All Chapters of Dripping Love น้ำหยดลงหิน หินบอกไม่กินน้อง: Chapter 11 - Chapter 20

วันถัดมายังไม่ทันคิดเรื่องจะขายข้าวแกงยังไง แม่ก็ได้รับโทรศัพท์ว่าร้านของแม่โดนยกเลิกสัญญาแบบไม่คืนเงินตามกฎ เรียกได้ว่าทำฉันปวดขมับฉิบหายเลย ปัญหารุมเร้าจริง ๆ“ไม่ต้องเครียดหรอกลูก เดี๋ยวเราค่อยหาทางกันใหม่”คำว่าไม่เครียดของแม่ก็ทำฉันเครียดหนักกว่าเดิม ไม่ให้เครียดได้ยังไง ก็นี่คืออาชีพที่เลี้ยงฉันมาจนถึงทุกวันนี้นี่นา และฉันคิดว่าต้องย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้วแหละพร้อมกับทักแชตหาลูกฟูกกับจูเน่Group สามสาวสวยศิลปะประสาทแดกพริกแกงไม่เผ็ดเด็กกินได้ : กูมีปัญหาที่บ้านอะเมิงต้องย้ายกลับมาอยู่บ้านกับแม่ เดี๋ยวจะไปขนของนะJ-Junee : นิติไล่มึงไม่ให้ขายเลยเหรอLuk Fook : ร้ายแรงขนาดนั้นเลยพริกแกงไม่เผ็ดเด็กกินได้ : ตอนแรกก็ไม่เท่าไรหรอกมึง แต่อีพี่คิวเหมือนมันปั่นในเพจของคอนโด น่าจะแค้นกูJ-Junee : สารเลวพริกแกงไม่เผ็ดเด็กกินได้ : เออช่างมันเถอะ นิติให้ความสำคัญเรื่องความปลอดภัย มันเกี่ยวกับชื่อเสียง คอนโดนี้ก็มีลูกบ้านรวย ๆ ทั้งนั้น หากฟ้องร้องนิติก็น่าจะหนักฉันพิมพ์ไปยาว ๆ หวังให้เพื่อนสองคนเข้าใจ และฉันให้พวกมันช่วยฉันเก็บของลงมาให้หน่อย เดี๋ยวจะเรียกรถไปเอาของทั้งหมดกลับบ้านที่จริงบ้

“ถามว่าชอบแค่ไหน”เสียงต่ำพร่ากระซิบซ้ำ ความอบอุ่นจากร่างกายเขาแผ่ซ่านจนฉันแทบทรงตัวไม่อยู่ นี่เฮียจะใกล้ชิดขนาดนี้ไม่ได้นะ ฉันเหลวเป็นน้ำแล้วฉันอ้าปากจะตอบ แต่📲 ครืดดดด ครืดดดเสียงโทรศัพท์ของเฮียดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกง เสียงมันดังจนตัดอารมณ์ฉันกระจุย เฮียสบถเบา ๆ ในคอ ก่อนจะละตัวออกช้า ๆ เลี่ยงไปรับโทรศัพท์ที่ระเบียงด้านนอกที่เห็นวิวตึกกรุงเทพวู้!!ฉันเป่าปากพลางคิดว่าเมื่อกี้มันคืออะไรกันแน่ เฮียชอบฉันขึ้นมาแล้วหรือว่าแค่หยอกฉันเล่น แต่ถ้าหยอกแล้วฉันดันเผลอตัวเผลอใจจริง ๆ เข้ามันก็จะเจ็บสินะอันที่จริงต่อให้ฉันชอบเฮียแค่ไหน ก็ควรจะมีเส้นกั้นความสัมพันธ์เอาไว้ด้วย หากเฮียจะหวังแอ้มฉันอย่างเดียวน่ะไม่มีวันหรือเปล่านะ...ฉันเองก็ไม่แน่ใจแล้วสิฉันรื้อหากระทะจากนั้นเปิดเตาแล้วก็เทน้ำมันลงไป ระหว่างน้ำมันร้อนใช้ส้อมตีไข่ให้ฟูใส่กุ้งสับลงไป จากนั้นเหยาะซอสปรุงรสเล็กน้อยกับน้ำตาลปลายช้อน แม่เคยบอกว่าสูตรนี้คือเสน่ห์ที่ทำให้ผัวรักผัวหลงจนติดใจเลยทีเดียวฉันยกชามที่ตีไข่ให้สูงจากนั้นเทตอนน้ำมันร้อน ๆ แล้วก็หันไปเอาข้าวสวยเข้าไมโครเวฟและค้นหาจานมาวางเอาไว้ ก่อนจะรื้อดูผักชีตัดปลายส่วนใบท

ฉันเอาของเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าคอนโดนี้มีห้องมาสเตอร์เบดรูม กับห้องนอนเล็กที่ไม่มีห้องน้ำในตัว แต่พื้นที่ใช้สอยส่วนอื่นค่อนข้างกว้าง และมีห้องน้ำอีกห้องที่ใหญ่พอ ๆ กับในห้องนอนมาสเตอร์ด้วย ดังนั้นเธอเลือกห้องนอนใหญ่ดีกว่าห้องที่ดูสะอาดสะอ้านแบบนี้คงมีแม่บ้านมาทำความสะอาดบ่อย ซึ่งดีที่ฉันไม่ต้องทำความสะอาดเอง แต่ก่อนจะทำอย่างอื่นต้องบอกแม่ก่อน“แม่...พริกได้งานพิเศษรายได้ดีแหละ เฮียจ้างมาให้เฝ้าบ้านให้ค่ะ”(บ้านเขาไม่มีหมาเหรอ)“....” แมร๊!“พริกสวยกว่าหมาไง เลยจ้าง แบบเวลาเหนื่อย มองพริกเหมือนได้พักสายตา”(ไม่ใช่ว่าเหนื่อยหนักกว่าเดิมเหรอลูก)“แมร๊!!!!”“อีกอย่างคอนโดที่ให้มาเฝ้าอะอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย มีรถไฟฟ้าไปถึงด้วย” (อ้อ...ให้หมาเฝ้า) “แม่แคะหูก่อน...ให้มาเฝ้าไม่ใช่ให้หมาเฝ้า” บางทีแม่ต้องไปหาหมอฉันว่า รับยาที่ช่องสามก่อนเลย (ก็มันไม่ชัดไง) “แม่อยู่กับพี่หยี่ได้ใช่ไหมล่ะ”(อยู่ได้ ดีแล้วพริกเรียนไปนะ เดี๋ยวแม่จัดการปัญหานี้เอง)“เดี๋ยวเฮียจะหาที่ขายข้าวแกงให้ใหม่นะ แม่ไม่ต้องเครียด พริกโอนเงินให้แม่สองหมื่นก่อน” ฉันพูดขณะเปิดลำโพงไปด้วยแล

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลุดจากฉากนั้นได้ยังไง ฉากที่เกือบจะแนบชิดแล้วด้วยซ้ำ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องน้ำและอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียน ยังแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าตัวเองลุกจากเตียงไหวได้ยังไงกันนะคนที่ชอบมาก ๆ มาอยู่ใกล้มีแค่ผ้าห่มกั้นไม่เป็นลมก็บุญแล้วฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวในชุดนักศึกษา ดีที่ห้องนี้มีครบทุกอย่างโดยไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่ม แม้แต่เตารีดก็ยังมี จนนึกว่าเคยมีคนอยู่เสียอีก เฮียอาจจะปล่อยให้คนมาเช่าก่อนหน้านี้ก็เป็นไปได้ระหว่างที่ฉันแต่งตัวอยู่ในห้องเหมือนประตูห้องแค่แง้มไว้ จากนั้นเสียงด้านนอกดังเข้ามา ทำให้รู้ว่าเหมือนมีคนมาส่งอะไรสักอย่าง แต่ขณะที่ฉันกำลังนั่งต่อหน้าเฮียที่มีแค่ผ้าขนหนูผูกที่เอวอย่างหมิ่นแหม่เดินเข้ามาในห้องฉัน เงาในกระจกนั้นทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก‘หุ่นเฮียเหมือนปั้นมาเลย’แปรงที่แต่งหน้าหยุดชะงักค้างมองผ่านกระจกตาไม่กะพริบ แต่กลับไม่หลุดรอดสายตาของเฮีย“จ้องขนาดนั้น?”“เปล่าสักหน่อย ก็แค่ไม่เคยเห็นเฮียทำตัวตามสบายแบบนี้นี่”“แล้วดีไหม”ดีไหม...ดีไหมอะไรอะ แล้วต้องตอบว่าดีหรือไม่ดีล่ะ แต่แน่ ๆ นะตอนนี้ใจคอของฉันมันไม่ค่อยดีแล้ว แต่เฮียพูดแล้วก็จ้องฉันผ่านกระ

ฉันนั่งอึ้งอยู่ในรถไม่ไหวติงต่อสิ่งรอบตัว แต่อีกคนลงจากรถด้วยรอยยิ้มกระตุกมุมปากแบบราวชอบใจที่ได้ทำอย่างนั้นแต่ฉันไม่เข้าใจว่า...เฮียจูบทำไมประตูรถฝั่งฉันถูกเปิดออกพร้อมเสียง ติ๊ก ของล็อกที่ปลดดังชัดในหัว ฉันหันหน้ามองคนที่เดินมาเปิดประตูให้เฮียยืนอยู่ตรงนั้น…ไม่พูดอะไร มีแค่รอยยิ้มกระตุกมุมปากกับหางคิ้วยกหนึ่งข้างเหมือนกำลังบอกว่า “ได้แล้วนี่จูบ” หรือจะเอาอีกถ้ายังไม่ลงฉันก้าวลงจากรถช้า ๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ใจของฉันเหมือนคนเพิ่งผ่านสนามรบที่มีขีปนาวุธพุ่งใส่แล้วหลบเกือบไม่ทัน ใบหน้าของฉันไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันไม่ปกติแค่ไหน แล้วข้างนอก…เพื่อน ๆ ของเฮียยืนรออยู่กับสายตาที่จับจ้องมาอย่างพร้อมเพรียง ทั้งพี่รินที่กอดอกเหมือนจับผิดฉัน พี่ปุณณ์ที่เหลือบมองขึ้นลงอย่างสำรวจ และพี่ปั้นที่ยกคิ้วรอคำตอบโดยไม่ต้องเอ่ยถามบรรยากาศตรงนั้นมันอึดอัดจนฉันเผลอกลืนน้ำลายดัง เอื๊อก…ทำไมเหมือนทุกคนกดดันมาที่ฉัน หรือว่า...เหตุการณ์เมื่อกี้ถูกเขียนไว้บนหน้าฉันหมดแล้วไม่นะ...ไม่จริง“สวัสดีค่ะ…” ฉันยกมือไหว้พวกเขาข่มท่าทางให้พิรุธน้อยที่สุด แต่เสียงสั่น ๆ นี่สิดันไม่ให้ความร่วมมือไม่มีใครตอบทันที ท