บททั้งหมดของ จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: บทที่ 101 - บทที่ 110

“เธอทำอย่างนั้นได้ไม่แปลก เธอมีครอบครัว มีสังคมพวกพ้อง แต่ฉันไม่มีใคร…เพราะฉะนั้นเลยทำได้เพียงอดทน ไม่มีใครชอบหรอกที่ถูกแกล้ง ใครบ้างล่ะไม่อยากตอบโต้ แต่ก็เหมือนเอาไข่ไปกะเทาะกับหิน แล้วฉันคิดว่าลึก ๆ แล้วเธอไม่ใช่คนที่ร้ายกาจอะไร จริงไหม?” วิกานดายิ้มบาง ๆ ในขณะที่ทั้งสองนั่งเขียนรายงานอยู่ที่ห้องสมุด แค่ข้าวของเครื่องใช้ กระเป๋าสะพายที่อีกฝ่ายถือก็เท่ากับค่าเทอมทั้งปีของเธอแล้ว แต่วิกานดาในตอนนั้นไม่เคยอิจฉา เธอไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคมเพราะมันพ่วงมาด้วยภาระที่ไม่จำเป็น เธอไม่สามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ นอกจากรับจ้างเขียนรายงาน คอยช่วยงานร้านถ่ายเอกสารใต้ถุนคณะแล้ว เธอยังจะไปไหนได้อีก แม้ว่ากชกรจะมีฐานะทางสังคมเหนือกว่าใครหลาย ๆ คนแต่มีเพียงวิกานดาที่ไม่เคยคิดจะเข้าหาเพราะผลประโยชน์เหล่านั้น วิกานดาไม่เคยบอกให้อีกฝ่ายออกค่ากิน ค่าเที่ยวให้ ไม่เหมือนคนอื่น ๆ แม้ว่าเธอจะมีเงินเพียงน้อยนิดแต่ก็ขอจ่ายในส่วนของเธอ เป็นคนจนที่เจียมตัวเสมอมาในสายตาของกชกร อาจเป็นเพราะความจริงใจ เป็นน้ำใสใจจริงที่หาไม่ได้ง่าย ๆ ในแวดวงสังคมตระกูลใหญ่ จากศัตรูคู่แข่งกลับกลายเป็นพื้นที่เล็ก ๆ ที่กชกรรู้สึกสบาย

ก่อนหน้านั้นมีกำหนดการหมั้นหมายระหว่างกชกรและจิรัติฐากร แม้ว่าทั้งสองจะถูกคลุมถุงชนก็ตามแต่การที่ฝ่ายหญิงปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยและงัดเอาหลักฐานความชอบทางเพศออกมากาง เหมือนลากจิรัติฐากรมาประจานกลางสี่แยก สายตาเหยียดยามในหมู่ญาติที่มองมารวมไปถึงพ่อของเขาเองก็เช่นกัน จิรัติฐากรได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้เพื่อหาโอกาสเอาคืน ตอนนี้เขาเอาคืนไปแล้วหนึ่งอย่าง นั่นก็คือความสาวของกชกร และอีกอย่างหนึ่งก็คือวิกานดา จิรัติฐากรสืบรู้มาว่าชิดชอบแอบชอบวิกานดาแต่เพราะทางบ้านประกาศการหมั้นหมายสายฟ้าแลบจึงไม่มีโอกาสได้สานสัมพันธ์ ช่วยไม่ได้! ใครใช้ให้อีกฝ่ายแต่งงานกับกชกรล่ะ ผู้หญิงแพศยาคนนั้นเขาจะพรากเอาความสุข และคนที่เกี่ยวข้องกับหล่อนให้ตกนรกไปด้วยกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง อีกทั้งจิรัติฐากรเองสืบรู้มาว่าวิกานดาฐานะยากจนมักจะอาศัยห้องพักนักวิทยาศาสตร์ในบริษัทเป็นที่พักอาศัย ความคิดชั่วจึงแล่นเข้ามาในหัวทันที จิรัติฐากรเป็นหมอที่วิกลจริตทางจิตใจ เขาชอบวางยาเหยื่อและข่มขืนไม่ว่าทั้งชายและหญิง ขอเพียงเขาถูกใจ อีกทั้งยังจบจากสถาบันตำรวจพ่วงด้วยยศตำแหน่งใหญ่ เทือกเถาเหล่ากอก็เป็นผู้รากมากดี แต่ใครจะรู้ว่าเบื้อง

ตัดภาพมาในเรือ ห้องประชุมที่ทางเรือสำราญจัดไว้กลับกลายเป็นห้องเชือดสำหรับพวกเขาทุกคนที่อยู่ที่นี่ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากัน จ้องตากันไม่กะพริบ มีเพียงกชกรที่เอาแต่นั่งดมแอมโมเนียเหมือนไม่ทุกข์ไม่ร้อนอยู่คนเดียว แต่ความจริงภายในอกของเธอกำลังมีกองไฟกองใหญ่สุมอยู่ต่างหาก หากเธอพูดออกไปความสัมพันธ์ทุกอย่างก็คงสะบั้นลง เธอไม่ได้อาลัยอาวรณ์ความสัมพันธ์จอมปลอมระหว่างสามีภรรยา แต่อาลัยอาวรณ์ในฐานะแม่ของลูกมากกว่า เธอพยายามบอกตัวเองว่าจะไม่เลี้ยงเด็กชายคนนี้ให้เติบใหญ่เป็นไม้ที่ผุพังเหมือนกับเธอ แต่ทว่า…แม่อย่างเธอกลับเป็นฝ่ายทำลายลูกชายเสียเอง เชาวน์ชลิตแม้ว่าจะเป็นผู้ชายแต่ก็เติบโตมาด้วยนิสัยใจคอที่โอบอ้อมอารี ไม่ได้โหดเหี้ยมและหยาบช้าเหมือนอย่างพ่อกับแม่ของเขา จริงอยู่ที่ในทางกฎหมายจะพูดถึงทายาทว่าเป็นผู้สืบสันดาน นั่นหมายความว่าบุตรในอุทธรณ์จะได้รับดีเอ็นเอดีและเลวจากผู้ให้กำเนิดไปด้วย แต่เชาวน์ชลิตกลับแตกต่าง เธอจำได้ดีตอนที่สอนลูกชายเรียนยิงปืนครั้งแรก เด็กชายร้องไห้จ้าละหวั่น ตัวสั่นไปทั้งตัวที่จับด้ามปืน แต่เธอกลับตรงกันข้าม ก็คงจะจริงที่ว่าแม่เสือที่ดุร้ายก็ไม่อาจกินลูกตัวเองได้ลง โลกของ

“ตั้งแต่แกป่วยด้วยไข้หวัดใหญ่” ตอนนั้นเขาอายุเพียงห้าขวบ ห้าขวบเท่านั้น! ตอนนี้เขาอายุอานามสามสิบกว่าแล้ว“…ทำไมถึง” ชิดชอบถอนหายใจ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ“บางทีฉันอาจจะอยากรักษาภาพจำเหล่านี้เอาไว้ละมั้ง ครอบครัวกำมะลอ สวมบทพ่อแม่สุขสันต์ อีกทั้งเพราะแกเป็นเด็กดีมาตลอด…”“…พ่อ” เชาวน์ชลิตร่างกายโซเซจนถอยหลังนั่งกับเก้าอี้เหมือนคนหมดแรง“สมบัติทุกอย่างของฉันส่วนใหญ่ก็ยกให้แกทั้งหมด”“แต่ผมไม่ต้องการ!” เชาวน์ชลิตตะโกนจนคอแทบแตก เส้นเลือดฝอยที่คอปูดโปน สองตาแดงก่ำเส้นเลือดฝอยในนัยน์ตายิ่งทำให้ชายหนุ่มดูน่าสงสาร และน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ตัวตนที่ยึดมั่นถือมั่นมาโดยตลอด เป็นเชาวน์ชลิต ภักษ์ดีดำรง รูปหล่อ บ้านรวย หัวดี เรียนเก่ง เป็นคุณชายในแวดวงสังคมไฮโซ ภาพลักษณ์เหล่านั้นถูกความจริงตีแสกหน้าจนแตกยับเยิน ตัวตนที่ภาคภูมิใจแตกสลายในวินาทีที่ได้ฟังว่าเขาเป็นลูกที่เกิดจากการถูกข่มขืน สีหน้าที่บิดเบี้ยวเหยเก แต่กลับกลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ สองไหล่ที่ลู่ลงคุดคู้อย่างน่าสงสารเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งในวันวานไม่มีผิด“เชาวน์ ออกไปก่อนเถอะ” แต่เชาวน์ชลิตกลับกอดเอวผู้เป็นแม่เอาไว้แน่น ซุกหน้าลงร้องไห้โฮอย่า

“และการที่วิกานดาทำการทดลองผิดพลาดจนได้เฮโรอีนที่บริสุทธิ์ก็เป็นฝีมือคุณ คุณไม่ได้เรียนหมอก็จริงแต่ก็เฉลียวฉลาด คุณอ่านอะไรได้ไม่เคยลืม แถมยังส่งต่อไปยังลูกชายคนโตของคุณอีกด้วย”“ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับบริษัทยาพวกนั้น”“ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อจนได้พบกับดีลเลอร์ชาวเยอรมันคนนั้น” สองตาของจิรากรเบิกกว้างอย่างเห็นได้ชัด เป็นไปไม่ได้ คนธรรมดาอย่างกชกรจะสามารถไปเจอกับดีลเลอร์ค้าสารเคมีคนนั้นได้ยังไง“คุณอย่าลืมว่าฉันเป็นเภสัชกร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับที่ร่ำเรียนมาเลยก็ตาม”“แล้ว?” จิรากรไม่เชื่อคำลวงของเธอเด็ดขาด“ต่อให้คุณจะสวม IP ใช้ของรัสเซีย แต่ทว่าลูกชายที่ฉลาดเกินวัยกลับเป็นแฮกเกอร์ตัวน้อยเจาะเข้าไประบบคอมพิวเตอร์ของคุณ”“แล้วคุณรู้จักลูกชายผมได้ยังไง” จิรากรอดที่จะสงสัยไม่ได้ ตลอดเวลาที่ลูกชายเติบโตมาข้างกายเขา เขาแน่ใจว่าลูกชายไม่รู้จักกชกร อีกทั้งกชกรหลังจากแต่งงานก็แทบไม่เห็นออกงานสังคมอีกเลย มีเพียงมารดาและญาติพี่น้องของอีกฝ่ายเท่านั้นที่พอจะเห็นน่าค่าตาตามงานต่าง ๆ บ้าง และเขาก็ไม่เคยแนะนำให้อีกฝ่ายรู้จักกับคนของเอกาฤกษ์เพราะว่าลูกหลานในตอนนั้นไม่ได้อยู่ในวัยไล่เลี่ยกัน เชาวน์