All Chapters of บ่วงรักแสนหวาน: Chapter 11 - Chapter 20

“ไม่ให้หนูเรียกว่าอาจารย์แล้วจะให้เรียกว่าอะไรไม่ทราบคะ” ยิ่งตอกย้ำสถานะว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมยิ่งหงุดหงิดจนอยากจะยกมือขึ้นบีบคอเขานัก “ต่อแต่นี้ไปเรียกพี่ว่าพี่วินเข้าใจไหมครับจัสมิน” อนาวินกำชับเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าเด็กดื้อเตรียมตั้งท่าจะโต้เถียงออกมาอีกแล้ว จัสมินเม้มปากแน่นเมื่อสายตาดุๆมองเป็นการเตือนว่าห้ามพูดอะไรผิดหูเด็ดขาด “พี่วิน ไหนลองเรียกให้ฟังหน่อย”“ค่ะพี่วิน” เสียงขุ่นๆ ที่เปล่งออกมาเรียกอย่างไม่เต็มใจแต่กลับสร้างความพึงพอใจให้คนฟังได้ไม่น้อย เรียกแบบนี้ค่อยน่ารักมากกว่าเรียกเขาว่าอาจารย์นัก“ดีมากเด็กดี เอาล่ะทีนี้จัสมินก็ไปอาบน้ำให้สบายตัวสบายใจก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะโทรไปสั่งข้าวเช้าจากห้องอาหารขึ้นมาให้ทาน” ปล่อยแขนที่รวบเอวอ้อนแอ้นออกแล้วจูบข้างขมับบางแรงๆ อย่างมันเขี้ยวเพราะห้ามใจไว้ไม่อยู่ “อื้อ! ฉวยโอกาส” สะบัดหน้าหนีอย่างเคืองๆ “หืม ฉวยโอกาสที่ไหน อย่าลืมสิครับว่ามากกว่านี้เราสองคนก็ทำกันมาแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ จัสมินคนเก่งความจำสั้นจังเลยนะ ตัวเองเพิ่งจะร้องไห้ต่อว่าพี่ไปแท้ๆว่าปล้ำ ลืมง่ายแบบนี้พี่ควรจะทบทวนความ ทรงจำให้อีกสักครั้งสองครั้งดีไหมเนี่ย” อนาวินถ

“ขอโทษนะคะ คือพี่วินไม่คิดจะแนะนำให้วิวกับคุณคนสวยได้รู้จักบ้างเหรอคะ วิวอยากจะมีส่วนร่วมด้วยในการพูดคุยด้วย รอให้แนะนำนานแล้วนะ อย่าแกล้งตีมึนใส่น้องสาวอย่างนี้สิคะพี่ชายคนดี๊คนดีขา ถ้าเกิดวิวอกแตกตายขึ้นมาทำไงเนี่ย” วิภารดีประท้วงเสียงขุ่นเมื่อถูกพี่ชายทำมึนใส่เนียนๆเหมือนไม่รับรู้ว่ามีเธออยู่ในลิฟต์ด้วยอีกหนึ่งคน เห็นละน่าตีจริงๆพออยู่กับสาวสวยแล้วลืมน้องนุ่งแบบนี้มันน่างอนให้ง้อนานๆ แหละ“เปล่ามึนสักหน่อย นี่จัสมินอายุน้อยกว่าเราหลายปีเลยแหละ แล้วนี่ก็ยัยวิวน้องสาวพี่เองครับ” อนาวินแนะนำสองสาวให้ได้รู้จักกันสั้นๆง่ายๆไม่ขยายความเพิ่มเติม ขัดใจคนอย่างรู้รายละเอียดแบบเจาะลึกอย่างวิภารดีที่สุด“สวัสดีค่ะพี่วิว ขอโทษด้วยนะคะที่ทำตัวไม่น่ารัก” จัสมินยกมือขึ้นไหว้แล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ น้องสาวเขาสวยมากเธอนึกชื่นชมตั้งแต่ยังไม่มีการแนะนำแล้ว ตัวเล็กกว่าเธออีกมั้ง ถ้าไม่บอกว่าอายุมากกว่าคิดว่ารุ่นเดียวกันด้วยซ้ำ“สวัสดีค่ะน้องจัสมิน น้องจัสมินไม่ต้องขอโทษพี่หรอกนะคะ เพราะพี่กับพี่วินคนละคนกันใครทำให้จัสมินโมโหและงอนคนนั้นต้องรับผิดชอบ ใช่ไหมคะพี่วิน” ชวนคุยอย่างเป็นกันเองแล้วพากันเดินเ

“พี่แค่อยากรู้ไหมล่ะซีลอน ได้ยินเพื่อนในคลาสคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้บ่อยๆ เลยสงสัย ให้ไปถามคนอื่นก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามตรงๆ เลยคิดว่าถามน้องชายตัวเองดีที่สุดแล้วแต่ก็ดันมาจับผิดพี่อีก มันเสียความรู้สึกอ่ะบอกเลย” รีบแก้ตัวด้วยสีหน้าท่าทางจริงจังเพื่อกลบเกลื่อนและจ้องตาไม่หลบ“แล้วมันน่าตกใจมากไหมล่ะครับที่อยู่ๆ พี่จัสมินก็มาถามผมเกี่ยวกับเรื่องเสียซิงครั้งแรกว่ามันเป็นยังไง ผมนึกว่าเมื่อคืนแอบไปทำอะไรแผลงๆ กับเพื่อนๆ พี่มาถึงไม่ยอมกลับบ้าน คราวหน้าคราวหลังถ้าได้ยินเรื่องพวกนี้อีกก็หาอะไรมาอุดหูหรือไม่ก็รีบเดินหนีไปที่อื่นให้ไวๆเข้าใจไหมครับ พี่จัสมินยังไม่ควรรู้เรื่องแบบนี้” “ก็คนมันอยากรู้นิแล้วอีกอย่างพี่โตกว่านายอีกนะซีลอน” เถียงพลางกลอกตามองบน สรุปว่าใครพี่ใครกันแน่ “แค่ปีเดียว แล้วพี่จัสมินก็ยังไร้เดียงสากว่าผมเยอะครับ”“กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่เด็กๆ ครั้งแรกอะไรแล้วใครไปทำอะไรแผลงๆ ป๋ากับมามี๊ไม่อยู่มีใครก่อเรื่องรึเปล่า” มาร์ตินถามอย่างอยากมีส่วนร่วมและตั้งข้อสงสัยเมื่อเดินเข้ามาได้ยินแว่วๆ แล้วดูสิทำไมต้องทำท่าตกใจกันขนาดนี้ด้วย ทั้งพี่ทั้งน้องเลย “ป๋า!!” สองพี่น้องประสานเส

“ป๋าสวัสดีค่ะ”“เลิกเรียนแล้วโทรหาป๋านะป๋าจะได้มารับที่เดิม หนูจะได้ไม่ต้องรอกลับบ้านพร้อมเจ้าซีลอน วันนี้น้องมีนัดกับเพื่อนหลังเลิกเรียนไปทำรายงานส่งอาจารย์วันพรุ่งนี้น่ะ เมื่อคืนบอกป๋าไว้อย่างนั้น ไม่รู้เชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน หึๆ” พูดถึงเจ้าตัวแสบที่ถอดแบบนิสัยพ่อมามากกว่าแม่ก็นึกถึงเมียที่ชอบค่อนขอดในหลายๆ เรื่อง“แล้วป๋าไม่ต้องเข้าบริษัทไปทำงานเหรอคะถึงจะอยู่รอรับจัสมินกลับบ้านเลย ความจริงไม่ต้องก็ได้นะคะ ให้ลุงสมชายมารับจัสมินก็ได้ค่ะ กลัวป๋าจะรอนาน” “ป๋าเป็นเจ้าของบริษัทนะคะลูกสาว จะเข้างานหรือไม่เข้าก็ย่อมได้ หนูมีปัญหาอะไรรึเปล่าหรือไม่อยากให้ป๋าอยู่รอรับเลย” มาร์ตินหรี่ตาอย่างสงสัยโดยไม่เก็บอาการ จัสมินเลยรีบส่ายหน้าผมกระจาย พลางแนบแก้มกับท่อนแขนแข็งแรงของบิดา“จัสมินแค่ไม่อยากให้ป๋าต้องรอนานนี่คะ เพราะกล้วป๋าจะเบื่อแล้วพาลหงุดหงิด อย่ามาจับผิดลูกสาวแบบนี้สิคะ จัสมินไม่ได้มีความลับอะไรนะคะ” วิธีรับมือกับป๋าต้องใช้ลูกอ้อนหนักๆ ถึงจะได้ผล มามี๊บอกเคล็ดลับมา“โถลูก รอหนูป๋าจะเบื่อได้ยังไงล่ะคะ เอาล่ะรีบไปเรียนเถอะ เลิกแล้วก็รีบโทรมาหาป๋าเลยนะ อย่าไปสนใจไอ้พวกหน้าหม้อหน้าหมาที

“นั่นสิ พี่ควรทำยังไงดียังคิดไม่ออกเลย จัสมินพอจะช่วยพี่คิดหน่อยได้ไหมล่ะครับ” คว้ามือนุ่มแต่ทรงประสิทธิภาพในการทำร้ายร่างกายมากุมไว้พลางใช้นิ้วโป้งไล้หลังมือบางเล่น หึ! โดนกระตุ้นนิดหน่อยก็แทบจะกลายร่างเป็นแมวพร้อมกางเล็บข่วนเขาแล้ว ปากเล็กๆ นี่ก็ขยันเม้มเหลือเกินเห็นแล้วน่าหงุดหงิด“อื้อ! อย่ามายุ่งกับปากหนูนะ รีบเอามือออกไปเลยพี่วินคนบ้า ตัวเองจับอะไรมาตั้งเยอะแยะล้างก็ยังไม่ได้ล้างเชื้อโรคทั้งนั้นรู้ไหมเนี่ย” ตีมือใหญ่ดังเผียะเมื่อเขายุ่มย่ามใช้นิ้วเกลี่ยกลีบปากล่างแล้วยังจะมาทำหน้าดุใส่เธออีก“แล้วจะกัดปากตัวเองให้มันช้ำเล่นทำไมล่ะฮึจัสมิน” เขาจับปลายคางเรียวของคนแกล้งอนามัยจัดโยกอย่างมันเขี้ยว มือของเขาไม่ได้สกปรกหรือเต็มไปด้วยเชื้อโรคอย่างที่แม่เด็กดื้อกล่าวอ้างเลย ถึงจะยังไม่ได้ล้างก็เถอะ“หนูกลับบ้านได้รึยังคะ เดี๋ยวกัสกับดาด้าก็สงสัยหรอกว่าพี่วินจะอบรมอะไรกันนักกันหนา ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ยไม่เห็นว่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่หนูไม่ตั้งใจเรียนตรงไหนเลย แกล้งให้หนูอายคนอื่นทำไมก็ไม่รู้” แทนที่จะหาวิธีพูดแบบอื่นดันเอาเรื่องนี้มาอ้างเฉยเสียภาพพจน์ที่มีน้อยนิดหมด“สรุปว่าอยากให้พี่