All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 111 - Chapter 120

สองหนุ่มสาวที่อยู่บนชั้นสิบเจ็ดกำลังนั่งพูดคุยกัน หนุ่มรูปงามแต่มีใจเป็นหญิงทำหน้าเศร้าเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากรัญชิดา เขาเห็นใจหญิงสาวไม่น้อย “กัส...เขากำลังขึ้นมาแล้ว” รัญชิดาตัวสั่นเทา พอถึงเวลาจริงหัวใจมันกลับไม่อยากทำแบบนั้นแล้ว “ว้าว มาเร็วกว่าที่คิด เขาคงรักเธอมากนะ” “ฉันต้องทำยังไงบ้าง ฉันกลัว” รัญชิดาร้อนรนจนทำตัวไม่ถูก “ทำตามที่ผมบอกก็พอนะแม่สาวน้อย” เขาเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองโยนลงพื้นจนเหลือเพียงแค่กางเกงในตัวเดียว “ถอดเสื้อผ้าสิ ไม่ต้องกลัวนะแม่สาวน้อย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เชื่อใจผม แล้วทุกอย่างจะไปได้ดี” ผู้ชายคนนั้นรีบช่วยรัญชิดาถอดเสื้อผ้า หญิงสาวรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าจะเคยเปลือยกายต่อหน้าปัณณวิชญ์บ่อย ๆ แต่ไม่เคยอายเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย “ไม่ต้องอาย ถ้ามัวแต่อายก็จบนะ เลือกเอาแม่สาวน้อย” “ค่ะ ๆ” รัญชิดายอมถอดจนเหลือเพียงชุดชั้นในที่ติดกาย “ถ้าอยากให้สมจริงต้องถอดให้หมดนะ” “ฉันอาย” รัญชิดาทำตัวแทบไม่ถูกในเวลานี้ “ไม่ทันแล้ว ถอดให้หมดเลย รีบขึ้นไปอยู่บนเตียงซะ” ผู้ชายคนคนนั้นรีบทำให้ผ้าปูเตียงยับย่น รัญชิดาจำใจถอดทุกอย่างออกโดยมีผ้าห่มปกป

“ฉันเป็นแม่แกนะปัณณ์ แกจะมาพูดกับฉันแบบนี้ไม่ได้!” “แล้วยังไงครับ เป็นแม่และความคิดของคนเป็นแม่มันต้องถูกทุกอย่างเหรอ ทำอะไรก็ไม่เคยผิดงั้นเหรอครับแม่?” “แต่ทุกอย่างที่ฉันทำลงไป เพราะฉันหวังดีกับแก ฉันรักแก แกเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านฉันก็อยากให้แกได้แต่สิ่งที่ดีที่สุด ฉันผิดมากงั้นสิฮะ?” “ครับผมเข้าใจ แต่ผมขอสักเรื่องเถอะนะแม่ เรื่องรัญกับผมขอให้มันเป็นแค่เรื่องของผมกับรัญจะได้ไหม แม่ฆ่าหลานตัวเองมาแล้วนะ แม่ฆ่าลูกผมตายมาแล้วนะ แม่ไม่เสียใจบ้างเหรอ นั่นหลานแม่ทั้งคนนะ” “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเรื่องนี้ฉันไม่ผิด ฉันไม่รู้ว่ามันท้อง ถ้าฉันรู้ว่ามันท้องฉันจะทำมันไหม” “นั่นแหละครับแม่ ไม่ว่าแม่จะรู้หรือไม่รู้ แต่แม่ก็ทำร้ายผม ทำร้ายเรามามากแล้ว ถ้าแม่ยังอยากเห็นผมเป็นลูกปล่อยให้ผมเลือกทางเดินของผมเองเถอะนะแม่ ผมอยากชดเชยให้รัญ ชีวิตเขาผ่านความทุกข์มามาก ผมจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขาก้าวผ่านความทุกข์แบบนั้นมาได้ยังไง ผมควรจะอยู่ข้างกายเขามากที่สุด แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น วันนี้ที่ผมมีโอกาส ผมก็อยากจะแก้ไข ผมอยากทำให้เขาเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด ผมไม่ได้ขอให้แม่มารักรัญนะ ผมแค่ขอ

“เป็นอะไรมึง อะไรติดคอเหรอครับเพื่อน?” รัชวินถามกลับทั้งที่รู้ดีว่าเพื่อนกำลังไม่ชอบใจที่รัญชิดาพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตาแบบนี้ “รัญ จะพูดอะไรต่อหน้าผู้ชายอื่น เห็นหัวผัวบ้างเถอะ พี่นั่งอยู่ตรงนี้เหมือนกับมานั่งฟังเมียจีบกับผู้ชายอื่นเลย ลำคาญหู” รัญชิดายิ้มพร้อมกับส่ายหน้าให้เบา ๆ “คุณปัณณ์อย่าเพิ่งนอยด์ผมนะครับ ผมไม่ได้อะไรกับรัญแล้ว ผมเห็นรัญเป็นน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นครับ อย่ามาหึงผมกับรัญเลย รัญเขารักคุณคนเดียว รักคุณมากและผมก็หวังว่าคุณจะไม่ทำให้น้องสาวผมคนนี้ต้องร้องไห้เสียใจอีก” เมธัสบอกด้วยสีหน้าที่จริงจัง เมื่อก่อนเขาอาจจะรู้สึกพิเศษกับรัญชิดามาก แต่วันนี้ที่เธอมีเจ้าของตัวจริงคอยอยู่เคียงข้าง เขาก็จะไม่วุ่นวายหรือทำให้เธอต้องรู้สึกอึดอัดใจอีก เขาอยากเป็นพี่ชายที่เธอเคารพรัก แม้ว่าความรักของเขามันจะมีให้ได้แค่นี้ก็ตามแต่ แต่รู้สึกดีใจมากที่ได้มารู้จักกับรัญชิดา “นั่นสิคะ รัญไม่ได้คิดอะไรกับพี่เสือซะหน่อย เราเป็นพี่เป็นน้องที่หวังดีต่อกันหรอกค่ะ พี่ปัณณ์คิดเองเออเองไปหมดเลยนะ” “ใครจะไปรู้ล่ะ ก็เห็นส่งดอกไม้ให้กันทุกวัน พอห้ามส่งดอกไม้ก็เปลี่ยนมารับส่ง

ขวัญชนกมาหาคุณหญิงพราวฟ้าที่บ้านคุณหญิงเล่าเรื่องทุกอย่างให้หญิงสาวรับรู้ ยกเว้นเรื่องที่นางบีบบังคับให้รัญชิดาออกไปจากชีวิตของปัณณวิชญ์เท่านั้นที่ยังเป็นความลับอยู่ “มิน่าล่ะ ปัณณ์ถึงได้มีสายตาที่คอยเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลา” ขวัญชนกเสียใจไม่น้อยที่รู้เรื่องอดีตของคนที่เธอรัก เธอรักเขาแต่จะมีสักวันไหนที่เขารักเธอตอบบ้าง “หนูขวัญต้องช่วยแม่นะ แม่กลัวตาปัณณ์จะกลับไปหายัยเด็กนั่นจริง ๆ” มันสายไปแล้วไม่ใช่หรืออย่างไร ปัณณวิชญ์กับรัญชิดาได้กลับมารักกันอีกครั้งแล้ว จะให้ไปแยกทั้งคู่ออกจากกันคงไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย “ขวัญรู้แบบนี้แล้วเหนื่อยใจค่ะคุณแม่ ปัณณ์เขาบอกเลิกขวัญ บอกขอยกเลิกการแต่งงานของเรา ขวัญก็ไม่รู้ว่าขวัญผิดอะไร” ขวัญชนกเอ่ยพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาอีกครั้งอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว “แต่ถ้าหนูยังรักปัณณ์อยู่ต้องแย่งเขามาให้ได้ ยัยเด็กนั่นทำให้ปัณณ์เจ็บปวดมาแล้ว แม่เชื่อว่าปัณณ์คงไม่ได้รักแม่นั่นร้อยเปอร์เซ็นต์แน่นอน” คุณหญิงพราวฟ้าก็กลัวไม่น้อย แต่หล่อนจะยอมไม่ได้จะให้ทั้งสองคนกลับมาคบหากันอีกครั้งไม่ได้เด็ดขาด “แต่ขวัญบอกเลิกปัณณ์ไปแล้วนะคะ” ในวันที่เธอร้องไห

“ผมเลือกแล้วนะขวัญ เราพูดกันรู้เรื่องแล้ว ขวัญควรเคารพการตัดสินใจของผมนะ ขวัญคงทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักขวัญได้หรอก จริงไหม” ดวงตาคมจ้องมองหน้า เขาเสียใจที่ทำให้เธอต้องผิดหวังเสียใจแบบนี้ แต่นี่มันเป็นเรื่องของหัวใจที่เขาไม่อาจจะทนฝืนได้อีกต่อไปแล้วเหมือนกัน “ปัณณ์พูดง่ายดีนะ เพราะตอนนี้ปัณณ์กำลังกลับไปรักกับเด็กนั่น ปัณณ์มีความสุขบนความทุกข์ของขวัญ” ปัณณวิชญ์จับจ้องมองใบหน้าสวยที่น้ำตาเอ่อล้นด้วยความเข้าใจ เขาเสียใจที่ให้ความหวังกับขวัญชนกไว้มาก แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อตอนนี้หัวใจเขาไปอยู่กับรัญชิดาหมดแล้ว เขาควรจะมีความสุขกับเธอให้สมกับที่สามปีที่พลาดไป “เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไงขวัญ ขวัญอยากให้ผมชดเชยความรู้สึกที่เสียไปยังไงบอกผมมาเลย ผมยินดีชดใช้ให้ทั้งหมด แต่อย่ามายุ่งกับผมและรัญก็พอ” “รักกันมากเลยนะคะ รักมากก็ดูแลกันให้ดี ยิ่งปัณณ์ไม่อยากให้ขวัญยุ่ง ขวัญยิ่งอยากจะยุ่ง!” ขวัญชนกเหมือนปาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ใส่ปัณณวิชญ์ก่อนลาจาก ก่อนจะเดินกระแทกเท้าหายออกจากห้องทำงานของเขาไป ปัณณวิชญ์ได้แต่มองตามด้วยความเหนื่อยใจ เข้าใจว่าขวัญชนกคงกำลังโกรธเลยพูดประชดออกมาแบบนั้น เว