Semua Bab เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Bab 121 - Bab 130

รัชวินขับรถมาส่งรัญชิดาถึงคอนโดที่พักและเดินขึ้นไปส่งบนห้องจนอีกคนเข้าห้องพักไป“ลิตาว่ารัญจะบอกเรื่องนี้กับไอ้ปัณณ์ไหม?”“คงบอกแหละค่ะ ใครจะอยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย แม่พี่ปัณณ์ใจร้ายมากนะพี่บอส พี่ปัณณ์ดีได้ใครลิตายังงงอยู่เลย”“แต่จะว่าไปพี่ก็พอเข้าใจคุณหญิงแม่แกนะ แกมีลูกชายคนเดียว เลี้ยงดูมาคนเดียวเพราะสามีเสียชีวิตตั้งแต่ปัณณวิชญ์ยังเด็ก หวงและห่วงจนลืมความสุขของลูก ไม่รู้จะสงสารใครก่อนดี”“แต่มันก็ต้องรู้จักแยกแยะไหมคะพี่บอส เลี้ยงลูกก็เลี้ยงได้แค่ตัว หัวใจลูกทำไมไม่ปล่อยให้ลูกทำตามใจตัวเองบ้าง จะเห็นแก่ตัวไปไหนล่ะ”ลลิตาพูดแล้วก็จะชักอารมณ์เสียอีกครั้งให้ได้เลย เพราะเห็นกับตาในสิ่งที่คุณหญิงพราวฟ้ากระทำกับเพื่อนสาวในอดีต ถ้าต้องมีซ้ำสองอีกครั้งชีวิตของรัญชิดาคงไม่รอดแน่ ๆทางด้านขวัญชนก หลังจากทิ้งรัญชิดาเผชิญหน้ากับคุณหญิงพราวฟ้าเสร็จ เธอก็กลับคิดไม่ตกตลอดทางที่จากมา จะถอยตอนนี้คงไม่ทันแล้ว ถ้าปัณณวิชญ์รู้เข้าคงไม่มีผลอะไร เพราะเขาก็คงโกรธเธออยู่แล้วปล่อยผ่านไปได้เลย หญิงสาวกดเบอร์โทรหาคุณหญิงพราวฟ้าเพื่อฟังเรื่องราวหลังจากที่เธอขับรถหนีมา“เป็นยังไงบ้างคะคุณแม่?” เพีย

เช้าของวันใหม่ ปัณณวิชญ์ออกจากคอนโดที่พัก ตรงดิ่งมาที่บ้านของมารดาโดยเร็ว ผู้เป็นแม่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่สวนมองจ้องลูกชายด้วยความสงสัย "ทำหน้าบึ้งตึงมาหาฉันอีกแล้ว แกมีอะไรอีกฮะตาปัณณ์" "ผมบอกแม่แล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ยุ่งกับรัญอีก ทำไมแม่ไม่ยอมเลิกลาครับ" "แกจะมาหาเรื่องฉันงั้นสิ! ฉันไปทำอะไรให้มัน ฉันยังไม่ได้เจอหน้ามันสักครั้งตั้งแต่วันนั้นที่บริษัท อย่ามาใส่ร้ายกันนะตาปัณณ์" นางยังคงลอยหน้าลอยตา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่แบบนั้นเช่นเดิม "แม่จะปฏิเสธยังไงก็ได้แต่ผมเชื่อคำพูดคนของผม แถมไอ้บอสมันยังบอกว่าไปรับรัญมาจากโกดังร้างนั้นจริง ๆ ผมแค่จะแวะมาบอกแม่ ถ้าแม่ไม่หยุดทำในสิ่งที่แม่คิด ผมกับแม่ขาดกันทั้งชีวิตแน่นอนครับ!" น้ำเสียงที่ดูมุ่งมั่นตอบกลับชัดถ้อยชัดคำ ทำเอาคุณหญิงพราวฟ้ามองจ้องหน้าลูกชายตาเขม็ง "แกขู่ฉันอีกแล้วนะ อยากเป็นลูกอกตัญญูขนาดนั้นก็เชิญเลย! หลงผู้หญิงจนไม่เอาแม่มันมีอยู่จริง" "ผมต้องเลือกปกป้องรัญครับแม่ ไม่ใช่เพราะผมอกตัญญูกับแม่นะ แต่ผมรักรัญ และตอนนี้รัญก็กำลังท้องลูกของผม หลานของแม่อยู่" "ฮะ!! อะไรนะ มันท้อง แกโง่ให้มันจับทำผัวง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไงฮะ ผู้หญ

“อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะคะ ขอร้องล่ะค่ะคุณหญิง” รัญชิดาคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่ทว่าคนตรงหน้ากลับแสยะยิ้มให้ได้เห็น “ไม่ได้! แกคิดว่าฉันจะใจอ่อนให้แกหรือไง แกคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันต้องมายืนอยู่ตรงนี้อีก ฉันจะไม่ปล่อยให้แกรอดพ้นไปอีกแน่นอนรัญชิดา” ฝ่ามือที่เริ่มเหี่ยวย่นแบมือรับปืนจากชายฉกรรจ์มาถือเอาไว้ ยิ่งทำให้สองเพื่อนซี้หวาดกลัวหนักกว่าเดิมอีกหลายเท่า “คุณหญิงคะ อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะคะ รัญกำลังท้อง คุณหญิงไม่สงสารหลานเหรอคะ?” เป็นลลิตาที่ร้องขอขึ้นมาบ้าง "หลานงั้นเหรอ ฮ่า ๆ ๆ หลานที่เกิดจากแม่ผู้หญิงคนนี้ฉันไม่นับหรอกนะ จะพูดอะไรก็รีบพูดเพราะฉันจะให้พวกแกได้พูดอีกไม่นาน ฉันเดินเส้นทางนี้มานาน ถ้ามีแกอยู่ชีวิตฉันไม่มีความสุขอย่างแน่นอน ตาปัณณ์ไม่เหมาะสมกับแกทุกประการ ฉันไม่อยากมีลูกสะใภ้แบบแก!” คุณหญิงพราวฟ้ายกปืนไปจ่อตรงหน้าผากของรัญชิดา “ฮือ ๆ หนูกลัวแล้ว หนูไม่ยุ่งกับพี่ปัณณ์แล้วก็ได้ อย่าฆ่าหนูเลยนะคะคุณหญิง" รัญชิดายกมือไหว้และพูดขอในสิ่งที่ตัวเองจะมีชีวิตรอด ออกจากตรงนี้ไปค่อยได้ก็ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน “มันสายไปแล้ว แกควรจะรู้ตัวเองนานแล้ว ไม่ใช่อยู่จนท้องป่อง

หลังจากที่ปัณณวิชญ์ได้รับโทรศัพท์จากรัชวิน เขารีบมุ่งหน้าไปหาทุกคนที่โรงพยาบาลในทันที เพิ่งจะรู้เรื่อง เพิ่งจะออกจากห้องประชุมเซ็นสัญญาธุรกิจและโทรศัพท์ดันชาร์ตแบตไว้ที่ห้องทำงาน กว่าจะรู้เรื่องก็เป็นคนสุดท้ายแล้วในเวลานี้ ร่างสูงวิ่งมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน เห็นรัญชิดานั่งกอดเข่าร้องไห้ เสื้อผ้าเปื้อนคราบเลือดสีแดงสด ผมเฝ้ายุ่งเหยิงจนไม่เป็นทรง ร่างบางสั่นสะท้านตามแรงสะอื้นไห้ ทำให้ปัณณวิชญ์ต้องรีบเดินเข้าไปโอบกอดปลอบขวัญ "รัญเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า?" "รัญไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ แต่ลิตาสิ ลิตาโดนแม่ของพี่ยิง ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ฮือ ฮือออ" ปัณณวิชญ์ไม่คิดว่ามารดาจะกล้าทำเรื่องถึงขนาดนี้ แค้นฝังหุ่นอะไรขนาดนั้นกับเพียงแค่เขาคบหากับรัญชิดาแค่นี้เองนะ ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ ทำไมถึงต้องมาทำเรื่องราวให้บานปลายไปกันใหญ่มากขนาดนี้ ทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ถ้ามีอะไรให้ต้องช่วยเขาก็คงช่วยไม่ไหว ไม่อยากเป็นคนอกตัญญู แต่ถ้าให้เลือกระหว่างแม่กับรัญชิดาและลูก เขาก็จะเลือกอย่างหลังแบบไม่ลังเล “ทำไมแม่ถึงได้เลือดเย็นขนาดนี้นะพี่ไม่เข้าใจ” ปัณณวิชญ์เอ่ยเสียงสั่น เจ็บปวดไม่น้อยที่รู้ว่าแม่ขอ

“ขวัญขอโทษนะ ขวัญแค่อยากทำตามสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ” เธอเลือกทางเดินผิดเอง แต่จะไม่เสียใจที่ตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกต้องเช่นนี้ “ขวัญร่วมมือกับแม่ผมด้วยหรือเปล่า?” เสียงทุ้มถามเพราะยังไม่รู้ความแน่ชัด แต่คำพูดของเธอทำให้ต้องคิดไปแบบนั้น “อย่าพูดว่าร่วมมือสิ ขวัญกำลังถูกแม่แกหลอกใช้ต่างหาก” คุณชาติชายตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจมาก จ้องมองหน้าปัณณวิชญ์ที่เขาเคยเอ็นดูและอยากได้มาเป็นลูกเขย “แล้วขวัญพูดอะไรกับตำรวจไปบ้าง?” ปัณณวิชญ์ถามขึ้นอีกครั้ง “ขวัญพูดตามที่รู้มาค่ะ ให้เป็นหน้าที่ของตำรวจต่อไปเถอะ เอ่อ...ขอตัวนะคะปัณณ์ ต่อจากนี้ไปพวกเราสองคนตัดขาดกันถาวรแล้วนะคะ อย่าได้หวนกลับมาพบเจอกันอีกเลย” ขวัญชนกจำใจยอมปล่อยให้ปัณณวิชญ์ได้เดินในเส้นทางที่เขาเลือก เพราะหัวใจเขาไม่ได้มีเธอตั้งแต่ต้น คงเป็นเธอคนเดียวที่มามัวเสียเวลากับเขาอยู่แบบนี้ “ขวัญรู้ใช่ไหมว่าแม่ของผมอยู่ที่ไหน?” ปัณณวิชญ์จ้องมองตาเขม็งขวัญชนกรีบหลบหน้าพร้อมแกะมือที่จับเธออยู่ให้ออกห่างอย่างเร็ว “ปล่อยมือจากขวัญเดี๋ยวนี้นะ” คุณชาติชายเข้ามาแทรกกลาง ก่อนจะแกะมือปัณณวิชญ์ให้ออกจากลูกสาวของตัวเอง “ขวัญพูดไปหมดแล้ว