บททั้งหมดของ จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: บทที่ 71 - บทที่ 80

ปานประดับมาขออนุญาตเจ้าของบ้านอย่างชิดชอบและคุณบัวเพื่อจะออกไปข้างนอก แม้ว่าเธอจะอายุย่าง 24 ปีแล้วก็ตาม ปานประดับกลับไปเยี่ยมพี่แป้ง หมายจะกลับไปเยี่ยมเจ้สรแต่ร้านกลับปิดกิจการไปแล้ว หลังจากย้ายออกจากหอหญิง โกฎกระดูกของแม่ก็ถูกย้ายมาไว้ในห้องนอนของเธอด้วยเช่นกัน ตอนแรกคุณบัวอยากจะให้เอาไปไว้ในห้องพระแต่เธอขอไว้ เพราะเป็นของต่างหน้าชิ้นสุดท้ายที่แม่เธอเหลือไว้ให้ รวมไปถึงล็อกเกตสร้อยเงินเส้นนั้นที่ปานประดับพกติดตัวไว้ตลอด ซ่อนมันไว้ในชั้นในที่มีซิป เรื่องราวทุกอย่างเหมือนจะเงียบหายไป แต่ในความคิดของปานประดับมันไม่ง่ายขนาดนั้น อีกทั้งตั้งแต่เธอนั่งรถออกมาจากบ้านภักษ์ดีดำรงเหมือนจะมีรถเก๋ง ๆ เก่า ๆ คันหนึ่งตามมาไม่ห่างช่างเถอะ ไม่ใช่พวกมอเตอร์ไซค์สวมหมวกกันน็อคสีดำก็พอ…เธอคิด การมีนามสกุลใหญ่คอยคุ้มกะลาหัวมันดีอย่างนี้นี่เอง ยัยคุณหญิงสิรานีโอนเงินเข้าบัญชีเธอทันทีเต็มจำนวน แถมยังฝากคำขอโทษขอโพยมาทางทนายเลิศสินอีกหลายประโยคแม้ว่าจะมีเงินนอนในบัญชีหลายสิบล้าน ตอนนี้ความเป็นอยู่ของเธอดีกว่าเมื่อก่อนอยู่หลายขุม แต่กลับไม่สบายใจเอาเสียเลย ไหนจะอาหลานคู่นั้นที่เงียบหายไปนาน ปานประดับอดจะตั

ก่อนหน้านี้ในยิมของคอนโด“อ้อนแอ้นขนาดนี้หากเกิดอะไรขึ้นมาเธอจะเอาตัวรอดได้ยังไง” ปานประดับส่งสายตาขุ่นเคืองไปให้เทรนเนอร์จำเป็นที่ยืนแยกเขี้ยวอยู่บนหัวเธอ“บ้านเมืองมีขื่อมีแป”“อ้อ…ที่ตายห่า เผานั่งยางกันเนี่ยเธอคิดว่ากฎหมายทำอะไรคนพวกนั้นได้?”“แล้วการที่ฉันมานั่งยกเวทแบบนี้มันช่วยอะไรได้”“เสริมสร้างกล้ามเนื้อ เสริมสมรรถภาพร่างกาย”“ทำยังกะว่าจะมีคนลอบฆ่าฉันงั้นแหละ” ทั้งห้องเงียบกริบ อีกทั้งยังเป็นเวลาทำงานมีเพียงเขาและเธอที่กำลังใช้งานอยู่ในห้องนี้ ปานประดับเห็นเขาเงียบไปเลยเงยหน้ามอง สายตาที่เข้มและคมปลาบทำเอาเธอไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเขาอีก“แล้วดูสภาพไอ้ฮวดไช้เธอว่าเหมือนคนโดนลอบฆ่าไหมล่ะ” ปานประดับเม้มปาก ก่อนจะก้มมองดูสร้อยที่คอตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าพยักหน้าเบา ๆ ให้เขา เราสองคนต่างสบตากันไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก จิรัติกรอดที่จะยื่นมือไปลูบจี้รูปหยดน้ำนั้นไม่ได้ ปานประดับที่เอียงตัวหนีกลับถูกกระชากเสื้ออย่างแรง“จะเอียงตัวหลบเพื่อ?” ชุดออกกำลังกายที่กำลังสวมอยู่เพียงครึ่งท่อนทำให้เห็นหน้าอกสวยเป็นร่อง จี้หยดน้ำก็อยู่เหนือเนินอกนั้นพอดี ปานประดับได้แต่ฮึดฮัด จิรัติกรไม่ได

ปานประดับที่กำลังก้าวเท้าแผ่วเบาเดินไปยังทางเดินที่เชื่อมกับบ้านพักแม่บ้านพลันได้ยินเสียงฝีเท้าจากอีกทางที่เดินมาอย่างเร่งรีบ และดูกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด เป็นแม่บ้านวัยกลางคนคนหนึ่งที่เดินมาพร้อมกับถาดข้าวต้มและน้ำ เหลียวซ้ายแลขวาก็ไขกุญแจผลุบหายเข้าไปในห้องหนึ่ง เธอย่องแผ่วเบาก่อนจะย่อตัวเดินช้า ๆ เพราะหน้าต่างเป็นแบบบานเกล็ด ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบที่เธอเองก็ฟังไม่ถนัดนัก สักพักแม่บ้านคนนั้นก็ออกมาด้วยความรีบร้อน ปานประดับที่รีบวิ่งบนปลายเท้าเดินหายผลุบไปทางด้านหลังอีกทางทันที เธอเห็นแล้วว่าเชาวน์ชลิตกำลังหันหลังพลางเท้าสะเอวคุยโทรศัพท์ ก่อนจะทำทีเป็นนั่งยอง ๆ ไม่ไกลจากห้องพัก“มาทำอะไรที่นี่คะคุณหนู” ไพรีที่เดินมาอยู่ด้านหลังไม่รู้เมื่อไหร่เอ่ยถามเสียงเบา แต่ปานประดับกลับสะดุ้งโหยง“อ่า คือพอดีเห็นว่ามันน่ารักดีเลยจับเล่นนะคะ” ไพรีเอียงคอก่อนจะยิ้มมุมปากบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ“แม้ว่าจะทำความสะอาด ถางหญ้าตลอดแต่แม่บ้านก็พบเจองูไม่น้อย ระวังด้วยนะคะ”“ขอบคุณค่ะ” ปานประดับยิ้มเผล่ก่อนจะยืนขึ้นเมื่อเห็นเชาวน์ชลิตเดินมาทางนี้“แม่นมไพรี” เชาวน์ชลิตเอ่ยเรียกแม่นม ไพรีเพียงค้อมหัว

และแล้ววันล่องเรือสำราญก็มาถึง ปานประดับที่ดูจะตื่นเต้นและประหม่า เธอเอาแต่กวาดสายตามองนั่นมองนี่ไม่หยุด ยกเว้นเชาวน์ชลิตที่หน้าบึ้งตึง เพราะการล่องเรือครั้งนี้ไม่ได้ล่องเรือยอชต์ส่วนตัวแต่ล่องไปกับบริษัทเดินเรือ อย่าง The One เรือลำนี้สามารถบรรทุกผู้โดยสารหลายร้อยคน มันเป็นเรือท่องเที่ยวที่ผู้โดยสารสามารถทำกิจกรรมหลายอย่างไม่ว่าจะว่ายน้ำ วิ่ง หรือตีเทนนิส มีกาสิโน เอนเตอร์เทนเมนต่าง ๆ แถมยังมีแบรนด์เนมอย่างช็อปนาฬิกาชื่อดัง รวมไปถึงพวกกระเป๋าต่าง ๆ ปานประดับแทบไม่ได้ฟังที่เชาวน์ชลิตพูดอยู่ข้างหูเลย ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นประสบการณ์แปลกใหม่สำหรับเธอ อีกทั้งยังมีเพื่อนร่วมเดินทางอีกหลายร้อยคน ปานประดับไม่รู้มาก่อนว่าคนเราสามารถเดินทางไปต่างประเทศด้วยเรือยอชต์ขนาดใหญ่แบบนี้ได้ แต่ที่เชาวน์ชลิตหัวเสียมากที่สุดคือปานประดับไม่ได้พักอยู่ห้องติดกันกับครอบครัว เพราะเอเจนซีที่จองไม่สามารถจองให้เธออยู่ชั้นเดียวกับสมาชิกที่เหลือได้ อีกทั้งห้องสูทยังถูกจับจองเต็มตั้งแต่เปิดจอง ปานประดับไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แต่เชาวน์ชลิตก็ไฟท์จนได้อยู่ชั้นเดียวกับปานประดับ แต่ว่าก็ยังห่างไกลหูไกลตาสำหรับเขาอยู่ดี คน

“ไง…ไม่มีช้อนทองคำที่เธอหวังล่ะสิ” ปานประดับกลอกตากำลังจะขืนตัวหนีแต่อีกฝ่ายกลับกอดเธอแน่นขึ้นไปอีก“ปล่อย”“เธอกอดฉันก่อนนะ” ปานประดับพยายามจะผลักไสแต่อีกฝ่ายกลับกกกอดเธอแนบแน่นขึ้นไปอีกจนร่างกายเธอแทบไม่เหลือช่องว่างแถมเขายังยกตัวเธอนั่งคร่อมอีก“อะ” ปานประดับหน้าเหวอเมื่อถูกเขายกตัวให้นั่งท่านี้ ก่อนจะเห็นอีกฝ่ายเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูสองสามแผ่นบนโต๊ะข้างหัวเตียงเช็ดหน้าเธออย่างแรง ปานประดับดิ้นหนี“น้ำมูกเธอเปื้อนเสื้อฉัน” ปานประดับสูดน้ำมูกอย่างแรงก่อนจะนึกอะไรได้ก็ก้มลงไปสั่งน้ำมูกกับหน้าอกเขาอย่างแรง“ฟืด ฟืด”“เธอ!” เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ของเขาเธอก็ยิ้มกริ่มก่อนจะใช้หลังมือเช็ดน้ำมูกตัวเองแรง ๆ ป้ายบนหน้าอกเขาอีกครั้ง“ได้ เธอจะเอาแบบนี้ใช่ไหม”“ว้าย” ปานประดับร้องเสียงหลงเมื่อถูกกดอยู่ใต้ร่าง สองมือถูกมือใหญ่กดไว้เหนือหัว แถมมืออีกข้างเขายังปลดกระดุมเสื้อออกอย่างรวดเร็ว“จะ จะทำอะไร”“เธอเล่นสกปรกกับฉันก่อนนะ” พอเห็นสายตาที่เขาจ้องมองมาแล้ว เธอก็รู้แล้วว่าเขาเอาจริง“คุณแกล้งฉันก่อน”“ฉันแกล้งอะไร” ปานประดับเองก็หาข้อแก้ตัวไม่ออกเหมือนกัน เหมือนว่าตอนนี้หัวสมองประม