All Chapters of จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: Chapter 81 - Chapter 90

“ขอให้พรนั้นเป็นจริง และที่สำคัญขอให้ลูก ๆ ทุกคนประสบผลชีวิตในหน้าที่การงาน ได้ทำตามทุกสิ่งที่วาดฝันเอาไว้ และพ่อก็ขอให้แม่เขามีความสุขในทุก ๆ วันด้วยเช่นกัน เราเองก็เหมือนกันนะปาน แม้ว่าพ่ออาจจะเจอเราช้าไป ไม่ได้ทำหน้าที่พ่อมาตั้งแต่ต้น ต่อแต่นี้ขอให้เรามั่นใจ ยังไงปานก็เป็นหนึ่งในภักษ์ดีดำรง” นั่นคือความในใจของชิดชอบ ลูกสาวเติบโตไกลตาและเติบใหญ่เกินกว่าที่เขาจะเข้าไปกอดหอมได้แล้ว สายสัมพันธ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นก็เบาบางเสียจนไม่สามารถเชื่อมโยงสายใยนั้นให้แนบแน่นเหมือนอย่างใจคิด แม้ว่าจะพูดคุยกันทุกวันแต่เหมือนว่าต่างคนต่างทำหน้าที่ของตน แม้ว่าพ่ออย่างเขาจะสัมผัสความเอาใจใส่นั้นได้จากอาหารที่ปานประดับทำให้ในแต่ละวัน แต่ก็เหมือนมีม่านโปร่งแสงกั้นบาง ๆ ระหว่างเราสามคน รวมทั้งคุณบัว เราต่างก็มีอะไรในใจ ซุกซ่อนไว้ ไม่กล้าเปิดเผยหรือพูดเพื่อแสดงความต้องการจากใจจริงออกมาได้“ส่วนฉันเองก็ไม่ขออะไรมาก ขอให้พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปนานเท่านาน” พอคุณบัวพูดจบทุกสายตาก็หันมาหาเธอ ปานประดับเลยจำใจลุกขึ้นยืนพร้อมกับชูแก้วไวน์ในมือ“ก่อนอื่นหนูต้องขอบคุณทุกคนที่ให้โอกาสหนู อีกอย่างหนูไม่คิดจะมาเป็นตัว

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!” ปานประดับก่นด่าไอ้เจ้าหนี้หน้าเนื้อใจเสือของเธออย่างไม่สบอารมณ์ ทั้ง ๆ ที่ตอนบ่ายเขาจูบเธออย่างอาลัยอาวรณ์แถมยังกอดเธอนอนเหมือนหมอนข้าง ไม่ทันไร…ช่างเถอะ! อีกฝ่ายอาจไม่คิดอะไรเลยก็ได้“ไร้เดียงสาจริง ๆ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง“มีอะไรเหรอปาน” เชาวน์ชลิตที่เห็นน้องสาวตัวเองหน้ามุ่ยเหมือนไม่สบอารมณ์ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง“ที่นี่คนเยอะ ไปดาดฟ้ากันดีกว่า อีกอย่างดาวที่นี่สวยกว่าในเมืองเยอะเลย”“ดีเหมือนกันค่ะ” ชีวิตที่ผ่านมาของปานประดับหลังชนฝาตลอดทำงานตัวเป็นเกลียว เธอไม่เคยได้มีเวลาเสพความสุขหายใจทิ้งไปวัน ๆ เหมือนอย่างในตอนนี้ สายลมที่พัดโชยกลิ่นเค็มของทะเล ท้องน้ำเวิ้งว้างเบื้องหน้า รวมไปถึงหมู่ดาวพราวระยับที่ประดับอยู่บนผืนฟ้าชวนให้ตกอยู่ในภวังค์ ว่ากันว่าคนเรามักจะได้อย่างเสียอย่างจริง ๆ เธอลูบตรงอกของตัวเองป้อย ๆ ล็อกเกตของแม่ที่เธอพกติดตัวอยู่ตลอด หากแม่ยังอยู่จะดีแค่ไหน บางทีเราอาจจะกอดกันในห้องพักเล็ก ๆ สักแห่ง แม้ไม่ร่ำรวยแต่ไม่ต้องปวดหัวกับเรื่องบ้าบอพวกนี้ ตระกูลใหญ่เบื้องหน้าสวยหรูแต่แท้จริงแล้วกลับซ่อนความลับเอาไว้มากมาย จนปานประดับอดที่จะถามออกไปไม่ได้“ดูเ

“แม่จ๋า หนูมีพ่อจ๋าไหมจ๊ะ” ฝ่ามือเหี่ยวย่นเพราะแช่อยู่ในน้ำนาน อีกทั้งยังมีบาดแผล ๆ เล็ก ๆ มากมาย แต่ฝ่ามือที่หยาบกร้านนี้กลับให้ความอบอุ่นและคอยลูบปลอบประโลมจนเติบใหญ่“มีสิ ปานมีพ่อ แต่ว่า…” ปานประดับจำสายตาของแม่ที่ทอดมองมายังเธอในตอนนั้นได้ดี น้ำตาที่เอ่อคลอรวมไปถึงความรวดร้าวที่ซึมออกมาจากวังวนในอดีตเหมือนฝันร้ายที่คอยหลอกหลอน แต่ปานจิตหรือวิกานดาไม่เคยปริปากพูดมันออกมา จากเภสัชกรที่เก่งกาจ รับรางวัลมากมาย กลับทิ้งหน้าที่การงานเหล่านั้นไว้เบื้องหลัง หลังจากที่ตัดสินใจจากมาพร้อมกับลูกน้อยในท้อง มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่รู้แจ้งแก่ใจว่าปานประดับเกิดมาบนโลกนี้ได้อย่างไร นั่นคือตัวของปานจิตเองและอีกคนนั่นก็คือกชกรปานจิตน้ำท่วมปาก พอคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเธอก็รู้สึกผวาและหวาดกลัวไม่หาย เหตุการณ์หลายอย่างมันทับซ้อนกันไปหมดจนไม่มีใครฉุกคิดถึงเรื่องนี้แต่เด็กคนนี้กลับกลายเป็นกันชนให้เธอเอาตัวรอดและถอนตัวออกมาได้อย่างบัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น ที่สำคัญเธอไว้ใจคนผิด…เด็กกำพร้าอย่างดอกเตอร์วิกานดาหรือปานจิตเป็นเพียงผู้หญิงตัวคนเดียวในบ่อน้ำแห่งนี้ และการที่จะกำจัดเธอให้พ้นทางก็ไม่ใช่เรื่

“เธอเป็นลูกสาวของชิดชอบนั้นไม่ผิดหรอก แต่ผลดีเอ็นเอที่อยู่ในมือของอาฉันมีคนจงใจสับเปลี่ยนให้คิดว่าเธอเป็นลูกสาวของเขา เพราะว่าเขาเป็นคนโหดเหี้ยมคนนึง เวลาล็อกเป้าแล้วมักไม่พลาด” จิรัติกรทำท่าปาดคอ“อ้อ…ยกเว้นฉันไว้คนนึงละกันที่เขาพลาด และเขาก็ไม่มีโอกาสที่จะหาโอกาสลงมือเป็นครั้งที่สอง” ปานประดับเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวมากมายเข้าด้วยกัน เหลือเพียงบุคคลอีกกลุ่มหนึ่งเป็นใคร จิกซอว์ที่เริ่มปะติดปะต่อเข้าด้วยกันก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย อีกทั้งสีหน้าของจิรัติกรที่พูดถึงอาของเขานั้นสีหน้าก็ฉายแววเหี้ยมโหดออกมา ปานประดับรับรู้อารมณ์ที่คุกรุ่นของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี เธอกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ“คะ คุณบัวเป็นคนผลักฉันใช่หรือเปล่า” เขาโน้มตัวลงมาก่อนจะเท้าแขนสองข้าง ข้างตัวปานประดับเธอถอยหลังจนแผ่นหลังติดกับหัวเตียง สีหน้าเขาตอนนี้ทั้งโมโหและไม่สบอารมณ์อยู่ในที“เธอคิดว่าไงล่ะ” ปานประดับเบือนหน้าหนี“ฉะ ฉันไม่รู้ ไม่ก็แม่นมไพรี”“หึ หึ” ปานประดับได้ยินเพียงเขาหัวเราะในลำคอ“เธอถูกสับขาหลอกและถูกต้มจนเปื่อยเลยล่ะ” ปานประดับตาโตก่อนจะหันมาหมายจะถามแต่ปลายจมูกกลับสัมผัสกับปลายจมูกของ

ทะเลที่เห็นก่อนหน้าเทียบไม่ได้กับเกาะส่วนตัวแห่งนี้ ไม่แปลกใจว่าทำไมพวกคนรวยถึงไม่เสียดายเงินจำนวนมหาศาลที่จะซื้อความสำราญให้กับตนเองน้ำทะเลสีฟ้าคราม หาดทรายสีขาวแถมยังนุ่มละเอียด เสียงคลื่นกระทบฝั่ง ลมเอื่อย ๆ ที่พัดโชยคล้ายกำลังปลอบประโลมนกน้อยพลัดถิ่นอย่างปานประดับ เส้นผมสีดำขลับพลิ้วไสวไปตามแรงลม แล้วเธอก็เข้าใจไอ้ประโยคที่ว่า “อยากจะนั่งโง่ ๆ ริมทะเล” หรือ “เอาความทุกข์ไปโยนทิ้งที่ทะเลนั้น” ไม่เกินจริงอย่างที่เขาว่ากันเลย ท้องฟ้าสดใส แดดเจิดจ้าตรงหน้าดูไม่ออกเลยว่าเมื่อวานฝนตกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาเสียให้ได้ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ ปานประดับยืนเหม่อพลางยกมือข้างหนึ่งป้องตาเพื่อมองไปยังตรงท้องทะเลเบื้องหน้า ไม่เห็นแม้แต่เรือสักลำ หรือเกาะอื่น ๆ ปานประดับไม่เชื่อว่าคนข้าง ๆ เธอจะไม่มีการเตรียมตัวอะไร ไม่ว่าจะเรื่องอาหารการกิน เขาไม่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในสภาพจนตรอกแบบนี้หรอก เพียงแต่ที่เขาไม่พูดอะไร หรือบอกเธอว่าจะออกจากเกาะนี้เมื่อไหร่ก็เพราะว่ารอบางอย่างจากเธอ แล้วเขาก็ใจเย็นพอที่จะให้เธอเปิดปากออกมาเองปานประดับสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับกางเกงขาสั้นสีครีม ชั้นในมีครบ เพียงแต่ตัวที่เธอส