All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 151 - Chapter 160

หลังจากอิ่มหนำสำราญกับของหวานระดับตำนานอย่างรังนกตุ๋น ทุกคนก็ย้ายมานั่งพักผ่อนหย่อนใจที่ชานเรือนกว้าง ซึ่งเป็นจุดที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของไร่นาและบึงบัว ที่กำลังฟื้นตัวจากภัยน้ำท่วมได้อย่างชัดเจน อากาศวันนี้เย็นสบาย ลมพัดโชยอ่อน ๆ นำความสดชื่นมาสู่ทุกคนหวังฮูหยินนั่งจิบชาดอกเก๊กฮวยช้า ๆ ดวงตาของนางจ้องมองไปที่ซือหยาพินิจ ความสนใจของนางมิได้อยู่ที่ทิวทัศน์ภายนอก แต่อยู่ที่ความงามที่ผุดผ่องของสตรีตรงหน้า ซือหยาดูงดงามและสดใสจนน่าอิจฉา ผิดจากสภาพผิวของสตรีชั้นสูงในเมืองหลวงที่ต้องเผชิญกับเครื่องประทินโฉมที่ไม่ได้คุณภาพ"น้องหญิง เจ้าอย่าหาว่าข้าละลาบละล้วงเลย" หวังฮูหยินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ลดความเป็นทางการลง แต่น้ำเสียงยังคงสุภาพและนุ่มนวล "ข้าสังเกตเห็นว่าผิวพรรณของเจ้ายังคงนวลเนียน ละเอียดอ่อน ต่างจากพวกเราที่อยู่แต่ในจวน ช่วงนี้กลับมีผิวพรรณแห้งแตกเป็นขุย บางคนก็มีผดผื่นขึ้นที่ซอกคอ บางคนก็หมองคล้ำไม่สดใส นี่เป็นเรื่องที่พวกเรากังวลใจยิ่งนัก"ซือหยายิ้มบาง ๆ ท่าทางดูสงบและอ่อนโยน นางวางถ้วยชาลงอย่างแผ่วเบา แล้วตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความรู้ "ปัญหาน่าจะมาจากหลายสาเหตุเ

ขณะที่สตรีกลุ่มใหญ่ยังคงอยู่กับเครื่องประทินโฉมล้ำค่าที่ชานเรือนด้านหนึ่ง บรรยากาศที่โต๊ะสนทนาของบุรุษก็เริ่มผ่อนคลายลงตามลำดับ เด็ก ๆ ลูกหลานของสามสกุลนั่งท่องตำราเรียนอยู่บนแคร่ไม้ที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย เสียงท่องตำราเบา ๆ ช่วยเพิ่มสีสันให้กับบรรยากาศรอบข้างหยางเฉิงเดินเข้ามาหาเสนาบดีหวัง พร้อมด้วยโถแก้วรูปน้ำเต้าสองใบที่บรรจุเหล้าดองโสมไว้อย่างสวยงาม โถแก้วเนื้อบริสุทธิ์ ใสราวกับน้ำ เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในอย่างชัดเจน โสมรากใหญ่สีเหลืองอ่อนเจือทอง ซึ่งเป็นสีธรรมชาติของโสมที่ตากแห้งเล็กน้อย ยังคงรักษากลิ่นหอมเฉพาะตัวและสารออกฤทธิ์ไว้อย่างครบถ้วน รากโสมที่สวยงามลอยอยู่ในน้ำเหล้าสีใสอมทองอ่อน ภาชนะดูสวยงามสะดุดตา แม้แต่ในห้องเครื่องของราชสำนักก็มิอาจมีภาชนะที่ใสสะอาดถึงเพียงนี้"เหล้าดองโสมโถนี้ ซือหยามอบให้ท่านเสนาบดีขอรับ เพื่อบำรุงสุขภาพให้แข็งแรง ส่วนโถนี้จะเปิดให้ทุกคนชิมที่นี่ ถือโอกาสฉลองวันมงคลของเรือนเรา"เสนาบดีหวังยังคงตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ ดวงตาของเขามิอาจละไปจากโถแก้วเหล่านั้นได้ เขาก้มลงมองโถแก้วที่ใสจนเห็นรากโสมที่สวยงามชัดเจน แล้วพึมพำเบา ๆ ด้วยความไม่อยากเชื่อ

คำกล่าวของฮัวเจิ้งหรง ยิ่งทำให้เสนาบดีหวังนึกอยากลองทดสอบเด็ก ๆ เพื่อยืนยันความสามารถของพวกเขา เขาหันไปทางฮัวเจิ้งหรง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "จริงหรือ เช่นนั้นข้าอยากทดสอบพวกเขาได้หรือไม่ หากตอบถูกข้าให้รางวัลข้อละ 1 ตำลึง ถือเป็นการให้รางวัลแก่ผู้มีความรู้"ฮัวเจิ้งหรงจึงหันไปถามหลาน ๆ "พวกเจ้าว่ายังไง อยากเล่นถามตอบหรือไม่ ท่านเสนาบดีมีรางวัลให้คนที่ตอบถูกข้อละ 1 ตำลึงเชียวนะ นี่เป็นเงินรางวัลที่สูงมากทีเดียว"เด็ก ๆ ทุกคนรีบตกลงอย่างกระตือรือร้น โดยเฉพาะอี้หมิงกับอันหมิง ที่ตาเป็นประกายด้วยความอยากได้รางวัล หวังซูเช่อ ก็พยักหน้าด้วยความสนใจและอยากพิสูจน์ตนเองเสนาบดีหวังยิ้มอย่างพอใจแล้วเริ่มตั้งโจทย์ "เอาอย่างนี้ ลุงจะตั้งโจทย์แล้วสุ่มเลือกทีละคนให้ตอบ ใครตอบได้และถูกต้องจะได้รางวัล เริ่มข้อแรกเลยนะ สำหรับสองแฝดอัจฉริยะของบ้านนี้ อี้หมิงเจ้าตอบก่อน ถ้ามีเงิน 47 ตำลึง แล้วเจ้าไปซื้อหนังสือ 25 ตำลึง ตอนนี้เจ้าเหลือเงินกี่ตำลึง"อี้หมิงแทบจะไม่ต้องคิด ดวงตาของเขาจ้องมองเพดานเพียงเสี้ยวเวลาแล้วตอบทันที "เหลือ 22 ตำลึงขอรับ! โจทย์ง่ายเกินไปขอรับท่านลุง"เสนาบดีหวังยิ้มแล้วพยั

เช้ามืดวันสอบเซี่ยงซื่อวันนี้คือวันเริ่มต้นการจัดสอบ เซี่ยงซื่อ (乡试) ซึ่งเป็น การสอบประจำใหญ่ประจำแคว้น ขั้นที่สองของการสอบขุนนาง จัดขึ้นทุก ๆ 3 ปี ณ กงหยวน (贡院) หรือสนามสอบหลวง ผู้ที่จะเข้าสอบได้คือผู้ที่มีฐานะเป็น ซิ่วไฉ เท่านั้น การสอบครั้งนี้จะใช้เวลา 3 วัน 2 คืน ซึ่งถือเป็นบททดสอบทั้งความรู้และความอดทนเช้ามืดของวัน ณ เรือนสกุลหาน...แสงเทียนสีส้มนวลสาดส่องลงบนใบหน้าของซือหยา นางนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักอย่างประณีตสวมชุดคลุมผ้าฝ้ายอย่างดี ท้องของนางนูนใหญ่ราวกับลูกแตงโมสุก ตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้เก้าเดือนเต็มแล้ว มือของนางบรรจงสำรวจสิ่งของที่จัดเตรียมไว้ให้น้องชายทั้งสองอีกครั้งอย่างถี่ถ้วน สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดปนความห่วงใยวันนี้ซือเหอกับจางเหล่ยต้องเข้าสอบใหญ่ที่สนามสอบในเมืองหลวง ซึ่งกินเวลานานถึง 3 วัน 2 คืน ผู้เข้าสอบต้องใช้เวลาอยู่ในห้องสอบที่มีลักษณะเหมือน คุกเล็ก ๆ สำหรับผู้เข้าสอบแต่ละคนฮัวเจิ้งหรงบอกว่าห้องสอบเหล่านั้นมีขนาดกว้างราว 1 ฉื่อครึ่ง (ประมาณ 1 เมตรนิด ๆ) ยาว 2 ฉื่อครึ่ง (ประมาณ 3 เมตร) ภายในมีเพียงกระดานไม้สองแผ่นที่ใช้สำหรับนั่งเขียนและนอน

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบของหมอตำแยพร้อมกับโฮ่วหมิงที่วิ่งตามมาดังขึ้นจากด้านนอก สัญญาณแห่งการรอคอยกำลังจะสิ้นสุดลง... อีกไม่นานชีวิตน้อย ๆ ก็จะลืมตามาดูโลก...หมอตำแยหม่า สวมชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเรียบ ๆ มือถือตะกร้าหวายสานอย่างดี ภายในบรรจุอุปกรณ์ทำคลอดที่จำเป็น ใบหน้าของนางดูเคร่งขรึมและสุขุม ไม่แสดงอาการตกใจแม้แต่น้อยเมื่อเห็นหยางเฉิงยืนรออยู่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกนางรีบเดินตรงไปยังห้องนอนใหญ่โดยมีหยางเฉิงก้าวตามไปติด ๆ ด้วยความเป็นห่วง เมื่อหมอตำแยหม่าเห็นหยางเฉิงทำท่าจะตามเข้าไปในห้องด้วย นางก็หยุดยืนขวางประตูไว้ทันที"หยุดอยู่ตรงนั้นเถิดเจ้าหนุ่ม! นี่เป็นเรื่องของผู้หญิง! ห้องคลอดไม่ใช่ที่ที่บุรุษพึงเข้าได้ เจ้าออกไปรอข้างนอกเถอะ!" เสียงของนางดังและหนักแน่นราวกับคำสั่ง"ขะ... ข้าเป็นห่วงภรรยาข้ารับ" หยางเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงติดขัด มือใหญ่ของเขาเกือบจะแตะบานประตู แต่ก็ถูกสายตาอันเฉียบขาดของหมอตำแยยับยั้งไว้หมอตำแยหม่าไม่กล่าวอันใดอีก นางทำเพียงปิดประตูไม้บานใหญ่ลงอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด เสียงล็อกประตูตามมาเบา ๆ ทำให้หยางเฉิงได้แต่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยความกระวนกระวายใจน้ำร้อนถูกส่งเข้าไ