Semua Bab ดวงใจข้า: Bab 51 - Bab 60

ครึ่งชั่วยามหนึ่งเค่อ[1]ผ่านไปภายในห้องครัวเล็กกะทัดรัด มีเตาไฟสองเตา มีโต๊ะหนึ่งตัวกับเก้าอี้เพียงหนึ่งตัว ซึ่งทำเอาไว้สำหรับสตรีเพียงหนึ่งคนแต่ก็หาได้สร้างปัญหาในการประกอบอาหารไม่อาหารเช้าจึงได้ฝีมือการทำของเหอหย่งหมิง โดยที่ไฟในเตาถ่านก็ได้ลี่เหยาถิงนั่งโบกพัดให้บนโต๊ะมีอาหารน่าตาน่ากินหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นผัดผักสุกกรอบกำลังดี ไข่ผัดก้านไชเท้า น้ำแกงหอมกรุ่น ไก่ผัดขิง ปลานึ่งทั้งตัว ต้มมะระผักกาดดอง เนื้อปลาผัดเปรี้ยวหวาน ข้าวต้มถั่ว ห่านป่า...เดี๋ยวนะ!ลี่เหยาถิงเริ่มกังขาในใจ เหตุใดอาหารมากมายเหล่านี้ สามีของนางราวกับเนรมิตได้หญิงสาวรู้ดี ว่าเรือนไร้โรคาหลังนี้ แม้ไม่ใหญ่โตแต่ก็กว้างขวาง รอบเรือนล้วนเป็นลานกว้าง มีชั้นไม้ไผ่สำหรับตากสมุนไพร ด้านหลังเลี้ยงไก่ มีเป็ดด้วย ไม่ไกลยังมีห่าน ด้านข้างปลูกผักนานาชนิด ถัดออกไปมีลำธารสายน้อยทอดยาว พืชผักผลผลิตพร้อมพรั่งแต่ทำไมนางถึงทำอาหารมิได้เช่นนี้?ฟ้าช่างไม่ยุติธรรมกับนางเอาเสียเลย ให้นางมีหน้าตางดงามแต่ไม่มีฝีมือด้านการทำอาหารเลยแม้แต่น้อยช่างน่าอายนัก!หญิงสาวยิ่งคิดยิ่งโกรธกรุ่น หน้าม้านไปหมดแล้วเหตุใดเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วย

ลานกลางเรือนไร้โรคา เป็นที่โล่งแจ้งไร้หลังคาสำหรับตากสมุนไพรรอบด้านล้วนมีหลังคาตลอดแนวยกเว้นลานกลางเรือน ใต้ชายคาทิศตะวันตกเป็นห้องสำหรับให้ผู้ป่วยได้นอนพัก ซึ่งท่านหมอได้สร้างเอาไว้หนึ่งห้อง ทิศเหนือและทิศตะวันตกล้วนเป็นชั้นไม้ไผ่สำหรับวางห่อยาและสมุนไพร ถัดไปด้านในเป็นห้องโถง ใกล้กันเป็นครัว ลึกสุดเข้าไปเป็นห้องพักของลี่เหยาถิง ทุกสิ่งสร้างแบบซื่อเหอย่วน[1]ได้อย่างเหมาะสมหญิงสาวดูแลเก็บสมุนไพรตามหน้าที่ตนที่ได้ฝึกฝนคัดแยกมาเกือบสองปี โดยปล่อยชายหนุ่มให้เดินเล่นพักผ่อนตามอำเภอใจถึงแม้ว่าเขาจะตกหน้าผามาแต่กลับบาดเจ็บไม่มากเท่าไหร่ บาดแผลภายในบอบช้ำบางส่วน บาดแผลภายนอกก็เริ่มสมานดีแล้ว นางจึงจัดการต้มยาให้เขาเพียงวันละเทียบเท่านั้นลี่เหยาถิงใช้เวลาอีกเล็กน้อยในการจัดเรียงยาให้เป็นระเบียบอีกครา ก็เดินตามหาเหอหย่งหมิงเข้ามาในห้องพร้อมถ้วยยาร้อนกรุ่น เห็นเขากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง มองภาพวาดและบทกลอนของนางอย่างเหม่อลอย ใบหน้าคมคายคล้ายเศร้าสร้อยก็ให้นึกแปลกใจ ดวงตาคู่งามจึงกวาดมองไปรอบกายเขา เห็นมีผ้าปักวางอยู่บนตักของเขาด้วยร่างสูงใหญ่ของเหอหย่งหมิงยังคงนั่งนิ่งท่าทางเคร่งขรึ

ย่ำรุ่งที่เท่าไหร่มิอาจนับยามต้องนั่งเหม่อมองอย่างไร้ตัวตน ย่ำพลบค่ำที่เท่าไหร่แล้วที่เดียวดายหลั่งน้ำตาถามตนเองซ้ำๆ ว่านางเป็นใครในห้องหับอันโดดเดี่ยวอ้างว้าง นางเฝ้าครุ่นคิดอย่างเศร้าสร้อย เฝ้ารอคอยใครบางคนด้วยความทุกข์ระทมไร้ขอบเขตไร้เหตุผลนานเท่าไหร่แล้วที่คาดหวังว่าใครบางคนจักมองมากี่คราแล้วที่หัวใจดวงนี้เพรียกหาเพียงเขาให้เห็นนางด้วยหัวใจอย่างแท้จริงเหอหย่งหมิง...นั่นคือถ้อยประโยควาจาที่ดังสะท้อนกึกก้องอยู่ในห้วงนิทราลี่เหยาถิงสะดุ้งตื่นอย่างตกใจจนร่างอรชรสั่นเทามิอาจควบคุม“เป็นอะไร?”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามทันใดเมื่อสัมผัสได้ถึงร่างระหงในอ้อมกอดที่สั่นไหว นางคล้ายกับตกใจในบางสิ่งหญิงสาวกะพริบตาปริบๆ จ้องมองฝ่าความมืดสลัวในห้องนอน ที่ยามนี้เปลี่ยนจากทิวาเป็นราตรีมานานแล้ว“หย่งหมิง” ลี่เหยาถิงตะเบ็งเรียกนามเจ้าของอ้อมแขน พร้อมผงกศีรษะขึ้นมาแล้วเอื้อมมือกุมสันกรามเขา“อันใด?” ชายหนุ่มนึกฉงนระคนหวาดหวั่นพลันระแวง“เป็นท่าน” หญิงสาวกล่าวเสียงดังเหอหย่งหมิงตั้งใจฟังด้วยอาการตัวเกร็ง“อะไร? จำอะไรได้หรือไร?” เกรงกลัวเหลือเกินว่านางจะจำเรื่องราวเลวร้ายได้ แล้วเกลียดเขาเสียงแหล

นางกล่าวเสียงเข้มแม้พวงแก้มจะแดงก่ำไปทั่วถึงลำคอเหอหย่งหมิงได้แต่เหม่อมองริมฝีปากนาง ด้วยดวงตาทอประกายร้อนแรงแห่งเพลิงปรารถนากระทั่งถูกฝ่ามือเล็กเอื้อมมาปิดตานั่นล่ะ เขาถึงได้สติกลับมาจากการถูกปีศาจราคะครอบงำ เห็นคนงามส่งค้อนวงใหญ่ใบหน้างอง้ำ จึงตีท่าทางเคร่งขรึมนั่งนิ่งให้นางทายากว่าจะได้กินข้าว ก็หยอกเย้ากันในห้องครัวจนไฟแทบลุกเผาไหม้เครื่องเรือนอยู่เป็นนานหลังมื้ออาหารตามด้วยดื่มยาจนหมดเทียบตามคำสั่งเฉียบขาดของภรรยา เหอหย่งหมิงจึงได้เอ่ยคำอีกครั้ง“เราควรกลับบ้านกันได้แล้ว ข้าจะพาเจ้าเข้าเฝ้าฝ่าบาท”ลี่เหยาถิงพยักหน้าเห็นด้วย ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้นางไม่คิดจะกลับไป แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน นางมีสามีพากลับบ้าน ย่อมแตกต่างจากการที่นางรอนแรมกลับไปเพียงลำพัง“รอท่านหมอกลับมาจากหาสมุนไพรก่อนเถิด แล้วเราค่อยลาท่านจากไปพร้อมกัน”หญิงสาวกล่าวเสียงนุ่ม ชายหนุ่มยกยิ้มตอบรับ“ย่อมเป็นเช่นนั้น ท่านหมอเป็นผู้มีพระคุณต่อเราสอง ท่านช่วยชีวิตเจ้าและข้าเอาไว้”เหอหย่งหมิงพอจะจำได้เลือนราง ว่ายามที่เขาตกหน้าผาลงมา มีท่านหมอวัยกลางคนผู้หนึ่งช่วยต่อลมหายใจให้เขาย่างเข้าเดือนสี่ อากาศร้อนกำลังดีเซียนเ

ผ่านไปอีกสองวันสองคืน ในที่สุดการแข่งขันก็รู้ผลผู้ชนะสูงสุดของการประลองคือเหอหย่งหมิงที่สามารถกำชัยคว้าตำแหน่งเจ้าสำนักเหอเสียงคนใหม่เอาไว้ได้ตามประสงค์หลังงานเลี้ยงแต่งตั้งเจ้าสำนักจบลง เหอหย่งหมิงที่ใช้นามว่าฉางยวนก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน ในการจัดการสำนักให้อยู่ในที่ในทางเหอหย่งหมิงที่เป็นถึงแม่ทัพดูแลทหารในอาณัติแห่งราชสำนักนับสิบหมื่น จึงมิใช่เรื่องยากหากฉางยวนจะดูแลสมุนในอาณัติของเหอเสียง เปลี่ยนรูปแบบของเหอเสียงแห่งโจรป่าเป็นสำนักคุ้มภัยในใต้หล้าเรื่องนี้ชายหนุ่มได้รับวาจาเห็นชอบจากเจ้าแห่งยุทธภพที่ควบคุมเหนือพิภพด้วยตนเอง จึงง่ายดายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือยามบ่ายฟ้าใสไร้เมฆบดบังแสงตะวันพาให้สายลมอุ่นร้อนโชยผ่านผืนป่าเขียวขจีระลอกแล้วระลอกเล่าจากเดือนหนึ่งล่วงเลยไปอีกเดือนหนึ่งเดือนแล้วเดือนเล่า ในที่สุดท่านหมอเทวดาก็เดินทางกลับมาจากหาสมุนไพรในป่าใหญ่เหนือหุบเขายอดเมฆาท่านหมอผู้นี้มีนามว่า ซุนผินเขาเป็นชายวัยกลางคน รักสันโดษแต่ชอบช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ด้วยวิชาแพทย์ที่มีเหนือสามัญหากเปรียบเป็นนักพรต เขาย่อมเป็นนักพรตที่ตบะสูง หากเปรียบเป็นชาวยุทธ์ คงไม่แคล้วเป็นรองเพียงเจ้ายุทธภพ