Semua Bab เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Bab 131 - Bab 140

“อุ๊ย! อัยแค่หยอกเล่นหรอกค่ะบอสขา” อัยราหันไปมองรัญชิดาร้องขอความช่วยเหลืออีกครั้ง “พี่ปัณณ์มีอะไรหรือเปล่าคะ?” รัญชิดาถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับยิ้มหวานส่งให้ “คิดถึงเลยออกมาดูหน้าคนสวย” “โอ้ย....หวานไม่เกรงใจคนโสดแบบอัยบ้างเลยนะคะบอส” อัยราอดไม่ได้ที่จะแซวเจ้านายขึ้นอีกครั้ง ไม่ค่อยได้เห็นเจ้านายโมเมนต์นี้เท่าไหร่เลยรู้สึกไม่คุ้นชิน แต่ดูน่ารักจนทำให้รู้สึกเขินตามไปด้วย “รัญไปคุยกับพี่ในห้องหน่อยสิครับ ตรงนี้คุยไม่ถนัดเลย เบื่อคุณอัย” ดวงตาคมหันไปมองคาดโทษเลขาสาวแต่ไม่จริงจริงมาก อารมณ์เหมือนหยอกเอินอีกคนกลับเสียมากกว่า “แหม....กอดจูบลูบคลำต่อหน้าอัยก็ไม่ใครว่าบอสหรอกค่ะ อัยไม่เห็น ไม่เห็นจริง ๆ” อัยรายกฝ่ามือขึ้นปิดหน้าปิดตาแต่ทำนิ้วห่างชวนให้ตลกขบขันเป็นอย่างมาก “พี่อัยคะ แซวอะไรกันนะรัญไม่เห็นตลกด้วยเลย” รัญชิดาเขินอายจนทำตัวไม่ถูกแล้วในตอนนี้ “เดี๋ยวพอรัญฝึกงานเสร็จพี่จะให้รัญมาทำงานเลขาถาวร ส่วนคุณอัยผมคงต้องให้พักงานถาวร” “โห! บอสคะ ไม่ได้เลยค่ะ แบบนั้นไม่ใช่ไอเดียที่ดีเลยสักนิด ใครจะเลี้ยงลูกให้น้องรัญกันคะ ไม่ดี ๆ” ปัณณวิชญ์ได้แต่ส่ายหน้าไปมาเบา ๆ ย

หลายปีแล้ว ทั้งที่ตัวเขาเองก็มีคนที่รอคอยให้กลับมาหากันอยู่ แค่รอเวลา รอให้ถึงวันนั้น แล้วเขากับเธอก็คงจะได้กลายเป็นอดีตสำหรับกันและกัน แต่กรวิชญ์ยังคงเป็นห่วงรุจิรดามากในทุกเรื่อง ไม่รู้ว่าถ้าถึงวันนั้นที่ได้รับรู้ความจริงเข้า หญิงสาวจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเขาอีกต่อไปแล้ว จะให้จับปลาหลายมือก็คงไม่ได้ เพราะทั้งหัวใจที่มียังคงเป็นของคนที่จากกันเพื่อไปสานฝันให้กับชีวิตที่ดีในอนาคต และอีกไม่นานคนพิเศษของหัวใจคนนั้นคงจะกลับมาเมืองไทยอีกครั้ง เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่มีความสุขอยู่ร่วมกันอีกหน “ไปทานข้าวนอกบ้านหน่อยไหมดา เราอยู่ทานข้าวกันแต่ที่ห้องมาหลายวันแล้วนะ ไปเปลี่ยนบรรยากาศหน่อยก็น่าจะดีนะพี่ว่า” “ดี ดีที่สุดเลยพี่กร ดาอยากไปดูหนังด้วย เราไปดูหนังเข้าใหม่วันนี้กันนะ เพราะถ้าเกิดว่าดาได้เข้าทำงาน ดาก็ไม่รู้เลยว่าเราจะมีเวลาทำกิจกรรมร่วมกันได้มากน้อยแค่ไหน นะคะนะที่รักของดา” ทีท่าออดอ้อนเหมือนเด็กแบบนี้ ยิ่งทำให้กรวิชญ์ต้องส่ายหน้ายิ้มให้วันละหลายร้อยหน “ได้สิครับ พี่ตามใจดาทุกอย่างเลย” กรวิชญ์บีบแก้มขาวเนียนของหญิงสาวเล่นอย่างนึกมันเขี้ยว รุจิรดาเป็นคนช่างเอาอกเอาใจคนเก่

“อย่างน้อยผมก็ดีใจนะที่ยังมีคุณปริญอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ จะว่าไปคุณทำงานหนักมากกว่าผมซะอีก สิ้นปีนี้ผมควรจะให้โบนัสคุณได้ไปเที่ยวพักผ่อนต่างประเทศบ้างแล้วล่ะ” “โอ้โห!! จริงไหมครับเนี่ย! ผมอยากไปญี่ปุ่นสักเดือนพอดีเลย ถ้าไม่เป็นการรบกวนมาก อนุมัติให้ด้วยนะครับบอส” “ไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมต้องอนุมัติอยู่แล้ว เออนี่คุณปริญผมรบกวนอะไรอีกสักอย่างหนึ่งสิ” “มีอะไรให้รับใช้อีกครับคุณตรัย?” “พอดีผมอยากได้คอนโดใจกลางเมืองสักยูนิต ขอเป็นแบบสองห้องนอนนะครับ รบกวนคุณช่วยหาให้ด้วย เอาโลเคชั่นที่มีทุกอย่างครบครันสะดวกสบาย ส่วนเรื่องราคาผมไม่เกี่ยง” “คุณตรัยจะซื้อไปทำไมครับ อยู่บ้านหลังโตก็ดีแล้วนี่นา ยังไงก็ไม่มีใครอยู่ด้วยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?” จะให้บอกออกไปยังไงว่าเขาอยากซื้อเอาไว้เพื่อพักอาศัยอยู่กับคนรัก “ผมซื้อเอาไว้พักผ่อนเวลาเบื่อบ้านน่ะคุณปริญ คุณมีหน้าที่หาให้ผมไม่ใช่มาอยากรู้เรื่องของผมนะครับคุณทนาย” “อุ๊ปส์!!! ขอโทษครับบอส ผมนี่ชอบทำตัวเหมือนคุณท่านมากไปหน่อย อยู่ด้วยกันมานานครับ เลยติดนิสัยมาบ้างนิดหน่อย เดี๋ยวรีบจัดการให้เลยนะครับ” “ขอบคุณมากคุณปริญ ขอด่วนที่สุดเลย

“ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อยสิพี่กร ดาอยากได้รูปคู่ไปเป็นรูปภาพพักหน้าจอรูปใหม่” โทรศัพท์เครื่องละครึ่งแสนถูกหยิบยกขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของหญิงสาว ใบหน้าที่แนบชิดติดกัน รอยยิ้มกว้างที่ยิ้มอย่างมีความสุขโชว์ให้เห็น ก่อนที่นิ้วมือเรียวจะกดเซลฟี่ถ่ายภาพตามอิริยาบทที่อยากจะทำ เพราะนี่จะเป็นความทรงจำเดียวที่จะยังคงเก็บไว้ดูต่างหน้าได้ในเวลาที่คิดถึง ค่ำคืนที่เงียบสงัดของชายหาด ยังมีใครคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในความมืดที่ปกคลุม รุจิรดาออกมาจากห้องนอนของตนเอง หลังจากที่ร่วมกิจกรรมรักกับกรวิชญ์เสร็จ ชายคนรักของเธอนอนหลับสนิทไปก่อนแล้ว ส่วนตัวเธอเองก็ยังคงหัวใจว้าวุ่นจนนอนไม่หลับ อดคิดมากไม่ได้กับวันหนึ่งข้างหน้าที่จะไม่มีกรวิชญ์อยู่เคียงข้างกันอีกต่อไปแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่หดหู่ แค่คิดเธอก็ต้องน้ำตาไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ตรัยรัตน์ที่นอนไม่หลับ เขาจึงเดินออกจากห้องพักมารับลมทะเลเย็น ๆ ให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลาย เสียงคลื่นทะเลที่สาดกระทบฝั่งดัง ซ่า! ซ่า! ซ่า! ความเงียบและความมืดที่ปกคลุม ทำให้คนที่มาเที่ยวคนเดียวแบบเขารู้สึกเหงายิ่งนัก ร่างสูงยืนกอดอกกวาดสายตาจับจ้องมองพื้นที่โ

ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก สองหนุ่มสาวเดินตามกันออกไป จนกระทั่งไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของคุณป้าเลขาคนเก่าที่กำลังจัดเตรียมเอกสารการประชุมไว้รออยู่อย่างดูวุ่นวายนัก “ป้าสมรครับนี่รุจิรดา เลขาใหม่ของผมที่จะให้ป้าช่วยสอนงานเขาหน่อยวันนี้ ฝากด้วยนะครับ” “ได้ค่ะคุณตรัย เดี๋ยวป้าดูแลให้” “นี่ป้าสมรศรี คุณอยากรู้อะไรหรือไม่เข้าใจตรงไหนถามได้ทุกอย่างเลยนะ เพราะป้าแกอยู่ที่นี่มานาน รู้ทุกอย่างของงานที่ผมกับพ่อทำอยู่” “ค่ะคุณตรัย” หญิงสาวน้อมรับ ยิ้มให้กับหญิงสูงวัยตรงหน้าอย่างผูกมิตรก่อนเป็นอันดับแรก “เอากาแฟกับคุกกี้เข้าไปให้ด้วยนะ” สั่งงานจบตรัยรัตน์ก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงานใหญ่ ประตูห้องถูกปิดสนิทลงอีกครั้ง ทำเอาคุณป้าเลขาต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เฮ้อ...นึกว่าคุณตรัยจะเหวี่ยงแต่เช้าซะอีก” “มีอะไรให้ช่วยบ้างคะป้า” รู้สึกดีที่จะได้เรียนรู้งานจากคนมากประสบการณ์ระดับปรมาจารย์ขนาดนี้ “ชื่ออะไรนะเรา” “เรียกดาก็ได้ค่ะป้า” “งั้นดาก็ไปชงกาแฟให้คุมตรัยก่อนเลย กาแฟดำสองช้อนไม่ใส่น้ำตาล ห้องครัวอยู่ตรงนั้นจ้ะ” นางชี้มือไปยังห้องที่มีห้องประตูถูกปิดสนิทเอาไว้ รุจิรดาจ้องมองตามก่อนจ