All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 41 - Chapter 50

ความจริงที่ว่าจิณห์วรากับไอรินไม่ได้อยู่ไกลเกินเอื้อมเลยสักนิดเดียว ลัลล์ลลิตหลุบสายตาลงต่ำ กลบเกลื่อนรอยยิ้มสะใจเอาไว้ในเสี้ยววินาที ก่อนจะทำเสียงเหมือนประชดพี่ชายขึ้นเบา ๆ อีกครั้ง “อ๋อ... ก็เลยยอมล้มเลิกงานแต่งแบบไม่ต้องคิดสินะคะ เพราะในใจพี่ยังติดอยู่กับใครบางคนที่เขาไม่รักพี่แล้ว น่าสงสารจังเลยค่ะ เมื่อก่อนใครนะบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขาหรอก คนมันเจ้าชู้อะนะ ไม่เคยรู้ใจตัวเอง พอมารู้อีกทีก็เป็นหมาโบ้เลย” ลภัสวัฒน์เงยหน้าขึ้นมาจ้องน้องสาวด้วยสายตาแข็งกร้าวแต่ไม่ได้ตอบโต้อะไร ราวกับกลัวว่าถ้าพูดอะไรไปมากกว่านี้ ความลับในใจเขาจะยิ่งถูกถอดเปลือยจนให้น้องต่อว่าจนเสียหมาไปมากกว่านี้ ลัลล์ลลิตยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ แต่ภายในใจกลับหัวเราะอย่างผู้ชนะ 'ดีแล้ว เก็บความเจ็บปวดไว้นะพี่ชาย รอจนกว่าความจริงจะเปิดเผยด้วยน้ำมือของพวกเราเอง แล้ววันนั้นแหละที่ลัลล์จะได้เห็นสีหน้าพี่แบบนี้อีกครั้ง!' หนึ่งชั่วโมงต่อมา ลภัสวัฒน์ขับรถออกจากบ้านน้องสาวไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเต็มอก วันนี้อุตส่าห์ตั้งใจจะออกมาอยู่บ้านนี้ทั้งวันแก้เบื่อเพราะไม่อยากอยู่คนเดียว แต่ครอบครัวของน้องกลับต้องไปธุ

“ตอนนั้นคิดแค่ว่าถ้าจะตายก็ขอตายพร้อมลูก แต่ก็มีเพื่อนช่วยเอาไว้พอได้หายใจต่อ จีน่าเลยตัดสินใจพาลูกมาอยู่กรุงเทพฯ ชีวิตมันไม่ได้มีจุดหมายปลายทางนักหรอกค่ะ แต่แค่อยากมาให้ไกลจากตรงนั้น อย่างน้อยในเมืองหลวงมันก็มีโอกาสหลาย ๆ อย่างที่จีน่าอาจจะทำได้มากกว่าอยู่ตรงนั้น จนวันนี้ได้มาเจอพวกคุณเข้า ทั้งที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมายุ่งเกี่ยวผูกพันกับพวกคุณอีก” เหมือนเป็นความอัดอั้นตันใจที่ได้ระบายออกมาให้กับใครสักคนได้รับฟัง เสียงสะอื้นไห้ของจิณห์วราทำเอาลัลล์ลลิตต้องโผเข้ากอดแน่น ๆ อดที่จะร้องไห้กับชีวิตที่แสนรันทดนั้นของเธอไม่ได้ “คุณจีน่าเก่งมาก ๆ เลยค่ะ เก่งที่สุดแล้วที่อดทนมาได้ขนาดนี้ ลัลล์กับทุกคนจะไม่ปล่อยให้คุณต้องลำบากอีกแล้วนะคะ คุณจีน่าไม่ได้ตัวคนเดียว ลัลล์อยู่ตรงนี้อีกคนนะคะ” ฝ่ามือเรียวลูบหลังจิณห์วราขึ้นลงเบา ๆ “ต่อจากนี้คุณจีน่าไม่ต้องห่วงอะไรแล้วครับ เราจะดูแลทั้งคุณและไอรินเอง คุณไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไป” ลัลล์ลลิตผละออกจากอ้อมกอด พลางยกมือขึ้นจับสองแขนของจิณห์วราแน่น ดวงตาที่แดงก่ำเปล่งประกายถึงความมุ่งมั่นที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรก “ลัลล์ติดต่อคุณปู่คุณย่าของไอรินไปแล

สี่วันผ่านไป บรรยากาศภายในบ้านยังเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความคึกคัก พ่อกับแม่ของลภัสวัฒน์ยังคงพักอยู่ที่บ้านของลูกเขยและลูกสาวเพื่อจะได้อยู่ใกล้หลานสาวให้เต็มอิ่มที่สุด เสียงรถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านอีกครั้ง ประตูเปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทกึ่งลำลอง ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสมากกว่าปกติ ลภัสวัฒน์กลับมาจากสิงคโปร์พร้อมถุงของฝากเต็มไม้เต็มมือ “แม่ครับ พ่อครับ ผมมาแล้วนะ วันนี้มีของฝากเพียบเลย” เสียงทักทายดังลั่นทันทีที่ก้าวเข้ามาภายในบ้าน "ลุงลีโอมาแล้ว" มิลินรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ “นี่ครับ ของฝากจากสิงคโปร์ ลุงตั้งใจเลือกมาให้มิลินด้วยนะ หลานสาวสุดที่รักของลุงลีโอ” ลภัสวัฒน์ยื่นถุงกระดาษลายการ์ตูนให้หลานสาวที่วิ่งมากอดขาเขาแน่นเหมือนทุกครั้ง "ขอบคุณค่ะ ลุงลีโอคนหล่อใจดีที่สุดในโลกเลย" มิลินดีใจสุด ๆ รีบแกะของเล่นที่เป็นตุ๊กตาตัวโปรดออกมาดู ติณณภพหัวเราะในลำคอแล้วส่ายหน้าให้กับลูกสาว “เอาใจหลานเก่งนักนะคุณลุง” ติณณภพพูดขึ้น "นิดหน่อย เดี๋ยวหลานไม่รักแล้วจะยุ่ง แล้วนี่ยัยลัลล์ คุณพ่อคุณแม่หายไปไหนหมด ทำไมไม่เห็นล่ะ" "อ๋อ ลัลล์ออกไปชอปปิง ท

จิณห์วรากัดริมฝีปากแน่น ดวงตากลมโตสั่นไหว มือที่ถือถุงของใช้เด็กก็หล่นลงพื้นโดยไม่รู้ตัว น้ำเสียงสั่นเครือเล็ดลอดออกมาเบา ๆ “คุณลีโอ…” บรรยากาศภายในห้องรับแขกหนักอึ้งขึ้นทันที ทุกคนรอบข้างนิ่งเงียบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำใดนอกจากมองเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างลุ้นระทึก ลัลล์ลลิตมองหน้าพี่ชายสลับกับจิณห์วรา ส่วนไอรินที่อยู่ในอ้อมแขนยังคงส่งเสียงอ้อแอ้ไร้เดียงสาอยู่เช่นเดิม โดยไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่ท่ามกลางวินาทีที่อาจเปลี่ยนชีวิตของผู้ใหญ่ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไปตลอดกาล ความเงียบอึดอัดปกคลุมทั่วทั้งห้องรับแขก ลมหายใจของทุกคนเหมือนหยุดนิ่ง จิณห์วรายืนนิ่ง สายตาสะท้อนทั้งความตกใจและความหวาดกลัว ส่วนลภัสวัฒน์ก็ยังคงอุ้มไอรินไว้แนบอกโดยไม่รู้จะทำเช่นไรดี “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงจีน่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง คล้ายจะถามย้ำกับตัวเองมากกว่าคนตรงหน้าว่านี่คือความจริงหรือเขาแค่ฝัน จิณห์วราหลบสายตา รีบก้าวเข้ามาหาลูกสาวด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ มือยื่นออกไปรับลูกน้อยอย่างลนลาน “ขอไอรินคืนให้จีน่าด้วยนะคะ” ลภัสวัฒน์ชะงัก มองหน้าเด็กหญิงในอ้อมแขนอย่างลังเล ใจเขากำลังสั่นไหวแปลก ๆ ยิ่งเมื่อเห็นแวว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “จีน่า… นี่แม่เองนะ เปิดประตูให้แม่หน่อยสิลูก” เสียงของมารดาลภัสวัฒน์เอ่ยขึ้นแผ่วเบา จิณห์วรานิ่งเงียบอยู่นานหลายนาที กอดลูกน้อยเอาไว้แน่น น้ำตายังไหลไม่หยุด แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปเปิดประตูออกอย่างช้า ๆ เมื่อบานประตูถูกเปิดออก ภาพที่ปรากฏคือหญิงสูงวัยที่มีน้ำตาเอ่อคลอเบ้ากำลังมองจ้องหน้าเธออยู่ ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าไม่ต่างจากเธอนัก ข้าง ๆ คือบิดาของลภัสวัฒน์ที่แม้สีหน้าจะเคร่งขรึมแต่แววตาก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “จีน่าลูก แม่ขอโทษแทนลีโอเขาด้วยนะ” ผู้เป็นย่าเอื้อมมือมากุมแขนเธอเบา ๆ น้ำเสียงสั่นนิด ๆ “สิ่งที่เขาทำกับหนูในอดีต แม่เองก็ไม่อาจให้อภัยได้ง่าย ๆ แม่เข้าใจ แม่เห็นใจหนูนะ” จิณห์วราขบเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อคลอเบ้าจนพร่ามัวไปหมดในตอนนี้ “คุณแม่คะ หนูไม่อยากให้ไอรินต้องเจ็บปวดเหมือนที่หนูเจ็บ หนูไม่อยากให้ลูกรู้สึกแบบนั้นเลยจริง ๆ นะคะ” บิดาของลภัสวัฒน์ที่ยืนเงียบมานาน ก้าวเข้ามาพูดเสียงต่ำแต่น้ำหนักเต็มไปด้วยความจริงใจ “จีน่า… สิ่งที่ลูกชายเราทำมันผิดมหันต์ เขาจะต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองก่อ แต่หนูไม่จำเป็นต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียวอีกแล้