All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 1 - Chapter 10

สนามบินปักกิ่ง ปี ค.ศ.2025เสียงประกาศจากเครื่องขยายในสนามบินนานาชาติของปักกิ่ง ดังแทรกผ่านคลื่นผู้คนที่เดินขวักไขว่ เสียงรองเท้าหนัง เสียงลากกระเป๋าเดินทาง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบต่างประสานกันราวกับบทเพลงอันวุ่นวาย หลังม่านกระจกบานใหญ่ ฝนโปรยเม็ดแรกลงมาจากท้องฟ้าเหมือนผืนผ้าสีเทาถูกฉีกจนขาด สายฟ้าผ่าลงมาไกล ๆ เสียงก้องสะท้อนทั่วพื้นดินหานซือหยาหญิงสาวในชุดสูทกระโปรงเข้ารูปสีเทาเข้ม ผมยาวถูกรวบขึ้นเรียบตึงด้วยกิ๊บแบรนด์ดัง เธอเดินออกจากอาคารสนามบินอย่างมั่นคง แม้รองเท้าส้นสูงสีดำมันปลาบจะกระแทกพื้นหินอ่อนดัง...ตึก ตึก ตึกแต่ฝีเท้ากลับไม่สะดุดสักครา ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างพิถีพิถันเผยให้เห็นโครงหน้าเรียวสมส่วน ดวงตาคมกริบเจือแววเศร้าลึก ๆ ที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มบางเบาเม็ดฝนที่แรกเริ่มเป็นเพียงละอองค่อย ๆ หนักขึ้น ราวกับฟ้าทั้งผืนตั้งใจเปิดฉากต้อนรับการกลับมาของเธอด้วยพายุ ซือหยาเร่งฝีเท้าผ่านชายหนุ่มหญิงสาวที่วิ่งหาที่หลบฝน กระโปรงปลิวสะบัดติดต้นขา เสื้อสูทถูกละอองฝนกระหน่ำจนเห็นรอยเปียกชื้นเป็นปื้นรถยนต์สีดำรุ่นใหม่เอี่ยมจอดอยู่ตรงลานจอดรถด้านนอกอาคาร หยาดฝนกระแทกก

แต่แล้วความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามาในหัวของนางอีกครั้ง ความทรงจำของร่างนี้ไหลทะลักเข้ามาในหัวของนางราวกับเขื่อนที่พังทลายลงมา หญิงสาวในความทรงจำนั้นคือ...นาง! แต่เป็นนางในอดีตที่นิสัยแย่ นางไม่สนใจสามีและลูก ๆ ที่ดีพร้อมทุกอย่าง นางวางแผนที่จะหนีไปกับชายชู้ที่เป็นบัณฑิตเพื่อไปใช้ชีวิตที่ดีกว่าในเมืองหลวง เงินที่สามีหามาได้จากการล่าสัตว์ นางก็แอบเก็บไว้ เตรียมจะหนีไปกับบัณฑิตหนุ่มในอีกสองวันข้างหน้า"ไม่นะ! นี่ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของผู้หญิงที่ฉันฝันเห็นเหรอเนี่ย?" ซือหยาอุทานออกมาด้วยความตกใจอย่างที่สุด นางหันมองรอบกายอีกครั้ง นี่มันคือบ้านที่อยู่ในความฝันของนางมาตลอด 1 ปีหลังจากที่นางเสียลูกชายฝาแฝดกับสามีไป พอคิดมาถึงจุดนี้นางจึงนึกขึ้นได้ว่า..."ไม่สิ!...หลังจากนี้ไปสองเดือนกว่า ๆ จะเกิดน้ำท่วมใหญ่!"น้ำท่วมใหญ่...เป็นเรื่องจริง! ซือหยาจำได้ว่าในความฝันหลังจากร่างนี้หนีไปราว ๆ สองสามเดือน ที่นี่จะเกิดน้ำท่วมฉับพลันครั้งใหญ่ มีผู้คนล้มตายจำนวนมาก คนในสกุลเสิ่นและสกุลหานบ้านเดิมของร่างนี้ก็ล้มหายตายจากถึงเสิ่นหยางเฉิงสามีของนางจะช่วยลูก ๆ ให้ย้ายหนีได้อย่างปลอดภัย แต่หลังจากนั้นไม่นานเ

หลังจากที่แผ่นหลังกว้างของสามีและร่างเล็ก ๆ ของลูกชายทั้งสองลับหายไปจากสายตา ความเงียบสงัดก็เข้าปกคลุมเรือนไม้อีกครั้ง ซือหยายืนนิ่งอยู่กลางห้องโถงที่ว่างเปล่า ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่คุ้นเคยจากชาติที่แล้วกลับเข้ามาจู่โจมหัวใจของนางอีกครั้ง นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วมองไปรอบ ๆ ตัวเองอย่างไม่คุ้นเคย แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็ก ดูร้อนแรงขึ้นกว่าตอนที่นางตื่นขึ้นมา แสดงว่าตอนนี้เวลาคงใกล้เที่ยงวันแล้ว "ข้าคงต้องทำอาหารกลางวันให้ทุกคนแล้ว" นางพึมพำกับตัวเองเมื่อนึกถึงร่างกายที่ผอมบางของลูกชายทั้งสองซือหยาเดินเข้าไปในห้องครัวที่อยู่ด้านหน้าเยื้องไปทางฝั่งซ้ายของตัวเรือน กลิ่นฟืนและกลิ่นดินอับชื้นที่โชยออกมาจากห้องครัวทำให้ซือหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องครัวขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยของใช้ที่ทำจากกระเบื้องดินเผาและเหล็ก กระทะเหล็กสีดำสนิทถูกวางอยู่บนเตาดินเผาที่มีถ่านไฟที่ยังคงปะทุอยู่ข้างใน ข้างกันมีหม้อดินเผาใบใหญ่ตั้งอยู่บนเตาอีกเตาหนึ่ง ภายในหม้อมีน้ำอยู่เต็มหม้อ เป็นน้ำที่ต้มไว้ดื่ม ส่วนบนโต๊ะไม้เก่า ๆ มีตะกร้าสานใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยผักกาดขาว ผักกวางตุ้ง

เสียงจักจั่นร้องแว่วเป็นระยะ แสงตะวันส่องผ่านกอไผ่ข้างศาลาไม้หลังเล็ก จนเกิดเงาไหววูบไหวบนพื้นดินซือหยาเดินเข้ามาใกล้ศาลานั้นทีละก้าว มือทั้งสองหอบตะกร้าอาหารหนักอึ้งไว้แน่น ร่างบางในชุดผ้าฝ้ายธรรมดามีเหงื่อเกาะพราวบนหน้าผาก แต่ริมฝีปากยังคงยกยิ้มละมุน สายตาของทุกคนในตระกูลเสิ่นหันมาจับจ้องด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่เข้ามาเป็นสะใภ้ นางไม่เคยแม้แต่จะย่างกายมายังแปลงนาเลยสักครั้งแม่เฒ่าเสิ่นกำลังนั่งปอกฝักข้าวโพดกับหลาน ๆ พอเห็นสะใภ้เล็กหิ้วของมาสองมือก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ เดินตรงมาหาสะใภ้เล็กแล้วช่วยนางถือของ "ซือหยา ถืออะไรมาเยอะแยะเลยลูก วางก่อน ๆ เดี๋ยวแม่ช่วยเอง" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นดูปนประหลาดใจซือหยาค้อมศีรษะ วางตะกร้าลงอย่างนอบน้อม "ข้าทำกับข้าวมาให้ทุกคนกินตอนร้อน ๆ เจ้าค่ะท่านแม่ วันนี้มีไข่ตุ๋นมาให้เด็ก ๆ ด้วยเจ้าค่ะ"แม่เฒ่าเสิ่นเอื้อมมือจับบ่าของนางเบา ๆ "เห็นเจ้าใส่ใจเด็ก ๆ แบบนี้แม่ก็ดีใจ มาเถอะ แม่จะช่วยเจ้าจัดโต๊ะเอง"อี้หมิง ลูกชายคนโตที่นั่งเก็บข้าวโพดอยู่ข้างเจาตี้ ลูกของสะใภ้รอง แววตาคมกริบยกขึ้นมองมารดาด้วยความไม่เชื่อใจ ใบหน้าเรียบนิ่งราวกับผู้ใหญ

ทันทีที่พูดจบ ซือหยาก็ก้มลงดึงร่างเล็ก ๆ ที่สั่นเทาของอันหมิงเข้ามาสวมกอด มือของนางลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเล็กอย่างอ่อนโยน "แม่ไม่ได้โกรธลูกเลย...แม่แค่เสียใจที่ลูกไม่กล้าพอที่จะพูดความจริงออกมา"อันหมิงเงยหน้าขึ้นมองมารดาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ น้ำตาเม็ดเล็กยังคงไหลอาบแก้มใส "ละ...ลูกขอโทษขอรับ...ลูกกลัวท่านแม่จะโกรธ ละ..แล้วจะถูกลงโทษ..."ซือหยายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน "เมื่อก่อนเป็นแม่ที่ผิดเอง แม่เคยบอกลูกแล้วว่าแม่จะไม่ทำร้ายพวกเจ้าอีก...ลูกต้องเชื่อใจแม่นะ...แม่ต้องการให้ลูกเป็นลูกผู้ชายที่กล้าหาญ...กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริง...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"อันหมิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนอกของมารดา พ่อเฒ่าเสิ่นและแม่เฒ่าเสิ่นมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความรู้สึกที่ว่าซือหยาคนเดิมที่เอาแต่ใจ ไม่เคยสนใจลูก ๆ ได้หายไปแล้ว และแทนที่ด้วยหญิงสาวคนใหม่ที่อ่อนโยนมีเหตุมีผลทางด้านหยางเฉิง เขามองดูภรรยาที่กำลังกอดปลอบลูกชายด้วยสายตาที่ซับซ้อน เขายังคงไม่เชื่อว่านางจะเปลี่ยนไปได้จริง แต่การกระทำของนางในวันนี้กลับทำให้หัวใจที่เย็นชาของเขาเริ่มสั่นไหวเล็กน้อยอี