All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 91 - Chapter 100

“ไหนบอกไม่สบาย ที่แท้ก็อยู่กับผู้ชายอีกคน เมื่อคืนอยู่กับฉัน เช้ามาอยู่กับอีกคน ชีวิตเธอมันจะทำแบบนี้ไปทั้งปีทั้งชาติเลยหรือยังไงวะ! 3 ปีก่อนเป็นยังไงทุกวันนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน อยู่กับฉันทำเป็นนอนร้องไห้ แต่พออยู่กับมันยิ้มร่ามีความสุข! แล้วเราจะเห็นดีกันรัญชิดา!” ก่อนจะรีบเดินกลับไปขึ้นรถและขับออกจากตรงนั้นไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกหงุดหงิดหัวเสียกับทุกอย่างในชีวิต ตั้งแต่รัญชิดากลับมาป้วนเปี้ยนวนเวียนในชีวิต ก็ไม่มีวันไหนที่อารมณ์เขาจะไม่หงุดหงิดแบบนี้เลย “มึงอย่าให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่เหนืออารมณ์สิวะปัณณ์ มึงทำให้เขาเจ็บปวด ทำให้ไม่มีความสุขในชีวิตได้ ทำกับเขาเหมือนที่เขาเคยทำกับมึงไง อย่าลืมสิผู้หญิงคนนั้นมันไม่คู่ควรกับความรักของมึงเลย!” ปัณณวิชญ์บอกกับตัวเอง หงุดหงิดใจจนว้าวุ่น เพียงแค่นึกถึงใบหน้าที่เธอร้องไห้เมื่อคืนนี้ มันช่างผิดกับวันนี้มากเหลือเกิน ที่พออยู่กับผู้ชายคนนั้นเธอกลับยิ้มมีความสุข ไม่ได้เป็นทุกข์เหมือนตอนที่อยู่กับเขาเลย หลังจากวันนั้นที่มีความสัมพันธ์ทางกายกันเกิดขึ้น เธอก็ตกเป็นเบี้ยล่างของเขาอย่างจำยอม เพราะเขาที่อยู่เหนือกว่า เธอเลยไม่มีข้อต่อรองให้กับชีวิตได

“ปัญหานี้ให้มันจบที่ฉันเถอะนะลิตา แกไม่ต้องมายุ่ง เดี๋ยวแกจะซวยไปด้วย เราต้องเรียนจบให้ได้ เราต้องมีงานทำที่ดี เราต้องมีชีวิตใหม่ในวันข้างหน้า แค่อีกไม่กี่เดือนเองลิตา แค่อีกไม่กี่เดือนฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันจะไม่ยอมแพ้อะไรอีกแล้ว” รัญชิดาร้องไห้น้ำตาร่วงออกมาอีกครั้ง บางเรื่องที่เจ็บปวดมากเธอก็ไม่อยากเล่าให้เพื่อนสาวฟังเลย เพราะลลิตาเป็นคนที่อารมณ์ร้อน ถ้าหากวันนี้รู้ว่าปัณณวิชญ์แอบถ่ายคลิปความสัมพันธ์ของเธอและเขาเอาไว้เป็นหลักประกันด้วย คงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า ทางด้านปัณณวิชญ์ ร้านอาหารกลางสวน บรรยากาศที่แสนเป็นใจ เขาถือโอกาสนี้นั่งลงคุกเข่าต่อหน้าขวัญชนก ทำเอาคนที่ยังไม่ได้เตรียมตัวมาดีถึงกับตกใจเบิกตาโพลงกว้าง จ้องมองหน้าของปัณณวิชญ์นิ่งงัน กล่องแหวนเพชรที่ถูกหยิบยกขึ้นยื่นให้ตรงหน้า ปัณณวิชญ์คิดมาดีแล้วกับสิ่งที่จะทำหลังจากนี้ “แต่งงานกันนะขวัญ มันคงถึงเวลาที่ผมจะต้องขอขวัญเป็นจริงเป็นจังสักที” “แต่งสิคะ ขวัญรอวันนี้มานานมาก ขอบคุณนะปัณณ์” นิ้วมือเรียวยื่นส่งให้ตรงหน้า ปัณณวิชญ์หยิบจับแหวนเพชรวงนั้นออกมาสวมใส่นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาว ก่อน

“นี่มันแค่บางส่วนนะ จะไม่ทำตามก็ได้ไม่ได้ว่า แค่นิ้วคลิกทีเดียวเพื่อนเธอ อาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเธอ หรือแม้แต่ไอ้ผู้ชายของเธอฉันก็จะส่งไปให้มันดู!” รัญชิดาจ้องมองหน้าตาไม่กระพริบ ดวงตาแดงก่ำจับจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ เขาไม่ใช่แค่ใจร้ายแต่เขาโรคจิตมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ย่ำยีรัญได้ ทำร้ายความรู้สึกรัญได้แบบนี้คุณพอใจมากใช่ไหมคะ?” “แน่นอน เพราะความสุขของฉันมันคือเห็นเธอต้องเป็นทุกข์และร้องไห้!” ใบหน้าหล่อหันไปมองพนักงานที่ยืนว่างอยู่ไม่ไกล ก่อนจะยกวักมือเรียกให้เดินเข้ามาหา “ไปหาชุดเพื่อนเจ้าสาวให้ผู้หญิงคนนี้ด้วย ไม่ต้องเอาสวยมากเกินหน้าเกินตาว่าที่เมียฉันล่ะ เพราะเป็นแค่เพื่อนเจ้าสาว ไม่ใช่เจ้าสาวซะเอง” รัญชิดาจำใจต้องเดินตามพนักงานของร้านไปอีกห้อง เพื่อเลือกหาชุดให้ได้ตามความต้องการของเขา คนทั้งสามใช้เวลาอยู่ร้านชุดวิวาห์เกือบชั่วโมง ออกนอกสถานที่เพื่อถ่ายรูปพรีเวดดิ้งอีกชั่วโมงครึ่ง รัญชิดาต้องยืนมองว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่อยู่ในชุดวิวาห์ที่แสนหรูหราและดูดีบนไม้แขวน แสดงความรักกันหวานชื่นให้กลับตากล้องที่กำลังกดชัตเตอร์รัว ๆ กว่าจะเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างก

เวลา 22:00 น. ไนต์คลับROCK “เฮ้ไอ้เสือ! มึงมานั่งดื่มเหล้าอะไรอยู่ตรงนี้วะเนี่ย!” เมธัสหันกลับไปมองคนที่นั่งลงเคียงข้าง ฝ่ามือหนาใหญ่ตบบ่าทักทายด้วยควาสนิทสนม “มาได้แล้วเหรอ นึกว่าวันนี้จะไม่เข้ามาดูร้านแล้วซะอีกนะบอส” “ตอนแรกก็ว่าจะไม่มา แต่พอเด็กที่ร้านโทรไปบอกว่ามึงมานั่งรอกูก็เลยรีบมาเนี่ย เป็นอะไรฮะ ทำตัวเหมือนคนอกหัก มึงกลับมาจากอเมริกาเป็นเดือน ๆ เพิ่งจะนึกถึงกูว่างั้น?” เมธัสหันกลับไปสนใจแก้วน้ำสีอำพันในมือต่อ กระดกลงคอจนหมด ก่อนจะสั่งแก้วใหม่มาเพิ่มให้กับคนที่เพิ่งมาถึงด้วยอีกหนึ่งแก้ว “เซ็งว่ะ รู้สึกอกหักทั้งที่กูกับเขายังไม่ได้มีสถานะที่ชัดเจนต่อกันเลย แต่กูชอบเขา พยายามตามจีบทอดสะพานหาตั้งสองสามเดือนแล้ว” “ใคร ใครทำมึงอกหัก สาวไทยหรือสาวนอก?” “สาวไทยนี่แหละ เพิ่งจะได้เจอกันเมื่อไม่นานมานี้เอง สวยนะเว้ย นิสัยดี น่ารัก เข้าถึงยากนิดหน่อยแต่ก็พอเข้าใจเขาแหละ เพราะชีวิตเขาผ่านอะไรมาตั้งมากมาย” “ขนาดว่าเพิ่งเจอมึงยังเข้าอกเข้าใจเขาขนาดนี้ แล้วทำไมเขาไม่ไปต่อกับมึง เขามีผัวอยู่แล้วหรือเปล่า?” เมธัสหันหน้ามามองรัชวินอีกครั้ง พร้อมกับยกแก้วในมือขึ้

ภายในห้องน้ำบริษัท รัญชิดาเข้ามาหลบอยู่ในนี้นานนับ 10 นาทีแล้ว ปล่อยให้อัยรารับหน้าของคุณหญิงพราวฟ้าอยู่ตามลำพัง ยังรู้สึกหวาดกลัวกับสายตาของนางที่จ้องมองมาเมื่อก่อนหน้า ในขณะที่จิตใจกำลังล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เสียงประตูห้องน้ำก็ถูกผลักเข้ามา พร้อมกับร่างของหญิงสูงวัยที่คุ้นหน้าคุ้นตา ประตูห้องน้ำถูกล็อคเอาไว้สนิท รัญชิดาที่มองเห็นจากกระจกเงาถึงกับต้องหันหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับดวงตาที่ดุกร้าวชวนให้ขนลุก “คุณหญิง” รัญชิดาถึงกับตัวสั่นขึ้นจนเก็บอาการไม่อยู่ “ฉันคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะรัญชิดา ทำไมเธอยังเสนอหน้ามาอยู่ที่นี่ในวันนี้ฮะ!” ดวงตาที่แข็งกระด้างจับจ้องมองหน้าเด็กสาวรุ่นลูกอย่างไม่พอใจ “หนูไม่ได้อยากมานะคะ หนูไม่ได้ไปยุ่งกับพี่ปัณณ์ หนูแค่มาฝึกงาน หนูขอเวลาอีกแค่ไม่กี่เดือนแค่นั้นค่ะคุณหญิง” “ครั้งที่แล้วฉันให้โอกาสแกเลือกแล้วนะรัญชิดา ยังจำได้ใช่ไหมว่าข้อแรกที่แกเลือกแล้วแกจะไม่ได้สิทธิ์นั้นอีก แต่มันจะเหลือข้อ 2 และข้อ 3 ให้เลือกเท่านั้น!” รัญชิดาถึงกับพนมมือยกมือขึ้นไหว้ ขอร้องคนตรงหน้าให้เห็นใจและเมตตาเธออีกสักครั้ง “คุณหญิงคะ หนูสาบานว่าหนูจะไม่ย