Lahat ng Kabanata ng Bound to the Billionaire's Desire: Kabanata 41 - Kabanata 50

Pagkarating pa lang ni Elena sa Maynila mula sa ilang araw niyang pahinga sa probinsya, ramdam niya agad ang pagbabalik ng bigat ng lungsod. Sa probinsya, may hangin, may katahimikan, may simpleng buhay na pansamantalang nagligtas sa utak niyang punong-puno ng sakit, galit, at tanong. Dito—sa Manila—naroon ang lahat ng iniwasan niya. Kasama roon si Nathan. Huminga siya nang malalim habang naglalakad papunta sa fashion building kung saan siya may meeting. Nang dalhin niya ang mga gamit muli sa opisina, sinubukan niyang ituon ang sarili sa trabaho. Iyon nalang ang natitirang bagay na hawak niya, iyon ang natitirang hindi ninakaw sa kanya. Pagkatapos ng meeting, lumabas siya ng building, bitbit ang tote bag. Nakasalubong niya ang hangin na malamig, at sandaling naisip niya, kaya ko ‘to… kahit hindi pa kami ayos ni Nathan. Pero hindi pa siya nakakalakad ng limang hakbang, biglang sumulpot ang dalawang camera. Sunod pa. Hanggang sa parang isang alon ng makukulit na boses ang dumagit

Pagbalik ko mula probinsya, parang may malaking pagbabago sa loob ko na hindi ko agad maipaliwanag. Akala ko, sapat na ‘yung ilang araw na pahinga kasama ang pamilya—yung tawanan, kwentuhan, at simpleng buhay na pansamantalang nagpalayo sa komplikado kong mundo. Pero pagpasok ko ulit sa trabaho, doon ko lang na-realize: hindi pala nabawasan ang bigat. Mas lalo lang itong lumalim. Umupo ako sa desk ko, hinila ang swivel chair nang may sapat na ingay para iparamdam sa sarili kong kailangan ko nang bumalik sa realidad. Nandito na ulit ako—sa mundo ng deadlines, designs, proposals, at expectation na lagi akong composed. Binuksan ko ang laptop, tiningnan ang notifications, at nagbukas ng tatlong tab nang sabay-sabay. Kahit ako, alam kong pilit ang lahat. “Focus, Elena,” mahinang bulong ko. Nag-type ako ng ilang sentences sa report. Binura ko. Nag-type ulit. Binura na naman. Tapos napatingin lang ako sa blinking cursor, parang sinasampal ako ng katotohanang wala akong ma-produce na kahi

Tahimik ang mansion sa gabi. Ang mga ilaw ay dim, naglalaro ang mga anino sa mga pader. Nakaupo si Elena sa sofa, hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa. Ang tingin niya ay nakatuon sa harap, pero sa kabila ng kanyang pagyuko, ramdam niya ang presensya ni Nathan sa kabilang upuan, nakatitig sa kanya nang tahimik, parang nagmamasid sa bawat galaw, bawat kisapmata. “Alam mo, Elena,” mahinang panimula ni Nathan, mababa at puno ng intensyon, “mahalaga sa akin na malinaw ang lahat. Hindi ko gusto na may natitirang duda sa pagitan natin. Tungkol sa… kontrata. At sa pag-aasawa.” Tumango si Elena, bahagyang napapikit. Hindi niya alam kung saan magsisimula. Ang hangin sa pagitan nila ay mabigat, puno ng hindi nasabi at damdaming nakatago sa ilalim ng kontrol. “Eh… Nathan…” mahina niyang simula, halos bulong, “hindi ko alam kung paano ko sasabihin ito… pero kailangan kong aminin.” Tumango si Nathan, tahimik, naghihintay. Ang kanyang mga mata ay malalim, parang naglalaman ng mga lihim na ma

Tahimik na ang buong mansion ng pamilya Arguelles nang matapos ang mahabang dinner. Nakaayos na ang coat ni Nathan habang inaabot nito ang bag ni Elena. Magkaharap silang dalawa pero kapwa pagod—si Elena dahil sa pagbitbit ng kaba buong gabi, at si Nathan dahil sa pagpigil ng tensyon lalo na nang mapansing hindi ganoon kainit ang pagtanggap ng kanyang ina. “Ready to go?” tanong ni Nathan, malumanay pero halatang naghahabol ng mood ng asawa. Tumango si Elena. “Oo… pagod na rin.” Magkatabi silang naglakad palabas ng dining hall. Tahimik, pero hindi masamang uri ng katahimikan—more like pareho silang nag-iingat ng salitang pwedeng makasakit kung bitawan sa maling sandali. Habang naghihintay si Nathan na ibaba ang sasakyan, nagpaalam muna itong pupuntahan ang driver. “Sandali lang, Check ko lang si Marcos.” Tumango si Elena at naiwan sa hallway na may bahagyang bukas na pinto papunta sa family lounge. Hindi sana siya makikinig, pero nang marinig niya ang pangalan, kusang napat

Tahimik ang buong opisina, tanging mahinang ugong lang ng air conditioner at mga tipa ng keyboard ng ilang maagang empleyado ang maririnig. Katulad ng ibang araw, maaga na namang pumasok si Elena. Hindi dahil sa dami ng trabaho—pero dahil sa hindi niya mapigilang gumulong-gulong sa isip ang biro niya kaninang umaga. “Isa sa gustong makipag-collab sa brand ko… si Veronica Ruiz.” Biro lang iyon. Akala niya tatawa si Nathan, magkukuwento, o magpapakita ng kahit anong normal na reaksyon. Pero hindi. Ang naging tugon ni Nathan ay mabilis, diretsahan, at may halong tensyon: “Huwag mo tanggapin.” Walang pagdadalawang-isip. Walang dahilan. Walang paliwanag. At doon nagsimula ang kirot na hanggang ngayon ay dumidikit sa dibdib niya. Habang nag-aayos siya ng mga files sa computer, tumigil ang kamay niya sa ibabaw ng mouse at napabuntong-hininga. Kanina pa naglalaro sa isip niya ang litrato ng mukha ni Nathan nang sabihin iyon—seryoso, halos parang natatakot. Para saan? Para ka