บททั้งหมดของ จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: บทที่ 121 - บทที่ 130

ปานประดับสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็น ๆ ลากผ่านแก้มไป ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นสายตาพราวระยับของเขาที่จ้องมองมาอย่างไม่ลดละ“ไง”“ทำไมคุณยังไม่นอน” ปานประดับไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว เธอนอนซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากเขาเพราะร่างกายใต้ผ้าห่มที่เปลือยเปล่า แถมเครื่องปรับอากาศก็ถูกปรับอุณหภูมิต่ำเหมือนอยู่ประเทศเมืองหนาว ปานประดับซุกหน้าเข้าหาอกอุ่น ๆ นั้นทันที“หนาวเหรอ”“อือ” ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไหล่มนของเธอขึ้นลงก่อนจะลากไล้ไปยังแผ่นหลังค่อย ๆ ลากต่ำลงไปถึงสะโพกกลมมน ปานประดับตีมือเขาดังเพียะ!“จะทำอะไร”“ก็เธอบอกหนาว”“แล้วคุณจะลูบทำไม”“ผิวเธอขาวเหมือนตุ๊กตา บีบเคล้นตรงไหนก็แดง อีกทั้งยังมันมือ ฉันเลยอดใจไม่ไหว” ไม่พูดเปล่ายังโน้มตัวมาจูบหัวไหล่เบา ๆ ก่อนจะขบเม้มอย่างมันเขี้ยว“นอนได้แล้ว” ปานประดับเบี่ยงตัวหลบ“ฉันนอนพอแล้ว”“วันนึงคุณนอนกี่ชั่วโมงกันแน่”“สามสี่ชั่วโมง”“บ้าไปแล้ว แล้วคุณเอาเวลาไปทำอะไร”“ฉันนอนไม่ค่อยหลับ ฝืนนอนก็ปวดหัวเปล่า ๆ” ปานประดับกระชับอ้อมแขนสวมกอดเขา“คนเราต้องนอนอย่างน้อย 6-8 ชั่วโมงกำลังดี พักผ่อนเถอะ อย่าคิดอะไรอีกเลย” ปานประดับเงยหน้าไปจุมพิตใต้คางเขาเบา

“วิธีนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน” สองปากดูดดุนตุ่มไตที่แข็งชูชันพร้อมกับฝ่ามือร้อนที่ขยำเคล้นคลึงจนเนื้อปลิ้นออกมาจากง่ามนิ้ว ปานประดับครางเครือ ฝากรอยเล็บที่แผ่นหลังเขาไว้หลายแผล ตามอารมณ์ปรารถนาที่พุ่งสูงขึ้น ปานประดับไม่รู้ว่าเขาเข้าใจที่เธอจะสื่อหรือเปล่า แต่รสรักที่เขาปรนเปรอไม่ได้กระแทกกระทั้นเพื่อไปถึงปลายทางให้เร็วที่สุด แต่กลับดึงเชิงไม่ยอมให้เธอถึงฝั่งฝันง่าย ๆ เป็นรสวานิลลาที่ปานประดับเชื่อว่าเขาปรุงให้เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ว่าโทษที…ร่างกายที่ไม่รักดีของเธอทนมาถึงขีดจำกัดแล้ว จนเธอต้องเป็นฝ่ายพลิกร่างกายขึ้นมาคุมเกมเสียเองและเธอก็รู้ว่านั่นเป็นหนึ่งในวิธีการที่เขาใช้ทรมานเธอ แต่อย่าหวังว่าจะรังแกกันได้อยู่ฝ่ายเดียว ปานประดับควบจังหวะพร้อมกับกดข้อมือของเขาแนบกับเตียง เธอก้มลงไปจูบแลกลิ้น ดูดดุนริมฝีปากนั้นอย่างมันเขี้ยว เป็นฝ่ายควบคุมโดยสมบูรณ์ เอวร่อนเป็นจังหวะก่อนจะเปลี่ยนจังหวะตามที่ร่างกายกำลังกรีดร้องสุดท้ายเธอก็ถึงฝั่งฝันและเธอก็บีบเคล้นหยาดน้ำรักจากเขาจนหยดสุดท้ายเช่นกันร้ายอย่างเขาต้องเจออย่างเธอ!ปานประดับไม่รู้เลยว่าความจริงจิรัติกรคนเจ้าแผนการที่คอยบงการชีวิตคนอื่น

เด็กน้อยที่ถือกำเนิดลืมตาดูโลกได้ไม่นาน บางทีอาจเกิดจากกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจของผู้ใหญ่สองคน เด็กที่เกิดมาจากการถูกข่มขืนหากรู้เข้าเป็นใครก็ต้องรู้สึกแย่ทั้งนั้น ดีไม่ดีอาจซึมเศร้าไปเสียก่อน เด็กน้อยที่ลืมตาดูโลกไม่นาน ไฉนเลยจะรู้ที่มาที่ไปของตัวเอง คนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องนี้คือพี่ชายที่พยายามปกป้องเธอย่างสุดกำลังอย่างเชาวน์ชลิตนี่แหละ ตัวเองบาดเจ็บแทบตายแต่แสร้งฝืนยิ้มและพยายามตั้งหลักให้น้องสาวกำมะลออย่างเธอให้มีที่พึ่งพิงในยามคับขัน แล้วเธอจะผลักไล่ไสส่งเขาไปได้ยังไง กลับกัน เธออยากเป็นน้องสาวของเขาตลอดไป อย่างน้อยการมีอยู่ของเธอทำให้เชาวน์ชลิตมีแรงที่จะฮึดสู้ต่อ ไม่ได้ตัดช่องน้อยแต่พอตัว หากเขาทิ้งเธอไปตอนนี้ เธอคงไม่มีหน้าอยู่ต่อ และคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต และการที่ปานประดับยอมหลบอยู่หลังเขาเธอไม่ได้กลัวว่าจะถูกสังคมประณาม แต่เธอไม่อยากให้เชาวน์ชลิตรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า และจมปลักอยู่กับเรื่องราวในอดีตที่เขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเหล่านั้น บางคนอาจจะบอกว่าเงินทองที่เขากินใช้อาจจะมาจากการทำนาบนหลังคน เขาเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งที่ต้องอาศัยปัจจัยสี่จากบิดาและมารดาผู้ให้กำเนิด เขาเพียงแต่

“ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่อยากทำเต็มไปหมด เลี้ยงเด็กกินพลังงานเยอะจะตาย หากดื้อเหมือนคุณฉันคงปวดหัว”“เหอ ๆ” จิรัติกรไม่ต่อล้อต่อเถียงอีก ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต ชีวิตคู่ของเขาและเธอเพิ่งเริ่มต้นได้ไม่นานนี้เอง ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องปรับตัวและค่อย ๆ เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน เขาที่ไม่เคยแบ่งพื้นที่ให้ใครมาตลอดในชีวิตนอกจากพี่ใหญ่กลับแบ่งพื้นที่ให้ใครอีกคนได้ก้าวเข้ามายึดครองพื้นที่ถึงครึ่งหนึ่งในโลกของเขา และตอนนี้เขาก็เห็นแก่ตัวที่จะไม่ยอมแบ่งปันเธอให้กับใครหน้าไหนทั้งนั้นก่อนบินวันหนึ่งปานประดับกลับไปจัดการเก็บของที่ห้องของเชาวน์ชลิต และทั้งสองก็ตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมพ่อแม่ก่อนจากกันไปใช้ชีวิตคนละฟากฟ้า เมื่อถึงเวลาเยี่ยมทั้งเชาวน์ชลิตและปานประดับต่างนิ่งอึ้ง คำพูดมากมายติดอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นชุดสีกากีที่คุณบัวสวมใส่พร้อมทั้งโซ่ตรวนที่ข้อเท้า แต่คุณบัวก็ยังดูสง่างามแม้ว่าจะอยู่ในชุดนักโทษก็ตาม“แม่” เสียงที่เชาวน์ชลิตเอ่ยเรียกมันแฝงไปด้วยความรู้สึกคิดถึงปานจะขาดใจ ปานประดับที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว ตอนที่เห็นคุณบัวยกโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับสบตาลูกชาย นัยน์ตาสองคู่นั้นก

ไม่ว่าเขาจะเลือกใครเธอยินดีทั้งนั้น เธอสูญเสียลูกชายไปคนหนึ่ง เธอไม่อยากสูญเสียลูกชายคนนี้อีก ก่อนหน้าเธอไม่สามารถแสดงความรักต่อเขาได้อย่างเต็มที่ และการเลี้ยงดูของเธอในอดีตอย่างเข้มงวดก็ส่งผลถึงปัจจุบัน และเธอก็ยอมรับหากลูกชายจะหมางเมินและมีท่าทีปั้นปึ่งเหมือนอย่างในตอนนี้ แค่ลูกชายมาหาเธอที่นี่ก็เกินฝันแล้วด้วยซ้ำ และไม่หวังจะได้รับการให้อภัยจากเขา“จิ…แม่ดีใจที่จิมาวันนี้” อารยาเม้มปากก้มหน้า เธอเองก็มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดแต่มันจุกอกไปหมด ปานประดับเห็นท่าไม่ดีทำทีจะลุกแต่จิรัติกรกลับรั้งข้อมือของเธอเอาไว้เสียก่อน“เธอไม่ใช่คนนอก” พอเขาพูดออกมาแบบนี้ปานประดับก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงเหมือนกัน เรื่องราวในอดีตของเขา เธอเองก็ไม่อยากจะรับรู้เช่นกัน บางครั้งเรื่องราวเหล่านั้นมันก็หนักหนาและอาจจะกระทบจิตใจของคนที่ถูกกระทำมากก็เป็นได้ และเธอไม่อยากจะสะกิดแผลใจในวันวานของเขา“แม่ขอโทษ” อารยาเริ่มพรั่งพรูทุกสิ่งทุกอย่างออกมาทีละน้อย“รวมไปถึงพี่ชายลูกด้วย” จิรัติกรหันหน้ามาจ้องมองมารดาด้วยสายตาคมปลาบ นัยน์ตาเขามันทั้งเย็นชาและไร้เยื่อใยจนคนมองใจหาย“คนตายไปแล้ว”“แม่รู้ รู้ว่าลูกโกรธและเกลียดแ