All Chapters of Dripping Love น้ำหยดลงหิน หินบอกไม่กินน้อง: Chapter 41 - Chapter 50

พวกเราอยู่ในร่มที่ลูกหาบช่วยกางให้ ทุกคนมีเก้าอี้แคมป์ตัวใหญ่นั่งและยกขาขึ้นไม่ให้เท้าเปียกน้ำ แต่ทว่าอากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อย ๆ จนต้องขยับมาใกล้ ๆ กัน “หนาวเหรอ” เฮียที่นั่งข้าง ๆ หันมามองและถามด้วยความเป็นห่วงแต่ฉันยังไม่ทันได้ตอบ ก็ถูกจับนั่งตักแล้วก็กอดเอาไว้จากด้านหลัง แม้แรก ๆ จะเขินแต่ความหนาวที่กัดกินจากฝนตกก็ทำให้ฉันหน้าด้านขึ้นแล้วเอนตัวซบอกเฮีย ท่ามกลางสายตาอิจฉาของสองเพื่อนซี้ส่วนพี่รินก็นั่งตักพี่ปั้นเหมือน ๆ กับฉันเลยรู้สึกไม่ได้เก้อเขินเท่าไร “หนาวสิ...เดี๋ยวพวกเราต้องกางเต็นท์นอนกันอีกใช่ไหม” “อื้อ” เฮียตอบแล้วเอามือซุกเข้ามาที่หน้าท้องของฉัน มันรู้สึกจั๊กจี้ชอบกล ยิ่งลูบไปลูบมายิ่งขนลุก จนกระทั่งฝนที่เทกระหน่ำอย่างหนักหยุดสนิท จากนั้นบรรยากาศตรงหน้าทำให้รู้สึกว่าโคตรคุ้มเลยกับการเดินขึ้นมา สายหมอกสีขาวนวลเคลื่อนตัวออกช้า ๆ ราวกับมีใครมาสร้างดรายไอซ์บางลงบนผืนป่า กลิ่นดินชื้นหลังฝนปนกับกลิ่นหญ้าและกลิ่นไม้ ลอยอวลอยู่รอบตัวทำให้สดชื่นจนอดสูดอากาศให้เต็มปอดไม่ได้เหนือปลายยอดไม้ที่ยังมีหยดน้ำเกาะระยิบระยับ รับกับฟ้าค่อย ๆ แหวก

“ทิวเขากับทิวไม้ นี่น่าจะเป็นแฝด แต่หน้าตาไม่เชิงเหมือนกันจนแยกไม่ออกหรอก แต่ว่าหล่อมากพี่เคยเห็นข่าวเวลาโรงพยาบาลของมันมีงาน ที่บ้านมีโรงพยาบาลชื่อดังที่พวกเรารู้จักนั่นแหละ เรียกได้ว่ารวยล้นฟ้า แต่ว่าไร้ความสุข”มีงี้ด้วยเหรอ รวยล้นฟ้าแต่ไม่มีความสุข“ทำไมล่ะคะ”“ก็แบกความหวังทั้งตระกูลเอาไว้น่ะสิ พ่อของหมอทิวเมฆเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบแล้วสลบไป ความทรงจำส่วนหนึ่งหายไปตอนตื่นขึ้นมา จากนั้นรายละเอียดก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก รู้แค่ที่บ้านให้ผันตัวเป็นผู้บริหารไปเลย ดังนั้นความกดดันจึงตกไปที่หมอทิวเมฆ”อ๋อ ประมาณลูกคนโตสินะ คงจะเหนื่อยแย่น่าสงสารจัง“ลูกคนโตก็อย่างนี้แหละ” พี่รินว่าพลางเคี้ยวเห็ดเข็มทองไปด้วย“แล้วอีกสองคนล่ะคะ”“อีกสองคนเป็นน้อง แต่หมอเมฆบอกไม่สนิทกันมากนักหรอก คงเพราะคนละแม่ หลังจากพ่อของหมอเมฆตื่นขึ้นมาก็หลงรักพยาบาลที่ดูแล จากนั้นก็แต่งงานและมีลูกกันทันที”โอ้โห...หมอเมฆน่าจะเจ็บปวดน่าดูสินะ“แล้วแม่ของหมอเมฆล่ะคะ”“อันนี้ไม่มีใครรู้เลยเรียกได้ว่าไม่มีประวัติแม่ของหมอเมฆให้เห็นเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าพี่จะใช้สกิลความเผือกขั้นสูงแล้วก็ตาม”โอ้โห...ขนาดพี่รินยังยอมแพ้ แสดงว่

หือ...สุภาพบุรุษเวอร์ ทำไมเฮียต้องน่ารักขนาดนี้ คิดจะทำมิดีมิร้ายกับพริกหรือเปล่านะ “ชอบดูดาวเหรอ” เฮียเอาคางเกยที่ไหล่ของฉันถามเสียงแผ่ว นั่นทำให้ฉันพยักหน้า มือของเฮียกอดอยู่ที่เอวของฉันแน่น จนฉันเอาสองมือทาบทับกับมือเฮียความรู้สึกตอนนี้เรียกได้ว่ามีความสุขที่สุดเลย “ชอบสิ...แต่ดาวที่กรุงเทพไม่ค่อยสวย ไฟเยอะเกินไป” “เอาไว้มาดูกันสองคนดีไหม” ฉันรีบส่ายหน้าพรืด หากให้เดินขึ้นมาดูดาวที่นี่ ขอดูดาวที่ท้องฟ้าจำลองดีกว่า แม้สวยไม่เท่าของจริงก็เถอะ “เหนื่อย...ไม่ชอบเหนื่อย” ถ้าสิ่งที่ชอบที่สุดคือเฮีย สิ่งที่เกลียดที่สุดก็คือการเอาตัวเองไปทรมาน “ต่อไปไม่เหนื่อยหรอก” “เฮียจะแบกพริกขึ้นมาเหรอ...ไม่ดีกว่า ไปที่สบาย ๆ บ้างเถอะ พริกขี้เกียจเดิน”ฉันกำลังจะเอื้อมมือชี้ดาวดวงที่สว่างที่สุดให้เฮียดู แต่เฮียดันก้มลงมาพูดเสียงทุ้มชิดแก้มแล้วก็กัดแก้มฉัน เบา ๆ“อื้อเฮีย!” ฉันเบี่ยงหน้าหลบ แต่ก็ไม่พ้น“ดึกแล้ว…ไปนอนกันเถอะ”เสียงของเขามันไม่ได้แค่บอกให้ไปนอน แต่เหมือนการชวนไปทำกิจกรรมก่อนนอนอย่างไรไม่รู้เฮียไม่

เสียงของฉันครางกระเส่าไม่รับรู้แล้วว่าข้างนอกจะได้ยินไหม แต่ว่าตอนนี้ฉันจะเสร็จแล้ว เฮียขยี้ระรัวจนน้ำหวานฉันแตกออกมา สะโพกเกร็งสูงอยากจะให้นิ้วสอดเข้าไปด้านในเหลือเกิน จนเมื่อความสุขมาเยือนฉันทิ้งสะโพกลงพร้อมกับหอบหายใจถี่รัว ดวงตาพริ้มหลับซึมซับความรู้สึกเหมือนได้เยือนสวรรค์ครั้งที่สอง ร่างกายเบาสบายเหมือนตัวเองลอยได้จนกระทั่งเฮียพูดเสียงพร่า ขณะรั้งมือของฉันไปกำรอบลำท่อนใหญ่ที่งัดออกมาจากกางเกงบอกเซอร์ “ช่วยเฮียหน่อยนะครับ” เหมือนสมองของฉันช้าไปเล็กน้อยเมื่อบอกว่าให้ช่วย จนกระทั่งมือหนาที่กำรอบมือฉันอีกที แล้วจับรูดขึ้นลงคล้ายกำลังโขลกน้ำพริกอย่างเมามัน เสียงเฮียครางกระเส่าพร้อมกับมือของเขาที่ระรัวรูดขึ้นลงโดยมีมือของฉันกำรอบเอาไว้ด้วย ดวงตาของฉันลืมขึ้นมองใบหน้าอันแสนเซ็กซี่ของเฮียจนเผลอกัดริมฝีปากล่างแน่น อย่างไม่รู้ตัวหากจะบอกว่าเฮียน่ากินตอนนี้ฉันจะรอดไหมนะ “หนู...อย่ามองเฮียอย่างนั้น” ฉันไม่เข้าใจที่เฮียบอก จนกระทั่งเสียงสูดปากดังกระเส่าขึ้นเรื่อย ๆ “หน้าหนูน่า ‘เอา’ มากเลยครับตอนนี้” เฮ

แต่ที่รู้ ๆ กลับสำคัญกว่าฉันเสียอย่างนั้น เพราะว่าคนที่หยิบน้ำมาให้ฉันดื่มเป็นคนแรกกลับเป็นพี่หมอเมฆ“กินน้ำก่อนหน้าแดงอีกแล้ว” ฉันยิ้มให้พี่หมอเมฆ ก่อนจะรับน้ำมาดื่ม แต่อาจจะเพราะโกรธก็เป็นได้หน้าเลยแดง แต่พี่หมอเมฆยังกำชับเรื่องที่ฉันเหนื่อยง่าย“พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ เรื่องให้ไปตรวจ โรงพยาบาลที่ไหนก็ได้ ตรวจการทำงานของหัวใจและกล้ามเนื้อหัวใจ...อย่าให้เหมือน...”พี่หมอเมฆคล้ายกับอยากพูดถึงใคร แต่ทว่าก็เงียบไปจากนั้นก็เลี่ยงไปคุยเรื่องอื่นแต่ฉันรู้สึกสงสัยนิด ๆ นะ ทำไมถึงได้ห่วงเรื่องโรคหัวใจของฉันล่ะ ฉันว่าก็ไม่น่าจะใช่โรคติดต่อทางพันธุกรรมไม่ใช่หรือไง หรือว่าใช่ ไม่ได้เรียนหมอเสียด้วยสิแต่เรื่องนั้นไม่เท่ากับคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ก้มหน้าแชตคุยกับใครก็ไม่รู้ แม้นั่งรถกลับแล้วแต่เฮียยังไม่หยุดจับโทรศัพท์เลย จนกระทั่งฉันจับโทรศัพท์บ้างและขึ้นแจงเตือนคนที่แอดมาไม่น้อย“เชี่ย!!!”เสียงฉันอุทานอย่างตกใจจูเน่กับลูกฟูกชะโงกหน้ามา เมื่อฉันร้องเสียงหลงที่ตกใจกับปริมาณข้อความ ที่รัวมาไม่หยุดจนต้องหาต้นตอ“อะไรเหรอมึง”“กูไม่ได้ไปทำอะไรไว้นี่นา ทำไมยอดฟอลเยอะขนาดนี้” ฉันที่เคยมีคนฟอลหลักร้อยเพิ่มเ