Bound to the Billionaire's Desire의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

“Majesty Designs…” mahinang bulong niya, tila ba sinusubukang paniwalaan ang sariling hindi pa tuluyang naglaho ang lahat.Isang linggo palang ang nakalipas mula ng pinagtaksilan siya ng mga taong pinaniwalaan niya. Si Adrian De Leon, ang lalaking akala niya’y mamahalin siya habang buhay; si Vanessa Alcaraz, ang best friend na naging kaagaw; at ang boss niyang walang habas gamitin ang kanyang talento para sa sariling ambisyon at pera sa kumpanya.Pinunasan niya ang luha sa gilid ng kanyang mata habang naiisip ito. Ngunit bago pa siya makagalaw paalis, isang mabigat at malamig na presensya ang naramdaman niya sa loob ng atelier.Hindi iyon hangin. Hindi rin guni-guni.Parang may mga matang matagal nang nakatingin sa kanya… matalim, malalim, at mapanganib.Dahan-dahan siyang lumingon. At sa pintuan, sa gitna ng madilim mula sa labas, ay naroon ang isang matangkad na lalaki. Nakaitim, eleganteng porma, at tila hindi man lang nababasa ng ulan.“Sino ka?” mahina pero matigas niyang tanong

FLASHBACK - Ang pag tataksil nina Adrian, Vanessa, at ng kanyang boss“I’m proud of you, Elena.” biglang yakap ni Vanessa. Mainit. Malambing. Peke.Hindi niya alam na iyon pala ang huling yakap na hindi niya malilimutan.Sumunod ay si Adrian. “Ito ang gabi mo, baby.” sabi niya. “You deserve everything.”Nag-init ang puso niya. Kahit pagkatapos ng lahat ng pagod at puyat, naroon ang mga taong mahal niya. Ang boss niya ay ngumiti rin at nagsabing, “Prepare yourself, Elena. After tonight, the world will know your name.” Nagsimula ang palabas. Isa-isang lumabas ang mga modelo. Kumikinang ang tela, tumatama ang spotlight. Hiyawan. Palakpakan. Kamera. Lahat ay perpekto.Pero sa kalagitnaan ng ikalawang set, biglang pumasok ang isang matinis na tunog, parang mikroponong sumabog sa tahimik na sandali.Huminto ang musika at tumigil ang mga modelo. Lahat ng ilaw ay tumutok sa malaking LED screen sa gitna ng entablado.“Anong nangyayari?” tanong niya kay Vanessa, ngunit ngumiti lang ito. Hindi

Arguelles Grand Ball —Kumikinang ang mga chandelier sa kisame, halos masilaw sa liwanag ng ginto at kristal. Sa bawat mesa ay may mamahaling alak, mamon na imported, at mga mukha ng makapangyarihan. Mga kilalang negosyante, pulitiko, at personalidad ang naroon, lahat ay nakasuot ng pormal, bawat kilos ay elegante at kalkulado. Ang gabing ito ay hindi basta party. .Tahimik ang lahat nang umakyat ito sa entablado.“Ladies and gentlemen,” malalim, mabagal at kontrolado ang boses ni Nathan. “Tonight… isn’t just about power or legacy. It’s about a promise. A future I choose to build with her.”Lumingon ito kay Elena, at para bang ang buong mundo ay lumiit sa pagitan ng mga titig nila. “I want you all to meet… the woman who will stand beside me. Elena Madrigal.”Sunod-sunod na palakpakan ang sumabog sa paligid. Ang iba ay lumapit agad, bumati, nakipagkamay.May mga babaeng nakatingin nang may halong inggit, at mga lalaking halatang gustong makilala siya ng mas personal. Sa paningin ng laha

Tahimik ang umaga, pero hindi ang isip ni Elena.Nakaupo siya sa veranda, may hawak na tasa ng kape na hindi man lang nabawasan. Kanina pa siya nakatingin sa kawalan, pero ang totoo, paulit-ulit niyang binabalikan ang mga detalye.Ang mga tanong na hindi niya masagot.Paano alam ni Nathan ang mga bagay tungkol sa kanya — mga bagay na hindi niya kailanman binanggit kahit kanino?“You don’t have to pretend, Elena. You can trust me.”Ang linyang iyon, binalikan niya ng paulit-ulit. Paano niya nasabi iyon? Paano niya alam na nagkukunwari siya?Sinubukan niyang kalmahin ang sarili, pero habang tumatagal, mas lalo lang niyang nararamdaman ang takot na may mas malalim pa sa likod ng lahat.Hindi lang ito basta lalaking may kapangyarihan. Si Nathan ay parang nilalang na planado ang bawat galaw, bawat salita, bawat kilos — parang lahat ay may dahilan.Lumabas siya sa veranda, dumungaw sa malawak na hardin. May ilang tauhan na naglilinis, tahimik, halos hindi nag-uusap.Sa kanan, nakita niya si

Tahimik ang umaga, pero hindi mapakali ang isip ni Elena. Ang mga sinabi ni Adrian kagabi ay paulit-ulit na tumatakbo sa kanyang ulo—ang boses nitong puno ng pagsisisi, ang mga salitang “hindi lahat ng laban ay nakikita mo sa harap mo, minsan nasa tabi mo na.”Pinikit niya ang mga mata. Hindi niya gustong paniwalaan. Hindi niya kayang paniwalaan.“Hindi… hindi siya totoo,” mahina niyang bulong sa sarili habang nakatitig sa tasa ng kape sa mesa. “Matagal na akong niloko ni Adrian. Ano pa bang bago?”Sinubukan niyang itapon ang mga alaala. Kung totoo mang may utos, kung totoo mang may mas malaking tao sa likod ng lahat, wala na siyang pakialam. Ang mahalaga lang ngayon ay makuha niya ang hustisya. Ang paghihiganti.Tumayo siya mula sa upuan at humarap sa salamin. Ang babaeng nakikita niya roon ay malayo na sa Elena Madrigal na dating umiiyak dahil sa pag-ibig. Ang babaeng ito ay matapang, malamig, at mapanganib.“Hindi ako biktima,” bulong niya. “Ako ang magiging dulo nila.”Kinuha niya