All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 11 - Chapter 20

ชีวิตของจิณห์วราดูเหมือนจะมีความสุข แต่มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างที่จะทำให้มีความสุขอย่างที่หวัง เพราะชีวิตที่กลับมาอยู่ในหมู่บ้านชนบทเล็ก ๆ พร้อมกับลูกน้อยในท้องเป็นเหมือนตราบาปของชีวิตที่สุดแล้ว เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตอนที่มารดาท้องตัวเองนั้นผ่านเรื่องราวร้าย ๆ แบบนี้มาได้อย่างไร วันนี้จิณห์วราก้าวเดินผ่านกลุ่มชาวบ้านที่ยืนรวมตัวอยู่หน้าร้านขายของชำ เสียงกระซิบกระซาบเริ่มดังเล็ดลอดออกมาเหมือนมีดคมที่ทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยให้เจ็บปวดอีกครั้ง “นั่นไงมาแล้ว ได้ยินเขาลือกันว่าเด็กไม่มีพ่อนะ อุ้มท้องกลับมาอยู่บ้านแบบนี้ไม่อายหรือไงกัน เหมือนแม่มันไม่มีผิดเลยแก แม่เป็นแบบไหนลูกก็เป็นแบบนั้นเหมือนคำเขาว่าจริง ๆ นะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความติติงชวนให้เจ็บปวด “แล้วจะมีใครมารับผิดชอบไหมล่ะ ไม่มีงานแต่ง ไม่มีสามี เด็กจะโตไปยังไงนะ เด็กสมัยนี้มันไม่เคยคิดอะไรหรอกนอกจากสนุกกันให้เป็นภาระคนแก่ที่บ้าน” อีกเสียงก็ดังแว่วเข้ามาในหู จิณห์วราไม่เคยเข้าใจว่าทำไมคนพวกนี้ถึงชอบยุ่งกับชีวิตของคนอื่นนัก เธอก้มหน้าลงพยายามสะกดกั้นไม่ให้ตัวเองต้องตอบโต้ใครกลับ เพราะยังต้องใช้ชีวิตอยู่

สองเดือนต่อมา กรุงเทพมหานคร ห้องทำงานชั้นสูงสุดอาคารสำนักงานใหญ่ของ SPW กรุ๊ป ความอึดอัดปกคลุมไปทั่วทั้งชั้นจนพนักงานทุกคนต่างก็กลั้นหายใจทุกครั้งที่เสียงประตูบานใหญ่ถูกผลักออกมา “คุณเลขา!” เสียงเข้มที่ดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่โดยอัตโนมัติ “คะ คะ คุณลภัสวัฒน์” เลขาคนล่าสุดรีบวิ่งลุกลี้ลุกรนเข้ามายืนเผชิญหน้า แม้ในใจจะสั่นระรัวเพราะก่อนหน้านี้เธอได้ยินมาหมดแล้วว่าตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ไม่มีเลขาคนไหนอยู่รอดเกินหนึ่งสัปดาห์เลยสักคน ทุกคนโดนไล่ออกเพียงเพราะทำงานไม่ถูกใจเขาทั้งนั้น “ตรวจงานยังไงฮะ แค่จัดเรียงหน้ากระดาษก็ผิด ทำรายงานการประชุมก็ไม่ได้เรื่อง ทำงานกันภาษาอะไร ถ้าเรียนมาแล้วทำงานได้แค่นี้วันหลังไม่ต้องเรียน โง่สิ้นดี!" เสียงเข้มตวาดดังลั่น พร้อมกับโยนเอกสารลงไปบนโต๊ะกระจกอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย เลขาสาวที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึง 3 วันถึงกับหน้าเสีย รีบก้มหน้าและเอ่ยปากขอโทษเสียงสั่นเพราะหวาดกลัว “ขอโทษค่ะคุณลภัสวัฒน์ ดิฉันจะรีบแก้ไขให้ทันทีเลยค่ะ” “เสียเวลาชะมัด ถ้าทำงานไม่เป็นขนาดนี้ ลาออกไปเลยนะ น่ารำคาญ!” เสียงตะคอกดังเหมือนฟ้าผ่า พ

หลังจากวันนั้นถึงวันนี้ก็ผ่านมา 8 เดือนแล้ว จิณห์วราอุ้มท้องโตทำงานเป็นลูกจ้างร้านขายของชำในตลาดใกล้หมู่บ้าน งานไม่หนักมากแต่ต้องอดทนยืนทั้งวัน ค่าแรงวันละสามร้อยบาทพอเลี้ยงดูตัวเองและยายได้ในแต่ละวัน เธอไม่เคยบ่น ไม่เคยโอดครวญ บางวันก็ช่วยยายทำกับข้าวขายที่หน้าบ้านบ้าง พอมีรายได้เล็ก ๆ เพิ่มเติมกันอีกนิดหน่อย เป็นชีวิตเรียบง่ายที่มีความสุขกว่าที่เคย ไม่มีใครถามหาพ่อของลูกอีกแล้ว ทุกคนเหมือนจะชินไปเองว่านี่คือชะตาชีวิตของผู้หญิงที่เลือกทางเดินชีวิตผิดพลาดในวันนั้น แต่อย่างน้อยก็ยังเลือกที่จะเก็บลูกเอาไว้ไม่ได้คิดทำลายเด็กที่บริสุทธิ์คนนี้เลย จิณวราห์เดินกลับบ้านหลังเลิกงานในเวลาหกโมงเย็น มือหนึ่งหิ้วของกินไปฝากยายที่บ้าน อีกมือก็ลูบวนหน้าท้องตัวเองเบา ๆ เป็นความสุขเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิตในแต่ละวันที่ผ่านมา ตอนนี้ท้องโตจนใกล้คลอดและอีกไม่นานชีวิตเธอก็จะไม่เงียบเหงาอีกต่อไป ในใจเต็มไปด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่าสักวันลูกจะเกิดมาในโลกที่มีชีวิตดีกว่านี้ ถึงจะไม่ได้ดีมากแต่ลูกของเธอจะต้องมีความสุขมากเธอเชื่อแบบนั้น "ยายจ๋า หนูกลับมาแล้วนะ หนูซื้อขนมมาฝากยายเต็มเลย" เสียงสดใสร่าเริงที่ดังข

“ไม่จริงใช่ไหมคะหมอ ไม่จริง! ไม่ใช่ยายของหนูเขายังไม่ตาย!” น้ำเสียงที่สั่นเครือพยายามถามหมอย้ำซ้ำ ๆ อีกครั้ง "เราเพิ่งได้รับแจ้งมาเหมือนกันค่ะ หมอยังตัดสินใจอยู่ว่าจะบอกคุณดีหรือเปล่า หมอเสียใจด้วยนะคะ คุณยายท่านไปสบายแล้ว" “ไม่นะ ไม่จริง.. ยายหนูยังรออยู่ ยายยังต้องได้เจอลูกหนูนะคะหมอ” หญิงสาวส่ายหน้าเบา ๆ ไม่อยากยอมรับ น้ำตาแห่งความเสียใจพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ หมอเอื้อมมือมาจับมือของเธอเอาไว้เพื่อให้กำลังกับการสูญเสียในครั้งนี้ “สู้ ๆ นะคะ คุณแม่ยังต้องอยู่ต่อเพื่อลูก คุณยายท่านไปสบายดีแล้ว” เธอที่เพิ่งคลอดชีวิตใหม่ให้ลูกสาว ในวันที่ต้องสูญเสียอีกหนึ่งชีวิตที่เธอรักที่สุดไปเหมือนกัน มันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลยกับสภาพจิตใจของคุณแม่ที่เพิ่งคลอดลูกมาหมาด ๆ เพราะหมอก็รู้ดีว่าที่เธอต้องคลอดฉุกเฉินเมื่อวานนี้ เป็นเพราะเครียดหนักกับอาการป่วยของยายที่นอนพักรักษาตัวอยู่ในห้องไอซียูมาหลายวัน "ฮึก ฮือออ ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้นะ ทำไมยายไม่รอดูหน้าเหลนก่อน ต่อไปนี้ชีวิตหนูจะอยู่ยังไงจ๊ะยาย หนูกับลูกจะอยู่กันยังไง ฮืออออ…" เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้น เมื่อได้อยู่ตามลำพังกั

หลายวันผ่านไป เสียงฝนตกกระทบหลังคาดังเปาะแปะ ๆ แปรเปลี่ยนเป็นซัดโครมโหมกระหน่ำด้วยความรุนแรงขึ้นอีกครั้ง ต้นไม้ข้างทางโยกไหวไปมาตามแรงลม บนถนนลูกรังแคบ ๆ ที่แทบไม่มีใครผ่านไปมาแล้วในเวลานี้ กลับมีเพียงรถสปอร์ตคันหนึ่งหยุดนิ่งอยู่หน้าบ้านไม้เก่า ลภัสวัฒน์ซีอีโอหนุ่มไฟแรงแห่ง SPW กรุ๊ป ผู้ชายที่ชีวิตมีพร้อมทุกอย่าง ชื่อเสียง ทรัพย์สินและผู้หญิงที่รายล้อม กลับมายืนอยู่ตรงนี้ท่ามกลางสายฝนที่เปียกชุ่ม เสื้อเชิ้ตราคาแพงเปียกปอนจนแนบไปกับแผ่นอกที่แข็งแกร่ง เขากลับไม่แม้แต่จะขยับหาที่หลบฝน ดวงตาคมจ้องมองป้ายหน้าบ้านด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก เขาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่จำได้ว่าอดีตเลขาคู่ใจคนเดิม เธอเคยเอ่ยถึงบ้านเกิดที่อยู่กับยายให้ฟังบ่อย ๆ “ถ้าจีน่าหายไป คุณรู้ใช่ไหมว่าจีน่าจะต้องกลับไปหายาย” เสียงในความทรงจำดังย้อนกลับมาในโสตประสาทอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มสดใสของผู้หญิงที่แสนน่ารักก็ปรากฏให้เห็นอีกครั้ง เลขาส่วนตัวที่คอยตามเขาไปทุกที่ตลอดหกปี คนที่รู้ความลับในบริษัทเกือบทุกอย่าง คนที่อยู่ใกล้ชิดและรู้ใจเขามากกว่าใคร แต่สุดท้ายเขากลับไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอหายไปไหน และวันนี้เขาก็มายืนอ