All Chapters of เมียสุดโปรด: Chapter 31 - Chapter 40

ไม่ใช่ความฝัน“ตายจริง” สุนีย์ยกมือทาบอกเมื่อนึกภาพเหตุการณ์นั้นตามที่หลานชายเล่า จับใจความได้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีสมาชิกเยอะกว่า “แล้วปลื้มเป็นไรมากไหมลูก ถูกตีที่ไหนบ้าง”“ไม่เป็นไรเลยครับ ครูเล่าให้ฟังว่าวิ่งไปถึงก็ซัดเอา ๆ ฝั่งนั้นยังไม่มีใครได้ทำอะไรเลย โดนจับแยกก่อน” สุดโปรดเล่าบทสรุป ก่อนจะส่งสายตาดุ ๆ ไปให้ลูกชายที่ยิ้มหน้าระรื่น ไม่ได้สำนึกรู้เลยว่าตนผิดที่ใช้กำลัง“ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก” คุณยายสุนีย์ลูบศีรษะปลอบหลาน “เอาขนมอีกไหม”เด็กชายส่ายหน้า “ไม่แล้วฮะ อยากกินน้ำ”“เดี๋ยวยาย...” คนเห่อหลานกำลังจะอาสาลุกไปหยิบให้ ทว่าพ่อของแกกลับห้ามเอาไว้ก่อน“แม่ไม่ต้องครับ” จากนั้นก็หันไปพูดกับลูกของตนเอง “ปลื้มลุกไปหยิบเอง น้ำอยู่ในตู้เย็น เอามาเผื่อคุณยายด้วย”แล้วปุณยวีร์ก็วิ่งไปเปิดตู้เย็นทันที คนเป็นยายมองตามพลางยิ้มเอ็นดู ครู่ต่อมาหล่อนก็รับน้ำที่หลานหยิบมาเผื่อดื่มกินด้วยความชื่นใจ“แล้วแม่โปรดเป็นไงบ้าง สบายดีไหม” สุนีย์ถามถึงแก้วมณี แม้จะมีเรื่องบาดหมางจนเข้าหน้ากันไม่ติด ทว่าครั้งหนึ่งก็ถือว่าเคยเกี่ยวดองและเป็นมิตรที่ดีต่อกัน“เรื่อย ๆ ครับ ก่อนหน้านี้แม่ยังทำ

บทที่ 12ตกลงกันอีกครั้งผ่านมาห้าวันสุพรรณวดีอาการดีขึ้นตามลำดับ หญิงสาวช่วยเหลือตัวเองและเดินเหินได้ปกติ เหลือเพียงความรู้สึกตึง ๆ บริเวณแผล และปวดนิดหน่อยตอนที่ยาแก้ปวดหมดฤทธิ์ ทว่าคุณหมอก็ลงความเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง จึงอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลมาพักรักษาตัวที่บ้านต่อและตั้งแต่วันนั้นสุดโปรดก็ไม่เคยพาลูกไปเยี่ยมเธออีกเลย มีเพียงนายแพทย์สุดเขตซึ่งทำงานอยู่ที่นั่นแวะเวียนไปเยี่ยมและถามไถ่อาการทุกวัน พร้อมบอกว่าน้องชายของตนติดงาน จึงไม่สะดวกพาเด็กชายปุณยวีร์มาเยี่ยมไม่ได้แน่นอนว่าสุพรรณวดีไม่เชื่อเธอเข้าใจว่างานเขาเยอะ แต่เธอไม่เชื่อว่าเขาจะติดงานทุกวัน หญิงสาวคิดว่าเขาน่าจะพอมีเวลาว่าง เพียงแต่เขาเลือกที่จะไม่พาลูกมาเท่านั้นเอง“เอยจะไปไหนลูก” สุนีย์ซึ่งกำลังทำความสะอาดหน้าร้านเพื่อเตรียมเปิดขายอีกครั้งเอ่ยถาม เมื่อเห็นบุตรถามเดินออกจากบ้านมาพร้อมกระเป๋าสะพาย ท่าทางเหมือนกำลังจะไปไหนสักที่ “ยังไม่หายดีเลย ไม่นอนพักในบ้านก่อนล่ะ”“เอยจะไปหาปลื้มค่ะแม่ แล้วจะไปคุยกับพี่โปรดให้รู้เรื่องด้วย” น้ำเสียงของหญิงสาวติดจะฉุนเฉียวอยู่หน่อย ๆ เธอไม่พอใจที่อดีตสามีทำเหมือนจะกีดกันไม่ให้เจ

ตกลงกันอีกครั้ง“...เธอไปทุกปี ?” สุดโปรดถามเสียงเบาคล้ายคนละเมอ สมองที่เคยประมวลผลได้ดีเกิดความมึนงงชั่วขณะ เรื่องราวที่เพิ่งได้รับรู้ทำเอาเขาไปต่อไม่ถูก“ค่ะ เอยไปหาลูกทุกปี ไปคนเดียวด้วย พอรู้ว่าพี่กับลูกย้ายไปอยู่ที่นั่น เอยก็ตั้งใจทำงานเก็บเงิน พอเก็บได้ประมาณหนึ่งเอยก็บินไป แต่ก็ไม่เจอใครเลย” สุพรรณวดีจงใจเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง เพราะเขาควรรู้ว่าเธอพยายามเพื่อลูกขนาดไหน ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาเคยกล่าวหาเมื่อครั้งก่อน “อ๋อ แต่จริง ๆ มีครั้งหนึ่งที่เอยเห็นปลื้มแวบ ๆ เอยจำแกได้จากรูปในนิตยาสารที่พี่เคยให้สัมภาษณ์ วันนั้นแกเดินออกมาจากมินิมาร์ตกับคนคนหนึ่ง ท่าทางมีอายุหน่อย เอยกำลังจะเดินเข้าไปหา แต่แกก็ขึ้นรถไปซะก่อน เอยตามไม่ทัน”ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองหน้าอดีตภรรยาอย่างไม่อยากเชื่อ เขาไม่รู้ว่าเธอเล่าเรื่องจริงไหม ทว่าพอได้ประสานกับนัยน์ตาสีอ่อนที่เต็มไปด้วยความหนักแน่น บอกได้ว่าสิ่งที่เธอเล่ามานั้นคือเรื่องจริง ทำให้เขาต้องยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าแรง ๆ แล้วตั้งสติ“ทำไมไม่ติดต่อมา” ปารีสไม่ใช่เมืองเล็ก ๆ อีกทั้งยังมีอันตรายมากมาย“เอยติดต่อไปแล้วทุกทาง” หญิงสาวตอบโดยไม่หลบตา แสดงให้เขาเ

ผู้ต้องสงสัย“งั้นคราวหลังลูกต้องระวังนะ ไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้ ยังไงแม่ก็รออยู่ตรงนี้”ปุณยวีร์พยักหน้าหงึกหงักยอมเชื่อฟัง ผู้เป็นแม่จึงแกล้งชี้ไปที่เด็กหญิงแล้วเอ่ยขึ้น“แล้วคนนี้ใครเอ่ย แนะนำให้แม่รู้จักหน่อยสิ”“คนนี้หนูณิฮะ เพื่อนของปลื้มไง” เด็กชายกระตือรือร้นตอบทันที“อ๋อ น่ารักอย่างที่ลูกบอกจริง ๆ ด้วย”เด็กหญิงณิศรายิ้มเขินเมื่อถูกชม หากก็ไม่รู้จะพูดอะไร จึงได้แต่ก้มหน้าซ่อนแก้มแดง ๆ ของตน แต่คนเป็นเพื่อนยังมาชวนคุย“นี่ไงหนูณิ เค้าบอกแล้วว่าแม่ของเค้าก็สวยเหมือนกัน”“รู้แล้วน่า” ณิศราไม่คิดจะเถียง เพราะคุณครูคนนี้สวยพอ ๆ กับแม่ของตนจริง ๆ แถมยังมีท่าทางใจดีอย่างที่เพื่อนโม้อีกด้วย หากก็ยังมีความสงสัย จึงเอ่ยถาม “คุณครูเป็นคุณแม่ของปลื้มจริง ๆ เหรอคะ”“คิดว่าเค้าโกหกเหรอ” เด็กชายแทรกขึ้นคนถูกถามยิ้ม ลูบหัวลูกชายอีกครั้ง ก่อนจะตอบคำถามของเด็กหญิง “จริงค่ะ ครูเป็นแม่ของปลื้มจริง ๆ”“ว้าว ดีจัง ปลื้มมีแม่เป็นครูด้วย”“ใช่ไหมล่ะ โคตรเจ๋ง คราวนี้เค้าต้องเรียนเก่งกว่าหนูหณิแน่ ๆ” หนุ่มน้อยได้ทีบลัฟฟ์เพื่อนเลยทันที คนเป็นแม่ที่ได้ยินได้แต่ยิ้มเอ็นดูกับประโยคสนทนาที่ไร้เดียงสาของเด็

ดึงมาไว้ใกล้ตัว“แฟนเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” เพราะเขาไม่เห็นวี่แววของผู้ชายคนนั้นกับลูก ไม่เห็นมีของใช้ของผู้ชายหรือเด็กผู้ชายอยู่ในบ้าน อีกทั้งยังไม่ได้ยินใครพูดถึงเลย“คะ!?” คิ้วเรียวสวยเลื่อนเข้าหากันทันทีเมื่อได้ยินคำถามนั้น ก่อนจะถามกลับด้วยใบหน้าฉงน “แฟนเอย ? หมายถึงใครเหรอคะ”“ก็ผู้ชายคนนั้นไง ที่มากับเด็กผู้ชายที่ฉันเจอที่โรงพยาบาลวันนั้น”สุพรรณวดีมุ่นคิ้วและคิดตาม ใช้เวลาไม่กี่วินาทีเธอก็คิดออก เพราะผู้ชายที่เขาเจอที่โรงพยาบาลนอกจากหมอ ก็มีแค่อภิวัฒน์คนเดียว“ไม่ใช่แฟนเอยนะคะ” เธอบอกเขาไปตามตรงเพราะไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบัง และไม่เข้าใจว่าเขาไปเอาความคิดนี้มาจากไหน “ทำไมถึงคิดว่าเป็นแฟนเอยคะ”“แล้วเป็นใคร” สุดโปรดยังถามต่อเสียงเรียบ หากหัวใจเริ่มทำงานหนักอย่างมีชีวิตชีวาขึ้น รู้สึกเหมือนความหวังที่มอดดับไปจะกลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง“คุณอภิวัฒน์เป็นผู้ปกครองที่จ้างเอยไปสอนพิเศษลูกชายของเขาค่ะ สอนตั้งแต่น้องอยู่ ป.1 ตอนนี้น้องขึ้น ป.2 แล้ว ก็เลยพอจะสนิทกันนิดหนึ่ง” เธออธิบายถึงสาเหตุที่อภิวัฒน์ไปเยี่ยมตนถึงโรงพยาบาลในวันนั้น ซึ่งอาจจะเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้อดีตสามีเข้าใจผิด