All Chapters of จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: Chapter 131 - Chapter 140

“ไม่หรอกค่ะ หนูเองก็ต้องขอบคุณเขาเช่นกันที่ยอมให้หนูได้ยืนข้างเขา” อารยาพึงพอใจกับคำตอบที่ถ่อมตัวของหญิงสาวตรงหน้ามาก เธอไม่คิดที่จะเอ่ยถามคำถามอาทิเช่นเทือกเขาเหล่ากอเป็นใคร มาจากไหน เรียนจบอะไรมา ไม่ว่าลูกชายของเธอจะคบใคร รักใครเธอก็ยินดีไปกับเขาทั้งนั้น อย่างน้อยลูกชายเธอก็ไม่ได้ตายด้าน การมีคนรักอยู่ข้าง ๆ จะช่วยปรับเปลี่ยนการมองโลกของเขาในอีกมุมหนึ่ง และการที่ลูกชายเธอมีความรักนั่นแสดงว่าเขาเรียนรู้ที่จะเริ่มวางอดีตไว้เบื้องหลังและเรียนรู้ที่จะทำความเข้าใจว่าความรักคืออะไร รู้จักที่จะแบ่งปัน และแบ่งพื้นที่ให้ใครอีกคนได้เข้ามาเติมเต็ม ดีกว่าจมปลักกับการตายของจิราธิวัฒน์ สุดท้ายคนที่ลงมือก็เป็นอดีตสามีของเธอ…เธอเองก็ผิดพลาดในการเลือกชีวิตคู่เช่นกัน หากเธอไม่โลภมาก บางทีการแต่งงานกับตระกูลรองลงมาหน่อยครอบครัวของเธออาจจะสมบูรณ์พูนสุขเต็มไปด้วยความรัก สายสัมพันธ์พ่อแม่ลูกที่ดีก็ได้ ในเมื่อเธอติดกระดุมผิดเม็ดแรก ก็ไม่อยากจะเจ้ากี้เจ้าการส่งต่อความเชื่อผิด ๆ ที่ว่าแต่งงานกับตระกูลใหญ่เหมือนกันจะมั่งคั่ง โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ แต่ความจริงกลับเป็นการลุยไฟที่แทบจะหาความสุขในชีวิตประจำวันไม่ได

ปานประดับนั่งอยู่บนเครื่องบินด้วยท่าทางเหงาหงอยจนเชาวน์ชลิตที่นั่งข้าง ๆ ยังรู้สึกได้ ท่าทีของน้องสาวเขาไม่ได้ดีใจเหมือนคนที่กำลังจะได้ไปเรียนต่อต่างประเทศเป็นครั้งแรก“คิดอะไรอยู่เหรอปาน” ปานประดับที่เอาแต่นั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างเหม่อมองก้อนเมฆบนท้องฟ้าที่จับกลุ่มเป็นก้อนเหมือนปุยนุ่น“เปล่าค่ะ”แหงล่ะ…ตอนขึ้นเครื่องไอ้จิไม่มาส่ง แถมข้อความล่ำลายังไม่มีสักตัว เชื่อเลย! เชาวน์ชลิตเลยอดที่จะส่งอิโมติคอนรูปขวานสับหัวไปให้เพื่อนรักไม่ได้ จะว่าไปที่เขาไม่เห็นด้วยที่ไอ้จิคบกับน้องสาวเขาตอนนั้นเชาวน์ชลิตยอมรับว่าเขาแอบชอบน้องสาวคนนี้ในฉันชู้สาว ตั้งแต่ก่อนที่จะรู้ว่าปานเป็นน้องสาวต่างแม่ แต่พอเกิดเรื่องราวประเดประดังเข้ามามากมาย แม้แต่ตัวเขาเองยังช่วยตัวเองไม่ได้ คุณชายเจ้าสำราญอย่างเชาวน์ชลิตอยากกะกัดลิ้นตายตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำเหมือนอย่างวันนี้มาก่อนเลย เกิดมาในชาติตระกูลดี มั่งคั่ง ไม่ได้ลำบากเรื่องเงินทอง แต่กลับไม่รู้เลยว่าความมั่งคั่งนั้นเกิดจากการทำนาบนหลังคน หากไม่มีชัญญ่าคอยฉุดรั้งและอยู่เป็นเพื่อนเขา เชาวน์ชลิตเชื่อว่าเขาคงจะหันหลังให้

“แต่ฉันผัวเธอ” ปานประดับตาโต ก่อนจะปิดปากร้าย ๆ นั้นด้วยสองมือ แต่ก็สู้แรงขัดขืนของเขาไม่ได้“จนฉันได้พบกับเธอ ฉันถึงรู้ว่าเธอไม่เหมือนใคร” แรงยึดยื้อเมื่อครู่อ่อนลงพร้อมกับสายตาที่จ้องมองเธออย่างอ่อนโยน“แน่ล่ะ…ใครจะอยากเป็นหนี้คุณกัน”“หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะยอมอ้าขาเปลื้องผ้าขัดดอกให้ฉันง่าย ๆ แต่กับเธอ…ต่างออกไป” ปานประดับเบะปาก“คุณเลยจับฉันฉีกแข้งฉีกขา ออกกำลังในยิม แล้วเรียกมันว่าขัดดอกสินะ”“ใช่…เมื่อก่อนฉันไม่มีของเล่นหรือหุ่นยนต์อะไรเทือกนั้น ฉันเลยชอบที่จะแกล้งเธอโดยการจับฉีกแข้งฉีกขา ดูสีหน้าที่ทรมานของเธอ จินตนาการว่าเธอเป็นหุ่นยนต์พวกนั้น”“คุณนี่มันคนบ้าของแท้” ปานประดับค่อนขอดเขา“ฉันยอมรับว่าฉันบ้า ฉันคงเป็นคนบ้าที่น่าอิจฉาอยู่ไม่น้อยที่มีเธอเป็นคนรัก”“ใครเขารักคุณกัน”“ฉันอยากจะให้เธอเห็นตัวเองก่อนหน้าที่เห็นฉันที่ประตู ดวงตาคู่นี้น่ะมันฉายออกมาหมดแล้ว” จิรัติกรพูดพร้อมกับทาบหน้าผากทั้งคู่เข้าด้วยกัน พอเห็นนัยน์ตาที่ร้อนแรงของเขาเธอก็รีบเปลี่ยนเรื่อง“ไหนของขวัญวันเกิดของฉันละคะ” จิรัติกรอุ้มปานประดับเข้าไปในห้องนอน วางบนเตียงกว้างอย่างเบามือพร้อมกับพูดด้วยมุมปากที

“ฉันไม่รับการขอบคุณเป็นคำพูดไม่กี่คำหรอกนะ” พอได้ยินคำพูดที่แสนจะอวดดีของเขาเธอก็อดที่จะหยิกต้นแขนนั้นด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้“เธอนี่มันมาโซคิสต์จริง ๆ แต่เธออย่าลืมใครทำฉันเจ็บมันต้องเจ็บกว่า” เป็นไปตามที่เขาขู่ คืนนั้นทั้งคืนปานประดับร้องจนเสียงแหบแห้ง อ้อนวอนขอความปรานีจากคนใจร้ายเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล แถมเขายังรังแกเธออย่างหนักมือ จับเธอพลิกคว่ำหงายเหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด และเธอเองก็ชอบความดุดันของเขาจนคล้ายเสพติดรสรักที่เขาปรนเปรอตลอดเช่นกันหลายปีต่อมาปานประดับสำเร็จการศึกษาตามที่ตั้งใจในคณะเภสัชศาสตร์ คว้าปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง พร้อมกับเส้นทางรักของเขาและเธอที่จับมือกันเดินทางยาวนานมาร่วมสิบปีแต่ไม่มีท่าทีว่าจะจัดการแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว ไม่เหมือนคู่ของเชาวน์ชลิตที่ชัญญ่าแทบจะพูดกรอกหูอีกฝ่ายเรื่องงานแต่งงานเช้าจรดค่ำ แถมสาวเจ้ายังเป็นฝ่ายคุกเข่าขอพี่ชายเธอแต่งงานอีกต่างหากสองพี่น้องคู่นี้ช่างเหมือนกันจริง ๆ… ภายในงานแต่งบ่าวสาวต่างก็หวานชื่น ทั้งคู่จัดงานแต่งงานในปีที่สามที่ย้ายมาอยู่ที่อเมริกาส่วนจิรัติกรก็ไม่เคยเร่งรัดปานประดับ เพราะเขาเลือกที่จะเคารพความต้องการของอีก

หลังจากงานศพของกชกรและชิดชอบผ่านไป จิรัติกรสังเกตได้ว่าปานประดับเปลี่ยนไป แต่เขาไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปตรงไหน อีกทั้งวันเผาศพคุณบัวอีกฝ่ายร้องไห้จนเป็นลมล้มพับไป ตกใจกันทั้งงาน ผ่านมาเดือนกว่า ๆ เหมือนว่าอาการของคนรักไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น อาหารการกินไม่เหมือนแต่ก่อน จนเขาอดที่จะมุ่นหัวคิ้วติดกันไม่ได้“ทำไมยังไม่นอนคะ” ปานประดับสะดุ้งตื่นกลางดึกถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียก่อนจะซุกร่างกายเข้าหาไออุ่นที่คุ้นเคย หลังมือจิรัติกรค่อย ๆ เกลี่ยแก้มใสช้า ๆ“ฉันทำให้เธอไม่พอใจอะไรหรือเปล่า”“หืม…ไม่มีนี่คะ” พอเห็นแววตาของอีกฝ่ายที่มองมาด้วยความกระวนกระวายปานประดับก็อมยิ้ม เพราะเธอรู้ว่าเขาเป็นประเภทย้ำคิดย้ำทำ พอเห็นสาวเจ้าอมยิ้มล้อเล่นจิรัติกรก็อดที่จะหยิกแก้มเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยวไม่ได้ ปานประดับหัวเราะน้อย ๆ สีหน้าซุกซนฉายชัดออกมา อยู่กินกันมาร่วมสิบปีทั้งสองต่างก็รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว เพียงมองตาก็รู้ถึงความคิดในหัวของอีกฝ่ายปานประดับสอดมือใต้หมอนหยิบแหวนวงหนึ่งสวมให้อีกฝ่ายโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว“แต่งงานกับฉันนะคะ” จิรัติกรเลิกคิ้วมองแหวนอีกวงที่ถูกสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายที่มีแหวนเงินสวมอยู่ก่อนแล