Semua Bab หมอเทวดาทะลุมิติ มาอุ้มท้องให้แม่ทัพไร้ทายาท: Bab 61 - Bab 70

มู่หนิงสาบานได้ นางไม่ใช่หญิงบ้าตัณหาจริง ๆ นะแต่เรือนร่างของโม่จิ่นยวนนั้นสมบูรณ์แบบจนเกินต้าน แม้จะเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น แต่ก็ยังดึงดูดสายตา ทุกครั้งที่เห็นเป็นต้องเผลอแอบมองเพิ่มอีกสองสามตลบโดยไม่รู้ตัวโม่จิ่นยวนเห็นนางจ้องมองเรือนร่างของตนเช่นนั้น คิดว่านางคงรังเกียจรอยแผลเป็น จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ตกใจหรือเปล่า?”มู่หนิงได้ฟังประโยคนั้น หัวใจพลันเจ็บแปลบขึ้นมานางอ้อมไปด้านหลังของโม่จิ่นยวน หยิบยาฆ่าเชื้อออกมาทำความสะอาดบาดแผลให้เขา พลางกล่าวด้วยความรู้สึกจากใจจริง “หากจะตกใจ ข้าคงตกใจไปนานแล้วตั้งแต่ตอนที่ช่วยทายาให้ท่านเมื่อก่อนโน้น จะมาตกใจอะไรเอาป่านนี้ ข้าเพียงแค่เวทนา บาดแผลเต็มตัวเหล่านี้ล้วนเป็นร่องรอยที่เกิดจากการทำเพื่อชาติเพื่อราษฎร แต่สุดท้ายกลับถูกไอ้ฮ่องเต้สุนัขผู้นั้นสั่งเนรเทศ ช่างไม่ยุติธรรมต่อท่านเอาเสียเลย”โม่จิ่นยวนได้ยินดังนั้น ก็ก้มหน้าลง มุมปากบางยั่วยวนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโชคดีจริงที่นางไม่ได้หวาดกลัว“ไม่มีหรอกความยุติธรรมหรืออยุติธรรม ในใจข้า ขอเพียงราษฎรมีกินมีใช้ อยู่อาศัยอย่างสงบสุข นั่นคือผลตอบแทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว จริง ๆ แล้วเช่นน

ระหว่างการเดินทาง รองแม่ทัพจางได้ปลดโซ่ตรวนให้ทุกคน ความไว้วางใจนี้ส่วนหนึ่งมาจากอุปนิสัยและการวางตัวของมู่หนิง อีกส่วนหนึ่งมาจากความศรัทธาที่ทุกคนเคยมีต่อโม่จิ่นยวนมู่หนิงกล่าวว่า “ไม่ต้องรีบร้อนเจ้าค่ะ เพราะช่วงนี้พวกเรากินอิ่มนอนหลับสบาย ตอนนี้แต่ละคนเลยดูอวบอ้วนสมบูรณ์ แถมเสื้อผ้าหน้าผมยังสะอาดสะอ้าน หากตรงเข้าไปยังจุดสับเปลี่ยนนักโทษที่เมืองจิงโจวทั้งสภาพนี้ ย่อมต้องทำให้คนเกิดความสงสัยเป็นแน่”รองแม่ทัพจางได้ยินดังนั้น ก็ส่งสายตาซาบซึ้งใจไปให้ “เช่นนั้นในความคิดของฮูหยิน พวกเราควรทำเช่นไรดีขอรับ?”มู่หนิงแหงนมองดวงตะวันที่ส่องแสงร้อนแรงดั่งไฟ แล้วเอ่ยอย่างจนปัญญา “ใช้วิธีดั้งเดิมที่สุดเจ้าค่ะ นั่งตากแดด แต่เพื่อไม่ให้ผิวไหม้แดด ทุกครึ่งชั่วยาม ให้กลับเข้าไปพักในรถม้า ทำวนไปสักหลายรอบ ผิวพรรณก็จะเริ่มคล้ำแดดเองส่วนเสื้อผ้าที่สวมใส่ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ สองวันนี้ให้ลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้นดินบ่อย ๆ ห้ามลงไปอาบน้ำในแม่น้ำ ต้องให้มีกลิ่นเหงื่อไคลติดตัวถึงจะดูสมจริงเจ้าค่ะ”พูดถึงตรงนี้ มู่หนิงก็หันไปมองพวกพี่สะใภ้และแม่สามี “เพื่อให้ดูสมจริงยิ่งขึ้น สองวันนี้พวกเราต้องเดินขึ้นเขาบ่

มู่หนิงหวนนึกถึงภาพเหล่าพี่สะใภ้ใช้วรยุทธ์เหาะเหินเดินอากาศไปมาบนภูเขา ในใจก็นึกอยากเรียนรู้ยิ่งนัก จึงหันไปกล่าวกับโม่จิ่นยวนว่า “จริงสิ ตอนนี้บาดแผลและวรยุทธ์ของท่านฟื้นฟูจนหายดีแล้ว ท่านหาเวลาเข้าไปในมิติสอนข้าหน่อยเถิด ข้าเองก็อยากเรียนวิชากำลังภายในและวิชาตัวเบาบ้าง”โม่จิ่นยวนกังวลว่าร่างกายของนางจะรับไม่ไหว จึงเอ่ยเตือน “วิชากำลังภายในและวิชาตัวเบามิใช่อาจเรียนรู้ได้ในชั่วข้ามคืน อีกทั้งยังต้องฝึกฝนอย่างยากลำบากยิ่งนัก”“ไม่เป็นไร ข้าทนลำบากได้”แววตาของมู่หนิงฉายแววมุ่งมั่น ใต้หล้านี้ไม่มีความลำบากใดที่นางทนไม่ได้ ในอดีตกว่านางจะได้ขึ้นเป็นประมุขสำนักมังกรเทวะ ก็ต้องผ่านการคัดเลือกมาทีละขั้นละตอน การฝึกฝนโหดหินปานนรกขุมไหนบ้างที่นางไม่เคยผ่านมา?“ตกลง”โม่จิ่นยวนเห็นนางมุ่งมั่นเพียงนั้น จึงจำต้องรับปาก“หน้าเลอะหมดแล้ว”เมื่อเห็นใบหน้ามอมแมมของมู่หนิง โม่จิ่นยวนก็ยื่นชายแขนเสื้อออกไปเช็ดคราบสกปรกและเหงื่อไคลบนใบหน้าให้นางอย่างอ่อนโยนและใส่ใจโดยสัญชาตญาณมู่หนิงเงยหน้าสบสายตาลึกล้ำทว่าอ่อนโยนคู่นั้น หัวใจพลันเต้นระรัวดั่งกวางน้อยวิ่งพล่าน หาทางไปไม่ถูก“ข้า... ข้าทำเอง”

“ท่านนี่เก่งกาจเกินไปแล้ว หากอยู่ในโลกของข้า อนาคตท่านต้องเป็นยอดมือปืนที่ไม่มีใครเทียบติดแน่”มู่หนิงยืนอยู่ด้านหลัง มองดูต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้าที่พรุนไปด้วยรูกระสุน แล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชมเชย“คงเป็นเพราะปกติข้ายิงธนูได้แม่นยำอยู่แล้ว กระมัง เวลาเล็งเป้าจึงไม่ใช่เรื่องยากนัก” โม่จิ่นยวนเก็บปืนลง แล้วหันมาถามมู่หนิงด้วยความสงสัยอีกครั้ง “โลกฝั่งนั้นของเจ้า เป็นอย่างไรหรือ?”มู่หนิงรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะขุดคุ้ยเบื้องหลังของนาง แต่นางก็เต็มใจแนะนำเทคโนโลยีในยุคปัจจุบันให้ฟัง “โลกฝั่งนั้นของข้า ตึกสูงระฟ้ามีอยู่มากมาย ที่สูงที่สุดมีตั้งร้อยกว่าชั้น แล้วก็ยังมีเครื่องบิน ปืนใหญ่ ยานอวกาศ รถยนต์ และอื่น ๆ อีกมากมาย...”โม่จิ่นยวนฟังอย่างออกรส รู้สึกเลือดในกายพลุ่งพล่านขึ้นมาทันทียากจะจินตนาการเหลือเกินว่า เครื่องบินแบบใดที่สามารถบรรทุกผู้คนเหาะเหินเดินอากาศได้สูงเป็นหมื่นเมตร ซ้ำยังใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามก็บินได้ไกลหลายร้อยกิโลเมตร หรืออาจถึงหนึ่งพันกิโลเมตรไหนจะตึกสูงร้อยกว่าชั้น แค่คิดก็น่าเหลือเชื่อแล้วยิ่งจินตนาการไม่ออกเลยว่า มนุษย์ทำได้อย่างไร ถึงสามารถขึ้นไปเก็บดินจากดว

หลังจากรองแม่ทัพจางส่งมอบตัวนักโทษให้กับนายอำเภอเมืองจิงโจวแล้ว เมื่อนึกถึงชะตากรรมอันโหดร้ายที่ครอบครัวของโม่จิ่นยวนต้องเผชิญต่อจากนี้ ขอบตาของเขาก็พลันแดงก่ำเขาอยากจะหันกลับไปร่ำลา แต่รู้ดีว่าไม่อาจกระทำได้ จึงได้แต่ตัดใจพาเหล่าลูกน้องเดินจากไปโดยไม่กล้าหันหลังกลับมามองเขาได้แต่กล่าวคำอำลาในใจเงียบ ๆ ‘ท่านแม่ทัพโม่ ฮูหยินโม่ ฮูหยินผู้เฒ่า และเหล่าฮูหยินทั้งหลาย ข้าน้อยขอกราบลาตรงนี้ขอรับ’“ลาก่อน”ทางด้านคนตระกูลโม่ที่ทอดสายตามองตามหลังเหล่าเจ้าหน้าที่ที่จากไป ต่างก็กล่าวคำอำลาในใจเช่นกัน“ฟ้ามืดค่ำแล้ว พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทาง”นายอำเภอเมืองจิงโจวเอ่ยจบ ก็พยักหน้าให้กับเจ้าหน้าที่คุมขังชุดใหม่ ดูเหมือนว่าได้ทำข้อตกลงบางอย่างกันเรียบร้อยแล้ว“เอาตัวพวกเขาไปขังคุกใต้ดิน เฝ้าดูให้ดีล่ะ”“ขอรับ”สิ้นเสียงคำสั่งของนายอำเภอเมืองจิงโจว เหล่าเจ้าหน้าที่ก็กรูเข้ามาคุมตัวคนตระกูลโม่ แล้วพาไปยังคุกใต้ดินที่มืดมิดและอับชื้นโม่จิ่นยวนเป็นบุรุษ จึงถูกแยกไปขังคนละที่กับพวกมู่หนิงอย่างไม่ต้องสงสัยในช่วงสองวันที่ผ่านมา มู่หนิงและโม่จิ่นยวนได้แยกย้ายกันเล่าเรื่องความฝันให้ทุกคนฟังแล้ว ดั