All Chapters of เมียสุดโปรด: Chapter 21 - Chapter 30

เกิดเหตุ“...หมายความว่ายังไงครับแม่” สุดโปรดเงยหน้าขึ้นไปถามผู้เป็นมารดาหลังจากอ่านเนื้อความในจดหมายครบทุกตัวอักษร“เกิดอะไรขึ้นวะ” สุดเขตที่ยังไม่รู้เรื่องเช่นกันหันไปถาม ก่อนจะรับเอาจดหมายที่น้องชายยื่นให้มาอ่านแก้วมณียังคงมีท่าทางสงบนิ่ง ทว่าดวงตาแดงก่ำ หล่อนหันไปพยักหน้าให้พยาบาลสาวพาหลานชาย ที่ร้องไห้จนเหนื่อยและหลับไปแล้วกลับไปห้องเด็กแรกเกิด จากนั้นก็เดินไปหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลมายื่นให้ลูกชายทั้งสองคนได้ดูพร้อม ๆ กัน“ศาลออกหมายจับคนที่จ้างวานฆ่าพ่อแล้ว...”“ใคร” สุดโปรดที่โพล่งถามขึ้นเสียงแข็ง ดวงตาคมกริบวาววับขึ้นอย่างดุกร้าว ความโกรธแค้นที่อั้นแน่นอยู่ในใจเริ่มปะทุ ชายหนุ่มไม่ได้ปล่อยวางเรื่องคดีของบิดา ทว่าหลังจากเสร็จสิ้นพิธีฌาปนกิจ ตัวเขาก็มีสารพัดปัญหาภายในบริษัทให้ต้องจัดการ ทุกภาระหน้าที่ทั้งหมดของพ่อถูกโยกมาอยู่ในความรับผิดชอบของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งยังต้องดูแลภรรยาที่ท้องโตขึ้นทุก ๆ วัน ทำให้หน้าที่ประสานงานกับตำรวจตกเป็นของผู้เป็นแม่“…พ่อของเอย” นายแพทย์สุดเขตซึ่งเป็นคนเปิดซองเอกสารเอ่ยขึ้นเสียงเบาด้วยความอึ้งและไม่อยากจะเชื่อข้อมูลที่ถืออยู่ในมือ เช่นเดี

ความกดดัน“โปรด นายโอเคไหม” นายแพทย์สุดเขตที่ลงมารอที่รถก่อนเอ่ยถามน้องชายด้วยความเป็นห่วงเมื่ออีกฝ่ายเดินมาถึงรถที่จอดเอาไว้หน้าศาล“…ไม่ค่อยโอเค” สุดโปรดตอบไปตามความรู้สึกที่แท้จริง ในหัวสมองอื้ออึงยังคิดอะไรไม่ออก“ยังไงก็ต้องเคารพคำตัดสินของศาลนะ” คนเป็นพี่ตบบ่าน้องชายอย่างปลอบใจ“นายคิดว่าคุณอาทำจริง ๆ ไหม” สุดโปรดถาม จนถึงตอนนี้เขาก็ยังทำใจเชื่อไม่ได้ว่าคนที่เขาเคารพเหมือนพ่ออีกคนหนึ่งอย่างประเสริฐจะเป็นคนฆ่าพ่อแท้ ๆ ของตน ...หรือว่าเขาอาจจะกำลังหลอกตัวเองและมองโลกในแง่ดีเกินไป“ยอมรับความจริงเถอะ ในเมื่อเจ้าตัวเขาก็ยอมรับออกมาแล้ว ถ้าไม่ทำจริงคุณอาก็คงไม่ยอมรับสารภาพหรอก” หมอหนุ่มว่าไปตามหลักความเป็นจริง เพราะถ้าไม่ได้ทำจริงก็คงไม่มีเหตุผลที่ต้องรับสารภาพ มีแต่เสียกับเสีย “เอาเรื่องของนายกับเอยดีกว่า จะเอายังไงต่อ แต่ขอพูดตรง ๆ เลยนะ ฉันไม่ได้อคติกับเอย แต่ฉันเป็นห่วงแม่ว่ะ”สุดโปรดเงียบไปอีกครั้ง พลางนึกถึงใบหน้าโศกเศร้าและแววตาที่ทุกข์ตรมของผู้เป็นแม่ แม้กระทั่งพี่ชายที่บอกว่าไม่ได้อคติก็ยังเผลอแสดงท่าทีเจ็บปวดออกมาให้เขาเห็น แน่นอนว่าไม่มีใครรับได้กับเรื่องนี้ รวมถึงตัวเขาเอ

หลังจากได้หารือกับเพื่อนสนิทอย่างภิญญาเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ก็สรุปได้ว่าสุพรรณวดีคงไม่มีทางสู้อำนาจเงินของอดีตสามีได้ ต่อให้ถึงขั้นใช้สิทธิ์ความเป็นแม่ฟ้องร้องต่อศาลก็ไม่มีวี่แววว่าจะชนะเขาได้เลย หรือถ้าจะหาโอกาสแอบไปหาลูกที่ห้องเรียนชั้นประถมก็เสี่ยงโดนไล่ออก เพราะอาจจะมีใครสักคนในโรงเรียนคอยทำหน้าที่เป็นหูเป็นตาให้ผู้บริหาร เพื่อไปบอกเขาอีกทีสรุปก็คือไม่ว่าจะทางไหน เธอก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย เพราะฉะนั้นวันนี้สุพรรณวดีจึงตัดสินใจว่าจะเข้าไปพบสุดโปรดที่บริษัท...เพื่อเจรจากับเขาด้วยเหตุผลดี ๆ อีกครั้งและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่หญิงสาวยอมเสียเครดิต ยกเลิกการสอนพิเศษที่บ้านของเด็กนักเรียนที่นัดเอาไว้อย่างกะทันหัน ก่อนจะนั่งรถแท็กซี่ตรงมายังบริษัทผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ยักษ์ใหญ่ระดับประเทศ ซึ่งตั้งอยู่ในเขตสาทรซึ่งเป็นย่านธุรกิจใจกลางเมืองทันทีหลังจากเลิกงาน“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณสุดโปรดอยู่ไหมคะ ฉันมาพบคุณสุดโปรดค่ะ” พอมาถึงสุพรรณวดีก็เดินเข้ามาในตึก แล้วแจ้งความประสงค์ของตนเองกับพนักงานที่นั่งอยู่โต๊ะประชาสัมพันธ์ด้วยน้ำเสียงสุภาพ สังเกตจากภายนอกเจ้าหล่อนน่าจะเป็นเด็กจบใหม่ อายุคงไม่เก

บทที่ 10ยอมทุกอย่างเสียงไซเรนจากรถแอมบูแลนซ์ดังสนั่นทั่วท้องถนน กำลังขับเบียดไปตามช่องแคบบนถนนที่ผู้ใช้รถพร้อมใจกันเปิดทางให้ในยามมีเหตุฉุกเฉิน มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยความเร็วที่จำกัด เนื่องจากเป็นถนนเส้นหลักจึงยังมีรถสัญจรไปมาค่อนข้างหนาแน่น ทำเอาชายหนุ่มที่ขึ้นรถมาด้วยเกิดอาการร้อนรนใจ ด้วยกลัวจะไปถึงที่หมายไม่ทันกาล“เอย...” น้ำเสียงสั่นไม่มั่นคง เรียกหญิงสาวที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเปลผู้ป่วยโดยมีหน้ากากออกซิเจนครอบปากและจมูก ซึ่งมีเจ้าหน้าที่นั่งประกบสองฝั่งเพื่อคอยช่วยพยุงอาการ “เอยอดทนหน่อยนะ อีกแป๊บเดียวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว” ชายหนุ่มให้กำลังใจทั้งที่ตอนนี้ใจเขาร้อนลวกไปหมด พร้อมบีบกระชับมือที่จับกันเอาไว้ไม่ยอมปล่อยตั้งแต่ขึ้นรถมา“พี่โปรด...เอย...” สุพรรณวดีส่งเสียงแผ่ว เพราะเริ่มทนความเจ็บปวดต่อฤทธิ์บาดแผลที่ถูกยิงบริเวณเนินอกด้านซ้ายไม่ไหว ถึงแม้จะไม่โดนหัวใจแต่ก็เสียเลือดไปมาก สัญญาณชีพจึงค่อย ๆ อ่อนลง ทำให้เปลือกตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ“เอย ขอร้องล่ะ อดทนไว้ก่อน เอยได้ยินพี่ไหม อย่าเพิ่งหลับตานะ” ชายหนุ่มละล่ำละลักบอกเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มไม่ตอบสนอง สุ

ยอมทุกอย่าง“…คุณแม่นี่ฮะ”“ปลื้มจำได้เหรอลูก” สุดโปรดหันหน้ามาถามลูกชายกลับด้วยความทึ่ง เพราะไม่คิดว่าลูกจะจำได้ ชายหนุ่มไม่ได้ปิดบังลูกเรื่องแม่ผู้ให้กำเนิด ด้วยรู้ว่าวันหนึ่งแกก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี ครั้งหนึ่งเขาเคยเอารูปที่เคยถ่ายคู่กันกับสุพรรณวดีตอนแต่งงานให้ปุณยวีร์ดู พร้อมบอกว่าผู้หญิงคนนี้คือแม่แท้ ๆ ของแก และอธิบายง่าย ๆ ว่ามีปัญหากันนิดหน่อยจึงทำให้แม่ไม่ได้มาอยู่ด้วยกันกับเราซึ่งตอนนั้นเด็กชายก็พยักหน้ารับฟังราวกับเข้าใจ พอวันต่อมาแกก็ใช้ชีวิตปกติ ไปโรงเรียน เล่นกับเพื่อน เล่นกับอาพัฒน์และแม่ชาของแก นาน ๆ ครั้งถึงจะมาขอพ่อดูรูปของแม่ แต่พอได้ดูแล้วไม่นานแกก็ลืมไปตามประสาเด็ก ซึ่งครั้งล่าสุดที่เด็กชายได้ดูก็เมื่อนานมาแล้ว เขาจึงไม่คิดว่าลูกจะจำได้“จำได้ฮะ ปลื้มเห็นรูปแม่ในกระเป๋าเงินคุณพ่อ” ปุณยวีร์ตอบ เขาเคยเปิดกระเป๋าสตางค์ของคุณพ่อหลายครั้ง และทุกครั้งที่เปิดก็มักจะเห็นรูปถ่ายใบเล็ก ๆ ซึ่งเป็นรูปพ่อกับแม่ถ่ายคู่กันในวันแต่งงานอยู่ในนั้นตอนแรกที่เดินเข้ามาในห้องนี้เด็กชายยังไม่ทันได้สังเกตใบหน้าของคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เพราะคุณยายเดินเข้ามาหาก่อน ทว่าพอกินข้าวอิ่