All Chapters of ยามลมรักพัดหวนมา: Chapter 11 - Chapter 20

วันต่อมา เฟยหรงเรียกผู้จัดการใหญ่ที่คุมส่วนของคาสิโนมาสอบถามและให้ไปสืบมาจากใครก็ได้ที่รู้เรื่องของพนักงานสาวเสิร์ฟคนนั้นมากที่สุด แล้วให้มารายงานเขา ผู้จัดการแปลกใจ แต่ก็คิดไปว่าหรือว่านายใหญ่จะสนใจสาวเสิร์ฟในชุดบันนี่สาวเข้าแล้ว เขาไม่กล้าถามให้มากความ ได้แต่รับคำแล้วก็ลงมาจัดการให้ตามคำสั่งของนายใหญ่ เพราะนายใหญ่อยากได้ผู้หญิงคนไหน เขาก็ต้องจัดการให้ได้ตอนเที่ยงคืนคืนนั้น ร่างสูงสง่าในชุดสูทที่บัดนี้ถอดเสื้อตัวนอกออกแล้ว เหลือเพียงเสื้อกั๊กสีเข้ากันกับชุดตัวใน ที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตออกแล้ว เพราะเขานั่งดื่มบรั่นดีอยู่ในห้องมาร่วมสองชั่วโมงแล้ว หลังจากที่เข้ามาอยู่ในห้องนอนของเขาบนชั้นสูงสุดของโรงแรมที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องทำงาน เพราะบนชั้นสูงสุดของโรงแรมแอนด์คาสิโนแห่งนี้ บนชั้นสูงสุดทั้งชั้นนั้นเป็นพื้นที่ของเขาทั้งชั้น แบ่งเป็นฟากหนึ่งเป็นห้องนอน อีกฟากเป็นห้องทำงาน และมีประตูลับที่ทำเป็นพิเศษมีเขาเพียงคนเดียวที่มีรหัสประตูที่เชื่อมต่อกัน ตอนนี้เขาเข้ามาอยู่ในห้องนอนของตัวเองที่อยู่ส่วนด้านหลัง ที่เมื่อมายืนอยู่ในห้องรับแขกห้องใหญ่ของเขา แล้วไปยืนอยู่ที่ผนังกระจก

แต่ลี่หลินเพียงกวาดตามองผ่าน ๆ ด้วยความบังเอิญ ไม่ได้เห็นรายละเอียดอื่นไปมากกว่านี้ ขณะที่ร่างสูงใหญ่ในชุดทำงานสีเทาที่ตอนนี้ยืนหันหลังให้เธออยู่ หลังจากลากหล่อนตามเขามาในห้องนี้แล้ว เขาหันกลับมาจ้องมองเธอด้วยดวงตาคมดุ“ไปที่เตียง” เขาออกคำสั่งด้วยเสียงเข้มและดุ เธอรู้ว่าเขากำลังอารมณ์เสีย เพราะอย่างน้อยก็เคยใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก่อน ทำให้เธอเดาอารมณ์เขาได้ไม่ยาก แต่ลี่หลินไม่คิดจะทำตามคำสั่ง เรื่องอะไรจะต้องไปที่เตียงนอนนั่นด้วยล่ะเธอยังคงยืนเฉยหันหน้ามองไม่ทางอื่น “อย่าให้โมโหนะ ลี่เอ๋อ มานี่”แล้วเขาก็กระชากข้อมือเธออีกครั้ง แล้วลากต่อไปที่เตียงนอนด้านใน ที่เป็นเตียงนอนหลังใหญ่มาก มีเสาเตียงสี่เสาแบบโบราณ ทำจากไม้เนื้อแข็งและขัดจนเป็นเงาวับ เขาเหวี่ยงร่างบางในชุดกระต่ายน้อยของหล่อนอย่างแรง จนล้มลงไปบนฟูกหนานุ่มบนเตียงนั้นและไม่ทันที่ลี่หลินจะยันกายลุกขึ้น เขาก็กระโจนขึ้นมา และคร่อมร่างของลี่หลินเอาไว้ โดยที่ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรอีก ใบหน้าหล่อคมคายนั้นก็ก้มลงมาจนชิดและก็ประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มที่วันนี้ทาสีแดงสดของลี่หลินทันที แต่หล่อนไม่มีทางยอมให้เขาทำได้ตามใจหรอก หล่อนพยายามเม้ม

และเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ลี่หลินก็กระพริบตาช้า ๆ เพื่อทบทวนสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น แล้วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งจะเกิดสิ่งใดขึ้นกับตนเอง หล่อนก็ผุดลุกขึ้นอย่างตกใจ ทำให้ผ้าห่มนวมที่กำลังห่มอยู่นั้นหลุดร่วงลงที่ไปตักและเมื่อก้มลงมองก็ตกใจที่บัดนี้ทั้งเรือนร่างของตนเองนั้นเปลือยเปล่า และเมื่อก้มลงมองที่ทรวงอกอวบใหญ่ของตนเองก็พบว่ามีร่องรอยเป็นจ้ำ ๆ สีแดงเต็มไปหมด และที่บริเวณยอดทรวงนั้นก็ยังรู้สึกราวกับว่าปากที่ร้อนรุ่มคู่นั้นยังคงดูดดื่มมันอยู่ลี่หลินหน้าแดงซ่านทันที เมื่อความทรงจำที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเย็นจนกระทั่งถึงค่ำคืนที่ผ่านมาค่อย ๆ ผ่านเข้ามาในความทรงจำทีละน้อย ไม่เพียงแค่บทรักในตอนเย็นหลังจากที่เธอขึ้นมาพบเขาในห้องทำงานของเขาที่ชั้นผู้บริหารนี้แล้วเท่านั้นแต่เกือบทั้งคืน เขาปลุกปั่นเธอด้วยการดูดดื่ม ขบกัด และฟอนเฟ้นเรือนร่างของเธอ และนั่นทำให้บทรักที่เร่าร้อนและดุเดือดเกิดขึ้นอีกและอีก และในที่สุดเธอเองก็จำไม่ได้ว่าเผลอหลับไปในตอนไหน แต่ที่แน่ ๆ คนร้ายกาจนั่นหายไปแล้ว ที่นอนข้างกายของเธอว่างเปล่าลี่หลินนั่งเอนกายพิงหมอนและมองออกไปที่ประตูกระจกที่ตอนนี้ด้านนอกมีแสงแดดส่อง

ลี่หลินจ้องมองตนเองในกระจกเงาบานใหญ่ในห้องแต่งตัว เรือนร่างสูงระหงขาเรียวยาวและขาวผ่อง อย่างน้อยก็มีโชคดีอย่างหนึ่งที่มาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟ เพราะทำให้รูปร่างที่เคยอวบนิด ๆ ของเธอนั้นผอมเพรียวลงได้และยังคงรักษาทรวดทรงเอาไว้ได้ หน้าท้องแบนราบทำให้เวลาสวมชุดว่ายน้ำสีน้ำเงินสดใสนี้ทำให้ดูไม่น่าเกลียดเธอเพียงรวบผมเอาไว้ ไม่ได้สวมหมวก แล้วก็สวมเสื้อคลุมพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่และเล็กอย่างละสองผืนกับแว่นตาใส่ลงในถุงผ้าสองใบเพราะหยิบไปเผื่อคน ๆ นั้นด้วย พร้อมกับไม่ลืมหยิบโลชั่นกันแดดที่วางอยู่ตรงหน้ากระจกติดมือไปด้วย เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วก็ก้าวออกไปหาคนที่นั่งรออยู่ที่โซฟา“เรียบร้อยแล้วหรือ งั้นไปกันเถอะ เย็นนักคนจะเยอะ” เขาบอกกับเธอ ที่จริงแล้วไม่อยากจะไปในที่คนพลุกพล่านนักแต่เมื่อเห็นท่าทางเบื่อหน่ายของลี่หลิน ก็จำต้องพาเธอไปเปลี่ยนบรรยากาศได้พบเจอผู้คนบ้างจะได้ไม่เบื่อ เขาคิดว่าว่ายน้ำกันเสร็จแล้ว จะพาลี่หลินไปกินอาหารค่ำ แล้วก็ค่อยกลับขึ้นมาบนห้องพัก หรือลี่หลินอยากจะไปฟังเพลงเขาก็จะพาเธอไปเพราะวันนี้มีเวลาว่างไม่มีนัดกับใครทั้งสองพากันเดินออกจากลิฟต์ของผู้บริหาร แล้วก็เดินออกไ

“แต่ข้าไปก็ได้นะ แต่เจ้าก็ต้องกลับไปกับข้าด้วย เจ้ากลับข้าก็กลับ หากเจ้าไม่กลับข้าก็จะปักหลักอยู่กับเจ้าที่นี่แหละ”แม่ทัพหนุ่มยืนกราน เพราะเขาไม่มีทางถอยแน่ ๆ เพราะดูท่าแล้ว นางกำลังจะหนีเขาไป เพราะถึงกับย้ายออกมาอยู่ที่ร้านแห่งนี้ และคงวางแผนที่จะหนีไปแต่งงานหรือไม่ก็ยอมเข้าเรือนหลังของเจ้าเล่อถงแน่ ๆ ซึ่งเขาไม่มีทางยอมหรอก หากนางจะทำเช่นนั้น เขาจะอาละวาดให้งานแต่งของนางล่มแน่ ๆ หรือก็จะตามไปอาละวาดทุกๆ ที่ ที่นางไปอยู่กับชายใดก็ตาม ให้มันรู้กันไปสิ เมียคนเดียวเขาจะพากลับไปไม่ได้“ข้าไม่กลับไปกับท่าน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะฉะนั้นท่านจะมาบังคับข้าไม่ได้ กลับไปเสีย หาไม่ ข้าจะฟ้องท่านย่าว่าท่านมาวุ่นวายรบกวนการทำงานของข้า”แม่ทัพหนุ่มยักไหล่ ฟ้องก็ฟ้องไปสิ เขาไม่ได้สนใจ เพราะเขาบอกท่านย่าแล้วว่านางเป็นภรรยาของเขาแล้ว เขามาเฝ้าเมียไม่ให้คิดจะคบชู้ มันผิดตรงไหน และนางก็ไม่ใช่คนตัวเปล่า สามีก็มานั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ ยังคิดจะหว่านเสน่ห์ชายอื่นได้อีก ใครผิดกันแน่ ๆ ก็เห็น ๆ อยู่ อย่างไรเขาก็ไม่ยอม จะให้ไปพบเจ้าเล่อถงที่จวนเขาก็ยินดี ไปบอกมันว่าสตรีที่มันหมายปองมีสามีแล้วหลังจากนั้นแม่ทัพ