All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 41 - Chapter 50

"ท่านยายฉินจึงบอกให้ป้าสะใภ้รองขายพี่หญิงเจาตี้ เพื่อเอาเงินไปให้พี่ชายของป้าสะใภ้รองแต่งงาน แต่ท่านแม่ ลูกไม่อยากให้พี่หญิงเจาตี้ถูกขายไปที่อื่น อย่างไรก็เป็นพี่น้องกัน ลูกกลัวคนอื่นทำร้ายพี่หญิง" อี้หมิงเล่าจบก็หันไปมองหน้ามารดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล หลังจากฟังลูกชายจบซือหยาก็หายสงสัยเกี่ยวกับอาการของสะใภ้รองทันที "ลูกไม่ต้องกังวล แม่ต้องหาทางช่วยพี่สาวของเจ้าให้ได้ ดีแล้วที่อี้หมิงมาบอกแม่ในนี้ ลูกรอบคอบมาก เป็นเด็กดีรู้จักห่วงพี่สาว แม่ภูมิใจในตัวลูกมาก" นางหอมแก้มลูกชายทั้งสองข้าง พอเด็กชายตัวน้อยถูกชมก็ยิ้มอย่างพอใจ แก้มสองข้างขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความเขินอาย"แล้วลูกเล่าขอรับท่านแม่" อันหมิงรีบทักท้วงมารดา พร้อมกับเอียงแก้มไว้รอ "อันหมิงก็เก่งเช่นกัน ไหนมาให้แม่หอมแก้มเจ้าสักสองที"พอถูกหอมแก้มตามที่ต้องการ เด็กชายตัวน้อยก็ยืนบิดตัวไปมาอย่างน่าเอ็นดูภายในห้องนอนของเหรินซิน เงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตนเอง ผนังไม้เก่าที่ซีดจางด้วยกาลเวลา บางแผ่นยังเผยให้เห็นร่องรอยของปลวกกัดกิน แสงแดดยามบ่ายส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างที่บานหนึ่งปิดไม่สนิท ฝุ่นผงบางเบาลอยระยิบระย

"เจ้าค่ะ ท่านพี่ระวังตัวด้วย" เขาส่งยิ้มให้นางพร้อมกับจุมพิตที่หน้าผากของนางเบา ๆ จากนั้นก็รีบเดินไปยังดงกล้วยแล้วตัดเอาเครือกล้วย และต้นกล้วยลงมาอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่รอสามีอยู่ ซือหยาก็เดินเล่นตามริมลำธารพอส่องดูตามโขดหินก็ทำให้นางตาเป็นประกาย ปูตัวสีแดงขนาดเท่ากำปั้นแอบอยู่ตามซอกหินเต็มไปหมด "แม่เจ้า ของอร่อยทั้งนั้น" นางรีบเอากะละมังและที่คีบแบบยาวออกมาจากมิติ จากนั้นนางก็เริ่มเขี่ยปูออกมาจากซอกหินตัวแล้วตัวเล่า"นี่ก็อีกตัว! เจ้าตัวเล็กทำไมถึงวิ่งเร็วนัก" ซือหยาบ่นเบา ๆ เมื่อปูตัวหนึ่งพยายามหนีเข้าซอกหิน นางใช้ที่คีบยาวๆ คีบมันขึ้นมาอย่างชำนาญ ก่อนจะจับมันหย่อนลงในกะละมังที่เตรียมไว้ น้ำในลำธารตื้นแค่หน้าแข้งเท่านั้น การเดินจับปูจึงไม่ได้ยากลำบากอะไรเลย นางเดินลุยน้ำไปเรื่อย ๆ ตามโขดหิน สายตาจับจ้องไปที่ทุกซอกทุกมุมเพื่อหาปูตัวใหญ่ ๆ"หู้วว ตัวนี้! ใหญ่กว่าตัวเมื่อกี้อีก" นางร้องออกมาด้วยความดีใจ ปูตัวนี้มีขนาดเกือบเท่าฝ่ามือ นางรีบคีบมันขึ้นมาแล้วโยนลงในกะละมังไม่นานหยางเฉิงก็เดินกลับมา เขามองดูการกระทำของภรรยาด้วยความสงสัย "เจ้าจับเจ้าเปลือกแข็งพวกนั้นไปทำไมซือหยา""ท่า

เหรินซินกัดฟันแน่น มือกำสาบเสื้อจนยับย่น นางทั้งกระฟัดกระเฟียด ทั้งดิ้นเร่า ๆ ด้วยความอับอาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้เพียงก้มหน้าก้มตากล้ำกลืนความขมขื่นไว้หยางเฉิงไม่ชายตามองแม้เพียงเสี้ยววินาที หลังจากเก็บของเรียบร้อย เขาก็พาภรรยาและลูก ๆ ออกจากเรือน เดินตรงไปยังเรือนสกุลหานทันทีพอถึงเรือนสกุลหาน ซือหยากับหยางเฉิงและลูก ๆ ก็พบว่าพ่อเฒ่าหานกับซือเหอกำลังช่วยกันประกอบเกวียนอย่างขะมักเขม้น เสียงตอกไม้และเสียงเลื่อยไม้ดังขึ้นเป็นระยะ ๆ รอบ ๆ ตัวพวกเขามีกองไม้ที่ถูกตัดเป็นท่อน ๆ วางกองอยู่เต็มไปหมดอันหมิงเห็นผู้เป็นตากำลังทำงานอยู่ก็วิ่งเข้าไปกอดขาเขาไว้แน่น "ท่านตา ท่านยาย อันหมิงมาแล้วขอรับ ไม่เจอกันตั้งหลายวัน อันหมิงคิดถึงท่านตาท่านยายที่ซู๊ดด"พอผู้เป็นตาได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ "ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าเด็กคนนี้ช่างเจรจาจริง ๆ เจ้าคิดถึงตาหรือคิดถึงม้าโยกกับท่านน้าทั้งสอง ที่เป็นเพื่อนเล่นของเจ้ากันแน่""ว๊าา ท่านตารู้ทันเสียแล้ว ฮะ ฮะ ฮะ" เด็กชายตัวน้อยใช้มือเล็ก ๆ ปิดปากแล้วหัวเราะอย่างน่าเอ็นดู ต่างจากพี่ชายที่ชะเง้อคอไปมองท่านยายอยู่ร่ำ ๆ"อี้หมิง ถ้าอยากไปหาท่านยายก็ไปเ

"เจ้ากับท่านพ่อของเจ้าช่างหน้าไม่อายเสียจริง แต่ละคนไม่เกรงใจท่านตาท่านยายเสียเลย"หยวนอีบ่นให้ลูกกับสามี แต่มือก็ตักข้าวให้ทั้งสอง"ว่าพวกเขาไม่ได้หรอกสะใภ้ใหญ่ ข้าเองเวลากินข้าวที่เรือนก็ยังกลืนแทบไม่ลง เฮ้อออ" พ่อเฒ่าเสิ่นถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายไม่นาน ทุกคนก็ต่างขอเพิ่มข้าวคนละชาม ใบหน้าสดใสเพราะได้ลิ้มรสอาหารอร่อยที่ไม่ได้กินกันมานาน ความอบอุ่นแผ่ซ่านทั่วโต๊ะ เสียงหัวเราะและบทสนทนาเต็มไปด้วยความสุขเมื่อมื้ออาหารจบลง ซือหยาก็ลุกไปหยิบหม้อดินที่ตั้งอยู่บนเตา นางตักมันเชื่อมใส่ถ้วย พร้อมกับราดน้ำกะทิข้น ๆ ที่นางเคี่ยวจนหอมแล้วเติมแป้งมันลงไปพร้อมกับเกลืออีกเล็กน้อย"ลองชิมดูนะเจ้าคะ ใครไม่อิ่มยังเติมได้อีก" ซือหยาเอ่ยขึ้นเมื่อแจกจ่ายถ้วยมันเชื่อมให้ทุกคนแล้วพอตักของหวานเข้าปากทีละคำ รสหวานมันชุ่มคอ ความเหนียวที่ทำให้เคี้ยวหนึบหนับ รวมไปถึงกลิ่นหอมของกะทิคลุ้งไปทั่วปาก กลิ่นหอมรสชาติหวานละมุนทำให้ทุกคนหันมามองด้วยตาละห้อย "อื้ม… รสชาติแปลกนัก หอม หวาน มัน กลมกล่อมไปหมด ซือหยา ของหวานนี้เรียกว่าอันใดกันหรือ"ซือหยายกมือขึ้นเช็ดมุมปากเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแล้วตอบว่า..."ของหวานนี้คือ

บรรยากาศในลานเรือนที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด ทุกใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล บ้างกัดริมฝีปาก บ้างเม้มปากเงียบครุ่นคิด เสียงลมเย็นพัดผ่านพาเอากลิ่นดินชื้นหญ้าสดเข้ามา แต่แทนที่จะทำให้สดชื่น กลับยิ่งทำให้ความหนักอึ้งแผ่ซ่านไปทั่วซือหยาก้มหน้ามองกระดาษในมืออีกครั้ง รู้สึกได้ถึงความจริงที่กำลังใกล้เข้ามา หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นส่ำ หยางเฉิงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เธอเหลือบมองภรรยา ก่อนจะยกมือวางบนไหล่บางเบา ๆ ส่งแรงใจให้โดยไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำใด"ที่สำคัญ เรื่องนี้ห้ามพูดออกไป ถ้ามันไม่เกิดขึ้นจริงเราต้องถูกลงโทษฐานปลุกปั่นหลอกลวง รอให้ทางการออกประกาศแจ้งชาวบ้านเองเถอะ" แม่เฒ่าเสิ่นย้ำอีกครั้งทุกคนในเรือนสกุลเสิ่นต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียดลงอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาเริ่มวางแผนรับมือกับภัยพิบัติที่กำลังจะมาถึง แม้ว่าในใจจะยังคงมีความไม่เชื่อปะปนอยู่บ้าง แต่ความกังวลก็มีมากกว่าเช้าวันต่อมาหยางเฟิง หยางเฉิงและซือหยาออกเดินทางเข้าเมืองลั่วสุ่ยแต่เช้า ถนนดินทอดยาวสองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มที่ไหวตามแรงลมอ่อน ผู้คนที่เดินสวนทางต่างหอบฟืน แบกผัก หรือนำของไปขายในตลาดไม่นานนักเมื่อถึงทางแยกกลางเมือง