All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 111 - Chapter 120

หลายวันต่อมาต้นยามอู่ (ยามอู่ 11.00-13.00 น.) เสียงค้อนกระทบไม้ดัง ตึง ตึง ตึง เป็นจังหวะสม่ำเสมอจากด้านนอกเรือน กลิ่นไม้สนสดใหม่ลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นควันไฟบางเบาในลานกว้าง คนงานเกือบ 50 ชีวิตที่นายช่างฟงพามาทำงาน แต่ละตนต่างขะมักเขม้นตอกเสา ขุดหลุม ขึงเชือกกำหนดแนวเรือน เสียงคุยจ้อกแจ้กของพวกเขาผสมกับเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ริมรั้ว ทำให้เรือนสกุลเสิ่นที่เคยสงบดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากลางลานเรือนสกุลเสิ่น มีภรรยาของช่าง 10 กว่าคนกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น ซือหยาจ้างพวกนางด้วยค่าแรงวันละ 40 อีแปะ เพื่อให้ทุกคนได้มีเงินไปซื้อเสบียงอาหารกักตุนไว้ หากใครอยากได้เสบียงนางก็จัดหาแลกเปลี่ยนให้มือแต่ละคู่ทำงานไม่หยุด บ้างขูดหัวมัน บางคนคั้นแป้ง บ้างกรองน้ำแป้งที่ขาวขุ่น บ้างก็ตักเนื้อแป้งเปียกขึ้นตากในกระด้ง ข้าง ๆ มีเด็กชายวัยรุ่น 3 คนกำลังช่วยหยางรุ่ยกับหยางเฉิงขนหัวมันสำปะหลังที่เพิ่งขุดจากภูเขากลับมา วางเรียงไว้เต็มกระบุงไม้ "พี่สะใภ้ วันนี้เราเอาแป้งออกมาทำเส้นสัก 10 จินเถอะเจ้าค่ะ หลังจากนวดเสร็จแล้วจะได้เส้น 20 กว่าจิน ข้าว่าน่าจะเพียงพอให้ทุกคนกิน"หยวนอีซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ หั

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ปลอดโปร่งจนเห็นเส้นขอบฟ้าที่ไกลโพ้น เสียงวัวส่งเสียงร้อง มอ มอ เบา ๆ สลับกับเสียงไถเหล็กที่พลิกผืนดิน บริเวณแปลงนาของสกุลฮัวเต็มไปด้วยไอดินที่ลอยขึ้นมาจาง ๆ บ่งบอกถึงการทำงานอย่างหนักพ่อเฒ่าหาน พ่อเฒ่าเสิ่น แม่เฒ่าเสิ่น แม่เฒ่าหาน จางวั่งซู หยางเฟิง ซือเหอ อาเหล่ย อาเซียวและเจ้าแฝด ตอนนี้ก็เร่งไถนาและทำงาน ที่ดินจำนวน 200 หมู่ ของสกุลฮัวจนเหลือเพียงไม่ถึง 100 หมู่ อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว เสื้อผ้าของทุกคนเปรอะเปื้อนดินและเหงื่อ ใบหน้าคล้ำแดดแต่ดวงตาฉายแววถึงความมุ่งมั่นอันแรงกล้า ผืนดินที่ผ่านการไถพรวนถูกจัดเรียงเป็นแถวยาวสวยงาม รอเพียงฝนตกลงมาอีกหน่อยก็ถอนกล้าที่พ่อเฒ่าฮัวหว่านไว้มาปักดำได้แล้วส่วนที่นา 20 หมู่ ที่ซือหยาซื้อไว้ พ่อเฒ่าหานกับพ่อเฒ่าเสิ่นตัดสินใจทำนาหว่านเพราะพวกเขาไม่มีต้นกล้าข้าว ทั้งสองผู้เฒ่ากำลังยืนอยู่กลางผืนนา มือที่เหี่ยวย่นแต่แข็งแรงของพวกท่านกำลังโปรยเมล็ดพันธุ์ข้าวลงบนดินที่เพิ่งไถเสร็จอย่างระมัดระวัง แต่ละเมล็ดที่ถูกหว่านลงไปเต็มไปด้วยความหวังที่จะได้เก็บเกี่ยวรวงข้าวที่สมบูรณ์ทันใดนั้น รถเข็นที่บรรทุกกวยจั๊บก็มาถึงแปลงนา เสียงล้อไม้บดเบียดก

หนึ่งเดือนต่อมา ในช่วงต้นเดือนหกตามปฏิทินจันทรคติเรือนทั้งสามหลังของซือหยาคืบหน้าไปไกลเกินความคาดหมายของคนในหมู่บ้าน นายช่างฟงเร่งงานหามรุ่งหามค่ำราวกับรู้ว่าเวลาแห่งความสงบกำลังจะหมดลง เรือนทั้งสามหลังได้มุงหลังคาเสร็จสมบูรณ์ ผนังและพื้นไม้ก็ขึ้นครบทั้งหมด ไม้เนื้อดีถูกลงน้ำมันถงจนพื้นผิวเงาวับช่วยให้ไม้เคลือบไม้ให้ทนแดดฝน ป้องกันความชื้น ปลวก และเชื้อรา ตอนนี้เหลือเพียงการเก็บรายละเอียดตกแต่งภายใน ใส่ประตูหน้าต่าง ทำกำแพงกับโรงครัวขนาดใหญ่ที่ต้องใช้เวลาในการสร้างเพิ่มสถานการณ์ในเมืองเรียกได้ว่าใกล้จะเข้าขั้นวิกฤติ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มทึมเทา เมฆฝนสีดำหนาทึบก่อตัวเป็นกำแพงขนาดใหญ่ทางทิศใต้ บ่งบอกถึงสายฝนกำลังจะมาเยือน แต่สายฝนที่ชาวนาเฝ้ารอคอยนั้น อาจนำมาซึ่งหายนะในเมืองใหญ่ได้เช่นกัน แน่นอนว่าความอับชื้นที่มาพร้อมกับฤดูฝน เป็นบ่อเกิดของโรคภัยไข้เจ็บเสมอเช้าตรู่ของวัน ลานเรือนด้านหน้ามีไอหมอกจาง ๆ ปกคลุม อากาศเย็นชื้น ฮัวเจิ้งหรงในชุดขุนนางกำลังยืนอยู่ข้างรถม้าที่จอดรออย่างสง่างาม พลางปรับเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมเข้าเมืองไปปฏิบัติหน้าที่"พี่ใหญ่ ข้าได้ยินข่าวว่าสถาน

หมู่บ้านฉือเถียน เมืองลั่วสุ่ย ในหมู่บ้านตอนนี้มีแต่ซากปรักหักพังที่โผล่พ้นน้ำ พายุฝนห่าใหญ่ได้กระหน่ำติดต่อกันเป็นเวลาถึง 10 วัน 10 คืน โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อน ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกสีดำทะมึนจนแทบไม่เห็นแสงอาทิตย์ เสียงฟ้าร้องคำรามดังครืน ๆ ราวกับมังกรพิโรธอยู่เหนือน่านฟ้า เสียงน้ำป่าไหลหลากดัง ซ่า ซ่า ไม่ขาดสายไร่นาที่เคยเขียวขจีตอนนี้กลายเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ น้ำโคลนสีขุ่นไหลทะลักเข้าท่วมบ้านเรือนที่สร้างจากดินและไม้ผุพัง บ้านเรือนหลายหลังทนทานต่อแรงน้ำไม่ไหวจึงพังทลายลงมาเป็นกองดิน ตามไหล่เขาก็เกิดดินภูเขาถล่มลงมาเป็นแนวยาว ซัดเอาบ้านเรือนและผู้คนลงไปในกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก เรือนสกุลหานที่อยู่ท้ายหมู่บ้านก็เป็นหนึ่งในนั้นความเงียบงันปนด้วยเสียงสะอื้นไห้ปกคลุมทั่วหมู่บ้าน ผู้คนล้มตายจำนวนมาก บางส่วนถูกดินถล่มทับ บางส่วนถูกกระแสน้ำพัดพาไปโดยไม่มีใครสามารถช่วยเหลือได้ทัน สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าความตายคือความอดอยากและโรคภัย ชาวบ้านขาดแคลนเสบียงอาหารอย่างหนัก อาหารแห้งที่เก็บไว้ถูกความชื้นทำลายจนหมดสิ้น น้ำดื่มสะอาดแทบไม่มีให้เห็น ชาวบ้านจำนวนมากเริ่มเจ็บไข้ได้ป่วย บาง

วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่โหดร้ายภายใต้ท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ภัยน้ำท่วมใหญ่ได้กัดกินแผ่นดินแห่งนี้ ฝนตกกระหน่ำติดต่อกันครึ่งเดือนไม่หยุดหย่อน ถนนหนทางกลายเป็นโคลนเหลวหนืดและกระแสน้ำเชี่ยว ราวกับฟ้าดินไม่เหลียวแลต่อมนุษย์แล้วชาวบ้านจากเมืองลั่วสุ่ยต่างพากันหอบลูกจูงหลาน ดิ้นรนหนีภัยพิบัติและความอดอยาก พวกเขาเดินลุยน้ำโคลนที่ท่วมสูงถึงน่อง บ้างก็แบกหาบของใช้เล็กน้อยที่เหลืออยู่ไว้บนบ่า บ้างก็ลากรถไม้ที่โยกเยกด้วยแรงเพียงปลายนิ้ว เสื้อผ้าเปียกปอนแนบเนื้อจนร่างกายสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บระหว่างทางมีศพผู้คนกระจัดกระจาย บางศพถูกทิ้งไว้ข้างพุ่มไม้ที่น้ำท่วมไม่ถึง บางศพกองอยู่กลางทางโดยไม่มีใครกล้าหันไปมอง น้ำโคลนสีขุ่นซัดวนอยู่รอบร่างที่ไร้วิญญาณ แม้แต่วัวหรือม้าที่เป็นสัตว์ลากจูงก็ล้มตายเกลื่อน ซากของมันถูกทิ้งให้เน่าเปื่อยส่งกลิ่นคาวและกลิ่นเน่าผสมกันจนแทบหายใจไม่ออก ชวนคลื่นเหียนจนแมลงวันตอมเป็นฝูงเสียงร้องของเด็กเล็กแผ่วเบาแทบกลืนหายไปกับเสียงฝน หญิงคนหนึ่งซบหน้าลงกับอกสามี ร่ำไห้ทั้งน้ำตาเพราะลูกในอ้อมแขนหมดลมหายใจตั้งแต่ยามบ่าย แต่ไม่มีแม้แรงจะฝังศพ เพียงใช้ผ้าขี้ริ้วคลุมหน้าแล้วเ