All Chapters of Dripping Love น้ำหยดลงหิน หินบอกไม่กินน้อง: Chapter 21 - Chapter 30

ปัณณ์Talk...@ห้องของปุณณ์ ผมนั่งดื่มน้ำอัดลมหลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว แต่ทว่าวันนี้ไอ้สองตัวนี้กลับจ้องผมเขม็ง ดีที่ไอ้ปั้นหลอกไอ้รินไปซื้อของข้างนอกก่อนเริ่มสอบสวน “มึงยังไง” ไอ้ปั้นเริ่มก่อนแถมยังทำหน้ากวนส้นตีนมาก คล้ายกับผมเป็นกิ๊กของเมียมัน “ก็ไม่ไง” ผมยักไหล่ไม่ยี่หระเพราะพวกมันน่าจะเข้าใจว่าผมมีซัมติงกับน้องพริกแกง แต่ที่จริงผมก็แค่รู้สึกผิด “ไม่ไงก็เหี้ยแล้ว แม่บอกกูว่ามึงไปข่มขู่ผู้จัดการห้าง แถมบอกว่าถ้าเอาร้านอาหารอื่นมาลงจะไล่ออกให้หมด” ไอ้ปุณณ์ไอ้นี่ข่าวไวนักนะ แต่ข่าวของมันดูจะร้ายแรงระดับเฟคนิวส์ได้เลย ผมไม่ได้เลวขนาดนั้นสักหน่อย “เว่อร์” ผมตอบสั้น ๆ ถ้าพูดให้ถูกคือขี้เกียจตอบ ปล่อยให้พวกมันจินตนาการไปเอง สนุกดีเวลาพวกมันเดาทางไม่ถูก “มึงพูดยาว ๆ สิ ถ้าไม่พูดเรื่องน้องไปอยู่คอนโดมึงถึงหูไอ้ริน มึงก็รู้นี่ไอ้รินมันเอ็นดูน้อง พวกกูอาจจะแค่พูด แต่มึงได้แดกยำตีนแน่” เฮ้อ...เรื่องนี้แม่งก็รู้ รู้ได้ไงเนี่ย ผมว่าไม่ได้บอกใครแล้วนะ แล้วถ้าไอ้รินรู้นอกจากพวกมันจะไม่ห้ามไอ้รินให้กระทืบผม เผลอ ๆ ช่วยจั

ท่าทางฉันคงเหมือนเด็กที่กำลังโอ้อวดของดีในมือ แล้วก็แอบรอดูว่าเฮียจะเถียงยังไง…เพราะในใจฉันมั่นใจเต็มร้อยว่า ถ้าเฮียได้กินข้าวฝีมือฉันไปเรื่อย ๆ มีหวังแพ้ทางฉันแน่นอน!“ไม่เชื่อหรอก”เฮียปัดตกเร็วมาก แค่คำว่าไม่เชื่อแล้วก็พริ้มตาหลับ แต่เฮียจะหลับไม่ได้ในเมื่อมาปลุกพริกตื่นแล้ว“เดี๋ยวเฮีย...มาคุยเป็นเพื่อนก่อนสิ ง่วงแล้วเหรอ”เฮียทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ลืมตาขึ้นมามองฉัน และฉันส่งยิ้มให้ แต่คำพูดถัดมาของเฮียทำให้ฉันขมวดคิ้ว“หิว”“ไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอ” ฉันเลิกคิ้วถามแปลกใจ หากอยู่กับเพื่อน ๆ ของเขาจะไม่กินอะไรเชียวเหรอ“กินแต่ไม่อร่อย”“กินที่ไหน”“ไอ้รินทำที่ห้อง”พี่รินเนี่ยนะทำกับข้าวไม่อร่อย เฮียเพ้อไม่ก็ลิ้นเพี้ยนแล้ว ฉันยังจำได้ว่ากุ้งแช่น้ำปลาวันนั้นเฮียหวงอย่างกับจงอางหวงไข่ ฉันไม่กล้าคิดจะแย่งด้วยซ้ำ“เฮียป่วยปะ บางทีลิ้นอาจจะเพี้ยนก็ได้นะ” ฉันยกมือขึ้นอังที่หน้าผาก เห็นเฮียชะงักนึกว่าจะหลบ แต่ก็ให้ฉันวางหลังมือแต่โดยดีสงสัยก็อยากรู้ว่าตัวเองป่วยหรือเปล่าล่ะมั้ง แต่ว่านอกจากลมหายใจอุ่น ๆ แล้ว ตัวเฮียก็เย็นปกตินะ น่าจะเย็นจากแอร์ด้วยซ้ำ“อุณหภูมิปกตินะเฮีย เฮียเจ็บคอไหม” ฉันเริ่

“จูเน่...ลูกฟูก...มานั่งนี่” ฉันโบกมือเรียกสองเพื่อนซี้ที่เก็บความลับฉันเอาไว้ด้วย ทั้งกำชับว่าเรื่องนี้ห้ามหลุดเด็ดขาดถ้ามาถึง “แค่ผัวซ้อมมาเฝ้าเหมือนจะลงแข่ง” นังจูเน่...บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าพู้ดดดด “ผัวเผออะไรกัน...อย่าพูดไปฝั่งโน้นรวมดาว...มึงดูด้วยกี่ตีน” ฉันพยักพเยิดไปทางสแตนเชียร์ฝั่งตรงข้าม ที่รวมดาวคณะทุกชั้นปีก็ว่าได้ นั่งเป็นกลุ่ม ๆ กลุ่มใครกลุ่มมัน และสายตาจับจ้องไปที่เดียว คือผู้ชายในสนาม “ดาวแล้วไงวะ...ก็ได้แค่มองแหละ สู้พริกแกงของแซ่บกับพี่รินสุดสวยได้ที่ไหน” อื้ม...วันนี้มันพูดเข้าท่าแฮะ ปกติไม่จิกเป็นไก่ก็กัดเป็นหมา “น้องจูเน่พูดจาดี วันนี้พี่จะเลี้ยงข้าวร้านเฮียอ๋าข้าวต้มปากหมา” พี่รินสนับสนุนอีก แต่ก็ดีนะฉันก็อยากกินข้าวต้มพอดี “งั้นเราไปกินกันพี่รินสี่สาวโสด” “หูยย...รวมคนโสดเหรอ...ได้สิเดี๋ยวพี่จะบอกพวกมันไม่ต้องตามไป” พี่รินดูอยากจอยกับพวกฉัน คงเพราะไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิงนั่นแหละ แต่ทอปปิกถัดมาในการสนทนาพี่รินก็ยังไม่ละความพยายาม ในการชวนพวกฉันไปเดินป่า “โห...เดินป่า..

เฮียยยย พริกหาทางหนีทริปอยู่นะ ทำไมเฮียเป็นคนอย่างนี้เนี่ย...ให้ตายเถอะ แล้วยิ้มแบบนั้นอีก ต้องแกล้งอะไรฉันแน่ ๆ “ไอ้รินเอาเบค่อนทอดกระเทียมด้วย หมูนึ่งมะนาว หมูกรอบผัดพริกแกง แล้วก็กุ้งแช่น้ำปลาเอามาหมดทั้งร้านเลยกุ้งน่ะ” “มึงนี่แดกเยอะจริง ๆ ง” พี่ปุณณ์บ่นน้องชาย “ก็กู ชอบบ” คำว่าชอบมองเน้นจังเลยนะ แล้วอีเพื่อนสองตัวที่ได้ยินเฮียพูดอย่างนั้นนั่งบิดไปบิดมา อย่างกับไส้เดือนไชตูด หมั่นไส้เว่อร์ เขาชอบกุ้งแช่น้ำปลาไม่ได้ชอบเพื่อนมึงคร้า! ฉันรู้แหละว่าเพื่อนแอบเชียร์ แต่แบบมันเป็นไปได้ยากเว่อร์ ไม่มีท่าทางว่าชอบฉันสักนิดให้ตายสิ บางทีก็คิดว่าฉันสวยไม่พอหรือไงนะ “น้องพริกล่ะครับชอบกินอะไร บอกได้นะครับ” หืมมม พี่หมอทิวเมฆทำไมละมุนอย่างนี้ เนี่ยเฮียควรจะดูไว้เป็นตัวอย่าง “พริกกินได้หมดค่ะ แต่กินเบค่อนทอดกระเทียม สามชั้นทอดน้ำปลา ปลาสามรส หรืออะไรก็ได้พริกกินง่าย” “อ้าว...เข้าใจผิดเลย” อยู่ ๆ พี่ปั้นก็เอ่ยขึ้น “เข้าใจอะไรผิดคะ” “นึกว่าพริกแกงชอบ ~ไอ้เหี้ยปัณณ์เสียอีก~”“....”ฮิ้วววว

“งั้นก็อย่าคิดถึงใครมากกว่าเฮีย” เกิดอะไรขึ้นคะ...เกิดอะไรขึ้น...พริกถามว่าเกิดอะไรขึ้นคะ เกิดอะไรขึ้นกับเฮียกันแน่ ทำไมเหมือนกำลังโดนจีบทั้งที่ฉันเป็นฝ่ายเต๊าะอ่า โอ๊ย...ทำไงดี สับสันง่า เฮียไม่เหมือนเดิม ฉันอ้าปากค้างก่อนจะหันหน้าหลบไปอีกทาง ผิวแก้มขึ้นริ้วแดงโดยไม่ต้องบอกเลยว่าเขินอายแค่ไหน แต่คนที่ทำให้ฉันหวั่นไหวกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังขับรถหน้าตาเฉยไปถึงร้านขายอุปกรณ์เดินป่าเขาและตั้งแคมป์ ฉันรอเฮียจอดรถแล้วลงมาพร้อมกัน เมื่อเห็นว่ารถสปอร์ตอีกสามคันมาจอดแล้ว และจำได้แม่นรถพวกนี้ก็คือรถเพื่อน ๆ ของเฮียนั่นเอง ทำบุญด้วยอะไรถึงรวยขนาดนี้เนี่ย เฮ้อ...อิจฉา “คิดอะไรอยู่ มองรถของไอ้สามตัวนั่นทำไม” “กำลังคิดว่าทำไงจะได้เป็นเจ้าของแบบพวกเฮียบ้าง” “ยากอะไร...ก็มีแฟนเป็นคนขับรถนี่สิ” ฮึ...เดี๋ยว...มีแฟนเป็นคนขับรถ...คนไหนล่ะ คนไหนได้อีกล่ะ ในเมื่อเฮียบอกห้ามคิดถึงใครนอกจากเฮีย เดี๋ยวนี่เฮียจะเดินหนีแบบนี้ไม่ได้นะ ทำไมขยันเล่นกับใจพริกอย่างนี้ โอ๊ย...คนคิดไกลมันใจสั่นรู้ปะ