All Chapters of Toxic One-Night คืนพิษรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“อ๊า~ อื้อ!” ความรู้สึกวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่างแบบบาง เธอเผลอเปล่งเสียงครางหวานออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สองมือยกขึ้นคล้องรอบศีรษะของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ปลายนิ้วจิกลงบนกลุ่มผมนุ่มของเขาแรงขึ้น ความรู้สึกสุขสมปนเปกับความเขินอายทำให้ใบหน้าเธอแดงก่ำสัมผัสจากริมฝีปากและลิ้นของเขาที่หยอกล้ออยู่กับยอดอกของเธอสร้างความปั่นป่วนในช่องท้อง คลื่นความรู้สึกซ่านกระสันถาโถมเข้ามาจนเธอแทบขาดใจ ความปรารถนาที่ถูกจุดประกายเริ่มลุกลามใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนลงต่ำอย่างช้า ๆ คลอเคลียกับหน้าท้องแบนราบ ทิ้งร่องรอยความซ่านสะท้านไว้เบื้องหลัง ริมฝีปากหยักได้รูปบรรจงจรดลงบนสะดือเล็ก ๆ พรมจูบเบา ๆ วนเป็นวงกลมราวกับจะวาดลวดลายแห่งความปรารถนา สร้างความวาบหวามให้แก้มใสจนต้องจิกปลายนิ้วลงบนผ้าปูที่นอนลมหายใจของเธอขาดห้วง เมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไปอีกนิดอย่างจงใจ เคลื่อนผ่านเนินช่องท้องที่นุ่มหยุ่น พรมจูบแผ่วเบาราวกับขนนกแต่กลับจุดประกายความเร่าร้อนให้ลุกโชนไปทั่วร่างของเธอ ทุกสัมผัสถูกรุกเร้าละเอียดอ่อนและเร่าร้อน ปลายจมูกของเขาแตะกับกลีบกุหลาบที่ซ่อนอยู่เบื้องล่าง ริมฝีปากค่อย ๆ แนบชิดลงประทับจูบอย่าง

EP.10 กลิ่นหอมของไข่เจียว หมูทอด ผัดผักและข้าวสวยร้อน ๆ ลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ แก้มใสยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ มือเล็กกำลังพลิกไข่ในกระทะอย่างคล่องแคล่ว เธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวโคร่งของไมเลส ซึ่งยาวคลุมถึงกลางต้นขา เผยให้เห็นเรียวขาสวยและผิวขาวเนียนเมื่อขยับตัว ผมยาวสลวยถูกรวบไว้หลวม ๆ ปล่อยปอยหวานลงมาปรกใบหน้าใส ไมเลสเดินทอดน่องออกมาจากห้องนอน กลิ่นหอมเย้ายวนนำทางสายตาของเขาไปยังร่างเล็กที่กำลังตั้งใจทำอาหารอยู่หน้าครัว เขาหยุดยืนพิงกายกับขอบกำแพง มองแผ่นหลังบอบบางนั้นอย่างเงียบ ๆ ในหัวของเขาพลันฉายภาพต่าง ๆ นานา ตั้งแต่แรกที่เขาได้พบกับเธอ ความหวาดกลัวและสิ้นหวังในแววตาคู่สวย ความมุ่งมั่นที่จะเอาชีวิตรอดและความอ่อนโยนที่เธอแสดงออกมาครั้งที่เราอาศัยร่วมชายคาถึงสองเดือน เขาจำได้ดีถึงวันที่เธอถูกเขาพาตัวมาที่นี่ สภาพเขาถูกยิงจนบาดเจ็บเพราะช่วยเหลือแมวน้อยตัวหนึ่งที่หัวซุกหัวซุนหาที่หลบภัย แต่กระนั้นเธอก็ยังมีความเข้มแข็งซ่อนอยู่ภายใน ใจกล้าที่จะยอมหนีมากับเขาทั้งที่เราต่างก็เป็นคนแปลกหน้า แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความใกล้ชิดในแต่ละวันค่อย ๆ เปลี่ยนความรู้สึกเขาไปทีละน้อย อาชีพมา

EP.11เลโอเป็นลูกน้องที่ภักดีกับเขามาตลอด เป็นคนซื่อสัตย์และทุ่มเทให้เขาเสมอมาไม่ต่างจากธาม มาเฟียหนุ่มรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็ง ๆ จุกอยู่ที่ลำคอ มอแกนกำลังเล่นเกมที่สกปรกที่สุด มันกำลังบีบให้เขาต้องเลือกระหว่างความปลอดภัยของตัวเองกับการปกป้องลูกน้องถ้าเขาไม่ปรากฏตัว ลูกน้องคนนี้จะต้องเสียใจแค่ไหน ที่นายผู้เป็นทุกสิ่งกลับทอดทิ้งให้ตายอย่างทรมานเพียงลำพังแต่ถ้าเขาเลือกจะออกไปหามัน ไมเลสรู้ดีว่า มอแกนกำลังรอคอยที่จะฉีกกระชากเขาออกเป็นชิ้น ๆเขากุมกระดาษแผ่นนั้นแน่นจนยับยู่ยี่ ดวงตาของเขาวูบไหวและความโกรธแค้น มืออีกข้างหนึ่งกำหมัดแน่นจนข้อขาวโพลน ธามลูกน้องคนสนิทที่อยู่ในห้องนิ่งเงียบ เขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่กำลังถาโถมใส่เจ้านายไมเลสหลับตาลงช้า ๆ พยายามข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน สภาพของเลโอที่ต้องทรมานอยู่ตอนนี้ ความหวังของลูกน้องที่เขียนข้อความขอความช่วยเหลือและคำขู่ของมอแกนที่เหมือนปีศาจร้ายกระซิบข้างหู ทุกอย่างรวมกันเป็นแรงบีบคั้นมอแกนไม่ได้ต้องการแค่ชีวิตของเขา แต่มันต้องการทำลายจิตใจของเขา ทำลายความผูกพันที่เขามีต่อลูกน้องไมเลสก้าวออกจากห้องด้านในสุดด้วยใบหน้าตึงเครียด ธามลูก

EP.13มอแกนแสยะยิ้ม ขณะที่มือชักปืนพกสีดำออกมาอย่างรวดเร็ว ปลายกระบอกปืนเล็งตรงไปยังพี่ชายของตนที่ยืนอยู่ไม่ไกล ไอ้ยักษ์ที่ยืนคุมเชิงอยู่ไม่รอช้า รีบตวัดมือเข้าปัด แต่ทว่าเรียวนิ้วของมอแกนกลับลั่นไกเร็วกว่า กระสุนปืนพุ่งเข้าปะทะเอวข้างขวาของไมเลสอย่างจัง ซ้ำรอยแผลเก่าที่เคยถูกน้องชายยิงถากสีข้างไปเมื่อครั้งก่อนไมเลสกัดฟันกรอด ยืนซวนเซเล็กน้อย มือข้างหนึ่งกุมไปที่เอวด้านขวา ความร้อนผ่าวแล่นแปลบขึ้นมาทันที เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทเริ่มมีรอยด่างสีแดงเข้มซึมออกมาอย่างช้า ๆใบหน้าหล่อซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ยักษ์เห็นนายของตนบาดเจ็บ มันโกรธจนดวงตาแดงก่ำ “นาย!” ไอ้ยักษ์มันทำท่าจะปรี่เข้าไปซ้ำ เงามืดทาบทับร่างของมอแกน เตรียมจะระดมหมัดใส่ไม่ยั้งเอาให้ตายคามือ เสียงทุ้มแหบพร่าของไมเลสที่บาดเจ็บเอ่ยห้าม “หยุด ไม่ต้องฆ่ามัน” เขาพูดเสียงแหบพร่า “พากูออกไปจากที่นี่” เขาเงยหน้ามองไอ้ยักษ์ ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บจากพิษบาดแผล ยักษ์มองไปยังนายของตนที่ยังคงยืนพยุงตัวด้วยความยากลำบาก ไมเลสสั่งเสียงขาดเป็นห้วง ๆ ใบหน้ายักษ์บูดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นแทนเจ้านาย เขายืนลังเลอยู่ครู่ มองมอแกนที่นอนจุกอย

หลังจากจัดการศัตรูภายนอกอย่างไอ้ดอน มาร์โค่ และสถานการณ์รอบด้านเริ่มสงบลง เขาก็รีบเดินทางกลับไปยังแหล่งกบดานลับในทันที ไมเลสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งไปหาเธอแต่ก็ไม่มีการตอบกลับ เขาลองโทรออกอีกครั้ง เสียงรอสายดังขึ้นนานครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งถูกตัดไป ไมเลสขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและความเป็นห่วง เขาจึงรีบต่อสายโทรหาลูกน้องคนสนิท“ไอ้ธาม แก้มใสล่ะ ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่” ไมเลสถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัดธามเงียอบยู่ครู่ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “คุณแก้มใส...ก็ยังอยู่ที่เดิมครับนาย ไม่ได้ออกไปไหน”[ ไม่ได้ออกไปไหน? ] ไมเลสทวนคำ ดวงตาคมกริบเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่าง รถตู้คันหรูสีดำสนิทกำลังเดินทางเข้าสู่แหล่งกบดาน ไมเลสไม่ได้แจ้งให้ใครทราบถึงการกลับมาล่วงหน้า ใจของเขาเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็น ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้นจากการต่อสู้หรือความกังวลจากน้องชาย แต่เป็นความรู้สึกประหม่าที่ยากจะอธิบาย ความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามาเมื่อคิดถึงแก้มใส ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความคาดหวังและกังวล หลังจากคืนที่เขาเข้าโรงพยาบาลในวันนั้น เขาและเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก