All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 121 - Chapter 130

"อาซิน อาซินลูกแม่" แม่เฒ่าฉินยื่นมือขึ้นหาลูกสาวอย่างยากลำบากเพื่อขอความช่วยเหลือ"อยากให้ข้าช่วยหรือ หึ! ให้ลูกชายสุดที่รักของท่านมาช่วยสิ ข้าไม่ใช่ลูกของท่านตั้งแต่วันที่ท่านขายข้าให้ไอ้แก่ฉางคนนั้นแล้ว"แม่เฒ่าฉินลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ดวงตาพร่ามัว เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความสำนึกผิด "อาซิน...ช่วยแม่ด้วย แม่ผิดไปแล้ว..."เหรินซินยิ้มมุมปาก น้ำตาไหลอาบแก้มแต่สายตาเต็มไปด้วยไฟแค้นที่ยังไม่มอดดับ "ผิดไปแล้วหรือ...ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าต้องเผชิญอะไรบ้าง มันขืนใจข้า ทั้งพ่อทั้งลูก! ข้าขยะแขยงตัวเองจนแทบไม่อยากหายใจอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า... แต่ท่านรู้หรือไม่ ตอนนี้ข้าได้ส่งพวกมันทั้งสามคนลงนรกไปแล้ว!"แม่เฒ่าฉินเบิกตากว้าง น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความตกใจและสยดสยองในยามที่จ้องตาลูกสาว "เจ้าฆ่า..."เหรินซินหัวเราะเบา ๆ ก่อนไอออกมาเป็นเลือดสีสดหยดหนึ่ง "ข้า...แค่ผสมยาเบื่อหนูลงในข้าว...แล้วให้พวกมันกินจนล้มตายตรงหน้า ข้าเห็นมันชักกระตุกตายช้า ๆ ข้าเห็นพวกมันตายอย่างทรมานแต่พวกมันทำอะไรไม่ได้ เหมือนกันเลย เหมือนตอนที่พวกมันข่มเหงข้า แต่ข้ากลับทำอะไรไม่ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า... ข้าพอใจแล้ว

หัวหน้าหมู่บ้านคำนับขอบคุณอย่างจริงใจ แล้วรีบเดินกลับไปนำกลุ่มชาวบ้านออกเดินทางทันที ความเร่งรีบของเขาแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่ต้องการเสียเวลาอยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยความโกลาหลอีกแล้ว แม้ทุกคนจะทำตามมาตรการป้องกันที่ราชสำนักประกาศ แต่คนจำนวนมากก็สามารถแพร่เชื้อโรคได้เร็วอยู่ดีพวกเขาเดินออกจากประตูทิศเหนือของเมืองหลวง เมื่อพ้นจากความแออัดของกำแพงเมือง ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าก็ทำให้ชาวบ้านฉือเถียนทุกคนถึงกับหยุดชะงักท้องฟ้าที่นี่สว่างกว่าในเมืองมาก แม้เมฆจะยังคงมีอยู่บ้าง แต่ก็มีแสงแดดส่องลอดลงมาได้อย่างชัดเจน น้ำที่นี่ไม่ได้ท่วมสูงจนถึงขั้นกลายเป็นทะเลเหมือนเมืองทางใต้ที่พวกเขาจากมาทางขวามือคือบึงบัวขนาดใหญ่ ใบบัวสีเขียวสดลอยอยู่เหนือน้ำอย่างสวยงาม ดอกบัวสีชมพู สีขาว โผล่พ้นน้ำขึ้นมารับแสงแดดอย่างสดชื่น เป็นภาพที่งดงามที่พวกเขาไม่ได้เห็นมาเกือบ 2 เดือนแล้ว กลิ่นโคลนและกลิ่นซากศพถูกแทนที่ด้วยกลิ่นดินสะอาดและกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของบัวหลวงสิ่งที่ทำให้พวกเขาตกตะลึงที่สุดคือ ทุ่งนาที่กว้างใหญ่ไพศาลเบื้องหน้า ไม่ได้เป็นเพียงบึงน้ำโคลน แต่มีผู้คนกำลังทำนากันอยู่ทั่วทุกแปลง ชาวนาสวมหมวกฟาง เดินลุยน

ขณะนั้นซือเหอกับซือหลิงเดินเข้ามาพอดี"ข้าจะจัดการกับไก่ให้เองขอรับ" ซือเหอกล่าว พลางลูบมือตัวเองอย่างรู้หน้าที่ เขารู้ดีว่าต้องช่วยอย่างไรเพื่อให้สามารถนำไก่จากมิติได้โดยไม่มีใครสงสัย"ดี เจ้าเอาหม้อใบนี้ไปใส่เนื้อไก่นะซือเหอ หั่นเป็นชิ้น ๆ พร้อมปรุงให้พี่เลย" ซือหยายื่นหม้อให้น้องชาย แต่นางใช้จังหวะที่หันหลังแอบเอาเนื้อไก่ออกมาจากมิติใส้ไว้ในหม้อให้น้องชายไปจัดการ"ขอรับพี่หญิง""ถ้าอย่างนั้นข้าจะช่วยทำมันต้มน้ำขิงไว้ให้ทุกคนกินเป็นของหวานเจ้าค่ะ" ซือหลิงกล่าวเสียงใส มือเล็ก ๆ ของนางรีบหยิบหม้อทองเหลืองมาวางบนเตา ใบหน้านั้นเปื้อนเหงื่อแต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ"ดีมาก เติมน้ำตาลให้หวานหน่อย ใส่เกลือแค่หยิบมือก็พอแล้ว" ซือหยาเอ่ยชมน้องสาวน้องชายด้วยน้ำเสียงอบอุ่นราวสายลมฤดูใบไม้ผลิขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากทางลานเรือน ชิงชิงกับอาหลินพี่น้องสกุลจางเดินเข้ามาในครัว ทั้งคู่มีผ้าผืนบางคลุมศีรษะไว้ ป้องกันกลิ่นควันไฟจับผม"เห็ดหูหนูกับขิงพวกนี้ให้เป็นหน้าที่ของพวกเราพี่น้องเถอะเจ้าค่ะพี่ซือหยา" ชิงชิงพูดด้วยแววตาแจ่มใส มือข้างหนึ่งจับมีดมาเตรียมซอยขิง ส่วนจางหลินก็เตรียมหั่น

ซือหยากล่าวเสียงอ่อน มือเรียวยกหม้อข้าวต้มใบใหญ่ขึ้นเทเพิ่มในถ้วยคนที่ยังไม่ได้รับ ใบหน้านางมีเหงื่อผุด แม้เหนื่อยแต่ในแววตากลับเปล่งประกายอบอุ่น"ค่อย ๆ กินนะ ถ้าไม่อิ่มยังมีให้เติมอีก" เมื่อทุกคนได้นั่งลง พ่อเฒ่าหานจึงเอ่ยขึ้นว่า เสียงตะเกียบกระทบถ้วยดังขึ้นพร้อม ๆ กัน บางคนคีบผักจับฉ่ายอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนไม่แน่ใจว่าของตรงหน้านั้นเป็นของจริงหรือเพียงภาพฝัน เมื่ออาหารคำแรกเข้าปาก ทุกคนก็เงียบลงราวโลกหยุดหมุนข้าวต้มร้อน ๆ ที่มีกลิ่นขิงจาง ๆ ลื่นคออบอุ่นไปทั้งท้อง น้ำตาของชายชราคนหนึ่งไหลอาบแก้ม"ชีวิตนี้ที่รอดมากินอาหารมื้อนี้ได้อีกครั้ง ช่างเป็นบุญเหลือเกิน" หญิงสาวอีกคนหลับตา น้ำตาไหลพราก ขณะเคี้ยวข้าวช้า ๆ เสียงสะอื้นบางเบาผสมกับเสียงลมหายใจของผู้คนที่อิ่มเอมในความเงียบแห่งความสงบ บางคนก้มหน้ากิน บางคนขอบคุณฟ้าดิน"หากข้ายังมีชีวิตรอดต่อไปได้ ข้าสัญญาว่าจะทำงานตอบแทนบุญคุณนี้ไปชั่วชีวิต" ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวอย่างหนักแน่น"ใช่แล้ว! พวกเราจะทำงานให้ท่าน ขอเพียงแค่ให้พวกเราได้มีที่ซุกหัวนอนและอาหารกินก็พอ พวกเราจะไม่เป็นภาระแน่นอน" เสียงตอบรับจากผู้อพยพคนอื่น ๆ ดังขึ้นอย่าง

พอทุกคนเห็นแบบนั้นก็ตกใจจนพูดไม่ออก ไม่คิดว่าสกุลเสิ่นกับสกุลหานจะดีกับพวกเขาขนาดนั้น เสบียงเหล่านี้มีค่าประเมินมิได้ในยามวิกฤติเช่นนี้ หลายคนถึงกับน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้งระหว่างนั้น หยวนอีก็เดินไปยกตะกร้าที่บรรจุขิงจำนวนมากมาให้ "ขิงพวกนี้ใช้ต้มดื่มนะเจ้าคะ ช่วยให้อบอุ่นร่างกายและป้องกันไข้หวัดได้ดี ใครมีไข้ มีอาการท้องร่วงท้องเสียก็มาเอายาที่เราได้"หัวหน้าหมู่บ้านจึงเอ่ยขึ้นบ้าง เขาโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งเป็นตัวแทนของชาวบ้านทุกคน "ขอบคุณทุกคนมาก บุญคุณครั้งนี้พวกเราจะไม่ลืม ชีวิตใหม่นี้เป็นของพวกท่านทุกคน"ซือหยามองกลุ่มผู้อพยพด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง นางรู้ว่าความช่วยเหลือนี้ไม่ใช่แค่การให้ปลา แต่เป็นการมอบเบ็ดตกปลาให้พวกเขาได้ยืนหยัดด้วยตนเอง นั่นถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด"ท่านลุงอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ หลังจากงานในแปลงนาเสร็จ ข้าจะหางานที่เหมาะสมให้พวกท่านทำต่อ เรายังมีแผนจะขยายกิจการหลายอย่าง หลังจากภัยพิบัติผ่านไป ใครอยากกลับเมืองลั่วสุ่ยหรืออยากอยู่ที่นี่ต่อ ข้าก็จะช่วยอย่างสุดกำลัง""ขอบคุณสะใภ้สามเสิ่น ขอบคุณสะใภ้ใหญ่เสิ่น ขอบคุณ เฒ่าหาน เฒ่าเสิ่น แล้วก็ภรรยาด้วย" ทุกค