บทที่ 35 เช้าที่กลับมาเหมือนเดิม

วันนี้มะปรางก็ตื่นเร็วกว่าเดิมจนตัวเองยังตกใจ เธอกะพริบตาปริบ ๆ มองเพดานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพลิกตัวไปทางระเบียงอย่างเร็วแบบไม่ทันคิด โมจิที่นอนขดอยู่ปลายเตียงเงยหน้ามามองด้วยสายตาครึ่งหลับครึ่งตื่นเหมือนกำลังบ่นให้เธอว่า แม่คะ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ

แต่มะปรางไม่สนใจ เธอลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว รีบล้างหน้าและมัดผมลวก ๆ ก่อนจะคว้าแก้วกาแฟที่ชงไว้ และเดินออกไปที่ระเบียงในเวลาเดิม 7:50 น.

หัวใจเต้นแรงเหมือนคนกำลังรอผลสอบ ทั้งที่เธอรู้ดีว่า…ภีมเพิ่งกลับจากโรงพยาบาลเมื่อคืน

เธอเลื่อนประตูกระจกออกไป กลิ่นลมเช้าและความเย็นสบายกลับถูกแทนที่ด้วยภาพของคนที่เธอคิดถึงมาตลอดสองสามวันที่ผ่านมา

ภีมยืนอยู่ตรงนั้น บนระเบียงห้องข้าง ๆ ในชุดลำลองสีเรียบ ๆ ที่เขามักใส่เวลาพักผ่อนถือแก้วเปล่าในมือเหมือนทุกครั้ง รอเหมือนเดิม

เหมือนเช้านี้เป็นเช้าธรรมดาที่ต่อเนื่องจากวันก่อน ๆ ไม่มีขาดช่วง

เขาเงยหน้ามองเธอทันทีที่ได้ยินเสียงประตูกระจก ดวงตาที่เคยอ่อนล้าในห้องพยาบาลกลับสดใสขึ้นเล็กน้อย

ยิ้มมุมปากนิดเดียวตามสไตล์ของเขา

แต่พอให้หัวใจมะ