Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 10

นิสิตนักศึกษาสาวรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นส่วนสูงตามมาตราฐานเดินเข้าไปในตึกเรียนระหว่างทางเดินผ่านล็อบบี้ก็ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ที่อยู่ในมือไปด้วยเหมือนกับหลายๆคนที่กระทำในลักษณะเดียวกัน จะด้วยธุระด่วนหรือไม่ใช่ธุระก็ตามแต่ทุกคนล้วนก้มหน้าราวไม่อยากรับรู้อะไรรอบๆตัวเลย และด้วยความที่สายตาจดจ่อมัวสนใจแต่สิ่งที่อยู่ในมือจนทำให้ไม่ได้มองทางอย่างที่ควรจะเป็น อาศัยเพียงสัญชาติญาณในการก้าวเดินจึงทำให้ชนกับคนที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเต็มๆแรงปะทะที่ไม่เบานักส่งผลให้หนังสือเล่มหนาหลุดร่วงลงสู่พื้นหินอ่อนในทันที ด้วยอารามกำลังตกใจพลันดวงตาสดใสสีน้ำตาลอัลมอนด์ก็เบิกกว้างพร้อมร้องอุทานออกมาเบาๆ“โอ๊ะ! ขอโทษนะคะที่เดินชนคุณ” เสียงหวานใสกล่าวขอโทษพร้อมก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกผิดแล้วรีบหย่อนสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดลงไปในกระเป๋าสะพายทันทีก่อนจะก้มลงไปเก็บหนังสือเรียนเล่มหนาที่พื้น สถานการณ์ตอนนี้คือไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้ว่าเขาคนนี้จะโกรธเธอไหมเพราะเขานิ่งมากทั้งสีหน้าและแววตาเหมือนว่าเขากำลังประเมินอะไรเธออยู่สักอย่าง ฮือ ไม่ได้ตั้งใจชนก็บอกไปแล้วไง โอดครวญกับตัวเอง ว่าควรรีบเดินหนีไปเลยดีไหม เขาอยากไม่ยอมพูดด้ว

ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่นั่งฟังอาจารย์คนใหม่ที่เข้ามาก็เริ่มต้นแนะนำตัวเองคร่าวๆให้นักศึกษาได้รู้จักด้วยน้ำเสียงอันทุ้มลึกชวนฟัง จากนั้นก็เริ่มพูดเรื่องการเรียนการสอนโน่นนี่นั่นที่เข้าสมองบ้างไม่เข้าบ้าง ปากเล็กเริ่มอ้าหาวติดๆ ดวงตาฉ่ำหวานปรือปรอยเพราะความง่วงเข้าครอบคลุมแต่ก็ยังฝืนถ่างตาเอาไว้ พลางควานมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายหาลูกอม แกะเปลือกแล้วเอาใส่ปาก รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆช่วยได้แค่นิดหน่อยเท่านั้น เพื่อนก็ไม่มีใครชวนคุยเพราะต่างตั้งอกตั้งใจฟังเป็นพิเศษ“งือ ง่วงจังเลย เมื่อคืนไม่น่านอนดึกเลยเรา” โอดครวญเบาๆ กับตนเอง เมื่อไหร่จะยอมปล่อยสักทีคือความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวสมอง พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็ดันสบกับประสานสายตาคมๆคู่นั้นเข้าอย่างจัง แล้วอาการหาวก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่เสียด้วย และด้วยความหลงลืมตัวชั่วขณะจึงไม่ได้ยกมือขึ้นมาปิดปากรักษากิริยามารยาทที่ดีต่อหน้าผู้คน พอเห็นมุมปากที่ดูเหมือนว่าจะยกขึ้นนิดๆของอาจารย์ความอายก็ตีตื้นขึ้นมา“ผมอาจจะพูดจาน่าเบื่อไปหน่อยเลยทำให้มีคนง่วงนอนจนหาวปากกว้างเชียว ถ้าไม่มีอะไรสงสัยวันนี้ผมก็จะพอแค่นี้ก่อนละกัน ไว้เจอกันครั้งหน้าค่อยเริ่มต้นเข้าสู่

เจ้าของร่างสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเพิ่งก้าวขาออกจากลิฟต์มีอันต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาจำได้ว่าเธอคือหนึ่งในลูกศิษย์ของเขา ร่างเพรียวระหงที่คาดเดาว่าน่าจะหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรแต่งกายด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูกะปิ ผ้าปักลายดอกสีขาวผสมงานปักเลื่อมคริสตัลระยิบระยับ ตัวทรงกระโปรงพองคล้ายทรงบัลเล่ต์ สั้นประมาณหัวเข่า อวดขาเรียวยาว และรองเท้าส้นสูงสีเงินระยิบระยับที่เดาว่าน่าจะสองนิ้ว อดที่จะชื่นชมไม่ได้ว่าช่างเลือกชุดได้เข้ากับตัวเองเป็นอย่างมากเพราะสวยหวานน่ารักไปทั้งตัว เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ในร่างของมนุษย์ไม่มีผิด “หาอะไรอยู่รึเปล่า” เขาคิดว่าเธอต้องเห็นเขาแล้วแหละแต่ทำเป็นมองไม่เห็น เขาจึงต้องพาตัวเองเข้ามาหา อย่างน้อยๆ ตอนนี้ก็ได้ชื่นว่าลูกศิษย์แต่กลับทำเมินเหมือนเขาคืออากาศธาตุที่เจ้าหล่อนจะสนใจหรือไม่สนใจก็ได้อย่างนั้นเหรอ มันน่านักเชียว “คะ เอ่อ อาอะ...อาจารย์อนาวิน คือว่าหนู...หนูกำลังจะไปห้องน้ำน่ะค่ะแต่จำทางไม่ได้” จัสมินสะดุ้งนิดๆและเกิดอาการติดอ่างขึ้นมาปัจจุบันทันด่วน เมื่ออยู่ๆ ดันมาเจออาจารย์อนาวินเดินเข้ามาทัก ยังไงล่ะคือมันก็ไม่เชิงทักทายใช่ไหมแบบนี้

“อย่าเพิ่งดื้อตอนนี้ได้ไหมจัสมิน รถของผมมันปิดทางออกอยู่รีบๆ ขึ้นมาถ้ายังไม่อยากถูกคันข้างหลังเขาด่าหรือบีบแตรไล่ส่งเอาน่ะ” อนาวินเร่งคนท่ามากที่ไม่ยอมให้ไปส่งอย่างใจไม่ค่อยเย็นสักเท่าไหร่แล้ว ส่วนจัสมินก็มองรถคันที่แล่นมาจ่อทางด้านหลังของคนใจดีที่ขันอาสาจะไปส่งโดยไม่ได้ขอแล้วเม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด ครั้นจะดื้อไม่ขึ้นเขาก็คงไม่ยอมขยับง่ายๆเลยจำใจเอื้อมมือเปิดประตูเข้าไปนั่งอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ“อาจารย์ส่งหนูลงแถวๆนี้ก็ได้ค่ะ แต่ขอเลือกสถานที่ที่คนค่อนข้างพลุกพล่านหน่อยนะคะ หนูจะได้ไม่ยืนเคว้งอยู่คนเดียว” ตอนนี้มันมืดแล้วต้องคิดอะไรให้ละเอียดรอบคอบนิดนึง สมัยนี้ยิ่งมองโลกในแง่ดีมากไม่ได้ด้วย คำขอของสาวน้อยที่นั่งตัวเกร็งมองออกไปนอกหน้าต่างชวนให้หลุดยิ้ม“บ้านคุณอยู่แถวไหนเหรอครับจัสมิน ช่วยเป็นแผนที่ชั่วคราวบอกทางผมด้วยจะได้ไปส่งได้ถูกที่” ถามกลับโดยไม่ฟังในสิ่งที่สาวน้อยวอนขอ ในเมื่อเขาบอกแล้วว่าจะไปส่งเขาก็ต้องไปส่งไม่ปล่อยทิ้งเอาไว้กลางทางคนเดียวเด็ดขาด“ตกลงว่าคุณจะไปส่งหนูให้ได้เลยใช่ไหมคะอาจารย์อนาวิน คนเขาไม่ต้องการยังจะมัดมือชกอีก ฉันล่ะเชื่อเขาเลย” ปากเล็กขยับเขยื้อนบ่นเป็น

“ไม่เอานะคะ หนูไม่แต่งงานกับอาจารย์นะคะ” จัสมินรีบส่ายหน้าหวือจนเส้นผมยาวสลวยที่แผ่สยายอยู่กลางหลังแผ่สะบัดกระจัดกระจาย ใบหน้างามยับยุ่ง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนเป็นปมแน่น น้ำหูน้ำตาที่หลั่งรินเริ่มเหือดแห้งเหลือเพียงคราบจางๆตามแก้มนวลเนียนกับแพขนตาที่เปียกชื้น สองมือยันแผงอกกว้างแข็งกระด้างแต่กลับสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจนเกือบร้อนเพื่อขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนที่กอดรัดอยู่บริเวณรอบเอว เธอเว้นระยะห่างเท่าที่จะทำได้ในขณะนี้ ความใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามที่ไม่ใช่คนในครอบครัวสร้างความประหม่าให้ไม่น้อย เรียวปากขบเม้มอย่างใช้ความคิดหนัก มันทั้งอายทั้งเขินผสมกันมั่วไปหมด พลางช้อนสายตาเงยหน้าขึ้นมองคนตีหน้าขรึมเป็นจริงเป็นจัง ซึ่งคาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ในขณะที่ตัวเธอเองสมองน้อยๆก็ชักมึนงงสับสนไปหมด ใครจะคาดคิดล่ะว่าเขาชวนแต่งงานเพื่อรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง ควรดีใจจริงๆน่ะเหรอ ถ้าจะสุภาพบุรุษขนาดนี้หากผิดพลาดร้อยคนเขาจะแต่งงานด้วยการรับผิดชอบทั้งหมดเลยหรือยังไง คิดถึงตรงนี้ก็เกิดอาการไม่พอใจมากขึ้นไปอีก “แต่งงานกับผมมันไม่ดีตรงไหนครับคนสวย ผมมีอะไรแย่งั้นเหรอคุณถึงไม่อยากแต่งด้วย