Semua Bab เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Bab 101 - Bab 110

“มันเกิดอะไรขึ้นน่ะรัญ ใครทำอะไรเธอ มีปัญหาอะไรกับใครหรือเปล่า?” อัยราช่วยเช็ดทำความสะอาดแผลที่หน้าผากให้อย่างเบามือ ก่อนจะปกปิดแผลด้วยพลาสเตอร์ยี่ห้อดี “แม่คุณปัณณ์ค่ะ” “ฮะ!! จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง คุณหญิงจะทำแบบนั้นกับเธอทำไมรัญอย่าพูดมั่ว ๆ นะ” รัญชิดาจ้องมองหน้าอัยราทั้งน้ำตา พยายามขับไล่ไม่ให้มันรินไหลออกมามากกว่าที่มีอยู่ “จริงค่ะ รัญพูดความจริง รัญกับคุณปัณณ์เราเคยคบกันเป็นแฟนมาก่อน คุณหญิงเขาไม่พอใจที่รัญกลับเข้ามาวุ่นวายใกล้ลูกชายเขา” “ฮะ!!! เพราะแบบนี้ใช่ไหมบอสถึงชอบแกล้งเธอ ทำไม่ดีกับเธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าเลย พี่ก็ว่าทำไมบอสทำตัวแปลก ๆ ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มันเพราะแบบนี้นี่เอง!” “เราจบความสัมพันธ์กันแบบไม่สวยเท่าไหร่ค่ะ เขาเลยไม่ชอบที่จะเห็นหน้ารัญอีก แต่ช่างมันเถอะ มันผ่านมานานมากแล้ว รัญไม่ควรพูดถึงมันอีก” อัยราจ้องมองใบหน้าที่ดูเศร้าด้วยความเข้าใจ อยากถามมากกว่านี้แต่ก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวที่รัญชิดาอาจจะพูดไม่ได้ ไม่อยากให้ต้องอึดอัดใจไปมากกว่านี้อีก ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาจะสามเดือน รัญชิดาทำงานดี เป็นคนขยันและตั้งใจ เจ้านายของเธอ

บ้านคุณหญิงพราวฟ้า ปัณณวิชญ์เดินเข้ามาภายในบ้านด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม มีเรื่องอยากจะถามมารดากับสิ่งที่มันเกิดขึ้นในวันนี้ พอคุณหญิงพราวฟ้ามองเห็นลูกชายเดินเข้ามานั่งลงเคียงข้าง นางถึงกับมองค้อนแรงด้วยความไม่พอใจ “แกมาก็ดีแล้ว แกรู้ไหมว่านังผู้หญิงคนนั้นมันทำอะไรกับแม่แกบ้าง ดูนี่เลย!” นางถึงกับยื่นแก้มที่เป็นรอยแดงของฝ่ามือให้กับลูกชายได้เห็น ปัณณวิชญ์ถึงกับทำหน้างุนงงมารดาของเขาก็ถูกทำร้ายด้วยเช่นกันหรือนี่ “ใครทำร้ายแม่เหรอครับ?” “ยังมีหน้าจะมาถามฉันอีกนะ ที่แกมาที่นี่ไม่ใช่ว่าแกจะมาต่อว่าฉันหรือไงที่ฉันไปทำร้ายนังผู้หญิงคนนั้น” “แล้วแม่ทำจริงหรือเปล่าครับ ทำไมสภาพเขาถึงสะบักสะบอมมากขนาดนั้น” “ฉันทำจริงฉันไม่ปฏิเสธ แต่เพราะมันทำฉันก่อนฉันก็เลยปกป้องตัวเองไง เกิดเมื่อวานแต่มันไม่เห็นหัวฉันเลย ใครจะไปยอมมันฮะ!” ปัณณวิชญ์รู้สึกสับสนขึ้นมาเล็กน้อย ตอนแรกคิดว่าจะมาเอาเรื่องมารดาสุดฤทธิ์ แต่พอมาเห็นแม่เจ็บแบบนี้เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี “มันออดอ้อนอะไรแก มันไปฟ้องอะไรแกฮะ มันบอกว่าฉันทำมันก่อนงั้นสิ แล้วแกก็เชื่อมันใช่ไหมล่ะ?” ปัณณวิชญ์จับจ้องมองหน้าผู้เป็นแม

“เออ กูอยู่กับรัญชิดาแล้วจะทำไมฮะไอ้บอส?” “มึงอย่ารังแกน้องมันมากสิวะ ไม่ใช่มึงเอาความโกรธเกลียดไปลงที่น้องมันหมดแล้วนะเว้ย อดีตมันก็คืออดีตไหม ปัจจุบันมึงควรปล่อยเขาไปนะปัณณ์ มึงก็จะแต่งงานแล้วมึงไม่ควรทำแบบนี้เลย” “มึงเป็นแค่เพื่อนนะ ขนาดแม่กูยังห้ามกูไม่ได้เลยแล้วมึงเป็นใครวะ!” ปัณณวิชญ์อารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ไม่ได้อยากทะเลาะกับเพื่อนรักเรื่องของรัญชิดาเลยสักนิด แต่เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมาก้าวก่ายกับสิ่งที่เขาทำและตัดสินใจแล้วก็เท่านั้น “กูแค่สงสารน้องรัญอ่ะดิ กูไปรู้อะไรดี ๆ มาด้วยนะ กูว่ามึงควรต้องรู้เรื่องนี้ไอ้ปัณณ์” “เรื่อง?” “กูจะพูดถ้ามึงออกมาข้างนอกหากูตอนนี้ มันไม่สะดวกจะคุยทางโทรศัพท์จริง ๆ จะพาน้องรัญมาด้วยก็ได้นะกูไม่ว่า” “เออกูไป แต่เขาคงไม่ได้ไป นอนหลับไปแล้ว ที่เดิมใช่ไหมเดี๋ยวกูไปตอนนี้เลย” ทันทีที่วางสายโทรศัพท์เสร็จ ปัณณวิชญ์ก็เดินกลับเข้าไปภายในห้องเปลี่ยนชุดใหม่จนเรียบร้อยและเดินออกจากห้องพักไปอย่างเงียบ ๆ ไนต์คลับ ห้องทำงานที่อยู่ชั้น 2 ของร้าน ปัณณวิชญ์รีบเดินขึ้นไปข้างบนนั้นทันทีที่มาถึง เพราะสนิทคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีจึงทำ

“ถึงถามไปก็ทะเลาะกันเปล่า ๆ ค่ะ คุณหญิงไม่ได้ผิดอะไร คนที่ผิดมันคือรัญทั้งนั้น จะมาคาดคั้นเอาความจริงทำไมคะ พี่ไปรู้อะไรมา ใครมาบอกอะไรงั้นเหรอ” “รู้ทุกอย่างที่มันเคยเกิดขึ้นกับรัญ เด็กที่แท้งไปคือลูกของเราใช่ไหม ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น วันที่รัญหายไปสองสามคืน รัญนอนอยู่โรงพยาบาลไม่ใช่ไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นอย่างที่พี่เข้าใจ ทำไมถึงปล่อยให้พี่เข้าใจผิดแบบนี้นะรัญ ทำไมรัญไม่บอกความจริงพี่ตั้งแต่ตอนนั้น” “มันเอาอะไรกลับคืนมาไม่ได้หรอกค่ะ มันเกิดขึ้นไปแล้ว รัญเสียเขาไปแล้ว” เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของรัญชิดาก็ดังขึ้นให้ได้ยินอีกหน เธอนั่งกอดเข่าซบหน้าลงกอดปลอบตัวเองเหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอด ปัณณวิชญ์รีบขยับเข้าไปใกล้โอบกอดปลอบเธอร้องไห้ไปด้วยกัน เขาเข้าใจความรู้สึกของรัญชิดาดี เพราะขนาดว่าเขารับรู้เพียงเท่านี้เขายังรู้สึกเจ็บปวดมากไม่ต่างกันเลย แล้วเธอที่ต้องทนทุกข์กับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่แรก ภาพวันสุดท้ายที่มีปากเสียงกันก็หวนกลับมาในห้วงของความรู้สึกผิดอีกครั้ง ฝ่ามือหนากอบกุมใบหน้าสวยหวานที่เปื้อนหยาดน้ำตาให้หันมามองจ้องหน้าเขา พร้อมกับริมฝีปากหนาบรรจงจูบซับแก้มนวลทั้งส

“ตอนแรกฉันไม่ได้ตั้งใจนิ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันท้อง ถ้าฉันรู้ฉันจะทำมันไหมล่ะ! มันไม่ใช่ความผิดฉันทั้งหมดแกอย่ามาว่าฉันนะปัณณ์! จะเสียใจไปให้มันได้อะไร เดี๋ยวพอแกแต่งงานกับหนูขวัญไปแกก็จะมีลูก มีครอบครัวใหม่ที่สมบูรณ์แล้ว อดีตก็คืออดีตแกอย่าไปรื้อฟื้นอย่าใส่ใจ เมียเก่าแกก็ด้วย ของเก่าก็คือของเก่า ทุกวันนี้แกมีของใหม่ของดีอยู่กับตัว มองไปข้างหน้าสิ ฉันหวังดีกับแกมากแค่ไหน ทำทุกอย่างก็เพื่อแกทั้งนั้น ไม่มีใครรักแกมากเท่าฉันอีกแล้วปัณณ!” ปัณณวิชญ์พยายามลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ามารดาอีกครั้ง ฝ่ามือยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาของตัวเองออก “ผมไม่แต่งแล้ว ผมจะยกเลิกงานแต่งและบอกเลิกขวัญชนก!” “ไม่ได้นะ แกจะทำแบบนั้นไม่ได้ฉันไม่ยอม หนูขวัญเพียบพร้อม เป็นคนดี น่ารัก อย่าตาถั่วเชียวนะปัณณ์!” “ผมพูดจริง ผมไม่ได้รักขวัญ ผมรักรัญ ผมอยากอยู่กับรัญ ผมต้องการรัญคนเดียว แม่เข้าใจไหมครับ ผมรักรัญชิดา!” เพียะ เพียะ! ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงฝ่ามือที่ตกกระทบ รอยฝ่ามือบนหน้าเล่นเอาหน้าชาไปทั้งแถบ เขาลูบแก้มสากของตัวเองไปมาเบา ๆ “ฉันเป็นแม่แกนะตาปัณณ์ แกจะมาขึ้นเสียงใส่ฉันไม่ได้! แกจะยกเลิกงานแต่งกะทันหันไม่ได้!