All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 71 - Chapter 80

ไม่ถึง 5 นาทีประตูห้องทำงานของท่านประธานใหญ่ก็ถูกเคาะเบา ๆ ก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินเข้าไปภายในห้องทำงานที่ใหญ่โตหรูหราสมฐานะ “บอสคะ อัยพาน้องนักศึกษาฝึกงานใหม่มารายงานตัวค่ะ” ปัณณวิชญ์ละสายตาออกจากเอกสารที่อ่าน จับจ้องมองเลขาตรงหน้า ก่อนที่จะมองไปยังนักศึกษาสาวที่กำลังยืนก้มหน้าไม่กล้าสบหน้ามองตาเขาอยู่ “รัญ ไม่สวัสดีบอสหน่อยเหรอ มัวแต่ก้มหน้าอยู่นั่นแหละ” รัญชิดาพนมมือยกขึ้นไหว้คนตรงหน้าอย่างจำยอม ก่อนจะค่อย ๆ แหงนเงยหน้าขึ้นจ้องมองหน้าเขาด้วยสายตาที่หวั่นกลัว ปัณณวิชญ์นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ เขาไม่คิดว่านักศึกษาฝึกงานจะเป็นอดีตผู้หญิงที่เคยทำให้เขาเจ็บปวดปางตายมาแล้วเมื่อสามปีก่อน น้ำเสียงที่ฟังดูสั่นสะท้านพยายามถามกลับ ทั้งที่ไม่ได้หันหลังกลับมามองหน้าเขาเลยสักนิด พยายามจะไม่ร้องไห้เสียใจให้เขาต้องสมเพชไปมากกว่านี้อีกแล้ว เขาไม่ผิดที่จะเปลี่ยนไปทั้งคำพูดและการกระทำ เพราะทุกสิ่งอย่างเธอเป็นคนเริ่มก่อนทั้งนั้น “คนนี้เหรอนักศึกษาฝึกงาน” “ค่ะบอส ชื่อรัญชิดาค่ะ” “ไม่รู้หรือยังไงว่าบริษัทเราไม่รับพนักงานที่ไม่ซื่อสัตย์มาร่วมงานด้วย” ดวงตากลมโตคู่สวยของรัญชิดาจับจ้องมองใบหน้าค

“นี่มันแค่เริ่มต้นนะรัญชิดา” รอยยิ้มร้ายก็ปรากฏให้ได้เห็นอีกครั้งเมื่อเธอหายลับสายตาไปแล้ว หน้าห้องทำงาน หลังจากที่ไปอาเจียนออกแทบหมดไส้หมดพุงมา รัญชิดาก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง “เป็นอะไรน่ะรัญ เมื่อกี้เห็นรีบวิ่งออกจากห้องทำงานบอสไวลิ่วเลยนะ” “ไปอาเจียนมาค่ะ คุณปัณณ์ให้รัญดื่มกาแฟทุกแก้วที่เอาเข้าไปให้ หัวใจมันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะเลยค่ะพี่อัย รัญไม่เคยดื่มมันเหมือนจะตาย” รัญชิดาบอกด้วยสีหน้าเศร้าและเหนื่อยอ่อน “ตายจริง! บอสเล่นอะไรเนี่ย ปกติไม่เป็นแบบนี้นะ แค่กาแฟดำก็ดื่มได้แล้ว ดื่มทุกวันด้วย มันใช่ตั้งแต่แก้วแรกแล้วนะรัญ” ทำเอาเลขาคู่ใจเจ้านายมานานร่วมสิบปีถึงกับงวยงงกับคำบอกเล่าของสาวรุ่นน้อง ปัณณวิชญ์คงอยากแกล้งเธอสินะแบบนี้ ช่างเถอะถ้ามันคือความสุขของเขาเธอก็จะยอม เขาอยากเอาคืนยังไงก็ได้ ได้ทุกอย่างเธอจะไม่โกรธหรือเกลียดเขา “รัญเดี๋ยวก่อนเที่ยงสักสิบนาทีเตรียมจานกับช้อนเข้าไปไว้ในห้องทำงานบอสหน่อยนะ จานสามใบ ถ้วยสองใบ พอดีแฟนบอสจะมาทานข้าวเที่ยงที่นี่ด้วย” ‘แฟนงั้นเหรอ ปัณณวิชญ์มีแฟนใหม่ไปแล้วจริง ๆ สินะ เขามูฟออนไปไกลแล้ว เธอควรจะดีใจกับเขาสิถึ

วันที่ 2 ของการทำงาน หลังจากที่เมื่อคืนนอนร้องไห้จนเกือบรุ่งสาง แต่ต้องมาทำงานในเช้าวันนี้ ดวงตาของรัญชิดายังคงมีร่องรอยบวมแดงให้ได้เห็น แม้เธอจะพยายามปกปิดด้วยเมคอัพมาอย่างดีแล้วก็ตาม แต่เพราะมันคือหน้าที่และสิ่งที่ต้องทำให้ดีที่สุดในตอนนี้ เธอจะไม่ยอมแพ้เพียงหัวใจมันไม่เข้มแข็งเพราะลืมเขาไม่ได้แบบนี้หรอก การที่ได้มาเห็นมารับรู้อาจจะทำให้ความรู้สึกของเธอด้านชาจนมันทำใจได้เร็วยิ่งขึ้น “ใครเป็นคนจัดเรียงเอกสารนี้ ไม่ได้เรื่อง!” แฟ้มเอกสารในมือของปัณณวิชญ์ถูกจับโยนเขวี้ยงใส่หน้าของรัญชิดาอย่างแรง ก่อนจะร่วงหล่นลงกับพื้น หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งอึ้งรองรับกับอารมณ์ที่กำลังโมโหด้วยความจำยอม “รัญเป็นคนจัดเรียงเองค่ะ” “ถ้าจะเรียงเอกสารแค่นี้ยังไม่ได้เรื่อง เธอจะไปทำอะไรได้ฮะรัญชิดา ถ้าไม่มีความสามารถอะไรขนาดนั้น จะเรียนให้เสียทุน เสียโอกาสคนอื่นเขาไปทำไม เธอไม่ควรมาฝึกงานที่นี่ด้วยซ้ำ พิจารณาตัวเองซะว่าตัวเองเหมาะที่จะมาทำให้คนอื่นเสียเวลาแบบนี้ด้วยหรือเปล่า” ดวงตาคมดุที่จ้องมองมา ทำให้รัญชิดารู้สึกเกรงกลัวกับสายตาคู่นั้นของเขามาก เธอถึงกลับต้องรีบหลบไม่กล้ามองสบตาเขาเลยในเวลานี้ “ขอ

“มันก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ พี่เข้าใจถูกต้องแล้ว” “เอากันมากี่ครั้งแล้ว รัญนอนกับพี่และมันพร้อมกันแบบนี้เหรอฮะ มันซ้ำรอยพี่ พี่ซ้ำรอยมัน แบบนี้เหรอวะรัญ มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ เหรอรัญ?” “ค่ะ รัญทำแบบนี้มาสักพักใหญ่ ๆ แล้ว พี่ปัณณ์รังเกียจรัญใช่ไหม” “พี่รักรัญมากขนาดนี้ ทำไมยังทำกับพี่ได้ลงคอวะ เห็นความรักของพี่เป็นของเล่นหรือไง ไหนบอกว่ารักพี่คนเดียว คนรักกันเขาทำแบบนี้เหรอ เขาทำกันแบบนี้เหรอรัญ!!” นาทีนั้นเขาถึงกับจับไหล่เล็กทั้งสองข้างเขย่าแรงหัวแทบหลุดออกจากบ่าด้วยความโมโห “ที่หายไปหลายวัน เพราะชู้ที่พามานอนด้วยนี้ใช่ไหม! หายไปอยู่ด้วยกันมา พี่เข้าใจถูกใช่ไหมรัญ!” “ใช่! เพราะรัญเบื่อพี่แล้ว รักที่มันน่าเบื่อ รัญอยากเจออะไรที่มันตื่นเต้นท้าทายกว่าไงคะ ที่หายไปก็เพราะรัญอยากมีความสุขกับคนที่ใช่กว่าและพี่เขาก็ดีกว่าพี่ปัณณ์หลายเท่า ดีกว่าทุกเรื่อง!” เพียะ! เพียะ! เสียงฝ่ามือตบใบหน้าสวยจนชาไปทั้งแถบ ณ.ตอนนั้นเขาหายใจแทบไม่ออกและพูดอะไรต่อไม่ได้เช่นเดียวกัน เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาลงไม้ลงมือกับเธอเพราะความโมโหและโกรธจัด “เสียแรงที่ฉันรัก เสียแรงที

แต่เรื่องนี้จะเป็นความลับตลอดไป เพราะถ้าไม่มีใครพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกก็จะไม่มีใครได้รู้เลย และนางก็เชื่อว่ารัญชิดาจะไม่กลับมาให้ลูกชายได้เห็นหน้าอีก เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ข้อเสนอที่นางยื่นให้ไปสามข้อ ครั้งต่อไปมันจะไม่ใช่ข้อแรกที่หญิงสาวเลือกแน่ ๆ เพราะครั้งแรกข้อแรกที่นางมีให้รัญชิดาได้ถูกใช้สิทธิ์นั้นไปแล้วเรียบร้อย แต่นางไม่ได้กลัวหรือหวั่นใจ เพราะสามปีที่ผ่านมาแล้วไม่เคยได้เห็นหน้าอีกฝ่ายเลย เพราะเจอกันครั้งสุดท้ายนางจัดหนักและจัดเต็มให้จนไม่มีวันลืมได้ลงเสียขนาดนั้นเพราะรัญชิดาคงเกรงกลัวกับชีวิตที่จะไม่ได้มีลมหายใจได้อยู่ดูโลกนี้ต่อ.... “แม่ แม่ครับ แม่” เสียงเรียกของลูกชายที่กำลังเขย่าแขนนางด้วย ทำเอาสติที่กำลังล่องลอยกลับคืนมาอยู่กับตัวอีกครั้ง “แม่เป็นอะไร คิดอะไรอยู่เหรอครับ เห็นนิ่งไปนานเชียว” “เปล่านิ แม่ก็แค่คิดว่าจะให้สินสอดฝั่งนั้นเท่าไหร่ดี จัดงานกี่วัน ต้องเชิญแขกกี่คน ลูกชายคนเดียวจะแต่งงานทั้งทีนะ แม่ต้องทุ่มสุดตัวเลยล่ะงานนี้” “แม่ดูจะตื่นเต้นมากเลยนะครับ ผมยังไม่ขอขวัญแต่งงานเลยนะ คงอีกหลายเดือน” “ยังไม่ขอก็รีบขอซะนะลูก หนูขวัญเหมาะสมกับลูกชายแม่ทุกประ