All Chapters of เมียสุดโปรด: Chapter 11 - Chapter 20

เจอกันภายในสวนอาหารตกแต่งด้วยสไตล์แคมปิ้ง ช่วงกลางวันจะเปิดเป็นคาเฟ่ขายเครื่องดื่มชา กาแฟและของหวาน จัดมุมเก๋ ๆ ไว้สำหรับให้ลูกค้าถ่ายรูปอวดคนในโซเชียล ทว่าพอพระอาทิตย์ตกดินทางร้านจะเปิดไฟปิงปองที่ประดับประดาไว้ตามแนวต้นไม้ในสวน มีดนตรีสดเล่นให้ลูกค้าฟัง บวกกับบรรยากาศเย็น ๆ ในช่วงพลบค่ำก็ยิ่งให้ความรู้สึกเหมือนมาออกแคมป์“ผมเพิ่งรู้ว่ามีร้านแบบนี้อยู่ใกล้ ๆ โรง’บาลของเราด้วย” นายแพทย์สุดเขตพูดขึ้นหลังจากใช้สายตามองสำรวจไปรอบ ๆ ร้านแล้วรู้สึกชอบบรรยากาศและแสงโทนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าใจกลางกรุงเทพมหานครจะมีที่แบบนี้ด้วย“คุณก็ออกจากห้องผ่าตัดบ้างสิ จะได้รู้ว่าในโลกนี้ยังมีที่สวย ๆ อีกเยอะ ไม่ได้มีแต่โรง’บาลกับห้องผ่าตัดที่คุณชอบไปสิงสถิต” นายแพทย์ชัยสิทธิ์เอ่ยเหน็บลูกศิษย์ที่มักจะอยู่แต่ในห้องผ่าตัดเสียส่วนใหญ่ ทำเอาซีอีโอหนุ่มอย่างสุดโปรดซึ่งนั่งอยู่ด้วยกันหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะเห็นด้วยกับที่อาจารย์ท่านนี้พูด“โธ่อาจารย์ครับ...” สุดเขตโอดครวญเบา ๆ “อาจารย์ก็รู้ว่าห้องผ่าตัดของโรง’บาลเรามันมีอาถรรพ์ อยู่ห่างทีไรมักมีเคสด่วนเข้ามาตลอด”“ใช่ที่ไหนล่ะ” ชัยสิทธิ์ส่ายหน้าขบขันพลางยก

มันสายไปแล้ว...เมื่อ 10 ปีที่แล้ว“ของขวัญรับปริญญาอยากได้อะไร” สุดโปรดซึ่งกำลังขับรถเอ่ยถามแฟนสาวที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ เขาหันไปมองเธอแวบหนึ่ง คว้ามือบางมากุมไว้ที่ตักแล้วคลึงเล่นเบา ๆ ก่อนจะหันกลับมาสนใจการจราจรตรงหน้าต่อ เขาเพิ่งไปรับเธอมาจากบ้าน และจะพาไปรับประทานมื้อเย็นที่บ้านกับครอบครัวของเขา“หือ...ถามกันตรง ๆ อย่างนี้เลย ไม่คิดจะเซอร์ไพรส์เอยเลยเหรอ” สุพรรณวดีกลั้วหัวเราะถามกลับ ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก เขาก็เป็นอย่างนี้ เสมอต้นเสมอปลายมาโดยตลอดสุดโปรดยิ้มขำ อันที่จริงเขาเตรียมเซอร์ไพรส์ชุดใหญ่เอาไว้แล้ว ทว่ามันคนละส่วนกับของขวัญ และเขาก็ไม่รู้ว่าจะให้อะไรเธอดี“เผื่อเอยมีของที่อยากได้ไง”“ไม่รู้อะ เอยก็คิดไม่ออกเหมือนกัน” พวกเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า หรือเครื่องประดับต่าง ๆ เธอก็ซื้อเป็นประจำอยู่แล้ว อีกอย่างตลอดสี่ปีที่คบหากันในสถานแฟนของพวกนี้เขาก็ซื้อให้อยู่บ่อย ๆ บางทีไม่ใช่โอกาสพิเศษหรือวันสำคัญเขาก็ซื้อให้ เหตุผลง่าย ๆ ก็คือ ‘แค่อยากให้’ เธอจึงไม่รู้สึกอยากได้อะไรเป็นพิเศษ “จริง ๆ พี่โปรดไม่ต้องซื้ออะไรให้ก็เอยก็ได้นะ แค่มาถ่ายรูปด้วยกันก็พอแล้ว”“ถ่ายรูปพี่ก็ต้องไปอยู่

มันสายไปแล้ว“เขา...ไม่ยอมให้เอยเจอลูก”สุนีย์เห็นแบบนั้นก็รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่ลูกเผชิญมาในวันนี้คงหนักหนาพอสมควร หล่อนรีบดึงตัวลูกสาวขึ้นมากอดปลอบ ทำให้ไหล่เล็กสั่นสะท้าน ปล่อยเสียงโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับลูก อารมณ์ของสุพรรณวดีมักอ่อนไหวมากเป็นพิเศษ“...เอยบอกเขา...ว่าอยากเจอลูก แต่เขา...” หญิงสาวพูดเสียงสะอื้นแทบไม่ได้ศัพท์ เธอเสียใจมากเมื่อได้ยินคำตอบที่เยือกเย็นจากปากผู้ชายที่เธอเคยรัก สุดโปรดที่เธอเคยรู้จักไม่ใช่คนใจร้ายแบบนี้ เขาอ่อนโยนกับเธอและมีเหตุผลเสมอ ทว่าตอนนี้... “เขาใจร้าย...ฮึก...เขาใจร้ายมาก ๆ เลยแม่ ฮือ...”ร่างบางในอ้อมกอดของมารดาปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง เป็นการกลับมาเจอกันในรอบหลายปี ทว่าก็เป็นการเจอกันที่ทำให้ความหวังเดียวที่เหลืออยู่ของเธอพังทลาย แตกสลายไม่เหลือชิ้นดีเพราะเธอคาดหวังกับเขาเอาไว้มาก เธอจึงรู้สึกผิดหวังมากเห็นอาการสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจของลูกสาว สุนีย์ก็รู้สึกกรุ่นโกรธขึ้นในอก ไม่รู้ว่าคนบ้านนั้นจะกีดกันอะไรนักหนา ถ้ามีจิตสำนึกของความเป็นคนอยู่บ้างก็น่าจะเห็นใจกันหน่อย อย่างไรสุพรรณวดีก็เป็นถึงแม่แท้ ๆ ของเด็กชายปุณยวีร์

คนใจร้าย“ผมขอพูดตรง ๆ เลยนะครับครูเอย ผมอยากจะขอให้ครูเอยอยู่ห่างจากเด็ก ๆ ชั้นประถม” คำขอที่ไร้เหตุผลจากผู้อำนวยการโรงเรียนทำให้มือเล็ก ๆ ของครูสาวกำเข้าหากันแน่น พร้อมตวัดสายตาไปมองสุดโปรดที่นั่งด้วยท่าทีสบาย ๆ อยู่โซฟาฝั่งตรงข้าม ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นความต้องการของเขา และไม่ต้องเจาะจงก็รู้ว่าเด็กประถมที่กล่าวถึงในที่นี้หมายถึงใครเขาตั้งใจมาเพื่อกีดกันเธอออกจากลูก!“เหตุผลล่ะคะ ดิฉันขอเหตุผลด้วยค่ะ” สุพรรณวดีหันไปถามผู้อำนวยการอย่างไม่หวั่นเกรง แม้จะรู้เหตุผลดีอยู่แล้ว ทว่าเธอก็อยากได้ความเป็นธรรม เพราะเธอยังไม่ได้กระทำความผิดฐานใด ทำไมเธอต้องโดนสั่งห้าม“ผู้ปกครองของเด็กไม่สบายใจครับ”“แล้วดิฉันไปทำอะไรให้ไม่สบายใจคะ ขอเหตุผลที่มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ ผอ.”“คุณสุดโปรดแจ้งกับผมว่าเขาไม่สบายใจหากคุณเข้าใกล้ลูกชายของเขา คุณคงต้องถามเหตุผลจากเขาเอง” เอกชัยซึ่งนั่งอยู่โซฟาเดี่ยวหัวโต๊ะผายมือไปยังสุดโปรดอย่างสุภาพ“ครับ ผมไม่สบายใจจริง ๆ ที่เห็นคุณอยู่ใกล้ลูกชายผมขนาดนี้” สุดโปรดเอ่ยขึ้นเสียงเรียบส่วนสุพรรณวดีนั้นอยากตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายดัง ๆ ว่า ‘นั่นก็ลูกชายฉันเหมือนกัน!’ เพื่อ

บทที่ 7เกิดเหตุ7 ปีที่แล้ว ซิดนีย์ ประเทศออสเตรเลีย“ขอบคุณที่สละเวลาเดินทางมาร่วมงานนะครับ”“ด้วยความยินดีครับ” สุดโปรดตอบกลับด้วยรอยยิ้มพร้อมยื่นมือออกไปจับกับไรอันซึ่งเป็นคู่ค้าชาวออสเตรเลียคนสำคัญ และเป็นเจ้าของงานเลี้ยงเปิดตัวรถยนต์ไฟฟ้าแบรนด์ดังระดับโลกในค่ำคืนนี้“ผมคิดว่าคุณจะไม่มาแล้วเสียอีก” ชายออสซี่วัยวัยห้าสิบปลาย ๆ ชวนคุยตามประสาคนที่รู้จักมักคุ้นกันมายาวนานท่ามกลางแสงแฟรชของสื่อมวลชนที่กดบันทึกภาพรัว ๆ อย่างให้ความสนใจ“วันสำคัญของคุณทั้งที ผมต้องมาอยู่แล้วครับ”“เพราะมีบริษัทของคุณซัปพอร์ต ผมถึงมีถึงวันนี้” ไรอันกล่าวด้วยความรู้สึกขอบคุณ“เป็นเพราะความสามารถของคุณต่างหาก”“นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่ถ้าไม่ได้ชิ้นส่วนที่มีคุณภาพได้มาตรฐานจากโรงงานผลิตของคุณ รถของผมคงไม่ได้รับความนิยมมากขนาดนี้ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ยอดจองรถยนต์ไฟฟ้ารุ่นนี้ทะลุเป้าจนผลิตไม่ทัน” ก่อนหน้านี้ทางบริษัทได้ทำการสำรวจตลาดและเปิดให้ลูกค้าจองรถยนต์ไฟฟ้ารุ่นให้นี้ได้ล่วงหน้า ซึ่งก็ได้ผลตอบรับดีเกินคาด ถือว่าประสบความสำเร็จในการบุกเบิกอุตสาหกรรมยานยนต์ระบบไฟฟ้าคนที่เป็นเจ้าของบริษัทผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ซึ่งเ