All Chapters of บ่วงรักแสนหวาน: Chapter 21 - Chapter 30

“พี่วินน” จัสมินหันมาทำปากยื่นใส่แล้วทุบไหล่หนาหลายครั้งอย่างเขินอาย เสียงแง้วๆบ่นอู้อี้อยู่คนเดียวเมื่ออีกคนไม่ตอบโต้ด้านคำพูดแต่ตอบโต้เป็นการกระทำแทนด้วยการจุ๊บหลังมือขาวสะอาดเป็นว่าเล่นห้างสรรพสินค้าคือสถานที่ที่ต้องการจะไปตั้งแต่แรกที่รู้ว่าป๋าไม่ว่างมารับด้วยตัวเองแล้ว แต่ในตอนนี้เหตุการณ์มันดันพลิกผันกลับกลายเป็นว่ามายืนอยู่ที่โรงแรมหรูหราระดับหกดาวซะอย่างนั้น ข้อมือที่ถูกจับจูงบิดออกอยู่หลายครั้งแต่มันไม่สำเร็จสักหน เพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะว่าพี่วินคนดี๊คนดีจับเอาไว้แน่นเลยยังไงล่ะ อยากจะบ้าตายแถมขัดใจด้วย ผู้บริหารสูงสุดพานักศึกษาสาวเข้าโรงแรมมันน่าจับตามองเป็นบ้าเลยว่าไหมล่ะ“ทำไมทำหน้างั้นล่ะครับจัสมิน พี่บอกแล้วไงว่าเข้ามาเคลียร์เอกสารแค่นิดหน่อยเองเสร็จแล้วเดี๋ยวพาไปห้างน่ะไม่จ้องกลัวว่าจะไม่ได้ไปหรอกน่า สัญญาต้องเป็นสัญญาอยู่แล้ว” บีบจมูกรั้นของคนหน้างอแสนงอน ที่เงียบไม่พูดไม่จาตั้งแต่ลงรถมาแล้ว ไอ้ท่าทางเขินอายก็หมดไปเหมือนกัน“ก็บอกแล้วไงคะว่าหนูไปเองคนเดียวได้สบายมากพี่วินน่ะดื้อไม่ยอมฟังอะไรเลย งานตัวเองก็ต้องทำ จะพาหนูมาที่นี่ด้วยทำไมก็ไม่รู้ อยากให้คนอื่นเขาซุบซิบนิ

‘หนูเป็นคนสำคัญสำหรับพี่ และพี่พอจะเป็นคนสำหรับหนูได้ไหม’ประโยคนี้ของผู้ชายชื่ออนาวินมันวนเวียนดังกึกก้องอยู่ในหัวสมองซ้ำไปซ้ำมา อยากจะสลัดออกหรือคิดถึงเรื่องอื่นแทนมันก็คอยวกกลับมาใหม่ราวกับว่ากดรีเพลย์ บังคับให้เธอฟังอยู่แค่นี้เท่านั้น เธอถามในสิ่งที่คิดและผลที่มันตามมาก็คือประโยคเขินแปดตลบไม่กล้าสบสายตานี่แหละ“ทำไมถึงหน้าแดงตัวแดงแบบนี้ล่ะลูกจัสมิน หนูไม่สบายตรงไหนรึเปล่าเนี่ย ต้องทานยาหรือว่าต้องหาหมอไหมคะ” มาร์ตินถามลูกสาวหน้าเครียดหลังจากนั่งสังเกตอาการมาพักใหญ่ ลองวัดอุณหภูมิก็ดูปกติดีไม่ร้อนหรือเย็นจนเกินไป“จัสมินไม่ได้ป่วยนะคะป๋าขา วันนี้ตากแดดมากไปหน่อยแค่นั้นเองค่ะตัวเลยแดงๆ ไม่ต้องกินยาหรือต้องไปหาคุณหมออย่างที่ป๋ากังวลค่ะ” รีบบอกก่อนที่มันจะไปกันใหญ่ ไม่สบายทีไรป๋ามักจะกระวนกระวายกว่าใคร คว้าแขนแข็งแรงของบิดามากอดแทนหมอนอิงแล้วเอียงหน้าซบไหล่หนาอย่างอ้อนๆ “หนูแน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” มือใหญ่ลูบศีรษะทุยสวยอย่างไม่ค่อยวางใจสักเท่าไหร่“แน่ใจสิคะป๋า ถ้าไม่สบายตรงไหนหนูจะรีบบอกป๋ากับมามี๊ทันทีเลยค่ะ” สาเหตุที่แท้จริงของอาการหน้าแดงตัวแดงเป็นเพราะกำลังคิดอะไรบางอย่าง

Rrrrrrrrr‘พี่วิน’ดวงตาคู่สวยกระพริบปริบๆพลางหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นบนที่นอนขึ้นมาถือไว้แนบอกอย่างคุร่นคิด ริมฝีปากขบเม้มอย่างลังเลว่าควรจะรับสายหรือไม่รับสายพี่วินดี ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะยังเขินๆอายๆกับท่าทางและคำพูดที่แปลกไปของเขา คือรับมือด้วยไม่ถูกนั่นเอง ขอเวลาทำใจนานๆ หน่อยก็ไม่ได้เล่นกระหน่ำโทรไม่ยอมวางเลย หรือว่าเขามีธุระสำคัญจะคุยด้วยกันนะ “ค่ะพี่วิน” ควบคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือก็เขี่ยๆ อยู่ที่ชุดนอนขณะรอฟัง(รับสายพี่ช้าจังเลยตัวเล็ก ว่าแต่พี่โทรมารบกวนหนูอยู่รึเปล่าเอ่ยถ้ากวนวางได้นะถึงพี่จะยังไม่อยากวางก็ตาม) เสียงทุ้มนุ่มดังมาตามสายทำให้คนฟังอดที่จะอมยิ้มไม่ได้“หนูอาบน้ำเพิ่งเสร็จน่ะค่ะเลยรับสายช้าไปหน่อย แล้วพี่วินก็ไม่ได้กำลังรบกวนอะไรหนูด้วยค่ะ ว่าแต่พี่วินเอ่อมีธุระสำคัญอะไรกับหนูรึเปล่าคะถึงได้โทรหา” จัสมินร่ายยาวตอบในสิ่งที่เขาถามและสิ่งที่ใจตัวเองสงสัยแม้จะแอบโกหกนิดหน่อยเรื่องรับสายช้าซึ่งเรื่องนี้พี่วินไม่มีทางได้ล่วงรู้ความจริงได้ถ้าเธอไม่หลุดพูดออกมา พลางล้มตัวลงนอนคว่ำ ซุกหน้าไว้กับหมอนใบโต โทรศัพท์ก็ถืออยู่แนบหูไม่ห่าง ครั้งนี้นับเป็นครั้

“คราวหน้าคราวหลังถ้าไม่ใช่ธุระเรื่องงานก็ไม่ต้องเข้ามาพบผมในเวลาทำงานอีก แล้วจงรู้ไว้ถ้าผมไม่ได้มอบสถานะอื่นให้นอกเหนือจากเจ้านายกับลูกน้องโปรดอย่าก้าวล้ำเส้นของกันและกันหวังว่าคุณจะเข้าใจ ไม่อย่างนั้นเราคงร่วมงานกันต่อไปอีกไม่ได้ ผมไม่อยากพูดมากให้คุณดูไม่ดีในสายตาคนอื่นนะ และอย่าลืมว่าคนเก่งมีอีกมากขาดคุณไปหนึ่งคนที่นี่ก็ดำเนินงานต่อไปได้อย่างไม่มีปัญหา ไม่ใช่กับทุกคนที่ผมจะใจดีด้วยเรื่องนี้น่าจะทราบ เชิญออกไปได้แล้วครับก่อนที่ผมจะหมดความอดทน”น้ำเสียงมีอำนาจเรียบนิ่งแต่ทว่ามันเด็ดขาดและมั่นคง สองมือประสานกันพลางจ้องเข้าไปนัยน์ดวงตาของนารีเขม็งราวมีเปลวไฟเล็กๆที่พร้อมจะแผดเผาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน “อ้าวลุกขึ้นสักทีสิคะคุณนารี เจ้านายท่านต้องทำงานต่อนะคะ เห็นไหมนั่นน่ะ กองเอกสารรอให้คุณวินตรวจสอบเยอะแยะไปหมด” กัลยาเร่งเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมลุกจากเก้าอี้ ก้นติดหนึบเหมือนทับกาวเอาไว้จนยกไม่ขึ้น“คุณวินอย่าโกรธหรือถือสานารีที่ทำอะไรโดยไม่คิดให้รอบคอบเลยนะคะ นารีแค่อยากให้คุณวินไปร่วมงานวันเกิดเท่านั้น” ร่างเพรียวระหงลุกขึ้นยืนแล้วถลามานั่งคุกเข่าข้างเก้าอี้ตัวใหญ่เกาะขาแกร่งของเจ้านายหนุ่มด้วย

“มองพี่แบบนี้กำลังคิดอะไรอยู่คะ อยากจูบหรือว่าอยากหอมครับ” ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์หันมาสนใจคนข้างกายที่นอนซบอยู่ที่ซอกไหล่มองเขาตาแป๋วแหวว พลางไล้ปลายนิ้วที่แก้มเนียนนุ่มเล่นอย่างเพลินๆไปด้วย“หนูไม่อยากให้ใครมายุ่งกับพี่วินโดยเฉพาะผู้หญิง ไม่ว่าจะคนนั้นหรือคนไหนๆ” ดวงตาคู่โตช้อนขึ้นมองหน้าอนาวิน พลางขยับตัวขึ้นนั่งกอดอกพิงหลังกับหัวเตียง “พี่ขอฟังเหตุผลได้ไหมครับว่าเพราะอะไรจัสมินถึงไม่อยากให้ใครมายุ่งกับพี่” ขยับตัวตาม วางโทรศัพท์ลงข้างตัว ภายในหัวใจมันฟูฟ่องอย่างยินดีแต่ก็ทำเป็นไม่เข้าใจ ไม่คาดคิดว่าแม่หนูตัวน้อยๆจะพูดประโยคนี้ออกมา “หนูหวง หวงพี่วิน ไม่รู้ว่าหวงทำไมและทำไมต้องหวงด้วยก็ไม่รู้” พูดจบก็เม้มปากแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างเขินๆ ในความใจกล้าของตัวเองและที่บอกว่าไม่รู้นี่คือไม่รู้จริงๆ“พี่ก็หวงหนูจัสมินคนนี้เหมือนกัน อาจจะหวงมากกว่าด้วยซ้ำ” อนาวินยิ้มกว้างและรวบกอดร่างเล็กแนบอก ประทับจูบบลงบนกระหม่อม บางซ้ำๆ ใบหน้าหล่อเหลามีแต่รอยยิ้มแห่งความปลื้มปิติ เขาชอบที่จัสมินพูดความรู้สึกออกมาตรงๆ“พี่วินบอกหนูมาสิคะว่าจะไม่ให้ใครมายุ่งหรือไปยุ่งกับใครอีก” มือบางเขย่าลำคอแกร่ง