All Chapters of Dripping Love น้ำหยดลงหิน หินบอกไม่กินน้อง: Chapter 51 - Chapter 60

ฉันตื่นขึ้นมาในห้องสีขาว รู้สึกมึนมาก ๆ และเหม็นกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉุนขึ้นจมูกก่อนจะเห็นว่าพี่หมอเมฆนั่งอยู่ด้านซ้าย แล้วยังมีใครอีกคนนั่งอยู่ข้าง ๆ“พริก...เป็นไงบ้าง” พี่หมอเมฆถามฉัน ฉันกะพริบตาอีกสองสามครั้งก่อนตอบ“เหม็นกลิ่นโรงพยาบาล” ฉันพูดออกไปพร้อมกับรู้สึกเหมือนเวียนหัวจนโลกหมุนเร็วกว่าปกติ พลางคิดว่าฉันเป็นลมหรือเปล่านะ อาการคล้าย ๆ นะว่าไม่ได้“พี่หมอมาอยู่นี่ได้ไงคะ...แม่ล่ะ” ฉันถามหาแม่ก่อน เพราะเวลาไม่สบายคนเดียวที่ฉันอยากพบก็คือแม่“จำอะไรได้บ้าง” พี่หมอเมฆถามสีหน้าเครียดฉันส่ายหน้า...พลางหลับตาก่อนจะได้ยินเสียงอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ พี่หมอเมฆพูดขึ้น“จำเฮียได้ไหม” เสียงคนข้าง ๆ สั่นเล็กน้อยราวกับรู้สึกผิด แต่ฉันขมวดคิ้วพลางนึกก่อนจะตอบ“ไม่ได้ค่ะ...คุณเป็นใครคะ”สีหน้าของอีกคนราวกับอยากจะร้องไห้ออกมา ดวงตาแดงก่ำมีเส้นเลือดขึ้นชัดเจน คล้ายกับได้ยินอาการสะอื้นของเขาอีกด้วย“ใช่คนใจร้ายที่บอกไม่ชอบกินเด็กหรือเปล่า”ฉันเห็นริมฝีปากของเขายกขึ้น จากนั้นก็หัวเราะออกมาแต่ทว่าคนโดนแกล้งกลับค้อนตากลับ แต่ฉันหันไปหาพี่หมอเมฆที่ยิ้มขำด้วยเช่นกัน“เดี๋ยวเถอะ ออกจากโรงพยาบาลเรามีเรื่องต้

ดันไปรักเขาเสียนี่“กลับไปเถอะเฮีย พริกนอนแล้ว” ฉันว่างพลางล้มตัว ไม่รู้ว่าเพราะยาหรือเปล่า มันง่วงจริง ๆ ง่วงทั้งวัน ไม่รู้ไปเรียนจะหลับคาห้องเรียนไหม“มีอะไรจะถามพี่ไหมครับ” เฮียที่จัดผ้าห่มให้ฉันเอ่ยขึ้น ถามว่ามีไหมก็มีนั่นแหละ แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ อีโก้มันสูงจึงทำได้แค่ส่ายหน้า“ง่วงแล้วเฮีย...นอนก่อนนะ”อยากจะตบตัวเองให้ปากฉีกถึงหู ทำไมไม่ถามไปวะ ถามไปก็รู้แล้วป่าว แต่ความง่วงมันก็มากเกินกว่าความอยากรู้อยากเห็น จากนั้นฉันก็หลับลงไปฉันอยู่บ้านไม่ได้กลับคอนโดเฮีย พักฟื้นอยู่สองวันเต็ม ๆ จึงมีแรงมาเรียนได้แม้ว่าจะเป็นวันสุดท้ายของวันสุดสัปดาห์ตอนแรกฉันแปลกใจว่าทำไมตื่นมากี่ครั้งก็เจอเฮีย จนแม่บอกว่าเฮียมานอนที่โซฟาที่บ้าน แม่สงสารเลยหาที่นอนมาให้นอนใกล้ ๆ ฉัน ทำให้ฉันเกือบใจอ่อนแล้วเชียวจนกระทั่ง...เดินลงมาได้ยินเสียงโทรศัพท์“ครับมุก...ไม่ว่างครับมีเรียน”เกลียดว่ะ...ทำไมครับมุกอีกแล้ววะ ให้ตายสิ อยากซื้อคำนี้แล้วเอาน้ำมันราดจุดไฟเผาจริง ๆ แม้ว่าเฮียจะไม่ไปไหนอยู่ใกล้ ๆ ฉันตลอดก็เถอะ แต่เรื่องครับมุกนี่ไม่ชัดเจนไง“เฮีย...พริกจะไปเรียนแล้วนะ ถ้าเฮียมีธุระพริกจะไปเอง”ฉันแต่งตัวเ

♣️♣️♣️ ปัณณ์ Talk ผมขับรถอย่างหงุดหงิดไปยังที่ที่บอกว่าเป็นที่ของเรา ผมขี้เกียจอธิบายเยอะ เอาไว้ค่อยพูดทีเดียวตอนที่คุยกับพริกก็แล้วกัน ท่ามกลางการจราจรกรุงเทพในช่วงสี่ทุ่มครึ่งที่ไม่ค่อยแออัดเท่าไร แต่สถานที่ที่ไปเป็นแหล่งที่ผู้คนต้องการพักผ่อนในวันศุกร์ที่โหมงานมาหนัก จึงมีรถหนาตา ผมคิดว่าผมคุยกับวารีมุกดาเข้าใจแล้ว แต่ทว่ากลับกลายเป็นเรื่องที่ไม่จบไม่สิ้น และผมไม่ต้องการให้ตัวเองเกี่ยวข้องกับเธออีกไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง ต่อให้จะกลับมาเรื่องของเราที่มันจบไปแล้วก็คือจบ ตอนนั้นไม่ว่าผมจะรักสนุกหรือยังเด็กอะไรก็แล้วแต่ แต่ว่านี่ก็ผ่านมาสองปีแล้ว ผมก็คงไม่กลับไปทำตัวแบบเก่า อีกอย่างผมมั่นใจว่าผมรักพริกแกงแล้วจริง ๆ จะบอกว่ารักกว่าวารีมุกดาตอนนั้นก็ไม่เกินจริงไปนัก เพราะว่าความรู้สึกรักที่ไม่เหมือนเดิมของผมนั่นเอง ไม่รู้สิกับพริกแกงผมรู้สึกว่าไม่อยากเสียน้องไป ไม่ว่าด้วยทางใดก็ตาม มันยิ่งกว่ารักครั้งนั้นของผมเสียอีก รถผมจอดที่ผับที่เราเคยมาด้วยกันประจำ ผมตรงเข้าไปจอดรถแล้วเดินเข้าทางประตูหน้าร้านแล้วหันไปทางทิศเดิม ทิศที่

ไอ้ปั้นขับรถตรงไปยังหมู่บ้านของพริก ซึ่งหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเก่าที่ขายหมดแล้ว ซึ่งเป็นธุรกิจเริ่มต้นของที่บ้าน แต่ว่าระบบนิติบุคคลนั้นถูกจ้างโดยบริษัทของแม่ผม เพื่อเป็นการตอบแทนลูกบ้านที่ซื้อบ้านหมดในเวลาอันรวดเร็ว เรื่องนี้ไม่ได้บอกคนอื่นแต่ไอ้ปุณณ์ก็รู้อยู่ก็คิดว่าไม่ได้สำคัญอะไร จนกระทั่งเกิดเรื่องก็ต้องใช้อำนาจกันนิดหน่อย ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ปลอดภัยอยู่กันอย่างสงบ ไม่มีโจรเข้ามาเพราะระบบรักษาความปลอดภัยอย่างดี และบ้านของพริกนั้นเป็นบ้านที่ซื้อมือสองมา “ไอ้ปั้น มึงขับรถหรือขี่ควายช้าฉิบหาย” รถจอดนิ่งสนิทมาสิบห้านาทีแล้ว แทบไม่ขยับ ไฟแดงชาตินี้ไฟเขียวชาติหน้ามั้ง “มึงซื้อถนนไว้วิ่งคนเดียวเลยมั้งไอ้สัด มึงดูด้วยรถติดฉิบหาย” “เขาไม่ขายกูอะสิ” ผมว่า ทั้งที่ใจโคตรร้อน “มึงว่าที่เหี้ยว่าวารีมุกดาคืออะไรไอ้ปัณณ์ เร็ว ๆ กูตื่นเต้นแล้วนี่ จะตอบนังมุกกระจ๋อยสักทีสองทีไอ้ปั้นก็ห้ามไว้ กูคันมือคันตีนฉิบหาย” “กูไม่มีอารมณ์เล่า” “ให้กูบิลด์ไหม” ไอ้รินหยิบรองเท้าผ้าใบเสริมส้นมา ทำให้ผมถอนหายใจ ไอ้นี่ถนัด

“พี่เมฆ...อย่าทำเป็นเจ๊กตื่นไฟได้ปะ ยายพริกนี่แสบสมชื่อว่ะ สมแล้วที่เป็นน้องสาวพวกเรา สุดยอดเลยว่ะ เนี่ยวันหลังจะมากินข้าวที่บ้านนี้จะพามาด้วย”หมอทิวเขาพูดทำให้ฉันกลอกตาสามตลบ“ขอร้อง แค่เข้ามาก็เหมือนโดนขังแล้วเถอะ อย่าชวนอีก ถ้าชวนจะบล็อก”พี่หมอเมฆปล่อยฉันหลังฉันพูดจบ จากนั้นเดินไปหาคนต้นเรื่องลักพาตัวฉันมา ก่อนจะตะโกนใส่หน้าเสียงดัง“ถ้าคุณย่ายุ่งกับพริก ผมไม่รับประกันว่าเรื่องที่คุณย่าปกปิดเอาไว้จะยังเป็นความลับนะครับ ต่อให้ผมอายุแค่สามขวบ แต่สมองผมก็จดจำได้ดี”โหดว่ะ...ไม่เคยเห็นหมอเมฆมาดโหดแบบนี้เลยว่ะ ฉันหันไปหาเฮียก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน ส่วนพี่รินดึงฉันมาข้างหลังแล้วพาออกไป“พริกไปเถอะ เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังบนรถ ทางนี้ปล่อยผู้ใหญ่จัดการ”จัดการ...จัดการอะไรอะ...พริกว่าเมื่อกี้พริกเพิ่งจะจัดการยายแก่คนนั้นไปเองนะ“แล้วนี่เหนื่อยอีกหรือเปล่า” ฉันพยักหน้าหงึกหงัก แต่ว่าอีกสองหมอเนี่ยช็อตฟีลฉันอีกแล้ว“ไม่เหนื่อยได้ไงล่ะพี่ ด่าไฟแลบเลย คุณย่านี่อ้าปากค้าง ผมล่ะอย่างชอบ”“ทิวเขาแน่ใจนะว่านายชมฉัน”“ชม!”“ค่อยสบายใจหน่อย” ฉันว่าพลางยิ้มแฉ่งลืมเรื่องคุณย่าของพี่หมอเมฆไปเลย และพวกเราก็ขึ