All Chapters of บ่วงรักแสนหวาน: Chapter 51 - Chapter 60

“คุณตาขา”“หลานตา”“คุณตามารับจัสมินที่มหาลัยด้วยเหรอคะเนี่ย ดีใจจังเลยค่ะ” เสียงหวานใสถามอย่างอารมณ์ดี ใบหน้ากลาดเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม ปกติคุณตาท่านไม่ค่อยชอบจะออกไปไหนในกรุงเทพมากนักหรอกหากมาพักผ่อนด้วยกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องออกไปอยู่ดีเพราะลูกหลานบังคับให้ไปเปิดหูเปิดตาเดินออกกำลังขาบ้าง ท่านขยาดกับการจราจรในเมืองหลวงที่บทมันจะติดขึ้นมาก็ติดจนท้อแท้ไม่ยอขยับเขยื้อนไปไหนเป็นชั่วโมงหรือนานจนไม่อยากจะนับเวลา แตะเบรกมากกว่าเหยียบคันเร่ง นอนหลับไปหลายตื่นบางทีก็ยังไปไม่ถึงที่หมาย ไม่เหมือนตามต่างจังหวัดที่ถนนหนทางค่อนข้างสะดวกการจราจรไม่แออัดจนเกินเยียวยาเท่านี้ ท่านว่าอย่างนั้น “ตาอยากมารับยัยหนูของตาเลยขอพ่อสมชายเขาติดรถมาด้วย ถึงรถจะติดฟ้าจะรั่วก็ไม่หวั่น นี่ถ้าหนูไปอยู่กับตาที่สุพรรณนะ ตาจะขับรถรับส่งเองทุกวันเลย แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ที่บ้านนอกโน่นมหาลัยมันไม่เหมือนอย่างกับเมืองกรุงตาเลยอดรับส่งหลานสาวของตาคนนี้เลย” มือเหี่ยวย่นของคุณตาสุชาติยกขึ้นลูบผมนุ่มสลวยหลานสาวที่นั่งฉีกยิ้มสวยอยู่ข้างกายอย่างเอ็นดู แม้บ้านนอกที่ชอบเรียกขานจติดปากมาตั้งแต่ไหนแต่ไรมันจะเจริญตามยุคสมัยของส

ในเมื่อโรงแรมมีบริการทุกอย่างพร้อมซะขนาดนี้ทำไมต้องเสียเวลาขับรถไปที่อื่นด้วย“ไอ้งก!” นพคุณส่ายหน้าแต่ก็ไม่ขัดศรัทธาคนถูกกล่าวหาว่างงกไหวไหล่อย่างไม่แคร์ เรื่องของเรื่องคือไม่อยากออกไปไหนสักเท่าไหร่หากไม่จำเป็น วันนี้มีประชุมเกือบจะทั้งวันเลยส่งผลให้ร่างกายและสมองเกิดอาการออกจะล้าๆ คิดว่าอยู่ถิ่นตัวเองน่าจะดีที่สุด “งานการนี่ไม่มีทำรึไงถึงโผล่มาตอนนี้ได้”“เคลียร์หมดแล้วโว้ย ถึงได้บึ่งรถมาหาพี่เขยนี่ไงล่ะครับ ก็แหมแฟนเล่นขอควงคุณแม่ยายไปออกงาน ให้อยู่เหงาๆคนเดียวก็ใช่ที่ป่ะล่ะ” เจ้าของโครงการหมู่บ้านหรูหลายแห่งที่กระจายอยู่ทั่วประเทศเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายๆ“ถ้ายัยวิวอยู่แกก็ไม่มีทางมาหาว่างั้น”“อือ”“เหอะ”“ก็เหมือนแกแหละวะ ถ้าลองแกนัดน้องจัสมินไว้แกก็ไม่มีทางตอบรับคำชวนฉันง่ายๆหรอกไอ้พี่เขย หรือว่าแกจะเถียง?” เห็นมันนิ่งๆกับผู้หญิงมาตลอดตั้งแต่คบเป็นเพื่อนกันมา แต่กับสาวน้อยชื่อนี้มันไม่นิ่ง ออกจะรุกมากและรุกหนักเสียด้วยซ้ำ“จริงสิ ทั้งวันฉันยังไม่ได้คุยกับจัสมินเลยนี่หว่าเพราะมัวแต่ยุ่งๆ” สบถคำหยาบออกมาหลายคำก่อนจะคว้าโทรศัพท์มาต่อสายหาคนของหัวใจที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะงอ

หน้าตาหล่อเหลา ผิวพรรณดี บุคลิกก็เยี่ยม การศึกษานั้นเป็นเลิศ หน้าที่การงานไม่ต้องพูดถึง เป็นระดับผู้บริหารสูงสุดแถมยังพ่วงดีกรีอาจารย์พิเศษ คุณสมบัติสมกับเป็นลูกของผู้ลากมากดีจริงๆ ไม่ว่าจะมองมุมไหนมองยังไงมันก็ยังไม่มีที่ติเตียนจนน่าขัดใจ ชายชราขมวดคิ้วนั่งพินิจและคิดในใจเงียบๆเพียงคนเดียว สายตาฝ่าฟางตามวัยนั้นไม่เหลียวแลสิ่งรอบกายเพราะสิ่งที่สนใจคือเจ้าของสถานที่แห่งนี้ เกือบยี่สิบนาทีได้แล้วที่นั่งนิ่งๆไม่พูดคุยกับฝ่ายตรงข้ามที่ตนเป็นคนนัดเจอ ถือว่ามันมีความอดทนในระดับหนึ่งเลยที่ไม่แสดงสีหน้าท่าทางเบื่อหน่ายออกมาให้เห็นแม้สักเสี้ยววินาทีที่สังเกตตั้งแต่ต้น มันเรียบเฉยไม่สะทกสะท้าน แต่ใครมันจะไปรู้ในใจมันตอนนี้อาจจะกำลังก่นด่าไอ้แก่หนังเหนียวคนนี้อยู่ก็เป็นได้ เหมือนดังสุภาษิตคุ้นหูที่ว่า อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง“กลอนสุนทรภู่ บางตอนจากพระอภัยมณี เขาเปรียบเทียบความว่ายามรัก แต่น้ำผักต้มขมชมว่าหวาน ครั้นรักจางห่างเหินไปเนิ่นนาน แต่น้ำตาลว่าเปรี้ยวไม่เหลียวแล” น้ำเสียงแหบแห้งหน่อยๆเอ่ยเรียบเรื่อยให้ชายหนุ่มรุ่นหลานที่ยังคงสงบนิ่งฟัง ความหมายของมันชัดเจนอยู่ในตัวโดยไม่ต้องขยา

ตกเย็นสมาชิกทุกคนในครอบครัวก็มานั่งรวมตัวกันอยู่ในห้องนั่งเล่น บรรยากาศมันอึดอัดอย่างที่ไม่เคยเป็น จัสมินนั่งเกาะติดมารดาไม่กล้าสบสายตาแข็งกร้าวของบิดาที่นั่งกอดอกหน้าตาเคร่งขรึมบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ปกติเอาเสียเลย และสาเหตุมาจากอะไรเธอก็พอทราบแล้วด้วย“แกอย่ามาสร้างบรรยากาศที่มันให้ชวนทุกคนอึดอัดแบบนี้นะไอ้ฝรั่ง มีอะไรอยากจะพูดก็รีบๆพล่ามออกมาเลย วาระระดับชาติหรือยังไงถึงต้องหน้าเครียดซะขนาดนี้” คนอายุมากที่สุดในที่นี้เอ่ยทำลายความเงียบลงเพราะทนนั่งเฉยไม่ไหว“รู้จักกับมันมานานรึยังไอ้อนาวินน่ะ”“ตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกแล้วค่ะป๋า” จัสมินตอบเต็มเสียงแม้ว่าเริ่มจะกลัวกับอารมณ์นิ่งๆของบิดา มีเรื่องอะไรท่านมักใช้ความนิ่งเข้าสู้ก่อนจะระเบิดมันออกมา“แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกป๋า คิดจะเก็บไว้เป็นความลับอีกนานแค่ไหนกันจัสมิน!!” ด้วยความโมโหทำให้เผลอตัวตะคอกออกมาจนสะดุ้งไปตามๆกัน‘รู้แล้วสินะไอ้ฝรั่งเอ๊ย’ กระตุ้นหมอนั่นไปนิดหน่อย ก็จัดการได้รวดเร็วทันใจจริงๆ นั่นไงล่ะ เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย ในที่สุดป๋าก็ระเบิดออกมา“จัสมินไม่อยากเก็บไว้เป็นความลับนะคะ แต่เป็นเพราะกลัวว่าป๋าจะโกรธแบบนี้ไงคะเลยไม่กล้าบอก

“งั้นเราสองคนไปเดินเล่นกันก่อนเข้าไปนั่งด้านในดีไหมคะ พี่อยากคุยกับหนูตามลำพัง” เสียงทุ้มนุ่มมีความเว้าวอนอยู่ในที ดวงตาอ่อนโยนจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเนียน อยากกอดใจแทบขาดแต่ยังไม่สามารถทำได้เพราะที่ยืนอยู่ตอนนี้คือหน้าบ้านเกิดใครมาเห็นเข้าแล้วนำไปพูดต่อจนเข้าหูเจ้าของบ้านคงเป็นเรื่องใหญ่ อะไรๆก็ยังไม่ค่อยจะเข้าที่เข้าทางด้วยจัสมินพยักหน้าตอบรับและวางมือของตนเองลงบนฝ่ามือหนาที่แบเอาไว้รออย่างไม่ลังเล ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายสมบูรณ์แบบช่วยปัดเป่าบรรเทาความคิดถึงที่มีให้แก่กันแม้ไม่ต้องพูดออกมาก็รับรู้ได้“ทำแบบนี้มันจะดีเหรอครับคุณตา”“บ๊ะ! แล้วแกว่ามันไม่ดีตรงไหนวะฮึ ข้าชวนให้เจ้านั่นมันมากินข้าวที่บ้านไม่ได้ให้ไปนัดเจอกันที่อื่นสักหน่อย หูตาของไอ้ป๋าเอ็งยังกับสัปปะรดจะไปกลัวอะไรไม่เข้าท่าไอ้ซีลอน ดีไม่ดีป่านนี้มีคนโทรไปฟ้องมันแล้วเรียบร้อย หึ!”“ก็ป๋าเขาไม่ชอบว่าที่หลายเขยคุณตาเพราะไม่อยากให้พี่จัสมินมีแฟนตอนนี้ แล้วคุณตาก็ดันโทรชวนกึ่งบังคับให้เขามาทานข้าวที่บ้านเแบบนี้ยังไงล่ะครับ เกิดป๋าโมโหถึงขั้นทำร้ายร่างกายแขกพิเศษของคุณตาขึ้นมางานนี้เรื่องใหญ่นะครับ” ที่คุณตาพูดก็มีส