมาตากแดดกักเก็บ ท่านจึงสร้างเรือนหลังนี้ขึ้นมาติดกับเรือนของท่าน ถัดไปอีกเล็กน้อยก็เป็นเรือนของสหายเรือนนี้มีชื่อว่าเรือนไร้โรคา มีลักษณะซอมซ่อทรุดโทรมและดูอึมครึมน่ากลัว อีกทั้งคนดูแลยังเป็นสตรีงดงาม ที่แม้เรือนร่างจะระหงบอบบา

เวลาผ่านไปเท่าไหร่มิรู้ได้ลี่เหยาถิงก็เข้ามาดูแลเหอหย่งหมิงอีกครั้งตามหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายนางมิใช่สตรีที่อ่อนหวาน นางจึงดูแลเหอหย่งหมิงด้วยท่าทางเรียบเฉยไร้จริตมารยา ทั้งยังมีท่าทางเปิดเผยจริงใจไร้การเสแสร้ง บางทีก็รุนแรงเกินไปสักหน่อยนางทั้งดุทั้งขู่ให้เขาดื่มยาอย่างอุกอาจ ไม่มีมารยาทเลยสักนิด และไม่คิดจะถนอมน้ำใจอีกฝ่ายแม้แต่น้อยรุ่งขึ้นในวันหนึ่ง...จังหวะที่ลี่เหยาถิงนำถ้วยยาร้อนกรุ่นมาวางลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง เหอหย่งหมิงตื่นลืมตาอยู่ครู่หนึ่งแล้ว สายตาคมดำมองไปเห็นมือพอดีจังหวะที่นางวางถ้วยยา มือขาวเนียนราวหิมะมีอาการบวมแดงเห็นได้ชัด ชายหนุ่มจึงมองไล่สำรวจนางไปทั่วฝ่ามือทั้งสองพร้อมมีคำถามในแววตา ว่ามือเจ้าไปโดนอะไรมาน่าแปลกนักที่ลี่เหยาถิงเข้าใจคำถามทางแววตาโดยที่อีกฝ่ายมิต้องเปล่งวาจา“เตามันร้อน ยามเคี่ยวยาก็มักจะเป็นเช่นนี้”หญิงสาวตอบตามจริงด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยเมื่อสังเกตเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่มองมายังข้อมือที่บวมแดงของตน“กินยาเสีย อย่ามัวแต่มองคนงาม” นางเอ่ยพร้อมยกยิ้มพร่างพราว นางรู้ตัวดียิ่ง ว่าตนเองงดงามนักอีกฝ่ายที่ได้ฟังพลันขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ทว่าอาการตึง

เหอหย่งหมิงได้แต่เงียบงัน มิได้ต่อคำอันใดทั้งสิ้น ในขณะที่เหวินเต๋อร์ยังเอ่ยปากเรียบเรื่อย ถึงเรื่องราวที่สืบมาได้ ว่าเพ่ยจีมารยาสาไถยเพียงใด เสแสร้งแค่ไหน เลือดเย็นเยี่ยงปีศาจอย่างไร ท่าทางอ่อนหวานที่แสนจะอ่อนโยนใสซื่อบริสุทธิ์จริงใจนั้น ล้วนเคลือบไปด้วยยาพิษร้ายแรง จนกระทั่งเหยาถิงต้องเกือบจบชีวิตอย่างอนาถเช่นไรเขาสืบรู้กระทั่งว่า เพ่ยจีพยายามเข้าหาเหอหย่งหมิง เพื่อแก้แค้นเหยาถิงหมายสนองตอบความริษยาของตนเอง นางทำเรื่องชั่วช้ากระทั่งว่าจ้างอันธพาลกับโจรป่าให้ทำร้ายเหอหย่งหมิงเพื่อสร้างความประทับใจจอมปลอม หมายคบหาเพื่อตัดหน้าเหยาถิง คิดแย่งชิงชายในดวงใจรวมทั้งเรื่องราวหลังจากนั้นทั้งหมดทั้งมวล แม้กระทั่งสาเหตุที่เพ่ยจีรบเร้าแต่งงานกับเหอหย่งหมิง เพราะต้องการเงินและกินดีอยู่ดีในตำแหน่งฮูหยินแม่ทัพ เขายังสืบรู้ได้ไม่ยากเย็นการมีภรรยาเป็นหญิงชาวยุทธ์ผู้เก่งกาจก็ดีเช่นนี้แลเหอหย่งหมิงได้ฟังก็ยิ่งมีใบหน้าดำคล้ำขึ้นเรื่อยๆเขาหลับตาลงอย่างช้าๆ รับรู้เพียงว่าหัวใจปวดร้าวราวกับกำลังถูกรุมฉีกออกจนเป็นแผลกว้าง สร้างความปวดร้าวยิ่งนักเหวินเต๋อร์ยังกล่าวย้ำซ้ำเติมอีกครั้งว่า “เหยาถิงรักท่านจ

นอกเรือนไร้โรคาตรงหน้าลานตากสมุนไพรเสียงหวานแหลมของลี่เหยาถิงถามย้ำเซียนเซียนอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจอันใดทั้งสิ้น“เขาคือสามีของข้าจริงๆ หรือ?”“อืม...”เซียนเซียนพยักหน้าตอบรับอย่างหนักแน่น“จริงแท้และแน่นอน ฝีมือการสืบเสาะของข้าเชียวนะ อ่อนด้อยที่ใด”หญิงสาวตบอกตนเองกล่าวอย่างมั่นใจเพราะนอกจากความเก่งกาจของนางแล้วยังได้สายลับทมิฬแห่งยุทธภพช่วยเหลือเช่นนี้ คำว่าพลาดย่อมไม่มีและนางเองก็คุกเข่าขอร้องอาจารย์ให้เป็นผู้ประสานติดต่อ จนกระดูกเจ็บร้าวไปหมด แทบจะเดินมิได้หากไม่ได้ความ ก็ปาดคอนางได้เลย“เขามีนามว่าเหอหย่งหมิง เป็นสามีของพี่และพ่อของลูกในท้องของพี่ พวกพี่แต่งงานกันได้เพียงสองเดือนก็เกิดเหตุให้ต้องพลัดพรากจากกันเกือบสองปี” เซียนเซียนย้ำอีกครา โดยเว้นเรื่องราวทุกข์ระทมให้ไกลห่างลี่เหยาถิงได้แต่ยืนนิ่งรับฟังอย่างเงียบงันแน่นอนว่านางย่อมเชื่อถืออีกฝ่าย ไร้ซึ่งคำโต้แย้งใดๆนางไม่มีเหตุผลอันใดให้ต้องปฏิเสธ เพราะนางตกหน้าผามาบาดเจ็บสาหัสจวนเจียนจะตาย ก็ได้คนตรงหน้าช่วยเหลือจนรอดมาได้ และการแท้งลูกของนางล้วนบ่งบอกได้ดี ว่านางมีสามีแล้วนางมีคนรัก และรักกันมาก จนได้แต่งงานกันแล้วก็

“สามีของข้าต้องการรับเจ้าเป็นภรรยาเพิ่ม และข้าก็ยินดี เจ้าก็น่าจะดีใจ อายุเจ้าก็ไม่น้อยแล้ว สิบแปดปีแล้วกระมัง อายุขนาดนี้ยังไม่มีสามีนับว่าน่าอดสูยิ่งนัก แล้วยิ่งถ้าเคยมีสามีมาแล้ว ก็นับว่าเป็นเรื่องที่อัปยศเป็นที่สุด”ซิ่วอิงเว้นระยะเพื่อปรายตามองลี่เหยาถิงอย่างดูแคลน แล้วเอ่ยต่อเสียงดังคล้ายข่มขู่กัน“เจ้าก็รีบๆ รับคำเถิด ก่อนที่ข้าและสามีจะเปลี่ยนใจ โอกาสอันดีเช่นนี้ มิใช่ว่าจะหาได้ง่ายหรอกนะ”ลี่เหยาถิงยืนเงียบงัน สีหน้าเรียบนิ่งเริ่มปรากฏความหม่นเศร้า แต่ยังไม่ทันที่นางจะตอบโต้อันใดกลับไป ฝ่ามือน้อยๆ พลันอุ่นวาบ ข้างกายพลันรู้สึกกระแสอบอุ่นสายหนึ่งชั่วอึดใจก็ได้ยินเสียงเย็นชาเอ่ยเนิบช้า “นางเป็นภรรยาของข้า ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาพานางไปจากอกข้าทั้งนั้น”สิ้นเสียงนั้น ลี่เหยาถิงถึงกับหันขวับแล้วเบิกตาโตจางเหว่ยและซิ่วอิงพลันเบิกตาโพลงเจ้าของประโยคคือบุรุษหนุ่มรูปงาม รูปร่างสูงใหญ่ องอาจผึ่งผาย ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ท่าทางคล้ายนักรบ แผ่กลิ่นอายมืดครึ้มไปทั่วบริเวณซิ่วอิงถึงกับใจเต้นโครมครามจ้องมองชายหนุ่มผู้มาใหม่ด้วยดวงตาไหวระริก จางเหว่ยผู้เป็นสามีของนาง นับว่าหล่อเหลามาก