All Chapters of Bound to the Billionaire's Desire: Chapter 11 - Chapter 20

Ang araw ay tila mas maliwanag kaysa karaniwan, ngunit para kay Elena, ang liwanag ay may kasamang bigat. Sa paglabas niya ng mansyon, sinalubong siya ng mga taong abala—mga tauhan, mga bodyguard, at mga empleyado ni Nathan. Lahat ay kumikilos na parang isang eksaktong orkestra, bawat isa ay alam kung kailan tatayo at kailan luluhod sa presensya ng kanilang amo.At sa gitna ng courtyard, may isang bagay na agad na pumukaw sa kanya.Isang itim na kotse. Hindi basta-basta kotse, kundi isang Aurelio Centurion Limited Edition, isang modelong umaabot sa bilyon ang halaga, gawa pa sa purong titanium at carbon glass finish. Ang logo nito ay kumikislap sa ilalim ng araw, at ang bawat detalye ay parang sumisigaw ng salitang kapangyarihan.“Do you like it?”Bumaling siya, at naroon si Nathan. Naka-itim na suit, walang kasing linis, at may hawak na maliit na kahon sa kamay. Ang ngiti nito ay kontrolado, pero may kung anong init sa likod ng malamig na anyo.“Anong… ibig sabihin nito?” tanong ni E

Umaga pa lang, tahimik na ang paligid ng lungsod. Sa loob ng mamahaling sasakyan, tahimik lang si Elena habang pinagmamasdan ang mga gusaling minsan ay naging saksi sa kanyang tagumpay—at sa kanyang pagbagsak. Ang salamin ng kotse ay malinaw na nagpapakita ng sariling repleksyon niya: mas elegante, mas maamo ang mukha, ngunit sa likod ng mga matang iyon ay nag-aalab pa rin ang galit na pilit niyang pinipigilan. “Miss, gusto niyo po bang hintayin ko kayo rito?” tanong ng driver. Umiling siya. “Hindi na. Hindi ako magtatagal.” Nang bumaba siya, sinalubong agad siya ng malamig na hangin at ng pamilyar na amoy ng kape mula sa café sa tapat ng gusali. Iyon ang nakasulat sa malaking signage sa harapan, ang kumpanyang dati niyang pinasukan. Ngayon, hindi na siya empleyado rito. Isa na siyang bisita. Isang multong bumabalik sa pinagmulan. Marahang pumasok si Elena sa loob ng building, suot ang isang simpleng beige dress at sunglasses. Halos walang nakakakilala sa kanya—siguro dahil

Tahimik ang buong studio. Ang mga ilaw ay nakatutok sa gitna, kung saan nakaupo si Elena Madrigal—ang babaeng minsang tinalikuran ng industriya, ngunit ngayo’y muling binibigyan ng pagkakataong marinig. “Miss Madrigal,” malumanay na wika ng host, isang sikat na personalidad sa fashion network. “Marami pa ring naniniwala na ang iyong pagbabalik ay isang publicity stunt lamang—isang paraan para linisin ang pangalan mo. Ano ang masasabi mo doon?” Napangiti si Elena, mahinahong nakatitig sa kamera. Hindi iyon ngiti ng takot o pagpapanggap—iyon ay ngiti ng isang babaeng muling bumangon mula sa pagkadapa. “Hindi ko kailanman pinilit ang sinuman na paniwalaan ako,” mahina ngunit matatag niyang tugon. “Pero kung ito na lang ang tanging paraan para marinig ang totoo, hayaan niyong gamitin ko ito.” Tahimik ang paligid. Maging ang host ay hindi agad nakasagot. Ang mga mata ni Elena ay dumako sa red light ng kamera—parang kaharap niya mismo ang mga taong minsang nanghusga sa kanya. “Ma

Mula nang matapos ang interview ni Elena at buong tapang niyang sinabi ang katotohanan, tila may malaking pwersang natanggal sa balikat niya. At ngayong narinig na ng mundo ang boses niya… oras na para bumangon at gumawa ng sariling kaharian. “Are you sure about this?” tanong ni Nathan habang nakaupo silang dalawa sa veranda ng mansion. Ang hangin ay malamig, at ang gabi ay may dalang kakaibang sigla na parang pumupuri sa tapang ni Elena. Si Elena, tahimik lang habang nakatanaw sa malalaking puno sa paligid. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, at sa unang pagkakataong matagal na, nakikita niya ang sarili niyang nakangiti—hindi dahil kay Nathan, hindi dahil sa ibang tao… kundi dahil sa sarili niya. “Oo,” sagot niya sa wakas. “Hindi ako nabuhay upang maging anino lang sa likod ng ibang tao. Hindi ako gagawa ng design para kunin lang ng kung sino. Hindi ako para sa kanila… ngayon, para na ’to sa akin.” Bahagyang tumawa si Nathan, ’yong tipong hindi nang-aasar, kundi proud. “A

Ang buwan ay matayog sa kalangitan, naglalaro ang liwanag nito sa mga bintana ng malaking hotel ballroom na pinagdausan ng taunang International Fashion Gala. Ang mga kristal na chandelier ay kumikislap, tila mga bituin na bumaba sa lupa para magbigay-pugay sa mga nakasuot ng pinakamahal at pinong bestida. Ang musika—isang orchestra na may kasamang piano—ay tahimik, elegante, at nakakabighani. Ang mga bisita, mula sa mga kilalang designer, socialites, fashion editors, at high-profile na influencer, ay abala sa paghahanda ng kanilang mga “powerful poses,” ngiti, at polite conversation.Sa likod ng curtain, si Elena Arguelles ay nakatayo, nakasuot ng isang midnight blue gown na siya mismo ang nagdisenyo—sleek, modern, at may subtle cutout na nagbibigay ng edge. Ang buhok niya ay maayos na nakaupdo, ang makeup ay minimal pero accentuated ang matalim na cheekbones niya. Sa unang tingin, siya ay eleganteng, sophisticated… pero sa loob, isang apoy ng tiwala sa sarili at determinasyon ang na