All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 141 - Chapter 150

ในระหว่างที่นั่งรอตรัยรัตน์ไปเข้าห้องน้ำ รุจิรดาก็นั่งดื่มน้ำอัดลมของตัวเอง สอดส่ายสายตาจ้องมองบรรยากาศไปโดยรอบ จนกระทั่งสายตาไม่รักดีปะทะเข้ากับชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยเข้า เขากำลังมีสาวสวยหน้าหวานอีกคนซบอกออดอ้อนฉอเราะอย่างคู่รัก ทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกเจ็บปวด และเต้นระส่ำแทบไม่เป็นจังหวะขึ้นอีกครั้ง คนรักของกรวิชญ์กลับมาแล้ว อ้อมกอดที่อีกคนเคยมอบให้กับตน ตอนนี้กลับมีตัวจริงของเขามายึดคืนมันไปแล้วสินะ รอยยิ้มและริมฝีปากที่เคยหอมดอมดมกัน ตอนนี้กำลังดอมดมหยอกเย้ากับตัวจริงของหัวใจเขาอยู่ แม้จะรับรู้ความจริงมาทั้งหมดแล้ว แต่ไม่เคยคิดฝันเลยสักนิดว่าจะได้มาเห็นภาพบาดตาบาดหัวใจเช่นนี้ต่อหน้าอย่างจัง หยดน้ำใสที่มันไหลท่วมดวงตาคู่สวยคือความอ่อนแอที่ปกปิดเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เจ็บไหนเล่าจะเท่าเห็นคนที่ตนรักอยู่กับคนรักที่ควรคู่ คนที่เขารักหมดทั้งหัวใจ ฝ่ามือเรียวเล็กยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออกจนหมดเกลี้ยง แก้วไวน์ที่วางอยู่ตรงหน้าถูกสาดเทลงคอรวดเดียวจนไม่เหลือ ขวดไวน์แดงที่ยังคงมีอยู่ครึ่งก็ถูกเทลงใส่ในแก้วจนเกือบเต็ม ก่อนจะยกดื่มลงคอเหมือนกับน้ำเปล่าที่ไม่รู้รสชาติ สายตาคู่สวยจับจ้องมองคู่รั

ตรัยรัตน์ลืมตาตื่นขึ้นเป็นเวลาเกือบจะเจ็ดโมงเช้าแล้ว ที่นอนนุ่มข้างกายทำไมดูว่างเปล่านักนะ ความเย็นเฉียบของที่ว่างข้างกายที่ปรากฏ บ่งบอกได้ว่าอีกคนคงลุกออกจากตรงนี้ไปนานมากแล้ว ไปไหนกัน แล้วทำไมไม่รู้จักปลุกคนข้างกายบ้าง ความยับย่นของที่นอน ทำให้ตรัยรัตน์มองแล้วต้องยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ เมื่อคืนเขาก็เมาไม่ต่างจากรุจิรดานักหรอก แต่ก็รู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตัวเองรังแกหญิงสาวแบบไหนบ้าง ท่าไหนบ้าง เสียงครวญที่หวานหูยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทไม่อาจลืมเลือนได้เลยสักนิด “ป้าแจ่ม เห็นเพื่อนที่ผมพามานอนบ้านเมื่อคืนนี้ไหมครับ?” “อ๋อ ผู้หญิงหน้าสวยหวานคนนั้นเหรอคะ เธอกลับไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วล่ะค่ะคุณตรัย ป้าเดินออกมาเปิดประตูบ้านตอนตีห้าครึ่ง คุณเขาก็เลยขอตัวกลับ นี่เมื่อคืนไปดื่มเมากันมาเหรอคะ ป้าได้กลิ่นไวน์เต็มเสื้อคุณคนนั้นเลย” “สังสรรค์หลังเลิกงานกันนิดหน่อยครับป้า เขาเป็นเลขาคนใหม่ของผม ผมเลยชวนไปเลี้ยงฉลองด้วยกัน” “หน้าตาจิ้มลิ้ม หน้าหวาน น่ารักน่าเอ็นดูเชียวค่ะ ป้าเห็นยังนึกเอ็นดูมากเลยนะ ป้ายังคิดว่าคุณตรัยแอบกินเขาเรียบร้อยแล้วแน่ ๆ เลย” ตรัยรัตน์ถึงกับสำลักน้

“เอาแบบนั้นก็ได้ เมมีเบอร์โทรศัพท์ไทยหรือยัง เอามาให้พี่หน่อยสิ เดี๋ยวเสร็จงานพี่จะรีบโทรหา” เมธาวีรับเอาโทรศัพท์ที่ตรัยรัตน์ยื่นให้ตรงหน้า กดเบอร์โทรของตัวเองใส่ให้กับเขา ตรัยรัตน์จึงถือโอกาสก้มลงหอมแก้มนวลของคนรักต่อหน้าต่อตาเลขาสาวอย่างไม่อายอีกครั้ง “บ้า... พี่ตรัยอ่าที่นี่ประเทศไทย ไม่ใช่อเมริกานะ อายคุณคนนั้นเธอบ้างสิคะ” ตรัยรัตน์ปรายตาไปมองรุจิรดาอีกครั้ง คนตัวเล็กที่นั่งจ้องมองกันอยู่ถึงกับรีบหลบสายตาคมที่จ้องมองแทบไม่ทัน “เขาไม่ถือหรอก ก็พี่คิดเมนี่นา ห้าหกเดือนแล้วยังไม่ได้เจอกันเลยนะ ถ้าเสร็จงานแล้วพี่โทรหานะครับ” “ค่ะ งั้นเมขอขึ้นไปหาเพื่อนก่อนนะ พี่ตรัยตั้งใจทำงานด้วยล่ะ” “หอมแก้มพี่บ้าง อยากได้กำลังใจ” “บ้า ไม่เอาหรอก” ตรัยรัตน์จึงถือโอกาสขโมยหอมแก้มแฟนสาวแรง ๆ อีกครั้ง ทำให้อีกคนต้องรีบผลักใบหน้าหล่อนั้นให้ออกห่าง เมธาวีเดินไปยังประตูทางขึ้นลิฟต์ ตรัยรัตน์ก็ยืนยิ้มโบกมือลาอย่างอาลัยอาวรณ์เสียเหลือเกิน ไม่น่าเจอเซอร์ไพรซ์ตอนมาทำงานเลย ไม่อย่างนั้นคงได้นอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงให้หายคิดถึงแล้ว ชายหนุ่มนั่งลงข้างกายกับเลขาด้วยอารมณ์ที่ดีมากจนผิดปกติ รุจิรดาหั

คำโกหกของคนเจ้าชู้สินะ ไม่ใช่พ่อหรอกที่โทรตาม คงจะเป็นกรวิชญ์เสียมากกว่า แล้วทำไมครอบครัวเธอคนนั้นจะไม่รู้ ถ้ากรวิชญ์วางแผนว่าจะแต่งงานกันหลังจากที่เรียนจบมา บางทีเธอก็รู้สึกสงสารตรัยรัตน์ที่ยอมหลับหูหลับตาเชื่อคำลวงพวกนี้ได้ “คุณตรัยก็เลยหงุดหงิดอารมณ์เสีย” “ใช่ ผมแค่พากันไปกินข้าว ยังไม่สมกับความคิดถึงที่ได้เจอหน้ากันเลยนะ คุณว่าผมควรต้องทำยังไงดี ผมชวนออกมาพักด้วยกันข้างนอกเมก็ไม่ยอม บอกว่าพ่อไม่อนุญาตแน่ ๆ” “บางทีคุณเมธาวีคงกำลังมีเรื่องปิดบังคุณตรัยอยู่หรือเปล่าคะ” “ไม่หรอก เมไม่ใช่คนที่ชอบโกหก เขาไม่เคยโกหกผมเลยนะ มีอะไรก็บอกตลอด” ดูมั่นอกมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอคุณตรัยรัตน์ “แต่คุณเมธาวีเธอก็ไม่ใช่เด็กติดพ่อแล้วนี่คะ พ่อเธอกล้าส่งไปเรียนถึงต่างประเทศได้ ฉันว่าถ้าคุณเมธาวีจะแยกออกมาอยู่ข้างนอกก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เหตุผลที่เขาบอกคุณอาจจะไม่จริงหรือเปล่าล่ะคะ” ที่รุจิรดาพูดมาก็มีเหตุผลอยู่ไม่น้อย แต่เขาไม่อยากระแวงคนรักเลยสักนิด คิดมาตลอดว่าตัวเองรู้จักนิสัยของเมธาวีดีกว่าใคร “เมจะโกหกผมทำไมกันล่ะ ผมกับเมรักกันมากเลยนะ” “ไม่รู้สิคะ ฉันไม่ใช่เขา ตอบอะไรแทนไม่ได้หรอก

“เราสองคนว่าจะออกไปฉลองนอกบ้านกันต่อครับพ่อ คงกลับไปนอนที่คอนโดกันเหมือนเดิม มันสะดวกกับผมมากกว่า เพราะพรุ่งนี้ผมก็ต้องเข้าบริษัทไปทำงานแต่เช้า” “เอาเถอะ ๆ ตามใจวัยรุ่นเขานั่นแหละ งั้นพ่อขอตัวขึ้นบ้านไปเอนหลังก่อนนะ นั่งนาน ๆ มันปวดเมื่อยไปหมดเลย” “เมพาขึ้นไปส่งคะคุณพ่อ” หญิงสาวรีบขันอาสาอย่างไม่รอช้า จับจูงโอบรอบเอวของคุณทรงพล เดินนำพาขึ้นไปส่งยังห้องนอนด้วยตัวเอง กรวิชญ์มองตามหลังของคนรักและบิดาอย่างรู้สึกดีมาก เขาเลือกไม่ผิดที่จะลงเอยชีวิตคู่กับเมธาวี ทั้งน่ารักและนิสัยดีเอาใจเก่งขนาดนี้ จะไม่ให้เขารักมากได้อย่างไรกัน กรวิชญ์นั่งรอคนรักอยู่ภายในห้องโถงของบ้านเกือบห้านาที กว่าที่คนตัวเล็กจะเดินลงบันไดมาหากันได้อีกครั้ง “พี่นึกว่าจะนอนเฝ้าคุณพ่อแล้วซะอีกนะเม” “แหม ก็นานทีจะได้มาเจอท่านนี่คะ ต้องเอาใจกันมากหน่อย เดี๋ยวคุณพ่อจะไม่เอ็นดูเม ฮ่า ๆ ๆ” “เป็นคนโปรดของคุณพ่อมากขนาดนี้ เหลือแต่พ่อพี่จะยกมรดกทั้งหมดให้ล่ะสิไม่ว่า ลูกสะใภ้คนโปรดนี่นา ใช่ไหมครับ?” “พี่กรอ่า แซวอะไรเขาเขินนะ” “อย่าน่ารักมากได้ไหม แค่นี้พี่ก็หลงเมไม่ไหวแล้วนะ ไปดื่มที่ไหนดีครับคืนนี้?” ร่