All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 21 - Chapter 30

สามวันผ่านไป ที่บ้านพักของปลัดคิมหันต์ สถานที่นี้เต็มไปด้วยความสงบและปลอดภัยกว่าที่ที่เธอและลูกเพิ่งเดินจากมา จิณห์วรานั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงชานบ้าน อุ้มลูกน้อยที่เพิ่งกินนมอิ่มจนหลับสบายไว้ในอ้อมแขน มีลมพัดโชยเบา ๆ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายกว่าทุกวันที่ผ่านมา แม้ใบหน้าจะยังเศร้าและหม่นหมองเพราะคิดถึงยายจันทร์อยู่ แต่ก็ไม่ได้มีน้ำตาเอ่อท่วมเหมือนสองคืนแรกที่ผ่านมาอีกแล้ว เสียงไก่ขันจากหลังบ้านดังให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ ทำให้บรรยากาศดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก เดี๋ยวไก่ตัวผู้ก็กระโดดขึ้นมาบนรั้วไม้ เดี๋ยวแม่ไก่ก็เดินจิกหาเมล็ดข้าวอยู่ใกล้ ๆ “ไม่คิดจะออกไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนเหรอจีน่า” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ใบหน้าสวยหวานหันกลับไปมอง เห็นคิมหันต์เดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำเย็นในมือ เขาวางไว้บนโต๊ะไม้ใกล้ ๆ แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอ “ไม่ได้อยากไปไหน อยากนั่งมองลูกหลับเฉย ๆ แบบนี้ก็มีความสุขดีเหมือนกันนะ ขอบคุณนะคิม ถ้าไม่เจอนาย เรากับลูกจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” คิมหันต์พยักหน้ายิ้มส่งให้ แววตายังคงมองอย่างเป็นห่วงเพื่อนสนิท เขาเอื้อมมือหยิบเมล็ดข้าวเปลือกจากถุงเล็ก ๆ ที่วางข้างตัว โ

ไม่กี่วันต่อมา เสียงรถคันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านของปลัดหนุ่มดังเอี๊ยดอย่างแรง ทำเอาชาวบ้านที่อยู่ละแวกนั้นหันมามองด้วยความสงสัย คิมหันต์ที่กำลังตัดหญ้าอยู่ข้างบ้าน เงยหน้าขึ้น เห็นชายร่างสูงในชุดสูทสุดเนี้ยบก้าวขาลงมาจากรถอย่างมั่นใจ ดวงตาคมกริบภายใต้แว่นกันแดดสีชาแบรนด์ดังกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดนิ่งที่เขา “ปลัดคิมหันต์ใช่ไหมครับ” น้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความกดดันเอ่ยถามขึ้น “ใช่ แล้วคุณเป็นใคร?” คิมหันต์ถามกลับ ก่อนจะวางเครื่องตัดหญ้าลงกับพื้น เดินเข้าไปเผชิญหน้ากับแขกแปลกหน้าที่มาเยือน “ผมลภัสวัฒน์” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อตัวเองขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยการวางอำนาจตามแบบคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง “ผมมาตามหาคนที่คุณช่วยเหลือไว้ที่นี่ จิณห์วราเธออยู่ที่นี่ใช่ไหม?” แววตาคมของคิมหันต์ไหววูบขึ้นเล็กน้อย พ่อของไอรินหรือเปล่านะเขาเองก็ชักจะสงสัย แต่กลับยืนนิ่ง ๆ ใจเต้นแรงเพราะไม่คิดว่าเขาจะตามมาถึงที่นี่ได้ เขารู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรืออย่างไรกัน? “คุณมาหาจีน่าทำไมไม่ทราบ” คิมหันต์ถามกลับเสียงแข็งกร้าวบ้าง “เพราะจีน่าเป็นแม่ของลูกผม ผมมีสิทธิ์ที่จะได้เจอหน้า” ลภัสวัฒน์ก้าวเข้ามาใกล้

กรุงเทพมหานคร เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นภายในบ้านพักหลังเล็ก ปลุกให้จิณห์วราที่เผลอหลับไปพร้อมลูกน้อยสะดุ้งตื่นขึ้น เธอรีบก้าวเดินออกไปที่ระเบียงบ้าน กดรับสายนั้นที่โทรเข้ามาในทันที “ฮัลโหลคิม ว่าไง” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงทุ้มที่ฟังจริงจังจะดังขึ้นชวนให้ตื่นเต้นตาม “จีน่าเมื่อกี้ลภัสวัฒน์เขามาที่นี่” หัวใจหญิงสาวกระตุกแรงทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “วะ ว่าไงนะคิม?” “เขามาถามหาตัวเธอกับลูก” คิมหันต์ตอบออกไปตรง ๆ เสียงยังแฝงด้วยความโมโหที่พยายามข่มอารมณ์เอาไว้อยู่ “แต่เราไม่ได้บอกอะไรทั้งนั้นสบายใจได้ เราบอกเขาไปชัดเจนว่าเธอไม่อยากเจอ แล้วก็มีชาวบ้านกับตำรวจมาห้าม เลยไม่มีเรื่องใหญ่โตอะไรเกิดขึ้น” จิณห์วราหน้าตาสลดลงทันที มือที่กำโทรศัพท์สั่นน้อย ๆ ความกลัวแล่นวูบเข้ามาในอกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “เขารู้ได้ยังไงว่าลูกยังอยู่?” น้ำเสียงสั่นเครือถามกลับ ดวงตาแดงก่ำเริ่มเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง “เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เขาดูโกรธมาก เขาดูจริงจังมากที่จะตามหาเธอ เขาดูอยากเจอเธอกับลูกมากจริง ๆ นะจีน่า" "แต่ฉันไม่ได้อยากเจอเขานะคิม" "เรารู้..และเขาจะไม่มี

ลภัสวัฒน์ขับรถออกมาจากบริษัทด้วยใบหน้าบูดบึ้ง พวงมาลัยถูกบีบแน่นราวกับมันคือที่ระบายอารมณ์ของเขาในเวลานี้ เส้นทางที่เขาเลือกไปก็ไม่ได้มีจุดหมายแน่ชัด แค่อยากขับออกไปให้ไกลจากทุกอย่างที่ทำให้เขาหายอึดอัดได้ก็พอ แต่ไม่ทันจะไปได้ไกลมากเสียงเครื่องยนต์เหมือนเริ่มติดขัด เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก ไม่ทันไรเขาก็ได้ยินเสียงดัง แกร๊ก ๆ แปลก ๆ มาจากใต้ฝากระโปรงรถ ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะค่อย ๆ สะดุดและหยุดสนิทอยู่กลางถนน “โธ่เว้ย!!! กูจะบ้าตาย” เสียงสบถดังลั่นขึ้นภายในรถ มือหนาทุบลงบนพวงมาลัยอย่างแรงจนแตรร้องปี๊บ ๆ เสียงดังไปทั่วบริเวณนั้น” “ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!” ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถออกมาอย่างหัวเสีย ไอความร้อนจากถนนที่พัดขึ้นปะทะหน้าเต็ม ๆ ยิ่งเติมเชื้อไฟที่ยังสุมอยู่ในอกให้มันมากขึ้น เขาเดินอ้อมไปเปิดฝากระโปรงหน้ารถ เพ่งมองเครื่องยนต์แต่ก็ไม่รู้เรื่องเทคนิคในการซ่อมอะไรเลยสักนิด ยิ่งเห็นก็ยิ่งหงุดหงิด ขนาดตรวจเช็กสภาพตลอดยังมาเสียกลางทางให้เสียเวลาชีวิตอีก ““แม่ง! มีเงินเป็นพันล้าน แต่รถนี่เสือกมาเจ๊งกลางทางให้กูอับอายอีก!” เขาถอนหายใจฮึดฮัด หยิบมือถือขึ้นมากดด้วยความหงุดหงิด หวังจะโท

เสียงปลดล็อกประตูฝั่งที่เขานั่งดังแกร๊กขึ้นทันที “เธอเข้าใจที่ฉันพูดสักนิดไหมเกรซ?” “ค่ะ เข้าใจทุกอย่าง เข้าใจดีมาก ๆ ด้วย ขอบคุณนะคะที่ยังพูดจาดี ๆ ด้วยกันได้อยู่ แต่ตอนนี้… ลงไป ลงไปเดี๋ยวนี้เลย เกรซไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกเหมือนกัน" น้ำเสียงของเธอฟังดูจริงจังไม่ต่างจากเขานัก เธอไม่ได้ดูโกรธมากจนกล้าไล่เขาลงจากรถแบบนี้เลยด้วยซ้ำ “เธอบ้าไปแล้วหรือยังไง จะมาไล่ฉันลงทำไมเนี่ย ไปส่งฉันก่อน!” ลภัสวัฒน์หันมามองด้วยสายตาขุ่นเคืองอีกครั้ง “ก็จบกันแล้วนี่คะ เกรซเข้าใจดีแล้ว และเกรซก็มีธุระต่อ คงไปส่งคุณไม่ได้แล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับของหมั้นนะคะ เกรซจะบอกพ่อกับแม่ให้เข้าใจ แต่ตอนนี้เกรซไม่อยากนั่งร่วมทางกับคุณแล้ว จบก็คือจบ อยากจบวันนี้เกรซก็จัดให้ตอนนี้เลยค่ะ ลงไปจากรถเกรซ เดี๋ยวนี้!” "กวินทิตา อย่ามาเล่นอะไรงี่เง่าแบบนี้นะ" “ลงไปค่ะ ถ้าไม่ยอมลง เกรซจะถือว่าไม่จบนะ หรือจะเอายังไง?” ชายหนุ่มจ้องมองเธออยู่อึดใจ ก่อนจะผลักประตูรถออกไปด้วยความหงุดหงิดหัวเสียอีกครั้ง เสียงปิดประตูรถดังปังอย่างแรง “ขอให้โชคดีนะคะลีโอ บ๊าย!” บรื๊น…. เขายืนนิ่งอึ้งอยู่ข้างทาง ขณะที่รถคันหรูของกวินทิตาก็