All Chapters of Dripping Love น้ำหยดลงหิน หินบอกไม่กินน้อง: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงหวานนั้นดังขึ้นพร้อมกับชื่อเรียกของคนข้าง ๆ ที่ฉันเพิ่งเขินตัวแทบแตกตอนอยู่ในรถ เพราะรู้ว่าเฮียเริ่มมีใจ“ปุณณ์…บังเอิญจังเลยนะ”ฉันหันขวับมองหน้าเฮียสลับกับผู้หญิงที่ทักผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น สวยมาก…สวยจนฉันเผลอกัดปากตัวเองเบา ๆ อิจฉาเขาอยู่ลึก ๆเธอสูงโปร่งในชุดเดรสเรียบ ๆ แต่กลับหรูหราจนคนธรรมดาอย่างฉันรู้สึกแสบตานี่สินะที่เรียกว่าชุดจะสวยหรือไม่สวยอยู่ที่ไม้แขวน ผิวเธอขาวเนียนราวกับหิมะทรงชุดที่แหวกคอลึกถึงร่องอก เผยให้เห็นลำคอระหงและไหล่ที่โค้งงามอย่างตั้งใจโชว์ รูปหน้าเล็กคม ดวงตากลมโตที่มองมาเหมือนคนอ่านใจเก่ง และริมฝีปากสีแดงจากสีลิปสติกที่เข้ากับสีผิวที่เพียงแค่ยกยิ้มก็ดูเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนสวยแบบที่ต่อให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้ก็รู้สึกตัวเองหมองทันทีเธอไม่ได้สวยแค่ภายนอก แต่ยังมีออร่าบางอย่าง…ออร่าที่บอกว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอนความสงสัยเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้นแต่ก็เก็บเอาไว้ฉันยืนเงียบ กำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ยืนข้าง ๆ เฮีย ฉันชะงักเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้ว สีหน้าของเขา…ไม่พอใจปนหวาดระแวง“บังเอิญมากเลยนะ ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ” เธอพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเร

คืนนี้ไม่ได้นอนกับเฮียหรอก เพราะพี่รินดันชวนเพื่อนฉันอย่างนังลูกฟูกและจูเน่มานอนห้องเฮีย ใช่แล้ว พี่รินก็มานอนด้วย ดีที่เตียงห้องเฮียกว้างมาก นอนสี่คนสบายเลย “โหย...ห้องเฮียเตียงกว้างมาก เล่นฟุตบอลได้เลย” หึ ๆ พี่รินยิ้มแปลก ๆ จนฉันขนลุก คงไม่ใช่เพราะคำพูดฉันเมื่อกี้หรอกนะ จนกระทั่งพี่รินโน้มใบหน้าลงมาก่อนกระซิบเสียงน่ากลัว “ไอ้ปัณณ์น่ะ มันไม่เล่นฟุตบอลบนเตียงหรอก แต่ถ้ากินพริกแกงล่ะไม่แน่” ทำไมพี่รินต้องทำเสียงต่ำขู่ฉันอย่างนั้นด้วยล่ะ ให้ตายสิ รู้สึกน่ากลัวยังไงไม่รู้ หากฉันได้เป็นแฟนเฮียจริง ๆ ต้องเจอกับอะไรบ้างนะ ส่วนนังลูกฟูกกับนังจูเน่บิดปากคว่ำ เหมือนฉันตอแหลว่ากลัว ไม่ได้กลัวจริง “ไม่ต้องมองฉันอย่างนั้นเลยนังพวกตัวดี” “ร้อนตัวเหอะ...กูยังไม่ได้พูดอะไรเลย” นังลูกฟูกเปิดก่อนเลย คนที่ร้อนตัวไม่ใช่ฉันแล้วแหละ น่าจะเป็นพวกมันมากกว่า “นี่พี่ริน...พี่ปั้นแซ่บปะ” นังจูเน่สายเผือกดันไปอยากรู้อะไรเรื่องของพี่เขาอีก “อร่อยเด็ด” พี่รินลอยหน้าลอยตาทำเอาพวกฉันหมั่นไส้แกมอิจฉาแหละ ใน

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูอยู่ด้านนอกถี่ ๆ และจงใจราวกับรู้ว่าเวลานี้เป็นเวลาที่ไม่ควรเคาะ แต่ก็ยังเคาะฉันพยายามผลักร่างอีกคนที่ทับฉันอยู่ให้ออกไป แต่ทว่าเฮียทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้งยังเริ่มความร้อนแรงในการจูบมากขึ้นอีกก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงยังเคาะขึ้นอีกทำให้ฉันร้อนรน สติที่แตกกระเจิงเริ่มกลับมา ไม่รู้ว่าข้างนอกเป็นใคร แต่คิดว่าน่าจะมีธุระสำคัญ“อื้อ...เฮีย”“ปล่อยมัน”ปล่อยมันอะไรเล่า หากทุกคนรอแค่เราก็รู้กันหมดน่ะสิว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ แค่นี้ก็โดนล้อจะแย่อยู่แล้ว“อื้อ...เฮียยย~”ฉันงัดเอาแรงเฮือกสุดท้ายออกมา ใช้สองมือดันอกแกร่งของเฮียสุดแรงที่เหลืออยู่เสียงริมฝีปากเสียดสีกึ่งเฉอะแฉะเบา ๆ ดังแว่วในห้องเสียงนั้นไม่ดังมาก…แต่ดังพอให้คนหน้าด้านอย่างฉันแดงได้เฮียชะงักนิดเดียว ก่อนคลี่ยิ้มมุมปากมอง ราวกับจงใจฟังมันและรู้สึกชอบเสียงนั้น ก่อนจะหุบปากฉับปรับอารมณ์เมื่อด้านนอกไม่หยุดเคาะสักทีฉันรีบลุกขึ้นก่อนที่อีกคนจะไม่ยอมปล่อยให้ฉันมีอิสระ แต่ทว่ากลับโดนอีกคนดึงเอาไว้แล้วเอาผ้าบนเตียงคลุมร่างฉันส่งสายตาตั้งคำถามทันที แต่เฮียสูดหายใจลึก ๆ อย่างข่มอารมณ์“ชั้นในไม่ได้ใส่”ฉันยกมือขึ

ปัณณ์talk…ลมหายใจของผมสงบนานแล้ว พอ ๆ กับอีกร่างที่นอนสลบไสลอยู่แนบอกของผม ผมไม่เคยต้องอดทนขนาดนี้มาก่อนเลย ไม่ว่าจะอยากปลดปล่อยแค่ไหนผมก็แค่กระดิกนิ้วก็ได้ ตั้งแต่น้องเข้ามาในชีวิตมันก็เปลี่ยนไป ตอนแรกผมยอมรับว่าไม่ได้สนใจ แต่เมื่อเจอทุกวันกลับรู้สึกชินกับการมีอยู่ของน้อง แล้วมันกลายเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากให้สิ่งนี้หายไป น้องน่ารัก น่ารักมาก ยิ่งได้ใกล้ชิดทำให้รู้เลยว่าน่ารักจนทำให้คนอย่างผมแทบเป็นบ้าได้ผมไม่เคยโกรธผู้ชายหน้าไหนที่มาจีบผู้หญิงที่ผมกำลังคุยอยู่ ยกเว้นน้องที่ไอ้คิวมันไปปากเสียใส่ วันนั้นผมเพิ่งเข้าใจว่า ‘หวง’ สะกดยังไงแล้วผมที่โกรธก็ไม่ยอมหยุดแค่แยกกันแน่นอน เพราะว่าคนที่มายุ่งกับของ ๆ ผมล้วนแต่จบไม่ค่อยดีเท่าไรยิ่งเป็นของที่ผมหวงเป็นพิเศษ ก็ต้องโดนหนักเป็นพิเศษคอนโดอีกที่คือที่ส่วนตัวที่ผมมักไปอยู่เวลารู้สึกอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว เพื่อคิดอะไรบางอย่าง แม้แต่ไอ้ปุณณ์ที่ไปทำโต๊ะผมบิ่นแค่เพียงนิดเดียว มันยังไม่ได้รับโอกาสให้ได้มาเหยียบอีกแต่พอเป็นน้องผมกลับรู้สึกว่าอยากให้อยู่ใกล้ ๆ ต่อให้เธอจะทำอะไรในห้องผมพังก็เต็มใจขออย่างเดียวอย่าทำใจผมพัง

“เฮีย...ใกล้หรือยัง” ฉันถามขณะที่ขาสั่น ๆ ของตนเองค่อย ๆ ก้าวขึ้นไปในทางที่สูงชันอย่างทดท้อ ทั้ง ๆ ที่อยู่ห้องเฮียก็สบายดีอยู่แล้ว จะพามาลำบากลำบนทำไม“ไม่นานอีกนิดเดียว”“เฮียบอกอีกนิดเดียวตั้งแต่โค้งโน้นแล้วนะ...พริกก้าวขาไม่ออกแล้ว ขาสั่นไปหมดหายใจไม่ทันจนแน่นแล้วนะ”“พักก่อนไม่ต้องรีบ”เฮียกับฉันเดิน ๆ หยุด ๆ ไปเรื่อยจนกระทั่งถึงที่นั่งพักแล้วเห็นพวกเรานั่งกันอยู่ ท่าทางสนุกไม่น้อยเพราะมีเสียงหัวเราะจากสองเพื่อนซี้ของฉัน“พริก...มาแล้วเหรอ...นี่ว่าจะไปกางเต็นท์รอแล้ววิ่งลงมารับ” นังจูเน่ทำอวดเก่ง ฉันเห็นนะว่าก็มาถึงไม่นานหรอก เดินเป็นหมาหอบแดดเหมือน ๆ กัน“เออ...มาถึงละกัน จะถอดใจลงหลายรอบแล้วด้วยถ้าไม่กลัวหลง” ฉันว่าพลางนั่งลงพักอย่างหมดสภาพ ตอนนี้เหงื่อออกท่วมตัวเหมือนอาบน้ำแล้ว“เมื่อกี้คนนำทางบอกว่า ถ้าโชคดีข้างบนมีแอ่งหินที่ขังน้ำอยู่ ฝนตกเมื่อคืนหนักอาจจะมีน้ำได้อาบกันก็ได้”“น้ำอาบมีหรือเปล่าไม่รู้...ตอนนี้ฉันอาบเหงื่อต่างน้ำแล้ว ทำไมเหนื่อยขนาดนี้ แกฉันหน้าแดงมากไหม”“แดงมากเลย” จูเน่บอก“โคตรเหนื่อย...คราวหลังใครชวนไม่ต้องนึกถึงฉัน ขอบาย”ฉันบ่น แต่อีกคนไม่รู้เอาพัดลมแบบช