All Chapters of ดวงใจข้า: Chapter 41 - Chapter 50

เหอหย่งหมิงหาได้สนใจข่าวเกี่ยวกับเพ่ยจีเลยแม้แต่น้อย เขาสนใจเพียงลี่เหยาถิง ที่หมดใจจากเขาไปแล้วจนสิ้น เพราะความจำที่หายไปนางมิได้มีรักปักใจในตัวเขาดั่งเช่นกาลก่อนเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกถึงความโหวงเหวงว่างเปล่าในโพรงอกเหลือจะกล่าวแต่ทว่า...ต่อให้นางมิได้รักเขาอย่างโง่งมอีกต่อไป ขอเพียงแค่นางยังไม่หายจากกันไปไหนแค่นี้ก็มากจนเกินไปแล้วสำหรับคนอย่างเขาเรื่องนี้หาใช่โชคชะตากลั่นแกล้งหรือฟ้าดินไร้เมตตาปรานีจนเกินไป หากแต่เป็นความโชคดีในความโชคร้าย ที่สวรรค์คล้ายกับเปิดโอกาสให้เขา ชายโง่เขลาผู้นี้...เขาจึงตั้งใจว่าคราวนี้ จะเป็นสามีที่ดี ดูแลภรรยาตัวน้อยมิให้ได้รับแม้รอยขีดข่วนหลังจากนั้น ก็จะเข้ารับความผิดต่อหน้าพระพักตร์ผู้เป็นน้าชายหรือก็คือญาติผู้ใหญ่ของนางโดยไม่บิดพลิ้วฝ่าบาทคงดีพระทัยไม่น้อยที่หลานสาวยังไม่ตาย หากแต่ก็คงเคืองพระทัยไม่น้อยเช่นกัน ที่นางต้องตกอยู่ในสภาพเยี่ยงนี้ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะความโง่เขลาเบาปัญญาของเขาทั้งสิ้น...เมื่อเดินสำรวจเรือนจนพอใจ ร่างสูงจึงย่างเท้าก้าวเข้ามายังห้องด้านในที่อยู่ลึกเข้ามาจากตัวเรือนชั้นนอกสายตาคมปลาบพลันสะดุดกับร่างระหงบน

ชั่วยามแห่งรัตติกาลคืบคลานผ่านไปอย่างช้าๆเสียงแมลงกลางคืนขับขานดังระงม บ่งบอกได้ว่ารอบทิศเป็นป่าเขาลำเนาไพร เรือนไม้กลางป่าที่เงียบสงบจากผู้คนเพราะห่างไกลออกมาจากตัวหมู่บ้านมามากโขรอบด้านตัวเรือนมีเพียงต้นไม้สูงใหญ่ ทุ่งหญ้าดำมืด สายลมหนาวเหน็บ และสมุนไพรทั่วลาน ภายในห้องมีเครื่องเรือนเท่าที่จำเป็นไม่กี่ชิ้น หาความหรูหราไม่เจอบนเตียงนอนขนาดพอดีมีสามีภรรยาที่คล้ายกับคนแปลกหน้ากำลังนอนนิ่งเคียงคู่โดยฝ่ายหนึ่งอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่แบบทั้งตัวกระทั่งศีรษะก็มองไม่เห็นส่วนอีกฝ่ายก็นอนมองนางอย่างใจเย็นไม่คิดล่วงเกินให้นางตระหนกมากไปกว่านี้เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของคนตัวเล็กที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าหลับสนิทดีแล้วเหอหย่งหมิงจึงค่อยๆ หันกายเข้าหาแล้วเปิดผ้าห่มออกจากร่างระหงอย่างเบามือวงหน้าขาวเนียนมีจมูกเล็กเชิดรั้น ริมฝีปากสีแดงจิ้มลิ้ม ดวงตาหงส์เรียวงามคู่ร้าย ถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้แพขนตางามงอน เหอหย่งหมิงจ้องนิ่งที่ใบหน้าสะคราญโฉมนี้เนิ่นนานอย่างมิอาจถอนสายตาออกมาได้เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะพินิจมองนางให้ละเอียด ถึงแม้ว่าเขามิใช่บุรุษที่หลงใหลเพียงรูปโฉมของสตรี แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านางงามพิลา

หลังจากวิ่งตามกันจนเหน็ดเหนื่อยสองสามีภรรยาก็พากันไปล้างหน้าเช็ดคราบเหงื่อไคลแล้วพากันมากินข้าวอย่างทุลักทุเลเนิ่นนานทีเดียวสำหรับการกินอาหารมื้อนี้ เพราะมัวแต่มองหน้ากันไปมา ด้วยฝ่ายภรรยายังคงระแวง ส่วนฝ่ายสามีต้องคอยระวัง มิอาจพลาดพลั้งขัดใจภรรยา“ท่านต้องไปหาปลามาให้ข้า”ลี่เหยาถิงเป็นคนเอ่ยปากขึ้นก่อนเมื่อจิบชาอย่างสบายใจหลังมื้ออาหารที่นับได้ว่ารสชาติดีมากมื้อนี้ผ่านพ้นไป“หาปลาหรือ?”เหอหย่งหมิงถามขึ้นขณะนั่งมองนางกินข้าวจิบชาอย่างเพลิดเพลิน มิคาดว่าภาพเช่นนี้ของนาง เขาจะมีโอกาสได้ยล“อืม...ข้าจะฝึกทำอาหาร” หญิงสาวตอบตามตรง พร้อมถามกลับเสียงเข้ม “ท่านจะกินหรือไม่?”ครานี้ลี่เหยาถิงได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจจากอีกฝ่ายมิใช่ว่าเบื่อหน่าย หากแต่นึกสงสารปลาที่จะหามาเหลือเกิน มันจะตกอยู่ในสภาพใดหนอ เมื่อต้องกลายมาเป็นอาหารฝีมือเจ้าหญิงสาวย่อมรู้แจ้งจากการถอนหายใจและสายตาไม่เชื่อถือกันเช่นนั้นได้อย่างแจ่มแจ้งเพราะแม้แต่ท่านหมอที่งานยุ่ง หรือแม้จะเหน็ดเหนื่อยจากที่เดินทางไกลไปหาสมุนไพรในป่าใหญ่เสียหลายวัน กลับมายังทนอดอาหาร แทนที่จะชิมฝีมือนางแม้แต่เหวินเต๋อร์และเซียนเซียนก็เช่นกัน

เหอหย่งหมิงได้ยินเช่นนั้นก็นึกเข่นเขี้ยวเหลือจะกล่าว “หากเจ้าเอาแต่ใจอย่างไร้เหตุผล ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ” จบคำก็ดึงนางเข้าหาแล้วก้มหน้าหอมแก้มแรงๆ ไปหนึ่งทีลี่เหยาถิงพลันตาโตอย่างตกใจด้วยยังไม่ชินที่จู่ๆ ก็มีสามีทั้งลมหายใจกรุ่นร้อน อ้อมแขนอบอุ่น กลีบปากและปลายจมูกของอีกฝ่ายที่ประชิดแก้ม นางไม่ชินจริงๆ นะ!หญิงสาวตัวแข็งทื่อขนลุกซู่ไปทั่วตัวในบัดดล จนร่างสูงรู้สึกได้เขาจึงเอียงหน้าไปอีกด้านแล้วหอมแก้มนางอีกข้างอย่างเท่าเทียมเสมอกันครานี้ลี่เหยาถิงเริ่มมีสติขึ้นมาจึงพยายามดันแผงอกอีกฝ่ายให้ออกไป นางหน้าแดงก่ำ ร้อนวูบวาบไปหมดถึงแม้จะเป็นสามี แต่ในความทรงจำ ภรรยายังไม่เคยนะ!เมื่อเห็นปฏิกิริยาคนงาม เหอหย่งหมิงให้นึกสนุกยิ่งนัก จึงก้มหน้าประชิดมากกว่าเดิม โอบรัดร่างนุ่มเข้าหาร่างแกร่งให้แน่นยิ่งขึ้น แล้วก้มหน้าหอมแก้มนางทั้งซ้ายขวาลี่เหยาถิงยิ่งตกใจ หันหน้าพาพวงแก้มหลบดิ้นขลุกขลักอยู่ในแผงอกเขา ปากก็ต่อว่ารุนแรงไม่มีเกรงใจ“เจ้าคนบ้า เจ้าโจรราคะ”“เจ้าด่าสามีอีกแล้ว” เขายิ่งหอมแก้มนางอีกหลายที“หยุดนะ! นี่กลางป่านะ”ชายหนุ่มพลันชะงักหยุดปลายจมูกทันใด“อ่า...ข้าลืมไป เช่นนั้นเรากล

ท่ามกลางความมืดกลางป่าที่เงียบสงัดลี่เหยาถิงเห็นสีหน้าอีกฝ่ายที่คล้ายกับดำคล้ำ ไม่รู้ว่าคิดอันใดอยู่ นางจึงเอื้อมมือไปดึงสาบเสื้อเขา“นี่สามี...ภรรยาง่วงแล้ว”นางแค่นยิ้มเก้อกระดากรู้สึกอับอายขึ้นมา เมื่อเขากล่าวถึงเรื่องราวในอดีตเยี่ยงนั้น นางผิดไปแล้ว...เหอหย่งหมิงลืมตาขึ้นมาจึงได้เห็นอาการออดอ้อนนั้นของภรรยา ในหัวใจพลันอ่อนยวบ เห็นตาช้อนตามองก็ให้รู้สึกอุ่นวาบไปทั่วโพรงอกมุมปากจึงยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากนางไปหนึ่งที แล้วโน้มตัวลงจับอุ้มนางเอาไว้ในอ้อมแขนทันใดลี่เหยาถิงไม่ทันได้ตกใจ หน้าผากยังไม่ทันหายร้อนวาบ ก็ตกอยู่ในวงแขนของเขาแล้วทั้งตัว“เจ้าเคยพูดกับข้าด้วยว่า เหอหย่งหมิงเป็นของลี่เหยาถิง เจ้าจำได้หรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแหบต่ำใส่ใบหน้านาง ชวนคุยเรื่องดีๆ ในอดีต ซึ่งหวังว่าจะพอมีอยู่บ้างหญิงสาวในอ้อมแขนรู้สึกสบายตัวมากกว่าขี่หลัง จึงซบศีรษะกับแผงอกอุ่นอมยิ้มพึมพำ“ข้าเคยพูดจาเช่นนั้นด้วยรึ? น่าอายนัก!”“เจ้ายังเคยเขียนกลอนให้ข้า”“หืม...”ชายหนุ่มยกยิ้มในหน้า โอบกระชับนางแน่นยิ่งขึ้น แล้วค่อยๆ ร่ายให้นางฟัง“เมื่อรักปักใจมั่นคงแล้ว เหนื่อยยากแค่ไหนไม่ปริปาก”