All Chapters of เศษหัวใจที่ไร้ค่า: Chapter 61 - Chapter 70

จิณห์วรายกมือข้างที่ว่างขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองเบา ๆ เธอจับจ้องมองหน้าเขาอย่างที่ไม่เคยมองมาก่อนเหมือนกัน “วันนี้เธอเห็นไหมจีน่าว่าฉันไม่ได้มาเพียงเพราะสัญญา แต่เพราะฉันอยากอยู่กับเธอและไอรินตลอดไป ต่อให้เธอจะยังไม่ยกโทษให้ฉันในวันนี้ ต่อให้เธอจะยังไม่อภัยให้ฉันได้ในตอนนี้ ฉันก็จะกลับมาที่นี่ทุกเดือนตามข้อตกลงที่เธอเรียกร้อง ต่อให้ฉันต้องทำอีก 2 ปี 3 ปี มันก็ยังจะเป็นแบบนี้เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน เพราะเธอกับลูกเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดเท่าที่ฉันอยากจะมีอยู่ในชีวิตจริง ๆ เธอไม่รู้หรอกว่าแต่ละเดือนฉันนับเวลารอคอยให้ถึงวันที่ฉันต้องได้มาเห็นหน้าเธอและลูกอีกครั้ง เวลามันผ่านไปช้ามากแต่ฉันก็ยังอยู่ได้เพราะความหวัง" ทุกคำพูดที่ออกจากปากเขา จิณห์วราสัมผัสได้ถึงความจริงใจ สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เขามีจริง ๆ ไม่ใช่เสแสร้งแกล้งพูดเพื่อให้เธอดีใจ จิณห์วราหลุบตาลงมองฝ่ามือคู่นั้นที่กอบกุมมือของเธอเอาไว้ ซุกหน้าลงบนอกแกร่ง น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นน้ำตาแห่งความสุขที่เธอไม่อยากปฏิเสธหัวใจตัวเองอีกแล้ว เพราะเธอรักเขาและยังรักมากอย่างวันแรกที่เคยรู้สึกมา เขาไม่ใช่แค่พ่อของลูกแต่เขาเป็นผู

"ยินดีด้วยนะครับคุณลีโอ ในที่สุดคุณก็พาครอบครัวกลับมาด้วยกันจนได้ เก่งมาก ๆ ผมนี่ยอมใจคุณเลยนะ ไปกลับอิตาลีเหมือนกรุงเทพ-พัทยางี้” ลภัสวัฒน์มองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ ก่อนตอบกลับเสียงห้วน ๆ เหมือนเดิมอีกครั้ง “ถ้าไม่จริงใจ ไม่ต้องมาแสดงความยินดีเลย มันดูปลอมมากปลัด" "เอ๊ะ! คุณลีโอคะ ทำไมทำเหมือนปลัดคิมเป็นศัตรูยังไงยังงั้นเลยล่ะ พูดจาอะไรไม่ให้เกียรติเพื่อนจีน่าเลยสักนิด” หญิงสาวหันไปต่อว่าเขาอีกจนได้ “ก็ใช่น่ะสิ ใครก็ตามที่ยืนใกล้เธอมากไป ฉันถือว่าเป็นศัตรูหมดนั่นแหละ และฉันไม่ลืมว่าปลัดหน้าหล่อนี่มันช่วยพาเธอกับลูกหนีฉันไปในวันนั้น!” "ฮ่า ๆ ๆ นี่ยังไม่ลืมอีกเหรอครับคุณ ผมแทบจะจำไม่ได้แล้วนะ" กลายเป็นเรื่องตลกที่ทำเอาคิมหันต์หัวเราะเสียงดังเสียงั้น "จำได้ไม่ลืมหรอก รู้แต่ไม่บอก! ปล่อยให้ผมหาจนจะบ้าตาย ใครจะลืมลงฮะ ใครมันจะลืมได้!" เสียงตอบกลับดังขึ้นอีกนิดเล็กน้อย “อายคนค่ะ จะมายืนต่อว่ากันอะไรตรงนี้คะ คุณลีโอนี่ก็นะเรื่องมันผ่านมานานแล้วค่ะ มันผ่านมานานแล้ว!” จิณห์วราถึงกับส่ายหน้าให้อีกครั้งจนได้ คนอะไรช่างไม่มีเหตุผลกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ให้ตายสิ! "คิม..ไปทานข้าวกันหน่อยไหม เอาร้า

“นี่ห้องนั่งเล่นใหญ่ที่เพิ่งรีโนเวทเสร็จได้ไม่นาน จากนี้ไปเราจะนั่งเล่นด้วยกันตรงนี้ ดูการ์ตูนกับลูก ฟังเสียงหัวเราะของลูกไปด้วยกันทุกวันเลยนะจีน่า” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนเวลามองจ้องเธอและลูกสาว จิณห์วราหัวเราะขึ้นเบา ๆ “คุณพูดเหมือนจะมีแต่เวลาว่างมากเลยนะคะ ทั้งทีงานบริษัทก็ยุ่งมากตลอดทั้งปีทุกปีแบบนั้น” “ถ้าเพื่อเธอกับลูก ต่อให้ยุ่งแค่ไหนฉันก็จะหาวันหยุดให้ได้เชื่อไหมล่ะ?” เขาก้มลงสบตาเธอ ดวงตาคมที่เคยแข็งกร้าวกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและน่าหลงใหล หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะละลาย ได้แต่พยักหน้ายิ้มรับเบา ๆ เขาพาเธอเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนถึงห้องนอนใหญ่ ประตูถูกเปิดกว้างออก เผยให้เห็นเตียงกว้างที่ถูกจัดเตรียมไว้รออย่างเรียบร้อย ผ้าปูใหม่เอี่ยม กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยอบอวลอยู่ภายในอากาศ “ห้องนี้ ไม่ใช่ห้องนอนของฉันอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นห้องนอนของเรา ชอบไหมจีน่า?” ก่อนจะวางลูกสาวลงบนเตียงนุ่ม เด็กน้อยหัวเราะคิกคักกลิ้งไปมาอย่างถูกอกถูกใจที่สุด “จีน่าตั้งแต่วันนี้ไป เราจะนอนข้างกันทุกคืน ตื่นเช้ามาด้วยกันทุกวัน ฉันจะไม่มีปล่อยให้เธอร้องไห้คนเดียว อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกแล้วนะ ฉันสัญญา”

หลังจากผ่านศึกรักที่เหมือนสูบพลังออกจากร่าง ลภัสวัฒน์ค่อย ๆ โน้มตัวลงนอนแนบชิดเธออีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานซบลงบนอกเขาแน่น ฝ่ามือเล็กสอดประสานกับมือใหญ่ของเขาไว้ไม่ยอมปล่อย เสียงหอบหายใจยังดังแทบไม่เป็นจังหวะอยู่เช่นเดิม "ไม่ได้ทำแบบนี้นานมากแล้ว โคตรดี โคตรมีความสุขเลยจีน่า" เสียงทุ้มเอ่ยบอก ก้มลงหอมผมของคนที่นอนซบบนอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เจ็บมากไหมจีน่า ฉันทำรุนแรงเกินไปหรือเปล่า?” เขาถามเสียงอ่อนเสียงหวาน พลางลูบไล้แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าไปมาเบา ๆ “ถามอะไรแบบนี้คะ บ้าจริงคุณเนี่ย!" "อายทำไมผัวเมียเขาก็คุยกันตรง ๆ แบบนี้ล่ะ ยิ่งเรื่องบนเตียงยิ่งต้องเปิดอกคุยกัน ชอบท่าไหน อยากให้ทำอะไรบ้าง มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องอายกันหรอกนะ" "คุณลีโอ!!" ใบหน้าสวยหวานมองค้อนอย่างไม่พอใจอีกครั้ง ลภัสวัฒน์ถึงกับหัวเราะร่วนออกมาด้วยความพอใจ "แต่มันใช่เรื่องที่จะถามไหมเล่า ถ้าคุณรู้สึกดีจีน่าก็แฮปปี้ดีเหมือนกันค่ะ ไม่ชวนคุยแล้ว เหนื่อยเป็นบ้า จีน่าของีบอีกนิดนะคะ" ใบหน้าซุกลงบนอกแกร่งเขาอีกรอบ ลภัสวัฒน์ยิ้มมุมปากอย่างนึกเอ็นดู “รู้ตัวเองไหม เธอทำให้ฉันคลั่งได้ทุกครั้งเลยให้ตายสิ! จะน่ารักไปไหนนะเมียฉัน” จิณ

จิณห์วราเดินออกมาพร้อมลูกสาว ทันทีที่เดินออกมาถึงสวนหลังบ้านทั้งไอรินและเธอก็ต้องตกใจและแปลกใจในคราวเดียวกัน เพราะว่าครอบครัวของลภัสวัฒน์ทั้งหมด พวกเขารออยู่ที่นั่นแล้วเรียบร้อย มีคุณพ่อคุณแม่ของเขา ลัลล์ลลิต ติณณภพและมิลิน “ทุกคนมาทำอะไรที่นี่คะ?” จิณห์วราถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเดินเข้ามาสมทบกับทุกคนที่กำลังยืนรออยู่ ปล่อยให้ลูกสาวได้ไปวิ่งหยอกเล่นกับหนูน้อยมิลิน ก่อนที่ลภัสวัฒน์จะเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความรักและตั้งใจที่มี เขาเอื้อมมือไปกอบกุมมือของภรรยาสาวเอาไว้ “มันควรจะเป็นโอกาสดี ๆ ที่ฉันจะได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อคนที่รักที่สุดเช่นเธอ ฉันรู้ว่ามันควรจะเกิดขึ้นตั้งนานแล้ว" ลภัสวัฒน์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าผู้หญิงที่เขารัก ดวงตาคมที่เคยดุดันเวลาทำงาน บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและรักที่ล้นหัวใจ มือข้างหนึ่งยังคงกอบกุมมือเธอเอาไว้แน่น ส่วนอีกมือค่อย ๆ ล้วงกล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาเปิดมันอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นแหวนเพชรเม็ดงามที่ส่องประกายท่ามกลางแสงแดดอุ่นยามสาย “จีน่า..ที่ผ่านมาฉันอาจทำให้เธอเหนื่อย อาจจะเคยทำให้เธอร้องไห้มาแล