บททั้งหมดของ จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: บทที่ 91 - บทที่ 100

“ขอบคุณ”“ขอบคุณอะไร ขอบคุณเสื้อตัวนี้ หรือว่าว่าขอบคุณที่ฉันช่วยชีวิตเธอเอาไว้”“ทั้งสองอย่าง”“ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ หากวันไหนฉันช่วยชีวิตเธอได้ ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตวิญญาณเธอต้องเป็นของฉัน” ปานประดับก้มหน้า“ฉันไม่รู้ว่าคุณมองฉันเป็นตัวอะไรกันแน่ และฉันไม่อยากเป็นหมากให้คุณจะหยิบใช้ได้ตามอำเภอใจ หรือบางที่ฉันอาจเป็นหมากที่ถูกใช้แล้วทิ้งสำหรับกระดานนี้ก็ได้” ปานประดับเว้นจังหวะสักพัก ก่อนจะพูดความในใจออกมาหมดเปลือก“แต่ก็ช่างเถอะ ไหน ๆ เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันมอบล็อกเกตนั้นให้คุณ สลักนั่นเอามาต่อกันคงเป็นสลักตู้เซฟอะไรสักอย่าง และฉันคิดว่าคงไม่ได้มีแค่คุณที่รู้การมีอยู่ของมัน และที่ฉันปลอดภัยไม่ถูกฆ่าตายไปพร้อมกับไอ้ฮวดไช้บางทีอาจมีคนคอยเป็นกันชนให้ฉัน ไม่ก็ปั่นหัวอีกฝั่งว่าฉันยังมีประโยชน์”“อ้อ…” จิรัติกรขานรับแต่ไม่พูดอะไรออกมาสักประโยคนั่นแสดงว่าเธอเดาถูก“เลขที่อยู่บนหลอดลิปรวมทั้งรหัสของล็อกเกตฉันจำได้ทั้งหมด แต่ไม่รู้ว่าตู้เซฟเจ้าปัญหานั้นอยู่ที่ไหนกันแน่”“ตัวเลขบนลิปไม่ได้สลักสำคัญอะไร” จิรัติกรแค่นเสียงพร้อมกับเยาะหยันออกมาจนปานประดับรู้สึกได้“ฉันรู้แล้วว่าตู้เซ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้องอย่างหยาบโลน ปานประดับจุกจนตัวงอเมื่อถูกอีกฝ่ายจับพลิกตัว บั้นท้ายงอนงามถูกกระแทกกระทั้นจนแดงเถือก ท่านี้มัน…ทำเอาปานประดับหวีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า อีกทั้งคนข้างหลังเธอไม่รู้ว่าเขาเก็บกดหรืออย่างไรถึงใส่ไม่ยั้งทำเอาเธอตาเหลือกลอยหลายครั้งหลายหน ปานประดับครางเครือเจือปนสะอื้นก่อนจะตบหน้าขาเขาเบา ๆ“บะ เบาหน่อย อื้อ” ช่วงบนเธอไถลเสียดสีไปกับผ้าปูที่นอนที่หลุดลุ่ย อีกทั้งเตียงกว้างยังเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อเป็นวงกว้าง พอเธอเอ่ยปากอ้อนวอนเขาแต่เหมือนเป็นการราดน้ำมันลงในกองไฟ เพลิงราคะโหมลุกโชนขึ้นกว่าช่วงแรก แผดเผาเธอจนสติสัมปชัญญะล่องลอย หน้าอกร้อนที่ทาบทับอยู่บนแผ่นหลัง ฝ่ามือที่เอาแต่กอบกุมเต้าทรงโตเคล้นคลึงไม่หยุดไหนจะจูบกระชากวิญญาณ ปานประดับไม่รู้จะโฟกัสที่ตรงไหนก่อนดี เพราะเขานั้นช่างช่ำชอง และไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตั้งหลักหรือถอยหนี หากเธอเขยิบตัวหนียิ่งเพิ่มสัญชาตญาณดิบเถื่อนให้เขาไล่ต้อนเหมือนอย่างตอนนี้ที่เธอคุกเข่าสองแขนจับหัวเตียงไว้เป็นที่ยึดเพราะแรงส่งจากข้างหลังที่ไม่มีท่าทีจะแผ่ว ฝ่ามือใหญ่ที่กำรอบลำคอลมหายใจร้อนผ่าวที่หืดหาดของคนข้างหล

“ทำไม หน้าฉันมีอะไรติดงั้นเหรอ”“นี่ ฉันไม่ใช่ไอ้เชาวน์ที่จะควงหญิงไปทั่ว”“ใครถามไม่ทราบ”เปาะ! เขาดีดหน้าปากเธออย่างแรง“คำถามมันอยู่บนใบหน้าเธอชัด ๆ” ปานประดับชันเข่าก่อนจะกอดตัวเอง“เมื่อไหร่จะขึ้นฝั่ง”“แล้วเธอคิดว่าเมื่อไหร่ดีล่ะ”“ผู้ใหญ่ป่านนี้คงวิ่งวุ่นวายกันไปหมดแน่เมื่อรู้ว่าฉันตกเรือ”“ก็วุ่นวายอยู่จริง ๆ”“สองสามวันที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง”“ก็มีเรื่องดีและเรื่องไม่ดี”“เรื่องไม่ดี…คงมีคนตายใช่ไหม” เมื่อเห็นเขาไม่ตอบเธอได้แต่เงยหน้ามองเขาที่เห็นเขาก้มลงมองมาอยู่ก่อนแล้ว จุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากนั้นช่วยปลอบประโลมความกลัวที่เริ่มกัดกินจิตใจ“ขึ้นฝั่งแล้วอาจมีเรื่องมากมายที่ฉันต้องไปสะสาง” จิรัติกรเบือนสายตามองไปยังหน้าต่างห้องอาบน้ำด้านนอกที่เห็นทะเลสงบ น้ำสวย ทรายสีขาวตัดกันอย่างลงตัว“หากฉันไม่รอด…” ปานประดับยกมือที่เปียกน้ำปิดปากเขา“พวกเราจะต้องรอด”“ฉันไม่ใช่คนโรแมนติก ไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ ที่มันกัดกินใจฉันจนหนักอึ้งไปหมดคืออะไร แต่มีสิ่งเดียวที่ฉันอยากบอกเธอ” นิ้วเรียวยาวเกลี่ยแก้มใสแผ่วเบา สายตาที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์จนปานประดับรู้สึกได้ แม้ว่าภาย

ใต้ต้นลีลาวดีที่สูงใหญ่ แผ่กิ่งก้านไพศาลจนกลายเป็นพุ่มไม้ใหญ่บดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้สาดส่องลงมายังผืนดินที่ชุ่มฉ่ํา ส่งผลให้บริเวณแห่งนี้ทั้งอึมครึมทั้งวังเวง ไม่น่าเข้าใกล้ แต่กลับเป็นสถานที่ที่แม่ของเขาโปรดปรานมากที่สุด ท่านมักจะมานั่งเล่นจิบชาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เชาวน์ชลิตจำความได้ และคนที่สอนให้เขาจับปืนก็คือแม่ของเขาด้วยเช่นกัน คล้ายกับว่าความรักระหว่างแม่ลูกที่พันผูกกันมาหลายสิบปีกั้นด้วยบางสิ่งที่เชาวน์ชลิตมองไม่เห็น แต่ใช่ว่าจะสัมผัสมันไม่ได้ ตั้งแต่คืนนั้นเชาวน์ชลิตก็เอาแต่เก็บตัว พอโตขึ้นมามีสังคมเขามักจะไปค้างกับจิรัติกรที่คอนโดส่วนตัวของอีกฝ่ายบ่อย ๆ จนไปเรียนที่เมืองนอก เขาเลือกยุโรป ส่วนจิรัติกรเลือกฝั่งอเมริกา สกอตแลนด์เหมาะกับเชาวน์ชลิต บ้านเมือง ผู้คนที่เงียบสงบทำให้หัวใจของเขาได้ผ่อนคลาย เขาเลือกที่จะซ่อนค่ำคืนนั้นไว้เบื้องหลังไปกับกาลเวลา และการที่ชิดชอบเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นบ้านภักษ์ดีดำรงที่เงียบสงบจนเกินไปยิ่งสงบลงกว่าเก่าเพราะชิดชอบย้ายออกไปอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ส่วนเชาวน์ชลิตเองก็เลือกที่จะเรียนที่โรงเรียนประจำ เขาแทบไม่ได้กลับบ้านเลยหากไม่จำเป็นแต่พอรู้ถึงกา

“แล้วมึงไม่มีอะไรจะถามหรือยังถึงพูดอะไรซั่ว ๆ ออกมา” คืนนั้นเชาวน์ชลิตเมาและอ้วกเหมือนหมา เหมือนกับว่าเขามีเรื่องคับข้องใจอะไรบางอย่างที่ต้องการระบาย แต่ทำได้เพียงนั่งย้อมใจปล่อยให้แอลกอฮอล์พวกนี้มอมเมา ปลอบประโลมเขาเพียงชั่วขณะหนึ่ง คำถามนั้นเชาวน์ชลิตไม่เคยฉุกคิดมาก่อนว่าบางทีเรื่องนี้อาจมีมูล สีหน้าเขายิ่งซีดเผือดไปอีก เรือที่ลอยเคว้งคว้างท่ามกลางคลื่นลมพายุลูกใหญ่ลูกนี้กำลังจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของใครหลาย ๆ คนที่นั่งอยู่ที่นี่ เขาเองก็อาจหนีชะตากรรมนี้ไม่พ้นเช่นกันแล้วถ้าเขาไม่ใช่ลูกของพ่อชิดชอบล่ะ แล้วเขาเป็นลูกใครกัน? สายตาสับสนระคนว้าวุ่นใจนั้นตกลงที่ร่างกายของมารดา แม้อยากจะเอื้อนเอ่ยถามแต่ก็เหมือนมีก้อนหินอยู่ในคอ เชาวน์ชลิตไม่ได้กลัวว่าจะไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียในกองมรดกมหาศาลเหล่านั้น เขามีธุรกิจมากมายที่ก่อร่างสร้างตัวมากับบรรดาเพื่อนฝูง อยู่ในจุดที่ไม่ต้องดิ้นรนก็พออยู่ได้ ไม่ใช่วัยรุ่นสร้างตัว เขาเลี้ยงตัวเองได้มาตั้งนานแล้ว แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึก ความผิดหวังเหล่านั้นมากกว่าพ่อที่เรียกว่าพ่อ ที่คิดว่ามีสายเลือดเดียวกันกลับกลายเป็นใครอีกคนที่เขาไม่รู้จัก ไม่แม้แต่จ