All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 141 - Chapter 150

กลิ่นขิงหอมกรุ่นลอยมาตามลมอีกครั้ง ผสมกับกลิ่นฟืนไหม้อ่อน ๆ และกลิ่นน้ำตาลทรายแดงที่ลอยคลุ้งไปทั่ว ทุกคนที่ยกถ้วยขึ้นจิบต่างหลับตาด้วยความสุข น้ำขิงร้อน ๆ ไหลผ่านลำคอ ช่วยขับความหนาวเหน็บในอกจนหายวาบการแจกจ่ายอาหารดำเนินไปอย่างมีระเบียบภายใต้การกำกับดูแลของทหารราว 70 นาย เสียงตักอาหารและเสียงขอบคุณยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารออาหารร้อน ๆ ที่จะได้ช่วยประทังชีวิต ความหวังเริ่มฉายชัดขึ้นในดวงตาที่เคยสิ้นหวังของผู้อพยพทว่า ความสงบสุขก็ถูกทำลายลงอย่างกะทันหัน เมื่อมีเสียงตะโกนด่าทอและเสียงความชุลมุนย่อม ๆ ดังมาจากปลายแถว ซึ่งเป็นบริเวณที่ผู้อพยพกลุ่มใหม่กำลังเดินเข้ามาสมทบ เสียงนั้นดังและรุนแรงจนทำให้ผู้คนที่กำลังเข้าแถวต้องหันไปมองด้วยความตกใจ"มู่ไต้! เจ้า...ไอ้บัณฑิตชั่ว! เจ้าหลอกลูกสาวข้า! เจ้าพานางหนีออกจากเรือน แถมยังหลอกให้นางขโมยเงินในเรือนหนีไปกับเจ้า! บอกมาเสียดี ๆ ว่าตอนนี้ลูกของข้าอยู่ที่ไหน!"พั๊วะ พั๊วะ พั๊วะชายสูงวัยคนหนึ่งในชุดที่แม้จะดูมอมแมมแต่ก็ยังพอเห็นเค้าโครงของคนมีฐานะ ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด ดวงตาของเขาฉายแววอาฆ

ระหว่างที่ทหารพาคนสกุลอู๋ออกไป เสียงด่าทอจากชาวบ้านก็ดังตามหลังไปอย่างรุนแรง พวกเขาเห็นใจหยวนอี โดยเฉพาะสตรีที่เคยมีประสบการณ์ถูกกดขี่ในครอบครัว การมองเห็นหยวนอีถูกรังแก ก็เหมือนเห็นตัวเองในยามที่ถูกกดขี่"ไอ้แก่เห็นแก่ตัว! มีลูกสาวดี ๆ ไม่รู้จักรักษา! สมควรแล้วที่ต้องอยู่กับลูกชายไม่ได้เรื่อง!""ช่างเป็นพ่อที่ลำเอียงนัก! รักลูกชายจนไม่เห็นหัวลูกสาว! เกิดมาเป็นลูกสาวของเจ้าช่างอาภัพยิ่งนัก!""น่าละอายจริง ๆ! ตัดขาดลูกไปแล้วยังกล้ามาทวงบุญคุณอีก! หน้าหนายิ่งกว่ากำแพงเมืองหลวง!""โอ๊ย! สวรรค์ลงโทษเถิด! พ่อที่รักลูกไม่เท่ากัน สุดท้ายก็ต้องมีชีวิตที่เดียวดายเช่นนี้!""ลูกสาวทำทุกอย่างให้ แต่กลับใช้จ่ายกับลูกชายเสเพล! ช่างเป็นพ่อที่โง่เขลาสิ้นดี!""คนเช่นนี้ไม่สมควรได้รับอาหารจากโรงทานนี้! ควรปล่อยให้หิวตายไปซะ!"หลังจากทหารพาคนสกุลอู๋ออกไป ซือหยาจึงเดินเข้าไปหาหยวนอี นางนั่งลงข้าง ๆ พี่สะใภ้แล้วยื่นมือไปพยุงหยวนอีให้ลุกขึ้นมา ใบหน้าของซือหยาเปี่ยมไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ ส่วนการแจกอาหารก็ดำเนินต่อไปโดยมีฟงไฉ่ผิงเข้ามาทำหน้าที่แทน"พี่สะใภ้ อยากช่วยครอบครัวหรือไม่ ข้าช่วยได้นะเจ้าคะ อย่างน้

พวกเขาช่วยกันปรุงกวยจั๊บกับข้าวต้มรอบละ 10 หม้ออย่างรวดเร็ว ชุดแรกที่ปรุงเสร็จถูกยกลงจากเตาอย่างระมัดระวัง แล้ววางพักไว้บนพื้นไม้ที่ยกสูง เพื่อให้ไอร้อนระบายออกเล็กน้อยก่อนจะบรรทุกขึ้นเกวียน กลิ่นหอมของอาหารที่ปรุงสุกใหม่ ๆ เป็นดั่งรางวัลแห่งความเหน็ดเหนื่อยของทุกคนไม่นานนักอาหารรอบแรก 10 หม้อก็ถูกบรรจุใส่ถังไม้ขนาดใหญ่ที่คลุมด้วยผ้าหนาเพื่อรักษาความร้อน แล้วขนขึ้นเกวียน 3 เล่มที่ หยางเฉิงเตรียมไว้ จากนั้นทุกคนก็รีบต้มอีก 10 หม้อเพื่อให้มีเสบียงเพียงพอสำหรับผู้ประสบภัยในเมืองทั้ง 2,000 คนที่อยู่ภายใต้ความรับผิดชอบของพวกเขาเมื่อเสร็จสิ้นการปรุงทั้ง 20 หม้อแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมีสีส้มนวลจับตา โฮ่วหมิงกับนายทหารที่ได้รับคำสั่งราว 30 นายก็มาถึงที่เพิงแจกอาหาร พวกเขามาพร้อมกับเกวียนบรรทุกขนาดใหญ่สำหรับขนส่งอาหาร"แม่นางเสิ่น พวกเรามาถึงแล้วขอรับ เสบียงเหล่านี้ใช่ที่ต้องขนเข้าเมืองหรือไม่?" โฮ่วหมิงกล่าวอย่างสุภาพ เขาเห็นความทุ่มเทของคนเหล่านี้แล้วรู้สึกเลื่อมใส"ใช่เจ้าค่ะ ฝากพี่โฮ่วหมิงดูแลต่อด้วยนะเจ้าคะ" ซือหยาตอบกลับ"ขอรับ แม่นางเสิ่นวางใจได้"โฮ่วหมิงรับคำแล้วรีบควบคุมทหารให้ขนย้ายถ

ยามเหม่า (05.00-07.00 น.) ของวันต่อมาแสงอรุณแรกของวันกำลังทอประกาย วันนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดและเป็นเกียรติที่สุดในชีวิตของคนสกุลฮัว สกุลหาน และสกุลเสิ่น ความเงียบสงบยามเช้าถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นและความวุ่นวายที่แสนสุข ทุกคนตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการรับพระราชโองการอันเป็นมงคลลานเรือนสกุลฮัวถูกจัดเตรียมไว้สำหรับการรับแขกบ้านแขกเมือง กระถางดอกไม้ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ บ่งบอกถึงความเอาใจใส่ในทุกรายละเอียดที่เรือนสกุลเสิ่น สตรีทั้งหลายต่างช่วยกันแต่งกายอย่างพิถีพิถัน ชุดผ้าไหมแท้ที่ซือหยาเคยซื้อเก็บไว้ วันนี้ถูกนำออกมาให้ทุกคนได้สวมใส่ มัซือหยาในชุดคลุมยาวแบบดั้งเดิมที่ยังไม่เข้ารูปมากนัก ตัดเย็บจากผ้าไหมเนื้อดีสีม่วงอ่อนเจือชมพู สีของชุดนั้นให้ความรู้สึกสงบ อ่อนโยน และสูงศักดิ์ ความวาวของผ้าไหมขับผิวพรรณของนางให้ดูผุดผ่องยิ่งขึ้น คอเสื้อตั้งสีขาวนวลถูกปักด้วยลวดลายดอกไม้เล็ก ๆ ดูละเอียดและอ่อนช้อย ปลายแขนกว้างเล็กน้อยถูกเดินขอบผ้าสีเข้มอย่างประณีต นางเกล้ามวยผมอย่างเรียบง่ายแต่สง่างาม ประดับด้วยดอกไม้เล็ก ๆ ที่เก็บมาจากลานหน้าเรื

หลังจากนั้น หวงกงกง ก็มอบม้วนราชโองการ ป้ายเกียรติคุณ และของพระราชทานให้กับ ฮัวเจิ้งหรง ที่รับไว้ด้วยความเคารพอย่างสูงสุด แล้วหวงกงกงก็เดินทางกลับทันที โดยไม่รอให้มีการจัดเลี้ยงใด ๆ แสดงถึงความเร่งรีบในการปฏิบัติหน้าที่ของราชสำนัก ทิ้งไว้เพียงความสุขล้น และเกียรติยศที่ส่องสว่างดุจดวงดาวประดับอยู่เหนือเรือนสกุลฮัวไปตราบนานเท่านานหลังจากขบวนของหวงกงกงกลับไปได้ไม่นาน ความคึกคักในเรือนสกุลฮัวก็ยังคงอยู่ บุรุษหนุ่มและคนงานต่างกำลังช่วยกันนำป้ายเกียรติ 'เมตตาธรรมหล่อเลี้ยงแผ่นดิน' (仁德滋养天下) ที่เพิ่งได้รับพระราชทานมาติดไว้เหนือประตูเรือนหลักอย่างภาคภูมิ ป้ายไม้แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง อักษรสีทองอร่ามขับให้เรือนสกุลฮัวดูมีสง่าราศีขึ้นอย่างมากผู้อาวุโสฮัวกับฮัวไท่ไท่ยืนเคียงข้างกันที่ลานเรือน มองดูลูกหลานกำลังช่วยกันติดป้ายด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความปลื้มปิติ รอยยิ้มแห่งความสุขและความภาคภูมิใจแผ่ซ่านไปทั่ว ความเหน็ดเหนื่อยและความยากลำบากที่ผ่านมาได้ถูกชดเชยด้วยเกียรติยศอันสูงสุดนี้แล้วระหว่างนั้นเอง จู่ๆ เสียงล้อรถม้าที่หนักแน่นก็ดังใกล้เข้ามา ทุกคนในบริเวณนั้นต้องหันมองด้วยความสงสัย รถม้าส