All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 31 - Chapter 40

10 นาทีต่อมา กวินทิตาเดินลงมาจากชั้น 2 ของบ้าน พร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ดวงตากลมโตยืนนิ่งจ้องมองแผ่นหลังของผู้เป็นแม่ที่ยังคงยืนมองบานประตูทางออกที่ผู้เป็นพ่อเพิ่งจะเดินออกจากบ้านไปเมื่อสักครู่นี้ ฝ่าเท้าเรียวเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินไปทีละก้าวอย่างมั่นคง ผู้เป็นแม่หันกลับมามองเสียงที่ดังอยู่ข้างหลังอีกครั้ง “เกรซ… เกรซจะไปไหนฮะ” กวินทิตาเงยหน้าขึ้นมองมารดาเพียงชั่วครู่ ดวงตายังคงแดงก่ำ แก้มขาวนวลยังมีรอยแดงของฝ่ามือปรากฏให้ได้เห็น “แม่… เกรซไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแล้วจริง ๆ ค่ะ” น้ำเสียงแผ่วเบา “เกรซขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ อย่างที่เกรซบอกไปแล้วว่าเกรซอยากใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง เกรซไม่ได้เนรคุณใคร แต่อยากให้แม่เข้าใจเกรซบ้าง” นางพุ่งเข้ามากอดลูกสุดแรง ซบหน้าลงบนไหล่ของกวินทิตา และร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง “เกรซ แม่… แม่ขอโทษนะ แม่ไม่อยากให้มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้น แม่ไม่ได้อยากทำร้ายเกรซเลย ถึงแม้เกรซจะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ แต่ก็อยากให้รู้ว่าแม่คนนี้ยังคงรักเกรซอยู่” เสียงพูดแทบไม่เป็นประโยค นางกอดลูกสาวไว้แน่น รู้สึกเสียใจอยู่ลึก ๆ ที่ก่อนหน้านี้เผลอตบหน้าลูกไปอย่างแรง กวินทิตายืนเฉย

จิณห์วรากำมือแน่นอยู่บนตัก ดวงตาไหววูบขึ้นเล็กน้อย “กลัวสิพลอย ต่อให้เขามีอำนาจแค่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมให้ใครพรากลูกไปได้หรอก” “ต้องเตรียมใจเอาไว้นะจีน่า เพราะเขาเป็นผู้ชายประเภทที่ยอมไม่ได้ ถ้าเสียสิ่งที่คิดว่าเป็นของตัวเองไป แต่จีน่าไม่ผิดที่เลือกจะปกป้องลูก พี่เองก็มีส่วนเกี่ยวข้องมาตั้งแต่แรก ถ้าเรื่องนี้จะถูกเปิดโปงขึ้นมาจริง ๆ พี่ก็พร้อมจะยืนยันกับทุกคนว่าสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมดเพราะต้องการปกป้องจีน่าและลูกเหมือนกัน” พลอยไพลินจับมือเพื่อนสาวเอาไว้แน่นเพื่อให้กำลังใจเพื่อนอีกครั้ง “แกไม่ได้อยู่คนเดียวนะจีน่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราสองคนจะยืนข้างแกแน่นอน เราจะสู้ไปกับแกให้ถึงที่สุด” จิณห์วราสบตาเพื่อนสนิทและแฟนหนุ่มของเพื่อน หัวใจเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้จะรู้ดีว่าพายุลูกใหญ่กำลังใกล้เข้ามาทุกที แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ได้ยืนอยู่เพียงลำพังอีกต่อไป จิณห์วรายิ้มตอบอีกครั้ง “ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอกพลอย เขาไม่มีวันตามหาฉันเจอแน่ ๆ ถึงจะรู้ ถึงจะมาเจอจริง ๆ เขาก็ไม่มีสิทธิ์เอาผิดใครได้ทั้งนั้น เพราะตั้งแต่แรกเป็นเขาต่างหากที่ไม่อยากให้ลูกคนนี้เกิดมา เขาเป็นคนปฏิเสธ ไม่ใช่ฉัน” คำ

หญิงสาวเจ้าของชื่อหันขวับกลับมามอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้เห็น เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ใจกลับเต้นแรงจนแทบหลุดออกนอกอกแล้วในตอนนี้ “คุณติณณภพ น้องมิลิน” เสียงทักทายทุกคนแบบงง ๆ ก็ดังขึ้น "พี่จีน่า! พี่จีน่าจริง ๆ ด้วยค่ะคุณพ่อ" หนูน้อยที่จำได้ก็ยิ้มกว้างส่งให้ด้วยความดีใจเช่นกัน เพราะคนตรงหน้าเป็นคนสนิทของมารดาและคุณลุงที่รัก มิลินและจิณห์วราค่อนข้างจะสนิทสนมกันมากในอดีต "บังเอิญและดีใจมากครับที่ได้เจอคุณจีน่าที่นี่วันนี้" "ค่ะ จีน่าก็ไม่คิดว่าจะเจอคุณแล้วก็น้องมิลินที่นี่เลย สบายดีนะคะ แล้วคุณลัลล์ไม่มาด้วยกันเหรอคะ?" "อ๋อ หนูกับคุณพ่อมาซื้อของขวัญไปเซอร์ไพรส์คุณแม่ค่ะพี่จีน่า คุณแม่ไม่ได้มาด้วย" เสียงของหนูน้อยตอบกลับ พร้อมกับเขย่งปลายเท้าขึ้นไปมองน้องน้อยใกล้ ๆ พร้อมชะโงกมองด้วยความตื่นเต้น ดวงตาใสแจ๋วหยุดอยู่ที่ทารกน้อยในอ้อมแขนของจิณห์วราอย่างสนอกสนใจ “คุณพ่อ! น้องน่ารักจังเลยค่ะ” จิณห์วรายกยิ้มเกร็ง ๆ เธอไม่รู้ว่าการพบเจอทั้งสองคนในวันนี้มันเป็นเรื่องที่ดีกับเธอหรือเปล่า "ลูกสาวคุณจีน่ากับ..." เขาไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ละไว้ในฐานที่ทุกค

"คุณติณคะ จีน่าขออะไรสักอย่างนะคะ" "ครับ ว่ามาเลย" "อย่าให้เขารู้ว่าจีน่ากับลูกอยู่ที่นี่ อย่าบอกเขาว่าคุณติณกับน้องมิลินเจอจีน่ากับไอริน" "หนูจะไม่บอกใครแน่นอนค่ะ ไม่บอกใครเลย" เสียงใส ๆ ของลูกสาวตอบกลับ ติณณภพหัวเราะเบา ๆ พลางเอามือลูบหัวลูกอย่างนึกเอ็นดู “ครับ ผมก็จะไม่บอกเหมือนกัน ผมสัญญา” จิณห์วรามองสองพ่อลูกด้วยแววตาซึ้งใจ น้ำตารื้นขึ้นมาเล็กน้อย “ขอบคุณจริง ๆ นะคะที่รับปาก หวังว่าจะรักษาสัญญากันนะคะ” “ผมเข้าใจดีครับ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้” ติณณภพพูดชัดถ้อยชัดคำ เข้าใจคนตรงหน้าดีที่สุด “ตราบใดที่คุณจีน่าไม่อยากให้รู้ เรื่องนี้จะเป็นความลับของเราสามคน เอ่อ... สี่คนก็แล้วกัน รวมหนูไอรินด้วย ฮ่า ๆ ๆ” “ใช่ค่ะ” มิลินรีบพยักหน้าหงึก ๆ “มิลินจะมาเยี่ยมน้องบ่อย ๆ ได้ไหมคะพี่จีน่า มิลินอยากเล่นกับน้องทุกวันเลย” จิณห์วราหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “ได้สิคะ ถ้าความลับของเรายังอยู่แค่ในนี้ ไม่รู้ถึงหูลุงลีโอ พี่จีน่าก็ยินดีให้มิลินมาหาน้องค่ะ” คำพูดนั้นทำเอาทั้งติณณภพและลูกสาวยิ้มกว้างขึ้นพร้อมกัน ราวกับได้ผูกพันธะสัญญาเล็ก ๆ ระหว่างกันเอาไว้แล้วในวันนี้ ก่อนที่จิณห์

ลภัสวัฒน์หรี่ตามองทุกคนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วหัวเราะในลำคอแทน "อ๋อ! ดีใจจะได้ไปเที่ยวนี่เอง พี่มารบกวนพวกเราหรือเปล่า ถ้ารีบไปพี่ก็จะได้กลับเลย" "ไม่รบกวนเลยครับ ไม่ได้เจอคุณลีโอนานเลย ได้เจอวันนี้ก็ดี พวกเราคิดถึงเหมือนกันนะครับ" ติณณภพตอบกลับและพยายามชวนอีกฝ่ายพูดคุยเรื่องอื่นแทน ลัลล์ลลิตถึงกับเหงื่อซึมเต็มฝ่ามือที่กำลังโอบกอดลูกสาวไว้แน่นจนเกินปกติ หัวใจเต้นรัวไม่ต่างจากเพิ่งรอดพ้นศึกใหญ่มาหมาด ๆ ลภัสวัฒน์นั่งลงบนโซฟา ลัลล์ลลิตหันไปมองพี่ชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแววประชดประชันอีกครั้ง “ว่าแต่หายหน้าหายตาไปตั้งหลายเดือนเลยนะคะพี่ลีโอ นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอหน้าพี่ชายของลัลล์อีกแล้ว ตามหาตัวคนที่เขาไม่อยากเจอพี่ยังไม่เจออีกเหรอคะ?” เสียงหวานแต่บาดลึกถามขึ้นบ้าง ทำเอาติณณภพที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องเหลือบสายตามองอย่างเป็นห่วงว่าภรรยาจะทำให้พี่ชายโกรธอีกหรือเปล่า ลภัสวัฒน์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดมุ่น สีหน้าดุดันกว่าทุกครั้งที่เจอกัน “ก็ยังไม่เจอไงล่ะ!” เขาโพล่งออกมาเสียงแข็ง “คิดว่าประเทศไทยมันเล็กมากหรือไง จะเดินไปตรงไหนก็เจอได้ง่าย ๆ งั้นสิ?