All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 11 - Chapter 20

แสงจากเทียนไขส่องสว่างไสวอยู่กลางห้องโถงไม้ กลิ่นหอมของข้าวสุกใหม่ตลบอบอวลไปทั่ว ละอองไอร้อนลอยกรุ่นคลุ้ง ผสมปนเปไปกับกลิ่นหอมลุ่มลึกของต้มจับฉ่ายที่เคี่ยวจนได้ที่ ข้างกันมีชามดินเผาใบใหญ่ที่มีปลาตะเพียนต้มเค็มส่งกลิ่นหอมอยู่ กลิ่นเค็มหวานของปลาต้มเค็มค่อย ๆ ลอยไปตามแรงลม ทำให้ทุกคนต่างก็เริ่มท้องร้องโกรกกรากสมาชิกเรือนสกุลเสิ่นทยอยนั่งล้อมโต๊ะกลม พ่อเฒ่าเสิ่นนั่งหัวโต๊ะ มือไม้ยังมีคราบโคลนบางส่วนจากการทำงาน แต่แววตาเปี่ยมความตื่นเต้นที่จะได้กินอาหารดี ๆ หลังเหนื่อยล้ามาทั้งวัน แม่เฒ่าเสิ่นนั่งเคียงข้างสามี สีหน้าเต็มไปด้วยความพอใจตั้งแต่แรกก้าวเข้ามาเห็นตัวเรือนที่ดูสะอาดตาซือหยาตักต้มจับฉ่ายแจกจ่ายให้ทุกคน โดยมีหยวนอีช่วยตักข้าว อาเซียวกับเจาตี้ต่างก็ช่วยแจกจ่ายตะเกียบอย่างรู้ความ อันหมิงยกชามขึ้นซด น้ำซุปซึมผ่านริมฝีปากเล็ก ๆ แววตาพลันเบิกกว้าง "ท่านแม่! น้ำแกงผักนี่อร่อยเหลือเกินขอรับ ลูกอยากกินอีกบ่อย ๆ"อี้หมิงที่ปกติสุขุมกว่ารีบเอาช้อนตักบ้าง พอได้ลิ้มรสก็ไม่อาจซ่อนความประทับใจ ดวงตาที่เคยขรึมสงบมีแวววาวขึ้นเล็กน้อย "ข้าก็ว่าอร่อยจริง"เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกจากริมฝีปากซ

เช้าวันใหม่หลังจากทุกคนออกไปทำงานที่แปลงนาหมดแล้ว ซือหยาก็ถือโอกาสนี้เข้ามิติไป นางตรงเข้าไปยังห้องครัวที่กว้างขวางและเต็มไปด้วยอุปกรณ์ที่ทันสมัย ในใจของนางตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวคือนางอยากทำอาหารที่สามารถตุ๋นทิ้งไว้ได้ตลอดทั้งวัน และอาหารที่เข้ามาในหัวของนางก็คือ พะโล้หมูสามชั้นนางหยิบหม้อใบใหญ่ตั้งบนเตาแก๊ส ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบหมูสามชั้นออกมาหลายชิ้น นางหั่นหมูสามชั้นเป็นชิ้นพอดีคำแล้วนำไปล้างให้สะอาด ก่อนจะนำหมูสามชั้นลงไปผัดในหม้อจนหนังหมูเริ่มเหลือง นางใส่เครื่องปรุงรสพะโล้และส่วนผสมอื่น ๆ ลงไปผัดจนเข้ากันแล้วเติมน้ำเปล่าลงไปจนท่วมหมู ตั้งไฟกลางแล้วปล่อยให้ตุ๋นไปเรื่อย ๆ จนมั่นใจว่าไฟจะไม่ไหม้หม้ออย่างแน่นอน ก่อนจะออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอกจังหวะที่ซือหยากำลังหาเสื้อผ้าที่จะใส่ นางก็สังเกตเห็นห่อผ้าเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้า นางหยิบมันขึ้นมาแล้วแกะออกดูข้างใน นางต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นก้อนเงินจำนวนมากที่ถูกห่อไว้ด้วยผ้าเช็ดหน้าสีแดงในห่อผ้านั้นมีเงินอยู่ถึง 70 ตำลึง ซึ่งเป็นเงินจำนวนไม่น้อยสำหรับครอบครัวชาวนาในชนบท เงินเหล่านี

เมื่อกลับถึงบ้านก็เป็นเวลายามซื่อ (ยามซื่อ 09.00-11.00 น.) ซือหยาก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย นางตรงเข้าไปในห้องครัวแล้วเริ่มก่อไฟทันทีแล้วอุ่นปลาต้มเค็มกับจับฉ่ายที่เหลืออยู่ไม่มาก จากนั้นก็เข้ามิตินำเสื้อผ้าชุดใหม่ของทุกคนเข้าเครื่องซักผ้า แล้วก็เอาไข่นกกระทาที่ลูก ๆ ของนางชอบกินออกมาต้มราว ๆ เจ็ดสิบฟอง เมื่อสุกแล้วก็ตักขึ้นแช่น้ำแล้วนำมาแกะใส่ลงไปในหม้อพะโล้ที่กำลังตุ๋นได้ที่ ตอนนี้เป็นเพียงยามซื่อ ยังพอมีเวลา นางจึงนำมันฝรั่งมาปอกเปลือกจากนั้นก็ซอยเป็นเส้นบาง ๆ แล้วผัดออกมาถ้วยใหญ่ ก่อนจะนำมาจัดเตรียมใส่ตะกร้าที่ตั้งอยู่นอกมิติยังพอมีเวลาเหลือ นางจึงนำของที่ซื้อมา ไม่ว่าจะเป็นกระดาษก็นำไปเก็บในห้องของนาง ซาลาเปาและหมั่นโถวที่ห่ออยู่ในกระดาษนางก็บรรจุใส่ในตะกร้าพร้อมกับถังหูลู่ ส่วนของที่จะเตรียมไปบ้านเดิม นางแยกไว้ต่างหากแล้ว ระหว่างนั้นนางก็เดินเติมน้ำตามโอ่งหรืออ่างดินทุกที่จนเต็ม กระทั่งถึงเวลาเที่ยงวัน ซือหยาจึงหยิบหม้อไปตักหมูพะโล้ในมิติใส่ แล้วนำออกมาใส่ตะกร้า ยังมีปลาตะเพียนต้มเค็มเหลืออยู่หนึ่งตัวแล้วก็ต้มจับฉ่ายเหลืออยู่หนึ่งถ้วย นางก็เอาใส่ตะกร้าไปให้ทุกคนกินให

ซือหยาดันรถเข็นที่เต็มไปด้วยของกินและสัมภาระมุ่งหน้าไปตามทางเดิน ที่ทอดยาวไปจนถึงท้ายหมู่บ้าน ที่เรือนของสกุลหานตั้งอยู่ บนรถเข็นมีอันหมิงอี้หมิงนั่งยิ้มน้อยนิ้มใหญ่ด้วยความตื่นเต้น เด็กชายทั้งสองคนมองดูบ้านเรือนและผู้คนที่เดินไปมา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ซือหยายิ้มออกมาอย่างมีความสุข เท่าที่จำได้ ร่างนี้ไม่เคยพาลูก ๆ กลับมาเยี่ยมบ้านเดิมเลยสักครั้ง ทั้งที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน มีเพียงสามีของนางเท่านั้นที่เทียวมาส่งเสบียงอยู่เรื่อย ๆเมื่อเดินทางมาถึงหน้าเรือนสกุลหาน ซือหยาก็พบว่าพ่อแม่ของนาง และ น้องสาว น้องชาย กำลังนั่งพักหลังจากกินข้าวเสร็จ ทุกคนในเรือนต่างก็ขยันขันแข็ง ถึงจะไม่เดือดร้อนเรื่องเงินแต่ก็ไม่มีใครนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เฉย ๆ นอกจากซือหยาที่ถูกตามใจจนเสียคนทันทีที่แม่เฒ่าหานมองเห็นลูกสาวกับหลาน ๆ นางก็รีบเดินออกมาหาด้วยความตื่นเต้น "ซือหยา อี้หมิง อันหมิง รีบเข้ามาเร็วลูก มา ๆ มาให้ยายกอดหน่อย" แม่เฒ่าหานเดินเข้าไปกอดหลานชายทั้งสองด้วยความรักใคร่ ขณะเดียวกันสายตาก็จ้องมองลูกสาวด้วยความคิดถึง หายากนักที่ลูกสาวของนางจะกลับมาหาแบบนี้ ในยามที่นางคิดถึงก็ทำ

ซือหยาพาลูก ๆ เล่นอยู่ที่บ้านเดิมของนางจนล่วงเลยถึงยามเว่ย (ยามเว่ย 13.00-15.00 น.) นางจึงพาเด็ก ๆ กลับเรือนสกุลเสิ่น แสงตะวันเอียงสาดทาบหลังคาไม้เก่า ๆ ของหมู่บ้านเป็นเงาทอดยาว"อี้หมิง ลูกพาน้องเข้าไปนั่งรอแม่ในห้องนะ เดี๋ยวแม่ตามเข้าไป" ซือหยาก้มลงลูบหัวลูกชายคนโต แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน"ขอรับ ไปกันอันหมิง" อี้หมิงเอ่ยรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะจับมือน้องชายแล้วพากันเข้าไปในเรือน"อื้อ" อันหมิงพยักหน้าหงึกหงัก เสียงใส ๆ นั้นแผ่วเบาแต่น่าฟังหลังจากเด็กชายทั้งสองกลับเข้าไปในเรือนแล้ว ซือหยาก็หันกลับมา เก็บชามกระเบื้องและหม้อดินที่บิดามารดามอบให้เมื่อครู่ ซ่อนเข้ามิติอย่างรวดเร็ว นางอยากเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ เผื่อต้องใช้ในตอนอพยพไม่นาน ร่างอรชรในชุดผ้าฝ้ายสีจางก็ก้าวเข้าสู่ห้วงมิติ นางจัดแจงอุ่นซาลาเปาไส้ครีมรูปกระต่าย พร้อมทั้งชงนมรสกล้วยหอมหวาน เมื่อความร้อนอบอวลได้ที่ นางจึงยกทุกสิ่งออกจากมิติแล้วเดินเข้าไปในตัวเรือนบนโต๊ะไม้เรียบง่ายในห้องโถง ขนมและเครื่องดื่มถูกจัดเรียงอย่างน่ากิน ไอร้อนบางเบาลอยขึ้นคลอเคล้าในอากาศอี้หมิงกับอันหมิงหันมามองทันที ดวงตากลมใสเบิกกว้างคล้ายลูกกวา