All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 131 - Chapter 140

เช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงมายังลานเรือนสกุลเสิ่น ขับไล่ความมืดมิดและความกังวลในยามค่ำคืนออกไปได้เกือบหมดสิ้น ในห้องนอนของซือหยากับหยางเฉิง ไข้ของอี้หมิงลดลงเกือบหายเป็นปกติ แต่ก็ยังไม่หายขาด ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขายังคงซีดเซียว แต่การหายใจเริ่มเป็นปกติแล้วในครัวหยวนอีกับแม่เฒ่าหานช่วยกันยกถาดอาหาร น้ำกิน น้ำใช้ที่จัดเตรียมไว้อย่างพิถีพิถัน เตรียมจะนำมาวางไว้ที่หน้าห้องตามที่ซือหยาบอก อาหารเช้าเป็นข้าวต้มบำรุงกำลัง เพื่อช่วยฟื้นฟูร่างกายของสามคนพ่อแม่ลูกแต่แล้วคนอายุน้อยสุดของเรือนที่ถูกสั่งห้ามเข้าห้อง ก็มากระตุกชายชุดของท่านยายอย่างน่าสงสาร อันหมิงในชุดใหม่ที่สะอาดสะอ้าน สวมหน้ากากอนามัยตามคำสั่งของมารดา ดวงตากลมโตของเขามีร่องรอยของการร้องไห้เมื่อคืนหลงเหลือให้เห็น"ท่านยาย หลานขอเอาของไปส่งให้พี่ชายด้วยนะขอรับ" เด็กชายตัวน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนผู้เป็นยายตอบกลับ แววตาของนางเต็มไป้วยความเป็นห่วง"แต่ยายกลัวเจ้าจะติดไข้ รออีกสักวันสองวันค่อยไปดีหรือไม่" นางย่อตัวลง แล้วลูบศีรษะของหลานชายเบา ๆ แต่พอเห็นขอบตาแดงรื้นของหลานชาย ก็ทำให้ผู้เป็นยายอ่อนระทวยเกินต้านทานไหว

ในที่สุดเวลาก็ผ่านไป สามวันแห่งการกักตัวได้สิ้นสุดลง อี้หมิงหายดีและกลับมาร่าเริงได้อีกครั้ง เสียงหัวเราะสดใสของฝาแฝดดังขึ้นในลานหน้าเรือน ทำให้บรรยากาศของสกุลเสิ่นและหานกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ฟ้าฝนที่เคยตกชุกได้ทิ้งช่วงให้ชาวบ้านได้ทำงาน ชาวบ้านฉือเถียนตอนนี้ร่างกายเริ่มดีขึ้น ทุกคนแบ่งหน้าที่กันทำงานอย่างขะมักเขม้น โดยมี หยางรุ่ย และ หยางเฟิง เป็นผู้ดูแลหลักในแปลงนาทว่า ความสงบสุขก็อยู่ได้ไม่นานนัก ก็ยังมีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น ทำให้เจิ้งหรงร้อนใจ เนื่องจากผู้อพยพชุดสุดท้ายที่เคลื่อนเข้ามาถึงเมืองหลวงนั้นมีจำนวนมาก แต่เสบียงอาหารกับยาเริ่มร่อยหรอลง เช้านี้เขาบากหน้ามาหาน้องสาวอีกครั้งเพื่อขอความช่วยเหลือ ทั้งที่ซือหยาก็บริจาคยาและหน้ากากอนามัยไปถึง 5 รอบแล้ว ความรู้สึกเกรงใจของเขานั้นหนักอึ้งอยู่ในอก แต่ความรับผิดชอบในฐานะผู้ดูแลความปลอดภัยของเมืองทำให้เขาต้องทำเช่นนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนัก เขาเดินเข้ามาในลานเรือนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ขณะเดียวกัน ซือหยากำลังก้มหน้าก้มตาดูแลกระถางดอกไม้หายากที่ลานหน้าเรือน ดอกไม้เหล่านั้นส่งกลิ่นหอมเย็นชื่น

หยางเฉิงใช้เวลาเดินออกจากเรือนไม่นานก็พบนายช่างฟงที่กำลังควบคุมการก่อสร้างอยู่ไม่ไกล "นายช่างฟง ขอรบกวนท่านสักครู่" หยางเฉิงกล่าวนายช่างฟงรีบวางเครื่องมือแล้วเดินเข้ามาหาหยางเฉิงทันที"น้องชายหยางเฉิงมีอะไรให้ข้าทำหรือ?" นายช่างฟงเอ่ยถามเมื่อเห็นหยางเฉิงถือกระดาษใบหนึ่งมาด้วย คาดว่าน่าจะเป็นแบบแปลนอะไรสักอย่างที่ขีดเขียนขึ้นอย่างง่าย ๆ"ภรรยาข้าต้องการให้ท่านสร้างเพิงบริจาคอาหารที่ริมบึงบัว เพื่อช่วยเหลือผู้อพยพที่เข้ามาในเมืองหลวง นี่คือแผนผังและรายละเอียดที่นางต้องการ ท่านลองดูว่ามีสิ่งใดที่ต้องเพิ่มเติมหรือแก้ไขหรือไม่ ส่วนค่าแรงเท่าไหร่...นายช่างแจ้งมาได้เลย"นายช่างฟงรับแผ่นกระดาษมาดูอย่างตั้งใจ ยิ่งเขามองรายละเอียดในแผนผังมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทึ่งในความรอบคอบของสตรีผู้นี้ การออกแบบเตาไฟคู่ การจัดวางพื้นที่นวดแป้ง และการยกพื้นเพื่อสุขอนามัย ทุกอย่างถูกคำนวณมาอย่างดี"นี่... นี่เป็นแผนผังที่ละเอียดถี่ถ้วนยิ่งนักขอรับ! งานนี้คาดว่าต้องใช้เวลาไม่เกิน 2 วัน แต่หัวเตาคงต้องเพิ่มเวลาอีกสัก 1 วันถึงจะพร้อมใช้งาน" นายช่างฟงกล่าวด้วยความกังวล"นี่เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา เรื่องเวลายังอยู่

น้ำรอบแรกถูกใช้จนหมดในพริบตา หยางเฟิง หยางเฉิงและหยางรุ่ย หันมามองหน้ากัน รู้ดีว่าภารกิจของพวกเขายังอีกยาวไกลนัก จากนั้นก็ขนถังขึ้นเกวียนเดินกลับหมู่บ้านเพื่อไปบรรทุกน้ำอีกครั้งเมื่อน้ำเริ่มเดือดได้ที่ ไอน้ำร้อนก็พวยพุ่งขึ้นจนทำให้บรรยากาศภายในเพิงดูอบอ้าวแต่ก็เปี่ยมด้วยพลังงาน ซือหยายืนอยู่หน้าหม้อต้ม นางเริ่มปรุงรสชาติอย่างเชี่ยวชาญ ด้วยผงปรุงรสและเครื่องเทศที่นำออกมาจากมิติ กลิ่นหอมหวนของเครื่องปรุงก็เริ่มโชยออกมาจากนั้นนางก็ใส่หัวไชเท้าและผักแห้ง ผักสด ที่ชาวบ้านนำมามอบให้ลงไป ตามด้วยเนื้อไก่ฉีกกับไส้กรอกหนังกรอบ ที่นางนำออกมาจากมิติ ไส้กรอกสีแดงอมชมพูหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ ถูกใส่ลงไปในหม้อที่กำลังเดือดปุด ๆ สร้างความแปลกใหม่ให้กับอาหารโบราณ รูปลักษณ์ของกวยจั๊บดูอุดมสมบูรณ์กว่าอาหารที่ทุกคนกินในช่วงนี้"พี่สะใภ้ขอเส้น 1 กะละมังเจ้าค่ะ" ซือหยาหันไปทางหยวนอีที่กำลังตัดเส้นแป้งที่นวดเสร็จแล้วมากองรวมกันไว้ได้กองใหญ่ เส้นแป้งสีขาวนวลถูกโรยด้วยแป้งมันเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ติดกัน การเตรียมการทั้งหมดเป็นไปอย่างมีระบบ"ได้ ๆ ข้าจะเอาไปให้เดี๋ยวนี้ น้องสะใภ้" หยวนอีตอบรับอย่างกระตือรือร้น นา

ต้นยามเฉิน (07.00-09.00 น.)แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มสาดส่องลงมายังเพิงแจกอาหาร ขับไล่ไอหมอกและอากาศเย็น ๆ ในยามรุ่งอรุณออกไปได้เกือบหมดสิ้น หลังจากข้าวต้มกับกวยจั๊บ 10 หม้อแรกถูกยกขึ้นมาเตรียมพร้อมแจกจ่ายบนโต๊ะยาว หม้อชุดใหม่ก็ถูกยกขึ้นตั้งเตาแทนที่ พร้อมเติมน้ำเติมไฟเตรียมปรุงอาหารชุดต่อไป รวมไปถึงหม้อน้ำขิงขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าสุด ส่งกลิ่นหอมอบอุ่นโชยออกมาบรรดาผู้ชายในตระกูลและคนงานที่มาช่วยงาน ต่างก็มาช่วยกันทำงานอย่างแข็งขัน หยางเฉิง กับ หยางเฟิง สลับกันดูแลความร้อนและคนหม้อที่กำลังเดือดปุด ๆ บางคนก็ไปช่วยภรรยานวดแป้ง ตัดเส้นกวยจั๊บให้เพียงพอต่อความต้องการของผู้ประสบภัยที่กำลังจะมาถึง ทุกคนรู้ดีว่านี่คือการแข่งขันกับความหิวโหยของผู้คนนับพันไม่นานนักขบวนผู้ประสบภัยก็เคลื่อนมาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เงาของผู้คนจำนวนมากปรากฏขึ้นที่กำแพงเมือง ใบหน้าของพวกเขาส่วนใหญ่อิดโรย ดวงตาแสดงความหวังและความสิ้นหวังผสมปนเปกันทหารที่มาดูแลความเรียบร้อยภายใต้การนำของฮัวเจิ้งหรง เริ่มจัดแถวผู้ประสบภัยเป็น 5 แถวอย่างเป็นระเบียบ เพื่อไม่ให้เกิดความโกลาหล ให้ผู้ประสบภัยค่อย ๆ เดินแถวกันเข้ามารับกวยจ